Γνωρίζουμε ότι ο Θεός μάς θέλει να βλέπουμε τα χρήματα μας σαν κάτι το άγιο.
Εμείς, όμως, σκεφτόμαστε λανθασμένα ότι τα χρήματα είναι κάτι το κακο. Παρόλα αυτά, τα χρήματα είναι ένα μέρος της ζωής μας.
Όταν προσφέρουμε τα χρήματα μας, προσφέρουμε ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μας στον Θεό.
Πρέπει να προσφέρουμε τα χρήματα μας σαν λατρεία και υπακοή προς τον Θεό.
Θα δούμε τώρα ένα απλό τρόπο για να βάζουμε τον Θεό πρώτον στο να χειρίζεται τα χρήματα μας, ο οποίος τρόπος να είναι πρακτικός και βιβλικός.
Για να τιμούμε τον Θεό στα οικονομικά μας, πρέπει να ζητούμε πρώτα τη Βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Του και μετά να τιμούμε τον Κύριο με τα χρήματα μας.
Η λέξη κλειδί είναι «πρώτα» κατά τη διάρκεια ολόκληρης της διαδικασίας. Αν βάλουμε τα χρήματα πρώτα αντί τον Θεό, τότε γινόμαστε ειδωλολάτρες.
Ένας απλός, πρακτικός και βιβλικός τρόπος για να βάλουμε τον Θεό πρώτον στο να χειρίζεται τα χρήματα μας είναι με το να Του προσφέρουμε τα πρώτα δέκατα του εισοδήματος μας.
Αυτή η διαδικασία είναι γνωστή σαν δέκατα.
Τα δέκατα είναι η συνηθισμένη διαδικασία με την οποία δίνεις στον Θεό το ένα δέκατο του εισοδήματος σου. Όταν το κάνεις αυτό, βάζεις ένα γερό θεμέλιο για να τιμήσεις τον Θεό με τα χρήματα σου.
Τα δέκατα άρχισαν από τον καιρό του Αβραάμ. Μερικοί Χριστιανοί νομίζουν ότι ο θεσμός των δεκάτων εισήχθηκε πρώτα κάτω από τον Μωσαϊκό Νόμο, μα αυτό είναι λάθος.
Τα δέκατα είναι τουλάχιστον 400 χρόνια πριν από τον Νόμο. Στη Γένεση 14:12-17, μας λέει ότι ο Αβραάμ μόλις είχε κερδίσει μια μεγάλη μάχη ενάντια σε κάποιους βασιλιάδες, και κερδίζοντας τη μάχη είχε μαζέψει μια μεγάλη ποσότητα λαφύρων.
Η αφήγηση συνεχίζει: «Και ο Μελχι-σεδέκ, ο βασιλιάς της Σαλήμ, έφερε έξω ψωμί και κρασί· και ήταν ιερέας του Θεού του Υψίστου. Και τον ευλόγησε, και είπε: Ευλογημένος ο Άβραμ από τον Θεό τον Ύψιστο, που έκτισε τον ουρανό και τη γη· και ευλογημένος ο Θεός ο Ύψιστος, που παρέδωσε τους εχθρούς σου στο χέρι σου. Και ο Άβραμ έδωσε σ' αυτόν ένα δέκατο από όλα» (Γένεση 14:18-20).
Ο Μελχισεδέκ ήταν ο ιερέας του Υψίστου Θεού, ή ο αντιπρόσωπος του Θεού κάτω στη γη εκείνη την εποχή, και ευλόγησε τον Αβραάμ.
Πώς ανταποκρίθηκε ο Αβραάμ; Ο Αβραάμ έδωσε στον Μελχισεδέκ το ένα δέκατο όλων όσων είχε κατακτήσει με τη νίκη του.
Είναι σημαντικό για σένα να δεις ότι ο Αβραάμ παρουσιάζεται στην Καινή Διαθήκη σαν πατέρας και πρότυπο για όλους τους πιστούς.
Στους Ρωμαίους 4:11-12 μας λέει για τον Αβραάμ:
«Και πήρε το σημάδι της περιτομής, ως σφραγίδα της δικαιοσύνης, που προήλθε από την πίστη, αυτής που είχε, καθώς βρισκόταν με την ακροβυστία· για να είναι αυτός πατέρας όλων εκείνων που πιστεύουν, ενώ βρίσκονται με την ακροβυστία, ώστε να λογαριαστεί και σ' αυτούς η δικαιοσύνη· και πατέρας όσων είναι με την περιτομή, όχι μόνον σ' εκείνους που έχουν κάνει την περιτομή, αλλά και σ' εκείνους που περπατούν στα ίχνη της πίστης τού πατέρα μας Αβραάμ, εκείνης που είχε καθώς βρισκόταν με την ακροβυστία».
