Δημιουργός ή τύχη;

 

Κεντρική σελίδα

 

 

 

Μηνύματα

 

 

 

Αλληλογραφία

 

 

 

Τα πιστεύω μας

 

 

 

Αιτήματα

 

 

 

Προσευχές

 

 

 

Γράψτε μας

 

 

 

Το περιοδικό

 

 

Η ΦΥΣΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΙ

 

Από την ανόργανη φύση οι κρύσταλλοι των ορυκτών των μετάλλων που είναι αποθησαυρισμένοι στα έγκατα της γης, μας δίνουν μία χαρακτηριστική εικόνα. Σχηματίζονται με αριθμητικές συμμετρίες και κανονικότητες από το τετράεδρο, εξάεδρο, 12εδρο, 20εδρο έως τον κύβο, το πολύεδρο και το τρίγωνο. Ακόμη και μέσα στους κρυστάλλους αποκαλύπτεται ο ρυθμός, η αρμονία, η ομορφιά, η τάξη του κόσμου και η μορφική τελειότητα σε μία αφάνταστη ποικιλία και μοναδικότητα.

Επίσης, στα βάθη των ωκεανών υπάρχουν πολύτιμα μεταλλεύματα και ορυκτά, που είναι πηγή αφαντάστου υποβρυχίου πλούτου για την ανθρωπότητα. Έτσι και «οι λίθοι κεκράξονται», αν σιωπήσουν οι άνθρωποι!

Ο Tihamer Toht στο βιβλίο του «Μέ-σα στον όμορφο κόσμο», γράφει: «Κυ-τάξτε καλά το φτερό μίας πεταλούδας. Προσέξτε καλά την κατασκευή του. Κα-νένας καλλιτέχνης δεν θα μπορέσει να φθάσει τη φινέτσα του.
Εδώ ακριβώς παρατηρείται η μεγάλη διαφορά μεταξύ των θεϊκών έργων και των ανθρωπίνων. Τοποθετείστε κάτω από το μικροσκόπιο τον ωραιότερο ζωγραφικό πίνακα ή το θαυμασιώτερο άγαλμα. Τι θα δείτε; Έναν κακογραμμένο καμβά ή ένα μαρμάρινο πρόσωπο χονδροειδώς αυλακωμένο.
Εάν, όμως, αντιθέτως, θέσουμε κάτω από το μικροσκόπιο κάποιο έργο του Θεού, έστω και ένα κάλυκα ενός άνθους ή τον ιστό μίας αράχνης ή το φτερό μίας πεταλούδας ή έστω μία σταγόνα νερού, σταματάει η αναπνοή μας από κατάπληξη, για την τάξη και την ομορφιά που μας αποκαλύπτει ο φακός».

Μέσα στη Δημιουργία αισθανόμαστε ότι υπάρχει κάποια μεγαλειώδης πνοή. Συναντά κανείς μέσα σ’ αυτή συμμετρία, καλλιτεχνία, αρμονία, πλούτο ήχων χρωμάτων με εκατοντάδες χιλιάδες συνδυασμούς. Εμπρός σ’ αυτούς, τα πινέλα των μεγάλων ζωγράφων είναι ένα τίποτε.
Απερίγραπτη χάρη έχουν τα μικροσκοπικά κολύβρια. Είναι πολύ μικρόσωμα πουλιά που ζουν στην Αμερική και ξεπερνούν τα 320 είδη.

Οι χρωματικοί τους τόνοι αποτελούν κάτι το μοναδικό σε ζωηρότητα και λαμπρότητα. Έχουν μήκος 2,5 πόντους περίπου! Το κεφάλι είναι ερυθροπόρφυρο με μαύρες αποχρώσεις, η ράχη γαλάζια με χρυσές αποχρώσεις, η κοιλιά υπόλευκη με χρυσογάλαζες κηλίδες. Για την ασύγκριτη ομορφιά τους τα επεξεργάζονται καταλλήλως και προσδένοντας τα με κρίκους από χρυσό ή πλατίνα, τα κάνουν περιζήτητα σκουλαρίκια.

Επίσης, απαράμιλλη είναι η ομορφιά που συναντούμε στα παραδείσια πουλιά της Ν.Γουινέας. Γι’ αυτό και ονομάζονται έτσι. Ποιος ζωγράφισε τα πουλιά αυτά; Η φύση; Τι είναι η φύση; Έχει προσωπικότητα; Έχει νού; Τίποτε απ’ αυτά. Τότε πώς το αφηρημένο και προσωπικά ανύπαρκτο δημιουργεί μεγαλειώδη υπαρκτά όντα; Ας απαντήσει στο ερώτημα αυτό η αφροσύνη εκείνων που επιμένουν να αγνοούν Θεό Δημιουργό (Ψαλμοί 14:1).

Έπειτα τι να πρωτοθαυμάσει κανείς από τις μελωδίες των πτερωτών μας φίλων; Ασύγκριτες ορθρινές και εσπερινές προσευχές αναπέμπουν τα πάνω από δέκα χιλιάδες είδη, ωδικά πουλιά, με το ξεχωριστό μουσικό πρόγραμμα που εκτελεί το καθένα, ολόκληρες συναυλίες. Θα μακρύνει η έρευνα, εάν ασχοληθούμε ειδικώτερα με τις μελωδίες των πουλιών. Ενδεικτικά αναφέρουμε, ότι μόνο ένα είδος σπίνου σφυρίζει, περισσότερο από δύο χιλιάδες σκοπούς!
Είναι πολύ θελκτικά και χαριτωμένα τα κελαηδήματα του κοκκινολαίμη το φθινόπωρο.

Αλλά πώς μπορούν να συγκριθούν με τις ανυπέρβλητες μελωδίες με 24 μουσικές στροφές, που αποδίδει το αηδόνι; Μάλιστα ένα αηδόνι της Βορείου Ευρώ-πης κελαηδεί σχεδόν όλο το 24ωρο!

Που βρίσκει τόση δύναμη, τόση έμπνευση, τόση επιμονή, τόσους χρωματισμούς και ποικιλία ήχων; Όλα θαυμαστά και ανεξήγητα. Να γιατί ο Μπετόβεν προσπάθησε να ομορφήνει την «Ποιμε-νική συμφωνία» του με τις μελωδίες του αηδονιού!

Το θαυμασιώτερο είναι, ότι όλες αυτές οι περίτεχνες μελωδίες εναρμονίζονται ανάλογα με τη σκυθρωπή ή χαρούμενη ατμόσφαιρα του τόπου και του χρόνου. Εκφράζονται σε περιπαθείς ή εύθυμους τόνους, σε απαλά ή θορυβώδη σφυρίγματα. Συγκινούμαστε από την ανταύγεια της μουσικής τους.

Τις ομορφιές αυτές των ζωντανών τραγουδιστών συναγωνίζεται το εκθαμβωτικό μεγαλείο, που υπάρχει στην άψυχη φύση. Σαν παράδειγμα αναφέρουμε το πολικό σέλας με την εκπληκτική φεγγοβολή του. Δηλαδή τα μεγάλα φωτεινά σύννεφα, που παρουσιάζονται κατά τις μακρές νύκτες στις πολικές χώρες και δίνουν αρκετό φως, ώστε οι κάτοικοι των περιοχών αυτών να βλέπουν και να συνεχίζουν τις εργασίες τους, καθώς επίσης τις παραμυθένιες ομορφιές των σπηλαίων με τους σταλακτίτες και σταλαγμίτες τους.

