Ο δεκαοκτάχρονος Νίκολα στεκόταν στο μπαλκόνι του διαμερίσματος της οικογένειας του κοιτάζοντας τη γνωστή θέα του Μπουρκάζ, την τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Βουλγαρίας, που βρίσκεται στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας.
Καταλάβαινε ότι η απόφαση που μόλις θα έπαιρνε θα άλλαζε τη ζωή του για πάντα. Έπρεπε να διαλέξει. Ή να εξακολουθήσει να ζει με τον συνηθισμένο τρόπο ζωής που ήξερε, ή να κάνει το πήδημα της πίστης για μια νέα ζωή.
Η ζωή του μέχρι τώρα δεν ήταν άσχημη. Ζούσε με τους γονείς του και τον μικρότερο του αδελφό σε ένα σπιτικό όλο αγάπη. Ο πατέρας του εργαζόταν ως μαθηματικός σε μια τεχνική σχολή. Η μητέρα του εργαζόταν ως οδοντίατρος στα σχολεία.
Πίσω στο 1992, τα κομπιούτερ, τα τηλέφωνα και το διαδίκτυο δεν ήταν διαθέσιμα στη χώρα του. Για ένα παιδί σε μια κομμουνιστική χώρα, ζούσε μια συνηθισμένη ζωή – γεμίζοντας την ώρα του με αθλήματα και παιχνίδια στους εξωτερικούς χώρους, στην ύπαιθρο.
Όμως, ο Νίκολα σκεφτόταν ότι η ζωή του πήρε τον κατήφορο. Η ανευθυνότητα τον κυβερνούσε! Από τις 1250 ώρες διδασκαλίας που έπρεπε να παρακολουθήσει για να περάσει στην επόμενη τάξη, έχασε τις 1200. Δεν ήταν ότι δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τα μαθήματα απλά δεν ήθελε να ασχοληθεί με αυτά.
Προτιμούσε να είναι έξω, να γυμνάζει το σώμα του για αυτό που αγαπούσε - αθλήματα. Τελικά κατάφερε να αποφοιτήσει, αλλά στην πραγματικότητα δεν τον ένοιαζε.
Το πρώτο ξύπνημα στη ζωή του, όπως την ήξερε, ήταν η πτώση του κομμουνισμού. Αυτό άνοιξε την πόρτα σε κύματα ανθρώπων που προηγουμένως απαγορευόταν να εισέλθουν στη Βουλγαρία.
Ιεραπόστολοι ήρθαν με δυναμικές ιστορίες για τον Θεό και το πόσο ο Θεός αγαπούσε τους ανθρώπους. Μιλούσαν με σεβασμό για ένα Όνομα που κανένας στη Βουλγαρία ήξερε – το Όνομα του Ιησού.
Ο Νίκολα μόλις ήρθε από μια άλλη πόλη όπου ένας νέος του είχε μιλήσει για αυτό το Όνομα. Άκουσε για τον Παράδεισο την αμαρτία και την πτώση του ανθρώπου. Άκουσε για τον Ιησού Χριστό, τον Σταυρό, τον θάνατο και την κόλαση. Άκουσε για μια νέα ζωή σαν πιστός. Το μήνυμα, άγγιξε την καρδιά του με ένα τρόπο που τίποτα άλλο μέχρι τώρα δεν το είχε κάνει.
Αυτή ήταν η επιλογή που έπρεπε κάνει – το αν θα ακολουθούσε ή όχι τον Ιησού και να Τον υπηρετήσει με όλη του την καρδιά.
Ο Νίκολα στεκόταν ακίνητος, ακούοντας τις φωνές των παιδιών που έπαιζαν. Κάνοντας την επιλογή, έσκυψε το κεφάλι του, άνοιξε την καρδιά του στον Θεό, μετανοώντας για όλες του τις αμαρτίες. Τότε, όπως ο φίλος του εισηγήθηκε, προσκάλεσε τον Ιησού Χριστό στη ζωή του.
Μετά από αυτό, ο Νίκολα ένιωθε διαφορετικά. Όχι πλέον ανεύθυνος και επιπόλαιος, ένιωσε ενωμένος με κάτι, ή Κάποιον μεγαλύτερο από τον εαυτό του.
Μέσα σε αυτή τη θεία ένωση, ο Νίκολα ένιωσε κάτι για τη ζωή του που δεν είχε ξανανιώσει ποτέ: Σκοπό.