Για να είμαστε παιδιά του Αβραάμ, πρέπει να βαδίζουμε στα ίχνη της πίστης που είχε ο Αβραάμ. Αυτό συμπεριλαμβάνει το να χειριζόμαστε τα χρήματα μας όπως τα χειρίστηκε και ο Αβραάμ.
Στο τέταρτο κεφάλαιο των Ρωμαίων, συνεχίζει ο Απόστολος Παύλος:
«Γι' αυτό, η κληρονομία είναι διαμέσου της πίστης, για να είναι κατά χάρη, ώστε η υπόσχεση να είναι βέβαιη σε ολόκληρο το σπέρμα, όχι μονάχα σ' εκείνο από τον Νόμο, αλλά και σ' εκείνο από την πίστη του Αβραάμ, που είναι πατέρας όλων μας» (Ρωμαίους 4:16).
Ο Αβραάμ είναι ο πατέρας μας όταν βαδίζουμε στα ίχνη της πίστης του. Και όταν αποκτήσουμε την ίδια πίστη με αυτή που είχε ο Αβραάμ, θα συμπεριλάβουμε και τους τομείς των οικονομικών στην προσφορά μας προς τον Κύριο.
Τώρα ας δούμε τον Ιακώβ, τον εγγονό του Αβραάμ. Ο Ιακώβ έγινε ένας φυγάς εξαιτίας του τρόπου που είχε συμπεριφερθεί στον Ισαάκ, τον πατέρα του, και στον Ησαύ, τον αδελφό του. Έφυγε από τη γη που θα κληρονομούσε και πήγε να ζήσει στη Μεσοποταμία μαζί με τον θείο του. Όταν έφυγε, όλα όσα είχε στην κατοχή του ήταν πολύ λίγα.
Λέει ο Ιακώβ στη Γένεση 28:20-22:
«Και ο Ιακώβ ευχήθηκε μια ευχή, λέγοντας: Αν ο Θεός είναι μαζί μου, και με διαφυλάξει σ' αυτό τον δρόμο στον οποίο πηγαίνω, και μου δώσει ψωμί να φάω, και ένδυμα για να ντυθώ, και επιστρέψω ειρηνικά στο σπίτι του πατέρα μου, τότε ο Κύριος θα είναι ο Θεός μου· κι αυτή η πέτρα, που έστησα για στήλη, θα είναι οίκος του Θεού· και από όλα όσα μου δώσεις, το δέκατο θα το προσφέρω σε Σένα».
Εδώ βρίσκουμε τα δέκατα και πάλι. Ο Ιακώβ είπε: «Αυτή είναι η βάση της σχέσης μου με τον Θεό. Μου προμη-θεύει τις ανάγκες μου, και σε αντάλ-λαγμα, του δίνω πίσω το ένα δέκατο όλων όσων μου προμηθεύει».
Μετά διαβάζουμε τη μαρτυρία του Ιακώβ μετά από είκοσι χρόνια, στη Γένεση 32:9-10:
«Και ο Ιακώβ είπε: Θεέ του πατέρα μου, του Αβραάμ, και Θεέ του πατέρα μου, του Ισαάκ, Κύριε, που μου είπες: Επέστρεψε στη γη σου και στη συγγένεια σου, και θα σε αγαθοποιήσω· είμαι πολύ μικρός απέναντι σε όλα τα ελέη και σε ολόκληρη την αλήθεια, που έκανες στον δούλο σου· επειδή, με τη ράβδο μου διάβηκα αυτόν τον Ιορδάνη, και τώρα έγινα δύο καταυλισμοί».
Ο Ιακώβ είχε απεριόριστα πλούτη, μια μεγάλη οικογένεια, και κάθε του ανάγκη ήταν εκπληρωμένη. Ποιος ήταν ο λόγος γι’ αυτό; Η πιστότητα του ήταν που έδινε τα δέκατα του. Έφυγε με πολύ λίγα, και επέστρεψε με αφθονία. Το κλειδί ήταν ότι έδωσε στον Θεό το πρώτο δέκατο όλων όσων του είχε προμηθεύσει.