Πραγματικά εκεί που κορυφώνεται το ύψος της Δημιουργικής Σοφίας είναι η καλλιτεχνία της φύσης.
Καλλιτεχνεί από τα ποικιλόχρωμα και ποικιλόμορφα πτερώματα των πουλιών, μέχρι την καλλιτεχνικώτατη κυτταρική δομή της ζώσης ύλης. Από το ταπεινότερο λουλούδι, που δεν παύει να είναι ένα θαύμα σύνθεσης σχημάτων και χρωμάτων, μέχρι και αυτό το ευτελές σκουλήκι. Γιατί κι’ αυτό ακόμη παρουσιάζεται στον προσεχτικό παρατηρητή σαν ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα. Κοιτάξατε ποτέ τι πολυχρωμία μπορεί να εμφανίζει ένα σκουλήκι και τι ποικιλία σχημάτων μπορεί να είναι χαραγμένη πάνω σ’ αυτό;

Καλλιτεχνεί ακόμα η φύση και στα αόρατα δημιουργήματα της. Ανοίξτε ένα βιβλίο και κοιτάξετε τα είδη των αοράτων εκείνων υπάρξεων που ζουν μέσα στο νερό, σαν πλαγκτόν.
Κυριολεκτικά θα τα χάσετε από την ποικιλία των ειδών και από την άφθαστη σε καλλιτεχνικότητα ποικιλομορφία τους. Εάν εξετάσουμε την επιφάνεια της θά-λασσας στον Βόρειο Ατλαντικό εκ πρώτης όψης δεν θα δούμε παρά μόνον καθαρό αλμυρό νερό. Εν τούτοις μέσα σ’ ένα κιλό του θαλασσινού αυτού νερού θα μετρήσουμε 5.000.000 βακτήρια, 1.000.000 μικροσκοπικά φυτά και 150 μικροσκοπικά ζώα.

Καλλιτεχνεί η φύση και στα βάθη της γης, στα σκοτεινά σπήλαια.
Καλλιτεχνεί και εκεί, που νομίζει ο άνθρωπος, ότι επικρατεί σκοτάδι, στα βάθη των ωκεανών. Εκεί στα θαλάσσια ερέβη, όσο κατώρθωσε ο άνθρωπος φευγαλέα να ανακαλύψει, βασιλεύουν μυριόμορφες καλλονές. Ενώ δεν υπάρχουν ηλεκτρικές εγκαταστάσεις, όμως δεν λείπει το φώς. Εκεί οι οργανισμοί ζουν μέσα σε μία φωταψία χρωμάτων λευκού και ρουμπινέρυθρου, σμαραγδοπράσινου και γαλάζιου, μέσα σε ένα τοπίο πλουσιώτατα διακοσμημένο από περίτεχνα όστρακα και εξωτικά φυτά. Κι’ όλη αυτή η άφθαστη καλλιτεχνική δημιουργία προσπαθεί ο άνθρωπος να τη μιμηθεί. Με πόσα, όμως, χονδροειδή και πολλές φορές υποκατάστατα;

Ένα άλλο είδος καλλιτεχνικής δύναμης της φύσης είναι η μεγάλη ποικιλία και οι αναρίθμητες περιπτώσεις, όπου σχεδόν παντού απαντώνται φυσικά γεωμετρικά σχήματα, κύκλοι, τρίγωνα, τετράγωνα, εξάγωνα, σφαίρες, σταυροί κλπ. Εάν συνεργάζονταν όλες οι σχετικές επιστήμες και βοηθούσαν στην από κοινού συγγραφή ενός βιβλίου που να περιέχει τις φωτογραφίες όλων των ειδών των φυσικών πραγμάτων με τα ποικίλα φυσικά γεωμετρικά τους σχήματα, θα καταπλήσσονταν. Διότι τα σχήματα δεν είναι δυνατόν να είναι τυχαία και να αναπαράγονται τυχαία. Σχήματα στο φυτικό και ζωικό βασίλειο, στον αστρικό και υδάτινο και μετεωρολογικό κόσμο, στον Μακρόκοσμο και τον Μικρόκοσμο.

Μόνο ο καταπληκτικός κόσμος των ορυκτών κρυστάλλων με τη μεγάλη ποικιλία των τελείων γεωμετρικών σχημάτων, είναι αρκετός, υπεραρκετός να αποδείξει ότι ο κόσμος είναι δημιούργημα υψίστης Διάνοιας. Πίσω από τα φυσικά σχέδια της γης, των άστρων και όσα υπάρχουν μέσα σ’ αυτά, κρύβεται ο μέγας Σχεδιαστής. Πίσω από τα φυσικά γεωμετρικά σχήματα κρύβεται ο Μέγας Γεωμέτρης. Όταν ο φιλόσοφος της χώρας μας, ο Πυθαγόρας, έλεγε, ότι ο Θεός γεωμετρεί, «αεί γεωμετρεί», εξέφραζε μία αδιάσειστη και τετραγωνική αλήθεια.

Καταπληκτικό φαινόμενο μας φανερώνει το μικροσκόπιο στους παγοκρυστάλλους. Αυτοί οι κρύσταλλοι συνενούμενοι αποτελούν τις νιφάδες του χιονιού. Οι κρύσταλλοι αυτοί κατά το σχήμα είναι πολυποίκιλοι με περίπλοκα αρμονικά εξάπλευρα πολύγωνα σχηματίζοντας πολυάριθμους σταυρούς, «σταυρουδάκια» θα λέγαμε!

Έτσι και στον ουρανό σε αστερισμούς, και στη γη σε φυτά (έλατο κ.α.) και στη θάλασσα σε ωρισμένα φύκη και στους ορυκτούς κρυστάλλους και σε άλλα όντα του φυσικού κόσμου εκτός των άλλων σχημάτων υπάρχει σαφώς διαγραφόμενος ο σταυρός κανονικός, τέλειος, εντυπωσιακός, καταπληκτικός! Το ιερό σύμβολο του Χριστιανισμού πριν αναγραφεί στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη διεγράφη στη φύση.

Καλλιτεχνεί η φύση, διαρκώς από του ιλιγγιωδώς μεγάλου μέχρι του ασύλληπτα μικρού. Από την παγκόσμια αρμονία του ουρανίου στερεώματος μέχρι τα τρισεκατομμύρια αστέρων και ηλίων.

Το χιόνι, με πόση απαλότητα έχει φτιαχτεί: Αποτελείται από κρυστάλλους διαφορετικούς από εκείνους που έχει ο πάγος. Εκεί ψηλά στα σύννεφα το νερό που γίνεται χιόνι, κρυσταλλώνεται σε θαυμαστές ποικιλίες σχημάτων.

Η ακτινωτή του αυτή κρυστάλλωση, χάρη στην αντίσταση του αέρα, του επιτρέπει να πέφτει προς τα κάτω όχι ορμητικά αλλά αργά-αργά. Καθώς μάλιστα συμπλέκονται οι νιφάδες μεταξύ τους πέ-φτοντας, σχηματίζουν ένα είδος ομπρέλλας και έτσι η πτώση τους επιβραδύνεται πιο πολύ.
Και εδώ πρόνοια, σκοπιμότητα στη διαφορετική του κρυστάλλωση. Γιατί αν έπεφτε με κρυστάλλους όμοιους του πάγου ή του χαλαζιού, θα έβλαπτε πάρα πολύ τις καλλιέργειες, αν λογαριάσουμε, πως το χιόνι είναι συχνό και πυκνό σε ωρισμένες περιοχές της γης.

Το κεφάλαιο όμως του νερού είναι ατέλειωτο! Δεν μας επιτρέπει ο χώρος για την εκδιήγηση τους γύρω από τα σύννεφα, τη βροχή, τη δρόσο, την πάχνη κ.α. σε συνδυασμό με τις παλίρροιες, τους ανέμους και διάφορα άλλα μετεωρολογικά φαινόμενα.

