Κεντρική σελίδα

 

 

 

Μηνύματα

 

 

 

Αλληλογραφία

 

 

 

Τα πιστεύω μας

 

 

 

Αιτήματα

 

 

 

Προσευχές

 

 

 

Γράψτε μας

 

 

 

Το περιοδικό

 

 



Ο λόγος που ήμουν πολύ αγχωμένη και συγχυσμένη στη ζωή μου, ήταν διότι ήμουν πολύ απογοητευμένη απ’ τη ζωή.  

Μεγάλωσα σ’ ένα σπιτικό που εξωτερικά φαινόταν ωραίο, αλλά στην πραγματικότητα υπήρχε μεγάλη ταραχή και συνεχής φιλονικία μεταξύ των γονιών μου.

Ζούσαμε σε ένα πολύ όμορφο σπίτι, σε μια πολύ ωραία περιοχή της Νέας Υόρκης. Από υλικής πλευράς είχαμε τα πάντα. Όμως, μέσα στο σπίτι η ζωή όλων μας ήταν ένα μαρτύριο! Η ζωή όλων μας ήταν πολύ επιφανειακή. Ήθελα απεγνωσμένα να βρω κάτι καλύτερο.

Μεγάλωσα στη Νέα Υόρκη σε μια ‘καλή’ εβραϊκή οικογένεια.

Πηγαίναμε στη συναγωγή ταχτικά τις Παρασκευές και δίναμε το παρόν μας σε όλες τις μεγάλες εβραϊκές γιορτές.

Παρόλο που πηγαίναμε στη συναγωγή, στο σπιτικό μας είχαμε όλοι μας την εντύπωση ότι οι ιστορίες που ακούαμε στη συναγωγή από τη Βίβλο ήταν όλες τους παραμύθια και δεν είχαν καμιά σχέση με την πραγματικότητα.

Η μητέρα μου, όταν ήμουν πολύ μικρή, όταν με έβαζε στο κρεβάτι για να κοιμηθώ με δίδαξε μια προσευχή: «Τώρα σαν πάω να κοιμηθώ, Κύριε, φύλαξε την ψυχή μου και αν δεν ξυπνήσω, Κύριε μου, πάρε την ψυχή μου μαζί σου!».

Αυτή η προσευχή, που με δίδαξε η μητέρα μου, έμεινε μαζί μου και στα νεανικά μου χρόνια. Ήξερα ότι πράγματι υπήρχε ο Θεός και αυτό με βοήθησε στη μετέπειτα μου ζωή. Όταν προσευχόμουνα αυτή την προσευχή, πίστευα ότι ο Θεός, πραγματικά, με άκουε και αυτό μου έδινε ένα συναίσθημα σιγουριάς και ασφάλειας.

Ο πατέρας μου και η μητέρα μου με αγαπούσαν πάρα πολύ και το ήξερα. Στο σπίτι μας, όμως, υπήρχε πολλή ένταση. Από τον καιρό που ήμουνα μικρή, ζούσα συνεχώς με τον φόβο του χωρισμού να κρέμεται επάνω από την κεφαλή μου. Μερικές φορές οι γονείς μου δεν μιλούσαν μεταξύ τους για μέρες.

Τότε εγώ βρισκόμουνα στο μέσο και ήμουνα ο σύνδεσμος τους για να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Η μητέρα μου μισούσε την πεθερά της. Η μητέρα μου, επίσης, δεν τα πήγαινε καθόλου καλά με τον αδελφό μου. Ζούσα συνεχώς με δυνατό αίσθημα ανασφάλειας.

Όταν πήγα στο πανεπιστήμιο, ήμουνα μια πολύ αναστατωμένη και ψυχικά θυμωμένη νεαρή κοπέλα. Το έριξα στα ναρκωτικά, παίρνοντας όλων των ειδών τις ναρκωτικές ουσίες. Έλεγα πολύ συχνά ψέματα για να καλύψω τα λανθασμένα πράγματα που έκανα και έτσι να μη με τσακώσουν. Ήμουν πολύ εκκεντρική στο ντύσιμο μου προσπαθώντας να σοκάρω τους γύρω μου! Μου άρεσε να με προσέχουν.