ΜΙΑ ΝΕΑ ΖΩΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ
«Η παρουσία του Χριστού στη ζωή μου ξαφνικά γέμισε με σκοπό», ο Νίκολα θυμάται. «Ήμουν ένας διαφορετικός άνθρωπος που έπαιρνε διαφορετικές αποφάσεις. Μέχρι τότε, ενδιαφερόμουν για τα αθλητικά. Τώρα ήθελα να υπηρετήσω τον Θεό όσο τίποτα άλλο.
«Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να οδηγήσω τον αδελφό μου στον Χριστό, μετά τους γονείς μου, τους παππούδες μου και από τις δύο πλευρές. Όλοι έγιναν Χριστιανοί. Η μητέρα μου ήταν 41 χρονών, και δεν άκουσε ποτέ το Όνομα του Ιησού. Κανένας από την οικογένεια δεν είχε ακούσει – ούτε οι παππούδες μου.
Αργότερα έμαθα ότι υπήρχε όλο αυτό το διάστημα κρυφή εκκλησία, που καταδιωκόταν τόσο πολύ που μετά το πέσιμο του κομμουνισμού, μόνο λίγοι ποιμένες, τώρα στα 90 τους, γλύτωσαν από τα βασανιστήρια του καθεστώτος.
Περνούσα πολύ καιρό στην προσευχή, ζητώντας από τον Θεό να με φέρει σε επαφή με άλλους πιστούς. Ζούσαμε σε ένα συγκρότημα πολυκατοικιών.
Η κάθε πολυκατοικία είχε 100 οικογένειες. Μίλησα στον καλύτερο μου φίλο για τον Χριστό και Τον δέχτηκε ως Σωτήρα του. Μαζί αρχίσαμε να ευαγγελίζουμε τα παιδιά του συγκροτήματος μας.
Πολύ σύντομα 25 νεαρά άτομα προστέθηκαν στον Κύριο. Αρχίσαμε να μαζευόμαστε στο σπίτι μου.
«Κανένας μας δεν ήξερε πολλά πράγματα εκτός από το σχέδιο της σωτηρίας, αλλά πεινούσαμε για την Παρουσία του Θεού. Ο αδελφός που μου μίλησε για τον Κύριο μου έδωσε ένα περιοδικό που ονομαζόταν, «Η φωνή της νίκης του πιστού», το οποίο ήταν στην αγγλική γλώσσα.
Έκανα αγγλικά στο σχολείο, αλλά για να μάθεις τη γλώσσα χρειαζόταν να παρακολουθείς τα μαθήματα. Τώρα εργαζόμουν σκληρά για να θυμηθώ το τι έμαθα και επέμενα να μάθω αγγλικά έτσι που να μπορώ να διαβάσω το περιοδικό. Ήταν ένα δυνατό κίνητρο για μένα.
«Η πόλη του Μπουρκάζ χωρίζεται σε περιοχές και ζούσα στην πιο μεγάλη. Υπήρχαν μερικοί πιστοί σε μια άλλη περιοχή που άκουσαν για μας. Συναντηθήκαμε και ενωθήκαμε, έτσι που γίναμε μια μεγάλη ομάδα από νεαρούς πιστούς γύρω στα είκοσι μας. Μαζί, αρχίσαμε να ευαγγελίζουμε όλη την πόλη μας».
Χρησιμοποιώντας τη διεύθυνση που είχε το περιοδικό, και κάθε σεντ που είχε, ο Νίκολα παράγγειλε και άλλα έντυπα από αυτή τη διακονία.
Υπήρχαν πολύ λίγες εκκλησίες εκείνο τον καιρό, θυμάται ο Νίκολα. «Δεν είχαμε κανένα να μας καθοδηγεί. Έτσι εξαρτούμασταν από αυτά τα έντυπα για να προχωρούμε με τον Κύριο.
Επίσης, παράγγειλα κασέτες, τις άκουα και μετά τις μετάφραζα στην ομάδα. Το μόνο ευαγγέλιο που ακούσαμε ποτέ, ήταν το ευαγγέλιο της πίστης».
ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ
Το 1994, ο Νίκολα άρχισε να υπηρετεί στον στρατό. Στον στρατό απαγορευόταν να μιλάς για τη χριστιανική πίστη. Σου ζητούσαν να υπογράψεις έντυπα γι’ αυτό.