Δημιουργός ή τύχη;

 

 

ΑΣΗΜΑΝΤΑ Ή ΣΠΟΥΔΑΙΑ

 

Και στα μικρό-βια… μεγα-λοσύνη;

Από τότε που ένας Ολλανδός έμπορος, ο Λέβενχουκ (1632-1723) με αρκετή περιέργεια πρωτοείδε στο απλό μικροσκόπιο του κάτι μικρούς οργανισμούς, αόρατους στο γυμνό μάτι, ένας κόσμος άγνωστος άρχισε να φανερώνεται στους επιστήμονες εκείνου του καιρού. Ένας κόσμος εντελώς νέος, πλούσιος σε ποικιλία, τεράστιος σε αφθονία: ο κόσμος των μικροοργανισμών, των μικροβίων, που υπακούει κι αυτός στους ίδιους βασικούς νόμους της ζωής όπως και κάθε ζωντανός οργανισμός.

Σ’ αυτούς τους μικροοργανισμούς υπάγονται τα βακτήρια, τα φύκη, τα πρωτόζωα, οι μύκητες, τα κυανοβακτήρια και οι ιοί.

Οι μικροοργανισμοί αυτοί είναι σε σχήματα και ορέξεις παράξενες, άλλα είναι φυτοφάγα και άλλα αλληλοφάγα ή ζωοφάγα. Ενδεικτικά αναφέρουμε τη σμικρότητα τους. Τα εγχυματοειδή (μικρόβια) είναι τόσο μικρά, ώστε σε μία και μόνη σταγόνα νερού και κάτω από το μικροσκόπιο, μετρούνται πεντακόσια εκατομμύρια!! Κάτι λιγότερα εκατομμύρια κατοίκους έχει η Αμερική και η Ρωσία!

Μάλιστα ο σοφός Ehrenberg διεπίστωσε ότι τα μόρια αυτά είναι ζώα πραγματικά, με στομάχι, με στόμα, με μάτια, με νεύρα και με ολόκληρο γενικά τον πολύμορφο οργανισμό των άλλων ζώων.

Ας φανταστούμε τώρα, εάν ένα από τα εγχυματογενή αυτά αποτελεί το 1/500.000.000 μίας σταγόνας νερού, πόσο μέγεθος θα έχει το στομάχι του, το στόμα του κλπ.

Αλλά εδώ στ’ αλήθεια παθαίνει ίλιγγο ο ανθρώπινος νους. Ας σημειώσουμε ότι μερικά απ’ αυτά περιβάλλονται από 25.000 τρίχες. Πολύ περισσότερο ιλιγγιώδης είναι ο τοκετός των εγχυματοειδών. Υπολόγισαν ότι ένα και μόνο εγχυματογενές μετά από τέσσερεις ημέρες είναι ικανό να μας δώσει δεκαεπτά τρισεκατομμύρια απογόνους!

Τα γύρω μας ελάχιστα περικλείουν αφάνταστη σημασία, που στα βάθη τους ο Μεγάλος Τεχνίτης τα σκέπασε με μυστηριώδη παραπετάσματα, τα οποία αποκαλύπτοντας τα, ο επιστήμονας «ενδοξάζει» τον Ποιητή.

Οι ιοί είναι τόσο μικροί, (οι μικρότεροι μικροοργανισμοί που υπάρχουν) ώστε δύσκολα διακρίνονται με το μικροσκόπιο. Εάν πάρουμε 2.000 κύτταρα μεσαίου μεγέθους από τον άνθρωπο και τα τοποθετούσαμε το ένα δίπλα στο άλλο θα είχαν έκταση δυόμιση πόντων. Και, όμως, το καθένα απ’ αυτά τα κύτταρα μπορούν να παρευρεθούν πάνω από εξήντα εκατομμύρια ιοί πολιομυελίτιδας! Είναι οι αγριότεροι εχθροί των κυττάρων και συχνά ακούμε από τους γιατρούς τη λέξη: ίωση, όταν εκδηλώνεται στον ανθρώπινο οργανισμό μία δύσκολη διάγνωση μόλυνσης του.

Αυτή η λέξη χρησιμοποιείται συχνά για να καλύψει ποικίλες συνθήκες και φαινόμενα που δεν έχουν ακόμη αποκρυπτογραφηθεί από τη σημερινή επιστήμη.

Η αναπαραγωγή τους γίνεται μόνο όταν διατρυπήσουν άλλα ζωντανά κύτταρα ή ζωντανούς οργανισμούς στους οποίους παρασιτούν, πολλαπλασιάζονται, προξενώντας διάφορες αρρώστιες.

Τα μικρόβια αναπτύσσονται σε περιβάλλοντα με πολύ μεγάλες διαφορές μεταξύ τους, σε θερμοκρασίες δέκα βαθμούς υπό το μηδέν, μέχρι σε θερμοπηγές με θερμοκρασία 95 βαθμούς Κελσίου, βαθιά στο χώμα ή μέσα στο έντερο των ζώων.

 

Μην τα αδικούμε τόσο πολύ…!

Είναι γεγονός ότι αρκετά απ’ αυτά αποτελούν την αιτία για πολλές αρρώστιες, όμως δεν πρέπει πάρα πολύ…. να τα αδικούμε, δεν είναι όλα τα μικρόβια παθογόνα. Βρίσκονται στο στόμα μας, και το παχύ έντερο πληθώρα μη παθογόνων μικροβίων, που καταπολεμούν τυχόν εισβολείς: άλλα παθογόνα μικρόβια.

Όμως, οι μικροοργανισμοί (τα μικρόβια) έχουν και την ωφέλιμη πλευρά τους. Μπορούν να αποσυνθέσουν (να αποικοδομήσουν) οργανικές και ανόργανες ουσίες. Έτσι ορισμένα μικρόβια τρώγοντας πετρέλαιο ή μελάσσα πολλαπλασιάζονται και στη συνέχεια το λευκωματούχο σώμα τους χρησιμοποιείται για ζωοτροφές.

Η μέθοδος αυτή είναι αποδοτική, αν σκεφτεί κανείς πως ένα μοσχάρι που ζυγίζει 500 κιλά μπορεί σε μία ημέρα να αυξήσει το βάρος του τόσο, ώστε να παράγει μόλις 400 γραμμάρια λευκώματος, ενώ αντίθετα 500 κιλά ζύμης μπορούν να παράγουν στο ίδιο χρονικό διάστημα 50.000 κιλά λευκώματος.

Άλλα μικρόβια τα νιτροβακτήρια οξειδώνουν την αμμωνία και τα νιτρώδη άλατα σε νιτρικά άλατα που εύκολα προσλαμβάνονται από τα φυτά. Άλλα πάλι βακτήρια χρησιμοποιούνται ακόμη σε απίθανους τομείς. Όπως π.χ. στη μεταλλουργία. Ποτίζουν το χαμηλής περιεκτικότητας μετάλλευμα του χαλκού και με μία σειρά χημικών και βιολογικών αντιδράσεων από μικρόβια επιτυγχάνεται η εξαγωγή του χαλκού, που θα ήταν αντιοικονομική η κατά άλλο τρόπο εξαγωγή του, εάν απουσίαζαν αυτά τα βακτήρια.

Η ωφελιμότητα τους ακόμη εκτείνεται στις διάφορες ζυμώσεις.

Οι δυο πιο χαρακτηριστικές είναι:

1. Η οινοπνευματική ζύμωση κατά την οποία ο σακχαρομύκητας (ζύμη) μετατρέπει τους χυμούς φρούτων, σταφυλιών σε κρασί, τους σπόρους δημητριακών, συνήθως του κριθαριού σε μπύρα, το φούσκωμα του ψωμιού (γίνεται οινοπνευματική ζύμωση – εκλύεται διοξείδιο του άνθρακα από τη ζύμωση των λίγων σακχάρων που υπάρχουν στο αλεύρι).
3. Η γαλακτική ζύμωση κατά την οποία τα μικρόβια μετατρέπουν το σάκχαρο (γλυκόζη) σε γαλακτικό οξύ.