Στα δεκαεννιά μου εξακολουθούσα να προσεύχομαι την προσευχή που με δίδαξε η μητέρα μου. Αυτό με οδήγησε στο να αρχίσω να ψάχνω να βρώ τον Θεό. Έτσι ασχολήθηκα με τον Ινδουισμό, τον Βουδισμό, τον Υπερβατικό Διαλογισμό, προσκύνησα γκουρού στην Ινδία και πολλά άλλα, ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρω τον Θεό.

Εκείνο τον καιρό γνώρισα τον Μιχάλη ο οποίος ήταν κι αυτός εβραίος. Μια μέρα καθίσαμε και μιλήσαμε για τα όνειρα μας, τις ελπίδες μας, τους φόβους μας και γενικά για τη ζωή.

Μιλούσαμε για τρεις ώρες και στο τέλος αυτής της συνομιλίας, ανακαλύψαμε ότι ήμασταν και οι δυο μας αυτό που ο κόσμος ονομάζει «αδελφές ψυχές». Ήμασταν και οι δυο μας τόσο ταιριαστοί.

Μετά από ένα μήνα ο Μιχάλης με συνάντησε και μου είπε ότι είχε γίνει Χριστιανός και τώρα πίστευε στον Ιησού Χριστό.

Αυτό με αναστάτωσε. Σκέφτηκα μέσα μου: «Ω Θεέ μου, ακόμη ένας υποτιθέμενος Χριστιανός! Αυτό δεν είναι καλό. Τι κάνω τώρα;».

Είχα μεγαλώσει ως εβραία. Το Όνομα του Ιησού ουδέποτε το αναφέραμε στο σπίτι μας. Αν καμιά φορά μας ξέφευγε ήταν σαν να λέγαμε τη χειρότερη βλασφημία. Έπρεπε να πλύνουμε το στόμα μας με σαπούνι!

Η μητέρα μου μεγάλωσε σε ένα σπίτι όπου διδάχτηκε ότι ο Ιησούς ήταν Αυτός που έφταιγε για όλους τους διωγμούς των εβραίων διαμέσου των αιώνων και ότι ο Χίτλερ ήταν Χριστιανός και πολλά άλλα.

Έτσι όταν άκουσα τον Μιχάλη να μου λέει ότι έγινε ακόλουθος του Ιησού Χριστού, για μένα ήταν τα χειρότερα νέα που μπορούσα να ακούσω! Ήξερα ότι δεν μπορούσα να αποδεχτώ το τι έκανε. Όμως, δεν μπορούσα να αρνηθώ τη θετική αλλαγή που παρατήρησα στη συμπεριφορά του. Παρόλα αυτά δεν ήθελα να ακούσω καθόλου το τι είχε να μου πει για τον Ιησού.

Μια μέρα ήρθε ο Μιχάλης και μου είπε: «Ντέπυ, θα σε πείραζε να σου διαβάσω κάτι από την Καινή Διαθήκη;».
Του είπα: «Εντάξει».

Πρέπει να καταλάβετε ότι ήμουνα 20 χρονών, μεγάλωσα στη Νέα Υόρκη, και ουδέποτε είχα διαβάσει ή ακούσει κάποιον να μιλά από την Καινή Διαθήκη.

Η Καινή Διαθήκη ήταν για τον υπόλοιπο κόσμο, όχι για τους εβραίους! Δεν είχα ιδέα ότι ο Ιησούς ήταν εβραίος και ότι είχε πει επανειλημμένα ότι ήταν ο Μεσσίας που όλοι οι συμπατριώτες μου περίμεναν. Νόμιζα ότι ο Ιησούς ήταν Καθολικός.

Μεγάλωσα κοντά σε μιαν καθολική εκκλησία που υπήρχε μπροστά της ο Σταυρός με τον Εσταυρωμένο. Γι’ αυτό νόμιζα ότι ήταν Καθολικός!

«Εντάξει, διάβασε μου από την Καινή Διαθήκη», είπα στον Μιχάλη.