Έτσι ο Νίκολα εκμεταλλεύτηκε αυτό τον χρόνο στον στρατό διαβάζοντας. Παίρνοντας όλη την χριστιανική ύλη που είχε μαζέψει, την έκρυψε κάτω από το κάθισμα του στρατιωτικού του οχήματος. Κάθε ελεύθερο του χρόνο, εμβάθυνε μέσα στο Λόγο του Θεού.
Μη μπορώντας να επισκεφτεί το σπίτι του, εκτός από μερικές πολύ σύντομες επισκέψεις, έγραφε πολύ μεγάλες επιστολές, συμμεριζόμενος αυτά που μάθαινε, με τους φίλους του. Όποτε ήταν δυνατό οι αρχηγοί της ομάδας του, έπαιρναν το λεωφορείο και τον επισκέπτονταν.
Ο Νίκολα τους κήρυττε και μετά τους έστελνε πίσω να συμμεριστούν αυτά που έμαθαν με τους υπόλοιπους.
Το 1995, αφού απολύθηκε από τον στρατό, ο Νίκολα συνέχισε να παραγγέλλει χριστιανικό υλικό από τη διακονία αυτού του αδελφού. Ό,τι χρήματα είχε τα χρησιμοποιούσε σε κασέτες και έντυπα.
«Εκείνο τον καιρό, πολύ λίγη χριστιανική ύλη υπήρχε στη Βουλγαρία, και πολλοί Βούλγαροι δεν ήξεραν την αγγλική γλώσσα», εξηγεί ο Νίκολα. «Αλλά οι άνθρωποι διψούσαν για τον Λόγο του Θεού, έτσι μαζευόμασταν σε σπίτια, σε εκκλησίες και στην ύπαιθρο.
Μετάφραζα αυτά τα μηνύματα που μάθαινα, στα Βουλγάρικα για να μπορούν να προχωρούν με τον Κύριο. Ήμασταν μια μικρή ομάδα από εικοσάχρονους, αλλά είμασταν φωτιά για τον Κύριο».
«Το 1996, η εκκλησία μας άρχισε να διακονεί στις φυλακές. Πολύ σύντομα η εκκλησία στις φυλακές ξεπέρασε σε αριθμό την εκκλησία που ήταν έξω. Αν και εκείνο τον καιρό δεν επέτρεψαν στην ομάδα μας να γραφτεί επίσημα ως εκκλησία, συνεχίσαμε, όμως, να δυναμώνουμε στην πίστη και να προχωρούμε πνευματικά.
Γραφτήκαμε σαν «φιλανθρωπική οργάνωση» με τους υπεύθυνους να συναντιούνται καθημερινά για προσευχή, προφητεία και να μαθαίνουν πώς να κινούνται μέσα στο Πνεύμα».
Κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης , ο Κύριος είπε στον Νίκολα ότι η Ελένη, μια από τις υπεύθυνες, θα έμελλε να γίνει η γυναίκα του. Δύο χρόνια αργότερα, ο Νίκολα και η Ελένη παντρεύτηκαν. Το πρώτο τους παιδί, η Άννα, γεννήθηκε το 1999 και μετά το 2001 γεννήθηκε η Μικαέλα.
«Περίπου το 2000, αρχίσαμε να διακονούμε ανάμεσα στους τσιγγάνους, που ονομάζονται Ρομά στη Βουλγαρία. Ο Κύριος μάς έφερε σε επαφή με έναν τσιγγάνο μεταρρυθμιστή που προσπαθούσε να μεταμορφώσει την εθνικότητα των Ρομά στη χώρα μας, που περιλάμβανε πνευματικές, εκπαιδευτικές και κοινωνικές υπηρεσίες μεταξύ των φτωχότερων και από τους πιο φτωχούς, στο μέσο φανατικού ρατσισμού και διάκρισης.
Το επίπεδο διαβίωσης τους είναι πολύ θλιβερό. Δώσαμε υπόσχεση να συνεργαστούμε με τον αρχηγό τους και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους βοηθήσουμε».
ΠΙΣΤΗ ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ
Το άρωμα του ψημένου ψωμιού γέμιζε την ατμόσφαιρα, καθώς ο Νίκολα έμπαινε στο διαμέρισμα του. Η Ελένη φώναξε, «Το δείπνο είναι έτοιμο!» Έκοψε ένα κομμάτι ψωμί του καθενός, και έβαλε μέλι από πάνω.