Ολόκληρη η βιομηχανία παραγωγής τυριού, γιαουρτιού, τουρσιού, στηρίζεται σ’ αυτή ακριβώς τη ζύμωση.

Χρησιμοποιώντας διαφορετικούς μικροοργανισμούς – βακτήρια και διαφορετικές μεθόδους παρασκευής δίνει τη μεγάλη ποικιλία των προιόντων του γάλακτος (τυριά εμεντάλ, ροκφόρ κ.α). Τέλος μικροοργανισμοί χρησιμοποιούνται σήμερα για να παρασκευαστούν ουσίες όπως αντιβιοτικά, οι βιταμίνες Β2, Β12 και πολλά άλλα.

Και μη λησμονούμε πόσο χρήσιμα είναι τα μικρόβια για την παραγωγή των ορρών εμβολίων, χάρη στα οποία ο άνθρωπος σώζεται από πολλές θανατηφόρες ασθένειες.

 

Οι σύμμαχοι μας, τα μικρόβια…

Όπως αναπνέουμε εμείς – εισπέοντας οξυγόνο και εκπνέοντας διοξείδιο του άνθρακα – έτσι αναπνέουν και οι οργανισμοί που ζουν στο έδαφος. Οι μικροοργανισμοί, οι ρίζες, τα σκουλίκια …

Οι μικροοργανισμοί του εδάφους τρέφονται κατά κύριο λόγο από τα φυτά (νεκρά φύλλα, κλαριά, ρίζες) και φυσικά, όσο περισσότερη βλάστηση υπάρχει σε μία περιοχή τόσο περισσότερη τροφή πηγαίνει στους μικροοργανισμούς οι οποίοι και είναι ιδιαίτερα «δραστήριοι»…

Πριν μερικά χρόνια, μία ομάδα άρχισε να μελετά τη δραστηριότητα των εδαφικών μικροοργανισμών της Αθήνας.

Στόχος της δουλειάς αυτής ήταν η μελέτη της επίδρασης του νέφους στο μεταβολισμό του εδάφους…

Το περίεργο της ιστορίας, μάλιστα, ήταν ότι σε περιοχές στις οποίες το νέφος είχε υποβαθμίσει δραματικά την υπάρχουσα βλάστηση των γύρω λόφων, όπως στον Κορυδαλλό για παράδειγμα, οι τιμές του εδαφικού μεταβολισμού ήταν πολύ μεγαλύτερες απ’ ό,τι στην Πεντέλη.

Τα αποτελέσματα ήταν τελείως παράδοξα…

Ένα μεσημέρι δύο από τα μέλη της ομάδας προσπαθούσαν να λύσουν το πρόβλημα σ’ ένα υπαίθριο εστιατόριο:

-Που βρίσκουν τροφή οι μικροοργανισμοί;

-Βρε! Μήπως «τρώνε» ουσίες από το νέφος;

-Έχει γούστο!

Η ιδέα, χωρίς αμφιβολία ήταν – το λιγότερο – παράξενη και γι’ αυτό γοητευτική.

Όλα τα προιόντα που παράγονται στη φύση οι μικροοργανισμοί τα «γνωρίζουν» και τα αποικοδομούν. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα αιθέρια έλαια και τις άλλες ουσίες που παράγονται από τα αρωματικά φυτά όπως το θυμάρι, η μέντα, το θρουμπί, το στομαχοβότανο.

Εφόσον οι μικροοργανισμοί του εδάφους της Αττικής γνωρίζουν και αποικοδομούν ουσίες όπως αυτές, μήπως μπορούν να χρησιμοποιούν και άλλες ενώσεις οι οποίες υπάρχουν στο νέφος και έχουν παραπλήσια χημική δομή;

Τέτοιες ενώσεις προερχόμενες από την ατελή καύση των υδρογονανθράκων (πετρέλαιο, βενζίνη) θα υπάρχουν άφθονες στο νέφος.

Μήπως μπορούν και τις «τρώνε» και γι αυτό τους βλέπουμε περισσότερο δραστήριους στις περιοχές με αυξημένη ρύπανση της ατμόσφαιρας;

Η εργασία δημοσιεύτηκε πρόσφατα. Το ένα μέλος της ομάδας είναι σήμερα στο γνωστό Πανεπιστήμιο του Στάνφορτ στην Καλιφόρνια και συνεχίζει με τα ευρήματα αυτά τις έρευνες. Δύσκολο, φυσικά, να πας σ’ ένα τέτοιο πανεπιστήμιο από την Ελλάδα με δικό σου ερευνητικό πρόγραμμα.

Το χώμα, λοιπόν, της Αττικής καθαρίζει το ένα τμήμα των ρυπαντών του νέφους.

 

Μικρόβια βοηθούν … τις χιονοδρομίες!

Η Καλιφορνική εταιρεία Advance Genetic Sciences εκμεταλλεύεται την παράξενη ικανότητα του μονοκύτταρου μικροβίου Pseudomonas Syriangae (ψευδομονάδα ή σύριγγα). Το βακτήριο αυτό που αφθονεί στη φύση και στην επιφάνεια των φύλλων, έχει μία περίεργη ιδιότητα. Είναι παγοκαταλυτικό.

Είναι γνωστό ότι, το νερό όταν φθάσει στη θερμοκρασία μηδέν βαθμοί Κελσίου και κάτω, για να κρυσταλλωθεί σε πάγο, χρειάζεται κάποιο χρονικό διάστημα. Ενώ σε περίπτωση που θα ρίξουν σ’ αυτό το νερό τέτοια μικρόβια, το νερό πήζει σχηματίζοντας αμέσως παγοκρυστάλλους χιονιού.

Αυτή την ιδιαίτερη βακτηριακή ενέργεια χρησιμοποιούν στο εξωτερικό μερικές εταιρείες προκειμένου να βελτιώσουν τη δράση των εκτοξευτήρων χιονιού, έτσι δε χρειάζεται πλέον να προψύχουν το νερό πάρα πολύ στα χιονοδρομικά κέντρα, πράγμα που προσκομίζει σ’ αυτά αρκετή οικονομική ωφέλεια.

Όμως προξενεί ζημιά σε φυτείες πατάτας αυτό το βακτήριο δημιουργώντας το γνωστό στους γεωργούς, «παγετό». Ύστερα απ’ αυτό θέλησαν οι ερευνητές να … διορθώσουν τη φύση κατά τον ακόλουθο τρόπο, ώστε να αποφύγουν τον ανεπιθύμητο «νυκτερινό πάγο» στις καλλιέργειες:

Ο γενετιστής Steven Sindow του Πανεπιστημίου Berkeley θανάτωσε με ακτινοβολία ΄γ΄ το γονίδιο εκείνο του μικροβίου, που προξενεί το πάγωμα, και το 1984 με ένα μεγάλο πείραμα σκόρπισαν στον ελεύθερο χώρο, ένα πλήθος τέτοιων μικροβίων σε αμερικανική φυτεία πατάτας.

Έτσι τα φυτά ξέφυγαν από τον κίνδυνο του παγετού αλλά… δημιουργήθηκε άλλο οξύτατο πρόβλημα μ’ αυτή τη διόρθωση.

Οι περιβαλλοντολόγοι παρατήρησαν ανωμαλίες σοβαρές στην οικολογική ισορροπία και κατόπιν δικαστικής διαδικασίας απαγορεύτηκε αυτή η επέμβαση στη φύση.

Κατόπιν αυτών, πώς να μην αναφωνήσει κανείς; «Πάντα όσα εποίησε, εν σοφία εποίησεν» ο Μέγας Δημιουργός.