Άνοιξε την Αγία Γραφή και άρχισε να διαβάζει δυνατά, από το όγδοο κεφάλαιο του κατά Ιωάννη ευαγγελίου, την ιστορία με τη  γυναίκα που συνελήφθη επ’ αυτοφώρω να μοιχεύει: 

Οι δε γραμματείς και οι Φαρισαίοι φέρνουν προς Αυτόν μια γυναίκα που συνελήφθη να διαπράττει μοιχεία, και, αφού την έστησαν στο μέσον,Του λένε: Δάσκαλε, αυτή η γυναίκα συνελήφθη επ' αυτοφώρω διαπράττοντας μοιχεία.Και στον Νόμο ο Μωυσής πρόσταξε σε μας, οι γυναίκες αυτού του είδους να λιθοβολούνται· Εσύ, λοιπόν, τι λες; (Ιωάννης 8:3-5)

Σαν ο Μιχάλης διάβαζε αυτή την ιστορία, εγώ άκουα με αγωνία, μη γνωρίζοντας το τι επρόκειτο να συμβεί. Ήταν η πρώτη φορά που άκουα κάτι από την Καινή Διαθήκη!

Ο Μιχάλης συνέχισε:   
Και το έλεγαν αυτό δοκιμάζοντας Τον, για να έχουν να Τον κατηγορούν. Ο δε Ιησούς, σκύβοντας κάτω, έγραφε με το δάχτυλό Του στη γη.Και επειδή επέμεναν ρωτώντας Τον, σηκώνοντας το κεφάλι, είπε σ' αυτούς: Όποιος από σας είναι αναμάρτητος, ας ρίξει πρώτος την πέτρα εναντίον της (Ιωάννης 8:6-8).

Όταν ο Μιχάλης μού διάβασε το τι τους απάντησε ο Ιησούς, κάτι μέσα μου ταράχτηκε και άρχισα να κλαίω ασταμάτητα. Είχα διαβάσει βιβλία για τον Βούδα, τον Κρίσνα και τους άλλους θεούς. Όμως, όταν ο Μιχάλης μού διάβασε αυτά τα λόγια κάτι συνέβηκε μέσα μου. Ήταν θαύμα. Ο Θεός άνοιξε τα πνευματικά μου μάτια να καταλάβω Ποιος ήταν πραγματικά ο Ιησούς.

Ο Ιησούς ήταν εντελώς διαφορετικός από όλους αυτούς τους θεούς που είχα διαβάσει. Αυτά τα λόγια που μίλησε ο Ιησούς έπρεπε να ήταν τα λόγια του Θεού. Η αγάπη, το έλεος και η ευσπλαχνία του αληθινού Θεού κρύβονταν στο τι είπε ο Ιησούς στους Φαρισαίους: «Όποιος από σας είναι αναμάρτητος, ας ρίξει πρώτος την πέτρα εναντίον της».

Παρόλο που τα πνευματικά μου μάτια ανοίχτηκαν, αμέσως μέσα μου γέμισα με σύγχυση. Πώς μπορούσα εγώ, μια εβραιοπούλα, να δεχτώ τον Ιησού στη ζωή μου; Έκλεισα τα μάτια μου και έκανα μια προσευχή:

«Θεέ μου, εάν ο Ιησούς είναι ο Γιος Σου και ο Μεσσίας που περιμέναμε τόσα χρόνια, πρέπει να μου το αποδείξεις».
Γνώριζα ότι εάν δεχόμουν τον Ιησού ως τον Κύριο και Σωτήρα μου, το τίμημα για μένα θα ήταν πολύ βαρύ. Παρόλο που ήμουν συνεχώς επαναστατική, δεν ήθελα να στενοχωρήσω τους γονείς μου και τους συγγενείς μου. Ήξερα ότι ο Θεός έπρεπε να μου αποδείξει ότι έκανα τη σωστή κίνηση στη ζωή μου.

Την επόμενη μέρα με προσκάλεσαν σε μια συνάθροιση όπου ο ποιμένας κάλεσε όποιον θέλει να πάει μπροστά για προσευχή.

Μια γυναίκα ψήλωσε το χέρι της και ζήτησε προσευχή για τον μικρό της γιο που ήταν εκεί μαζί της. Το παιδί της δεν μπορούσε να ακούσει από το δεξί του αυτί. Όταν το παιδί πήγε μπροστά ο άνθρωπος του Θεού έβαλε το δάκτυλο του στο δεξί αυτί του παιδιού και προσευχήθηκε στο Όνομα του Ιησού.