Κάθισαν όλοι στο τραπέζι, έσκυψαν το κεφάλι τους καθώς ο Νίκολα έκανε την προσευχή προς τον Κύριο, ευχαριστώντας Τον για το φαγητό τους.
Η Βουλγαρία για πολύ καιρό ήταν ανάμεσα στις πιο φτωχές χώρες της Ευρώπης. Όμως, μετά από 45 χρόνια σκληρής διακυβέρνησης του κομμουνισμού, το 2007, όταν η Βουλγαρία μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην αρχή υπήρχε μια πολύ μικρή οικονομική βοήθεια.
Η οικονομική κρίση που ακολούθησε, κατόπιν, άφησε τον Βουλγαρικό λαό σε χειρότερη οικονομική κατάσταση από πριν.
Οι τιμές των καυσίμων, του φαγητού και του ρουχισμού εκτοξεύτηκαν στα ύψη, φτάνοντας τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, χωρίς τις ανάλογες αυξήσεις στα εισοδήματα. Εκτός από αυτούς που δούλευαν στην πρωτεύουσα, ο μέσος μισθός ενός Βούλγαρου ήταν 300 με 400 ευρώ τον μήνα.
Εκατομμύρια εγκατέλειψαν τη χώρα για να αποφύγουν την πείνα. Αν και ο Νίκολα είχε πολλές προτάσεις για δουλειά εκτός της χώρας, τις αρνήθηκε όλες. Αγαπούσε τον λαό του και ήταν αποφασισμένος να μείνει και να τους βοηθήσει.
Εξάλλου ο Νίκολα και η Ελένη ευλογήθηκαν πολύ. Οι γονείς της Ελένης είχαν ένα μικρό κομμάτι γης και έδωσαν την άδεια σε κάποιον να το καλλιεργεί. Σαν αντάλλαγμα τους έδινε αλεύρι που το μοιράζονταν με τον Νίκολα και την Ελένη.
Οι παππούδες της Ελένης, επίσης, είχαν κυψέλες στη δική τους μικρή γη. Κάθε χρόνο τους έδιναν ένα κουβά γεμάτο μέλι. Και οι γονείς του Νίκολα τους βοηθούσαν πολύ εκείνους τους δύσκολους καιρούς. Τους αγόραζαν φαγητό, πλήρωναν τους λογαριασμούς τους και βοηθούσαν όσο μπορούσαν με τις άμεσες ανάγκες των παιδιών.
Αν και ο Νίκολα και η οικογένεια του ζούσαν με ψωμί και μέλι για αρκετό καιρό, δεν τους πέρασε ποτέ από το μυαλό να παραπονεθούν. Ήταν ευγνώμονες για κάθε μπουκιά που έτρωγαν. Ήταν ευλογημένοι πολύ περισσότερο από πολλούς γείτονες τους, είχαν κάτι που πολλοί άνθρωποι στην Βουλγαρία δεν είχαν: Είχαν φαγητό!
«Τα παιδιά μας ήταν μικρά και μεγάλωναν», λέει ο Νίκολα. «Κάναμε το παν για να έχουν αρκετό φαγητό να φάνε. Η Ελένη και εγώ πολλές φορές στερούμασταν, ειδικά εγώ, όμως τώρα μπορώ να ζήσω με ένα μικρό γεύμα την ημέρα.
Πάντοτε μοιραζόμασταν το φαγητό μας με άλλους. Όταν, όμως, κτύπησε η κρίση, είχαμε λιγότερο να μοιραστούμε.
«Η κατάσταση τώρα είναι πολύ καλύτερη μέσα και έξω από την πρωτεύουσα», λέει ο Νίκολα.
«Μερικοί άνθρωποι τώρα βγάζουν 700 με 800 ευρώ τον μήνα. Όταν, όμως, ταξιδεύεις 100 χιλιόμετρα μακριά για δουλειά, δεν σου μένουν αρκετά για φαγητό. Όλοι εμείς που αρχίσαμε σε μια σταθερή οικοδομή της πίστης ακόμα στεκόμαστε στερεοί.
Κάνουμε αυτό που έχουμε διδακτεί. Ποτέ δεν μιλάμε για το πρόβλημα. Μιλούμε τον Λόγο του Θεού. Δεν μιλούμε ποτέ για φτώχεια και έλλειψη, μιλούμε τις ευλογίες του Κυρίου.