Δημιουργός ή Τύχη;

 

 

 

ΣΤΗ ΣΙΓΑΛΙΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΡΩΜΑΤΩΝ

 

Πλάϊ στους κήπους

Αγάπα τα άνθη! Είναι το σιωπηλό και άγραφο ευαγγέλιο της φύσης!

Η μεγαλοπρεπής ζωντάνια του αναρίθμητου κόσμου των λουλουδιών είναι ένας πλούτος από είδη, ένας ωκεανός από απειράριθμες και παράξενες ποικιλίες σχεδίων, μορφών, χρωμάτων και αρωμάτων.

Προσαρμόζεται ο κόσμος αυτός στα παραδοξότερα περιβάλλοντα και η περίτεχνη και σκόπιμη συνεργασία με το ζωϊκό κόσμο οδηγούν, ώστε η ζωή να εξαπλώνεται.

Τα άνθη είναι το σιωπηλό ευαγγέλιο της φύσης. Η φύση μιλά με χίλια στόματα, με χίλιες φωνές.

 

Τι όνειρο ομορφιάς!

Ενώ η νέα χλόη υψώνει ταπεινά ευχαριστήρια στον Δότη της ζωής, τα φύλλα της αναπτύσσονται βιαστικά σε λουλούδια, μικρά πανηγυρικά αστεράκια, σκορπίζοντας στην ατμόσφαιρα χίλιες δύο ευωδίες και απλώνεται στις πλαγιές ένα ποικιλόχρωμο ταπέτο.

Μένεις εκστατικός αποθαυμάζοντας το μεγαλείο της λουλουδιασμένης καταπράσινης φύσης.

Στο εορταστικό ξεφάντωμα της άνοιξης ντύνονται και οι ξερολιθιές ακόμη, τα έντομα βομβούν μεθυσμένα, γυρίζουν ακούραστα από λουλούδι σε λουλούδι και οι φτερωτοί τραγουδιστές δεν σταματούν το γλυκό κελάϊδισμα τους.

Σε αυτή την καταπληκτικά θεαματική σύνθεση, με ένα πονηρό τρόπο στήνεται η «έξυπνη παγίδα» της επικονίασης: είναι η απαρχή της γονιμοποίησης.

Το πρόσωπο του φυτού είναι το άνθος, αυτό πριν εκατοντάδες χρόνια φερόταν σαν το τελειότερο σύμβολο της αγνότητας και νεότητας. Ασκεί επάνω μας μια υπέρτατη γοητεία, το βλέπουμε, το θαυμάζουμε, το οσφραινόμαστε και το απολαμβάνουμε καθώς έρχεται η πεταλούδα να το καταφιλήσει, η μέλισσα να ρουφήξει τον ευωδιαστό χυμό του.

Το άνθος είναι το βιβλίο του φυσιοδίφη, το πρόβλημα του φιλόσοφου, είναι το «Αμήν» στην ιερή λειτουργία της Δη-μιουργίας.

Ερχόμαστε στον κόσμο και άνθη συναντούμε στο κατώφλι της ζωής μας. Με άνθη στολίζουν τη ζωή μας οι φίλοι στις χαρές και στις λύπες μας, στο κρεβάτι της αρρώστιας και του θανάτου μας.

Τα άνθη παρουσιάζουν μια καταπληκτικά θεαματική σύνθεση.

Η μεγαλοπρεπής ζωντάνια τους είναι εξαιρετικά εντυπωσιακή. Οι φαντασμαγορικοί κρίνοι των κήπων, τα ευωδιαστά μαγιάτικα ζουμπούλια, οι βιολέττες, τα τριαντάφυλλα και «άλλες μύριες χιλιάδες», τέλεια αριστουργήματα, αποκαλύπτουν στον προσεκτικό παρατηρητή όλη τους την ομορφιά, όλα τους τα θέλγητρα τα εντός και τα εκτός.

Η δομή τους είναι πολύπλοκη σπάταλα διακοσμημένη με τα πλέον φανταστικά χρώματα, σχήματα, αρώματα. Δεν θα επεκταθούμε με την κατασκευή, τα χαρίσματα, με τα αξιοπερίεργα και παράδοξα σχήματα τους.

Με τη βοήθεια του φακού η ομορφιά τους αποκαλύπτεται ανείπωτη, δίνουν την εικόνα της τελειότητας και σκοπιμότητας, με την χαριτωμένη και αισθητική κατασκευή τους.
Μετά από βροχή, ολόκληρες εκτάσεις μετατρέπονται σε ανθισμένους, τάπητες με έντονη ελκυστική εμφάνιση, που κατακλύζονται από φτερωτούς επισκέπτες.

Ακόμη και τα συνηθισμένα ζιζάνια που καταπολεμούνται σαν ανεπιθύμητα στα χωράφια μας, παρουσιάζουν τα άνθη τους θελκτικά, με παραμυθένια χάρη, άξια θαυμασμού.

Παράλληλα προς την επικρατούσα γνώμη, ότι η ομορφιά και το άρωμα των λουλουδιών υπάρχουν για την τέρψη των αισθήσεων του ανθρώπου, σήμερα ξέρουμε, ότι οι θαυμάσιες μορφές των λουλουδιών, τα αξιαγάπητα χρώματα, τα ευωδιαστά αρώματα των φυτών εκτελούν μια αποφασιστική λειτουργία – τη διαιώνιση του είδους, ενώ συγχρόνως αρκετά βότανα μάς προμηθεύουν πολυάριθμα είδη από φαρμακευτικές και θεραπευτικές ουσίες.

Για τους βοτανολόγους υπήρξαν και υπάρχουν συνεχώς αντικείμενο επιστημονικών ερευνών κατά τις οποίες διαπιστώνεται, ότι μέσα σε αυτά βασιλεύουν το κάλλος, η αρμονία και ο σκοπός.

 

Μια περίτεχνη συμβίωση

Ενώ το φυτικό και ζωϊκό βασίλειο χωρίζονται από μια άβυσσο γιατί το φυτό είναι ριζωμένο και ακίνητο στο έδαφος, το ζώο αντίθετα κινείται και αισθάνεται. Παρόλα αυτά τα άνθη και τα έντομα υποβάλλονται σε μια μεγαλειώδη συμβίωση. Όταν συγχωνευτούν δύο γεννητικά κύτταρα του φυτού, (το ωάριο με έναν κόκκο γύρης) θα παραχθεί ο σπόρος που θα μας δώσει ένα καινούργιο φυτό.

Ποιος όμως θα κάνει αυτή τη συνένωση, μια και τα κύτταρα αυτά είναι μεταξύ τους απομακρυσμένα και ακίνητα;

Τη δουλειά αυτή τη διεξάγουν τα έντομα που σύρονται πάνω στους ανθήρες βυθίζοντας τη γλώσσα ή κεραία ή προβοσκίδα τους για να ρουφήξουν το νέκταρ, ενώ συγχρόνως κατακαλύπτονται τα γεμάτα από τρίχες πόδια τους από άφθονη γύρη και κατά τις αλεπάλληλες επισκέψεις τους στα διάφορα άνθη, πετυχαίνει η γονιμοποίηση, παίρνουν μέρος σ’ αυτή την περίπλοκη διαδικασία μέλισσες, πεταλούδες, σφήκες, σκαθάρια, μύγες, πουλιά ακόμη και νυχτερίδες.

Ο γυρεόκοκκος (γύρη) πρέπει να μεταφερθεί από τον γυρεόσακκο στον ύπερο. Η πορεία αυτή καλείται επικονίαση.

Η μεταφορά της γύρης γίνεται με τους ζωϊκούς οργανισμούς, τον άνεμο και το νερό. Πολυάριθμα ζώα με σοφούς μηχανισμούς υπηρετούν στη μεταφορά της γύρης. Ζώα και φυτά προσφέρουν και δέχονται αμοιβαία την ανθική σκόνη, τη γύρη. Μ’ αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται η απαραίτητη για τον πολλαπλασιασμό γονιμοποίηση.