Καθώς εξετάζουμε περισσότερο για τα δέκατα ανάμεσα στους ανθρώπους του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη, ανακαλύπτουμε ότι κάτω από τον Νόμο του Μωϋσή, τα δέκατα απλά ανήκουν στον Θεό.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία γι’ αυτό, το οποίο επιβεβαιώνεται κι από τα ακόλουθα εδάφια:
«Και κάθε δέκατο της γης, είτε από τον σπόρο της γης είτε από τον καρπό των δέντρων, είναι του Κυρίου· είναι άγιο στον Κύριο… Και κάθε δέκατο από βόδια, και από πρόβατα, και από κάθε ζώο, που διαβαίνει κάτω από τη ράβδο, το δέκατο θα είναι άγιο στον Κύριο» (Λευιτικό 27:30,32).
Τα δέκατα είναι άγια για τον Κύριο. Στο Δευτερονόμιο 14:22, λέει ο Θεός:
«Θα αποδεκατίζεις οπωσδήποτε όλα τα γεννήματα του σπόρου σου, που φέρνει το χωράφι κάθε χρόνο».
Πολλοί Χριστιανοί δεν το γνωρίζουν αυτό, μα στην Καινή Διαθήκη, τα δέκατα επανεμφανίζονται στην ιερωσύνη του Ιησού.
Στο εδάφιο Εβραίους 6:19, μας λέει για «τα ενδότερα του καταπετάσματος», και συνεχίζει:
«Όπου ο Ιησούς μπήκε μέσα ως πρόδρομος, για χάρη μας, καθώς έγινε Αρχιερέας στον αιώνα, σύμφωνα με την τάξη Μελχισεδέκ» (Εβραίους 6:20).
Έτσι ο Ιησούς είναι ο Αρχιερέας μας κατά τον τύπο της ιερατείας του Μελχι-σεδέκ.
Στο επόμενο κεφάλαιο των Εβραίων, ο Απόστολος Παύλος μάς εξηγεί τη διαφορά των δεκάτων που προσφέρθηκαν στον Μελχισεδέκ και των δεκάτων που προσφέρονται τώρα στον Ιησού:
Εβραίους 7:4-8
4 Στοχαστείτε, μάλιστα, πόσο μεγάλος ήταν αυτός, στον οποίο ο Αβραάμ, ο πατριάρχης, του έδωσε και δέκατο από τα λάφυρα.
5 Και όσοι μεν από τους γιους τού Λευί παίρνουν την ιερατεία, έχουν εντολή να αποδεκατίζουν τον λαό, σύμφωνα με τον Νόμο, δηλαδή, τους αδελφούς τους, παρόλο που βγήκαν από την οσφύ του Αβραάμ·
6 εκείνος, όμως, του οποίου η γενεα-λογία δεν προέρχεται απ' αυτούς, αποδεκάτισε τον Αβραάμ, και ευλόγησε εκείνον που είχε τις υποσχέσεις.
7 Χωρίς, μάλιστα, καμιά αντιλογία, το μικρότερο ευλογείται από το μεγαλύτερο.
8 Και εδώ μεν οι θνητοί άνθρωποι παίρνουν δέκατα· εκεί, όμως, παίρνει Αυτός που έχει τη μαρτυρία ότι ζει.
Η ιερωσύνη του Μελχισεδέκ είναι μια αιώνια ιερωσύνη επειδή Αυτός που βρίσκεται μέσα στην ιερωσύνη δεν πεθαίνει ποτέ.
Ο Απόστολος Παύλος μας λέει ότι ο Ιησούς Χριστός ζει για πάντα σαν ένας Αρχιερέας κατά τον τύπο της ιερατείας του Μελχισεδέκ. Και στην ιερωσύνη Του λαμβάνει τα δέκατα των ανθρώπων Του.
Μπορούμε να δούμε πλέον ότι τα δέκατα έχουν μια συνεχή ιστορία από τον Αβραάμ μέχρι σήμερα: από τον Αβραάμ στον Ιακώβ, στο έθνος του Ισραήλ, και μετά στη διακονία του Ιησού σαν τον Αρχιερέα μας.
Σύμφωνα με τη Γραφή, όταν προσφέρουμε τα δέκατα μας στον Ιησού, αναγνωρίζουμε ότι ο Ιησούς είναι ο Αρχιερέας μας κατά τον τύπο της ιερατείας του Μελχισεδέκ.
Αυτός είναι ένας από τους τρόπους με τον οποίο μπορούμε να Τον τιμήσουμε και να Τον αναγνωρίσουμε σαν τον Αρχιερέα μας.
Φ.Π.