ΠΙΣΤΗ ΓΙΑ ΘΑΥΜΑΤΑ
«Με τη βοήθεια του Κυρίου μας, το 2014 και ξανά το 2018, αρχίσαμε πολλές νέες εκκλησίες. Καθώς η Εκκλησία συνέχιζε να αυξάνεται, βλέπαμε πολλές θαυματουργικές θεραπείες.
Το 2017 κάποιος έφερε σε μας μια μουσουλμάνα, παθητική καπνίστρια. Είχε διαγνωστεί με καρκίνο σε τελευταίο στάδιο, ο οποίος έκανε μετάσταση στο συκώτι, στους πνεύμονες και στο στήθος της. Της έδωσαν 10 ημέρες ζωής.
Όλη η εκκλησία προσευχήθηκε γι’ αυτή με θαυμαστή ομοψυχία και θέρμη».
«Αργότερα, στέλναμε ανθρώπους καθημερινά στο σπίτι της, για να προσεύχονται γι’ αυτή, να της μαγειρεύουν και να καθαρίζουν.
Οι γιατροί δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί οι καρκινικοί όγκοι άρχισαν να συρρικνώνονται. Σήμερα είναι εντελώς θεραπευμένη, γεμάτη ζωντάνια και περπατά πιο γρήγορα από μένα».
«Τελευταίως, ένας από τους φίλους μου, μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι γέννησε η γυναίκα του. Αμέσως μετά, έπαθε εγκεφαλικό.
Η κατάσταση φαινόταν πολύ άσχημη. Του είπα, «Μην ακούς τις σκέψεις σου. Μην ακούς τους συγγενείς. Μην ακούς τη διάγνωση των γιατρών. Άκουσε εμένα. Σου εγγυούμαι στον Ζωντανό Λόγο του Θεού ότι η γυναίκα σου θα αναρρώσει. Όταν αυτό περάσει, θα είναι σαν να μην έπαθε ποτέ εγκεφαλικό».
«Ειδοποίησα τους πιστούς στην εκκλησία, να προσεύχονται γι’ αυτή. Αφιερωθήκαμε στο να προσευχόμαστε μέχρι να φανερωθεί η θεραπεία. Πήρε πέντε ώρες και 23 λεπτά προτού ο εγκέφαλος της ξαναλειτουργήσει, να ξυπνήσει και να πάρει εξιτήριο από το νοσοκομείο. Όλα αυτά για τη δόξα του Θεού μας!».
Ο Κύριος έδωσε οδηγίες στον Νίκολα να γράψει ένα βιβλίο στα Αγγλικά, μια ενότητα των τεσσάρων Ευαγγελίων. Το βιβλίο περιλάμβανε τον Ματθαίο, Μάρκο, Λουκά και Ιωάννη σε μια χρονολογική ιστορία, γραμμένη σαν τύπου νουβέλας.
Ο Νίκολα χρειάστηκε 10 χρόνια για να το γράψει και μετά να το δακτυλογραφήσει και να το στείλει για εκτύπωση.
Αντιμετωπίζοντας χιλιάδες όχι, αρνήθηκε να απογοητευτεί ή να τα παρατήσει. Αντιθέτως, στάθηκε στην πίστη, μιλώντας ευλογίες πάνω στο βιβλίο.
Τότε, μια μέρα ο Νίκολα πήρε ένα τηλεφώνημα από έναν εκδότη ζητώντας να τυπώσει το βιβλίο του. Ο τίτλος ήταν «Τα τέσσερα Ευαγγέλια σε μια ενότητα».
«Όταν κοιτάζω τριάντα χρόνια πίσω», ο Νίκολα λέει, «το μόνο που βλέπω είναι η πιστότητα του Θεού. Είμαι 100 φορές πιο πεινασμένος τώρα για τον Θεό από ό,τι ήμουν χθες. Όλα αυτά τα χρόνια αργότερα, αυτά τα νεαρά παιδιά που ήταν όλο φωτιά για τον Κύριο, είναι ακόμα όλο φωτιά! Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα κάναμε χωρίς τον ανόθευτο Λόγο του Θεού. Ήταν ζήτημα ζωής ή θανάτου. Πολλές φορές, δεν ήταν ζήτημα μόνο ζωής ή θανάτου ατομικά, αλλά και για την εκκλησία στη Βουλγαρία – και για ολόκληρο το έθνος».
Δόξα στον Κύριο μας Ιησού Χριστό για την πιστότητα Του. Αμήν.
Ν.Δ.