Άνθος και φτερωτός επισκέπτης εξαπατώνται αμοιβαία χωρίς να το θέλουν. Γιατί τα έντομα επισκέπτονται τα άνθη όχι για να τα επικονιάσουν, αλλά για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες διατροφής τους.

Στον μελετητή του θαυμαστού κόσμου των λουλουδιών παρουσιάζεται μια βοτανική φαντασμαγορία και στέκεται εκστατικός ο παρατηρητής μπροστά στη θελκτική βιολογία τους.

Η Αραχίς (κ. αράπικο φυστίκι) δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανένα από τους γνωστούς τρόπους της επικονίασης, προκειμένου να συντελέσει τον κύκλο της ζωής. Θέλει μόνη της να φυτέψει τους σπόρους που θα δώσουν τους απογόνους της. Γι’ αυτό τρυπά τη γη και μέσα εκεί αναπτύσσεται ο καρπός, που τον επόμενο χρόνο θα μας δώσει μια νέα φυστικιά.

 

Ο τουρίστας

Αλλά τα φυτά δεν ενδιαφέρονται μόνον για τους σπόρους τους, ενδιαφέρονται και πώς θα συντηρηθούν, πώς θα ανταπεξέλθουν σε πάμπολλες δυσκολίες, που συναντούν στη ζωή τους. Με πολλή «εξυπνάδα» αντιμετωπίζει τις δυσκολίες αυτές το μικρό φυτό: το ρόδο της Ιερι-χούς.

Όταν το μέρος που ζει δεν έχει πλέον νερό και κινδυνεύει να χαθεί, δεν τα χάνει. Αμέσως ρίχνει τα φύλλα του, μαζεύει τους κλώνους, βγάζει τις ρίζες του από τη γη, συμμαζεύεται και γίνεται μια σφαίρα, κατρακυλάει πλέον εδώ κι εκεί, όπου το φέρνει ο αέρας.

Στο τουριστικό αυτό ταξίδι, που περνάει πολλά μέρη, όταν συναντήσει έναν τόπο με αρκετή υγρασία, σταματά και εγκαθίσταται. Λύνει τις αποσκευές του, απλώνει τις ρίζες του στη γη, απλώνει τα κλωνάρια του και ανθίζει. Εάν και εδώ χάσει την υγρασία που του χρειάζεται δεν στενοχωριέται και πολύ. Μαζεύει πάλι τα «μπογαλάκια του» και συνεχίζει το ταξίδι του.

Εντυπωσιακή είναι η περίπτωση του σύκου. Μέσα στο σκληρό περίβλημα του βρίσκονται πολλοί σπόροι, οι αρσενικοί και χωριστά οι θηλυκοί. Τα άγρια σύκα περικλείουν τους θηλυκούς, ενώ στην κορυφή τους υπάρχουν οι αρσενικοί. Απεναντίας τα ήμερα σύκα – δηλαδή αυτά που τρώμε – έχουν μόνο θηλυκούς σπόρους.

Πώς γίνεται λοιπόν η επικονίαση στα ήμερα σύκα, αφού από παντού είναι τα σύκα κλειστά; Ένα έντομο μικρό είναι προορισμένο, για μοναδικό σκοπό της ζωής του να μεταφέρει τη γύρη στα θηλυκά. Είναι ο Ψήν της συκιάς. Εάν έλειπε από τη φύση αυτό, θα υπήρχαν μόνον άγρια σύκα τα οποία δεν τρώγονται.

Γίνονται τόσοι περίπλοκοι συνδυασμοί – μηχανισμοί – σκοπιμότητες μεταξύ αυτού του εντόμου και των ανθέων των σύκων, ώστε και το έντομο να πολλαπλασιάζεται και τα άγρια σύκα μέσω μιας θαυμαστής και περίεργης επικονίασης να προσφέρονται στη μετατροπή σε ήμερα σύκα, έτσι που να μένει κατάπληκτος ο ερευνητής αυτής της διεργασίας.

Ποιος λοιπόν μπορεί να πει ότι όλα αυτά γίνονται τυχαία, συνεχώς επί χιλιάδες χρόνια και ότι δεν υπάρχει ένα σκόπιμο σχέδιο, που ρυθμίζει κάθε λεπτομέρεια της ζωής;

Τα έντομα «οι μυστικοί μας φίλοι» και τα άνθη μιλούν με το δικό τους τρόπο, για τις μοναδικές ικανότητες και εμπνεύσεις του Μεγάλου Καλλιτέχνη του κόσμου.

Και ένας διάσημος φυσιοδίφης σημειώνει:

«Θεέ μου! Όταν θέλω να Σε συναντήσω, κατεβαίνω στο περιβόλι. Να, εκεί Εσύ περπατάς μαζί μου. Σε βλέπω στη δροσιά του τριαντάφυλλου. Στο χρώμα του πανσέ και του γιασεμιού. Στο άρωμα του λεμονανθού. Στον καρπό της κληματαριάς! Μόνο η δική Σου σοφία μπορούσε να δημιουργήσει τόση ποικιλία από λουλούδια και φυτά. Τόσα ξεχωριστά αρώματα και γεύσεις. Τόσα είδη με διαφορετικά χρώματα, σχήματα, καρπούς…

«Πάνσοφε Δημιουργέ! Χάρισε και σε μένα από τη δική Σου σοφία, ώστε να μαθαίνω μέρα με τη μέρα, γιατί ήρθα στον κόσμο, πώς πρέπει να ζήσω και ποιος είναι ο τελικός μου προορισμός».

Δημιουργός ή τύχη;

 

 

Η ΜΕΛΙΣΣΑ

 

Σ’ αυτό το θαυμαστό έντομο βρίσκει κτυπητή επαλήθευση το λατινικό απόφθεγμα: «Μέγιστος στα ελάχιστα γίνεται ο Θεός!».

Για τη μέλισσα έχουν γραφτεί ογκώδεις τόμοι. Τι να πρωτοαναφέρει κανείς γι’ αυτή;

Η μέλισσα έγινε για τα λουλούδια, όπως ακριβώς το γάντι έγινε για το ανθρώπινο χέρι. Το ένα είναι για το άλλο. Το κάθε είδος στο κατάλληλο γι’ αυτό περιβάλλον και το καθένα ανταποκρινόμενο στο σύνολο.

Μπορούν οι τυφλές δυνάμεις να φέρουν ένα τέτοιο σκόπιμο αποτέλεσμα; Με ποια θαυμάσια τύχη έφθασαν, ώστε φυτά και μέλισσες διά μιας και συγχρόνως να γίνουν το ένα για το άλλο;

Χωρίς να έχει διδαχθεί ανώτερα μα-θηματικά, με το εξάγωνο σχήμα της κη-ρήθρας που κατασκευάζει η μέλισσα, εξοικονομεί χώρο, που και περισσότερο μέλι χωράει και λιγότερο τόπο απαιτεί.

Όσα οι επιστήμονες ανακάλυψαν κατόπιν περίπλοκων υπολογισμών και μόχθων, οι μέλισσες τα εφαρμόζουν αυτόματα, πριν την εμφάνιση της επιστήμης και από την αρχή της ύπαρξης τους. Το σπουδαίο, επίσης, είναι πως δεν κάνουν λάθος ούτε κατά το ελάχιστο. Είναι «αλάθητες». Και δεν συνέβηκε ποτέ μια μέλισσα να υστερεί ή να υπερέχει από τις άλλες σε ικανότητα «μάθησης».