Αμέσως το παιδί άρχισε να ακούει και από το δεξί του αυτί. Όταν είδα αυτό το θαύμα να γίνεται μπροστά μου, στο Όνομα του Ιησού, δεν είχα καμιά αμφιβολία. Ο Ιησούς ήταν πράγματι ο Γιος του Θεού και ο αναμενόμενος Μεσσίας. Τον δέχτηκα, αμέσως, ως Κύριο και Σωτήρα της ζωής μου!

Μετά από μια εβδομάδα πήρα το θάρρος να τηλεφωνήσω της μητέρας μου και να της πω τα νέα. Η μητέρα μου έγινε έξαλλη, αναστατώθηκε, και μου είπε ότι ήταν πολύ απογοητευμένη μαζί μου. Μισούσε τον Μιχάλη διότι ήξερε ότι αυτός ήταν η αιτία που εγώ έγινα Χριστιανή.

Η μητέρα μου έκλεισε ραντεβού για μένα και τον Μιχάλη να δούμε έναν εβραίο ραββίνο με την ελπίδα ότι ο ραββίνος θα μας έπειθε να επιστρέψουμε στην πίστη μας.

Μετά τη συνάντηση μας με τον ραββίνο, ο ραββίνος είπε στη μητέρα μου ότι ήμασταν στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού, ότι ήμασταν σε κάποια αίρεση και ότι ήμασταν στα πρόθυρα να γίνουμε ναζιστές! Αυτό έκανε τα πράγματα χειρότερα!

Μετά από τρεις μήνες εγώ και ο Μιχάλης παντρευτήκαμε, αλλά δυστυχώς οι γονείς μας δεν παρευρέθηκαν στον γάμο μας διότι έγινε σε Χριστιανική εκκλησία.

Μετά από λίγους μήνες τηλεφώνησα στη μητέρα μου για να της πω ότι ήμουν πολύ ευτυχισμένη και ο Μιχάλης με μεταχειριζόταν σαν πριγκίπησσα.

Η μητέρα μου δεν ενθουσιάστηκε καθόλου. Απεναντίας μου είπε: «Γιατί δεν τον χωρίζεις και να `ρθεις να μένεις μαζί μου;».  

Μόλις το άκουσα αυτό, νευρίασα και της έκλεισα απότομα το τηλέφωνο.

«Η μητέρα μου σε μισεί καθώς και τον γάμο μας. Δεν τη θέλω στη ζωή μας», είπα νευριασμένη στον άνδρα μου.

«Ντέπυ, σε θέλω να πάρεις πίσω στο τηλέφωνο τη μητέρα σου και να απολογηθείς που της το έκλεισες έτσι απότομα. Θα συνεχίσουμε να αγαπάμε τη μητέρα σου ακόμα περισσότερο.

Πάρε την τηλέφωνο και απολογήσου για τη συμπεριφορά σου», μου είπε ο σύζυγος μου.
Αυτό έκανα!

Ο Θεός είχε να καθαρίσει πολλά πράγματα στη ζωή μας διότι ήμασταν δυο πρώην ναρκομανείς, ανεύθυνοι, χίπηδες. Μας δίδαξε να είμαστε υπεύθυνα άτομα, πράγμα δύσκολο στην αρχή.

Μεγαλώσαμε δυο παιδιά και τα διδάξαμε τον δρόμο του Κυρίου. Ο Κύριος μάς χάρισε μια πολύ ευλογημένη οικογένεια, με εγγονάκια, και απολαμβάνουμε καθημερινά τις ευλογίες του Κυρίου στη ζωή μας.

Ο Θεός αποκατέστησε πλήρως τις σχέσεις μας με τη μητέρα μου. Μετά από τον γιο μας, το πιο αγαπητό πρόσωπο στον κόσμο για τη μητέρα μου είναι ο Μιχάλης, ο σύζυγος μου! Η αγάπη πάντοτε κερδίζει!


Ντ.Γκ.