Επί πλέον η μέλισσα διαθέτει ένα καταπληκτικό σύστημα όρασης και όσφρησης. Έχει 5 μάτια, 3 απλά και 2 σύνθετα. Το καθένα από τα σύνθετα έχει 6.300(!) μικρότερα μάτια, μάλιστα του κηφήνα αποτελείται από 13.090 ματίδια και το καθένα από αυτά έχει ξεχωριστό (!) οπτικό νεύρο, που καταλήγει στον εγκέφαλο. Έτσι κατορθώνει να βλέπει παντού και γύρω προς όλες τις κατευθύνσεις.

Προορισμός του κηφήνα είναι μόνο η διαιώνιση του είδους, γι’ αυτό μετά το γαμήλιο ταξίδι στον αέρα τού πιο δυνατού κηφήνα με τη βασίλισσα, οι εργάτριες μέλισσες σκοτώνουν (!) όλους τους υπόλοιπους κηφήνες γιατί δεν χρειάζονται πια.

Η μέλισσα για να συμπληρώσει το φορτίο της από νέκταρ, χρειάζεται να επισκεφτεί 200 ως 300 λουλούδια. Στη συνέχεια με άλλα ειδικά όργανα που διαθέτει, μετατρέπει το νέκταρ μέσα στην κυψέλη στα δυο γνωστά θαυμάσια προϊόντα το μέλι και το κερί.

Απίστευτος είναι και ο αριθμός των οσφρητικών οργάνων σε αυτό το θαυμαστό έντομο. Στον κηφήνα π.χ. υπάρχουν 37.800 οσφρητικά σωματίδια!

Επίσης, κατά μήκος του σώματος της μέλισσας, βρίσκονται δυο κεντρικοί χυλογόνοι αδένες που καθένας απ’ αυτούς περιέχει 500 αδενίσκους.

Αυτοί έχουν προορισμό να μετατρέπουν το νέκταρ στην έξοχη θρεπτική τροφή για τη βασίλισσα, τον γνωστό βασιλικό πολτό.

Έχουμε δηλαδή, ένα χημείο μοναδικής τελειότητας!
Όταν η μέλισσα τρυγά ένα άνθος διαποτίζεται με την οσμή του άνθους που επισκέπτεται.

Με αυτό το μέσο η συλλέκτρια όταν επιστρέφει στην κυψέλη δίνει δυο σαφέστατα μηνύματα στους συντρόφους της για τη φύση του λαφύρου, αλλά και για την απόσταση με διάφορους τρόπους κίνησης και «χορούς».

Ανάλογα του φυτού που επισκέπτεται η μέλισσα, συλλέγει 10.000 ως 28.000 κόκκους γύρης.

Μια μέλισσα πρωταθλήτρια… στη συλλογή γύρης από αγριοκαστανιά έφερε, μόνη αυτή, 51.025 κόκκους γύρης στις τρίχες της.

Μια και μόνο κυψέλη μελισσών καταναλώνει σ’ έναν χρόνο για τροφή των κατοίκων της και των προνύμφων περίπου 40 κιλά γύρη και 100 κιλά μέλι, που αντιστοιχεί προς 200 κιλά νέκταρ.

Επί πλέον πρέπει να σκεφτούμε, ότι ο μελισσοτρόφος θα τρυγήσει ποσότητα δέκα κιλά μελιού κατά κυψέλη και ποσότητα κεριού όχι ευκαταφρόνητη.

Για να υπολογίσουμε τον αριθμό των λουλουδιών που χρειάζεται να συγκεντρωθούν αυτές οι ποσότητες θα φτάσουμε σε δεκάδες εκατομμύρια. Αλλά κατά τους ίδιους υπολογισμούς, ένας αγρός με σινάπι έκτασης δέκα στρεμμάτων περιέχει 40 ως 50 εκατομμύρια άνθη που μπορούν να δώσουν στα έντομα 40 ως 50 κιλά γύρη και τουλάχιστον 70 κιλά μέλι σε ένα μήνα!

Οι διαφορετικοί χοροί αποτελούν στις μέλισσες μια ωρισμένη γλώσσα αλληλοσυνεννόησης τους και χρησιμεύουν στις εργάτριες να πληροφορούνται για την απόσταση, την κατεύθυνση, το είδος του άνθους, την οσμή μιας πηγής του νέκταρ.

Η μέλισσα – βασίλισσα είναι αληθινά μια καταπληκτική σε γονιμότητα μητέρα-μηχανή. Γεννά σ’ όλη της τη ζωή 1.000.000 περίπου αυγά, που έχουν βάρος 165 γραμμάρια, δηλαδή 850-900 φορές από το βάρος της.

Για να ανταπεξέλθει σ’ αυτήν την αποστολή της, δηλαδή να παράγει στο 24ωρο 500 ως 3.000 αυγά χωρίς διακοπή, από τον Φεβράρη μέχρι τον Νιόμβρη, έχει δίπλα της 10 – 15 μέλισσες «παραμάνες».

Αυτές την ταίζουν συνεχώς με βασιλικό πολτό και την ακολουθούν σε κάθε κηρήθρα αδειανή, στην οποία η βασίλισσα αποθέτει από ένα αυγό.

Μετά την εκκόλαψη του αυγού οι «εργάτριες» μέλισσες φροντίζουν για τη διατροφή των εκκολαπτομένων.

Πρέπει να σημειωθεί, ότι μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία των μελισσών όλες οι εργασίες είναι άρτια οργανωμένες και κατανεμημένες σε ομάδες.

Έτσι υπάρχουν μέλισσες: ανιχνεύτριες τροφής, καθαρίστριες κελιών, πα-ραμάνες ή σιτίστριες, αποθηκάριοι, φρουροί, αερίστριες, αγγελιαφόροι, συλλέκτριες του νέκταρ της γύρης και του νερού, άλλες ασχολούνται στις εξωτερικές και άλλες στις εσωτερικές δουλειές, ώστε να νομίζει κανείς, ότι είναι προικισμένες με «λογική και σοφία».

Έρχεται, όμως, καιρός που ο συνωστισμός μέσα στην κυψέλη είναι μεγάλος, γιατί ο πληθυσμός των μελισσών έχει σημαντικά αυξηθεί. Τότε γίνεται κάτι εξίσου θαυμαστό!
Δέκα ως τριάντα χιλιάδες μέλισσες με την υπάρχουσα βασίλισσα αποχωρούν από την κυψέλη – είναι η λεγόμενη σμηνουργία – για να εγκατασταθούν κάπου αλλού, σε άλλη κατοικία.

Προηγουμένως, όμως, έλαβαν πρόνοια για να ετοιμαστεί (!) και να υπάρχει νέα βασίλισσα στο σμήνος που άφησαν.
Αλλά πώς και Ποιος κατευθύνει τις «λογικές» αυτές διαδικασίες για τις οποίες θα μπορούσαν να γραφτούν ολόκληρα βιβλία;

Είναι γνωστό ότι οι μέλισσες διαθέτουν κάποιο μέσο για να επικοινωνούν μεταξύ τους.

Μόλις μια απ’ αυτές ανακαλύψει, ότι υπάρχει κάπου νέκταρ και γύρη, ύστερα από λίγο, εκατοντάδες από τους συντρόφους της, της ίδιας κυψέλης, πέφτουν πάνω στο λάφυρο. Η πρώτη διεμήνυσε την ανακάλυψη στο σπίτι της.

Ενώ μένουμε άφωνοι από θαυμασμό εμπρός στην υποδειγματική τάξη και οργάνωση της ζωής αυτού του μικρού εντόμου, έντονα αναπηδούν από μέσα μας τα ερωτήματα:
Πώς εξηγούνται όλα αυτά;

Ποιος και πώς οργάνωσε αυτές τις «λογικές» διαδικασίες που σφραγίζουν με τόση τελειότητα ένα ασήμαντο πλάσμα;

Τα ερωτήματα αυτά βρίσκουν απάντηση, μόνο όταν δεχτούμε την αναμφισβήτητη αλήθεια ότι πίσω από όλα αυτά τα θαυμαστά και παράδοξα υπάρχει Κάποιος απέραντα Μεγάλος, Σοφός και Δυνατός, Ποιητής «ορατών τε πάντων και αοράτων».

«Τον Θεό δεν Τον πιστεύω, Τον βλέπω», αναφώνησε ο Γάλλος ακαδημαϊκός, εντομολόγος Jean – Henri.

Δημιουργός ή Τύχη;

 

 

ΠΑΝΤΟΥ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΕΙ Η ΘΕΪΚΗ ΜΕΓΑΛΩΣΥΝΗ

 

Yπάρχουν εκατομμύρια μαρτυρίες της παρουσίας του Θεού, σιωπηλές και αθόρυβες, ακόμη και εκεί που αδυνατούμε να τις αντιληφθούμε με τις αισθήσεις μας ή που τις νομίζουμε ασήμαντες. Έτσι σχηματίζεται ένα τεράστιο σύνολο από σημάδια, που δείχνουν τη δύναμη, τη μεγαλωσύνη και τη δόξα Του.

Η γη, ο αέρας, το νερό είναι γεμάτα από δισεκατομμύρια μικρόβια, που μεταβάλλουν τα νεκρά σώματα των φυτών και ζώων σε απλά στοιχεία ύλης και με τον τρόπο αυτό εμπλουτίζουν το έδαφος φυτών και όλη αυτή η διαδικασία, λέτε να έγινε στην τύχη;

Δεν είναι παράλογο αυτό; Είναι σαν να λέμε, πως ένα μεγάλο υπερωκεάνιο βγήκε ξαφνικά από ένα τεράστιο σωρό αποκομμάτων από σίδερο και άλλα υλικά. Μπορεί κανείς σοβαρά να πιστέψει κάτι τέτοιο; Υπάρχει μία τόσο εύγλωττη μαρτυρία, πως μία Σκέψη σχεδίασε και μία Δύναμη (ο Θεός) πραγματοποίησε όλα αυτά τα θαυμάσια.

Οι επιστήμονες ισχυρίζονται, ότι ορισμένα έμβια όντα (μέλισσες, πεταλούδες, περιστέρια, βακτήρια κλπ.), έχουν μία έκτη αίσθηση – μαγνητισμό. Το ορυκτό αυτό, μία ένωση σιδήρου και οξυγόνου βρίσκεται στον εγκέφαλο ή και σε άλλα μέρη του σώματος αυτών των ζώων.

Μάλιστα τα δελφίνια, είναι τα πρώτα θηλαστικά που βρέθηκαν να έχουν αυτό το μαγνητικό υλικό. Με αυτό το υλικό νιώθουν το γήινο μαγνητικό πεδίο και σε συννεφιασμένη μέρα βοηθούνται στην πλοήγηση.

Κανείς δεν φαντάζεται πόσο πολύπλοκο είναι το «ψυχοφυσιολογικό» σύστημα με το οποίο το αγαπητό σε όλους μας περιστέρι μαζεύει τα σπόρια που του ρίχνουμε.

Το μάζεμα των σπόρων ακολουθεί ένα σύνολο κινήσεων που απασχολεί είκοσι μεμονωμένους μύς, ενώ συγχρόνως συμμετέχουν σε αυτό δέκα διαφορετικά σημεία του μυαλού του με ένα σύνολο πέντε εκατομμυρίων νευρικών κυττάρων καθώς και ένας εσωτερικός ρυθμιστής.

Στα πάρα πάνω συμπεράσματα κατέληξε ο καθηγητής Ντέλιους του Πανεπιστημίου του Μπόχουμ και οι συνεργάτες του, προσπαθώντας να αποκαλύψουν το σύστημα μαζέματος τροφής από τα περιστέρια.

Οι Γερμανοί ερευνητές βασίστηκαν κατά τα πειράματα τους στο γεγονός, ότι το σχετικά απλό στη δομή του, μυαλό του περιστεριού, αποτελεί ένα είδος πρωτότυπου μοντέλου.
Και να ήταν μόνο αυτά τα παράδοξα που συμβαίνουν…!

Ο διάσημος βοτανολόγος Λιναίος διαπίστωσε, ότι τα φυτοφάγα ζώα έχουν ένα αδιάψευστο αισθητήριο, με το οποίο διαλέγουν τα χόρτα που πρέπει να φάγουν.

Το πρόβατο π.χ. αποφεύγει 141 είδη χόρτων που το βλάπτουν και τρώει 387! Το βόδι τρώει 276 είδη και αποφεύγει 218, ενώ το κατσίκι απορρίπτει τα 126 και δέχεται 449 είδη φυτών.

Δεν είναι όλα καταπληκτικά; Πώς γίνονται αυτές οι σκόπιμες επιλογές και διαδικασίες; Πώς θα τις εξηγήσουν οι υποστηρικτές της τυφλής τύχης;

 

Το αίνιγμα της μεταμόρφωσης

Μεταμόρφωση είναι η επαναστατική και συνήθως απότομη αλλαγή μορφής που υφίστανται ιδίως τα έντομα, όταν φθάσουν στην ωριμότητα.

Πώς εξηγείται το γεγονός, ότι ένα και το αυτό ζώο παρουσιάζεται κατά την εξέλιξη του άλλοτε με τη μορφή μίας κάμπιας και άλλοτε με τη μορφή μίας χρυσαλλίδας;

Ύστερα από πειράματα βρήκαν ότι στην περιοχή του εγκέφαλου υπάρχουν κάτι περίεργα νευρικά κύτταρα τα οποία παράγουν μία ειδική ορμόνη, που είναι υπεύθυνη για τη μεταμόρφωση.

Παραδείγματα μεταμόρφωσης υπάρχουν σε πολλά έντομα.

Οι μεταμορφώσεις του αυγού σε κάμπια, κατόπιν σε κουκούλι και έπειτα σε χρυσαλλίδα, είναι οι ενδιάμεσες μορφές μεταξύ του γονιμοποιηθέντος ωαρίου και του τέλειου εντόμου.

Έτσι ο γνωστός μεταξοσκώληκας ο οποίος μας δίνει το πολύτιμο μετάξι, περνάει από 4 μεταμορφώσεις και 4 αποδερματώσεις. Από το αυγό του, που ζυγίζει μόλις μισό έως ένα χιλιοστό του γραμμαρίου, προέρχεται η κάμπη, η οποία τρέφεται με φύλλα μουριάς και μεγαλώνοντας σχηματίζει το κουκούλι μέσα σε τρεις μέρες.

Εκεί μέσα κλεισμένη μεταμορφώνεται σε χρυσαλλίδα, η οποία στη συνέχεια τρυπά το κουκούλι, και μετασχηματίζεται σε ψυχή, δηλαδή, τέλειο έντομο και προχωρεί στη σύζευξη για τη διαιώνιση του είδους. Γεννά 400 – 500 αυγά, οπότε ξαναρχίζει ο βιολογικός κύκλος που προαναφέρθηκε.

Το μετάξινο νήμα εκκρίνεται από τον μεταξοσκώληκα σε υγρή κατάσταση και στερεοποιείται αμέσως, όταν έλθει σε επαφή με τον αέρα.

Με το νήμα αυτό ο μεταξοσκώληκας παρασκευάζει το κουκούλι (βομβύκιο) συμπαγές και συνεκτικό. Το νήμα του είναι συνεχές χωρίς διακοπές, μήκους από 200 μέχρι 1200 μέτρα σε μικρές αναδιπλώσεις, που έχουν το σχήμα 8 και κατά αλλεπάλληλα στρώματα.

Δημιουργός ή Τύχη;

 

 

 

ΑΣ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕ

 

Αλήθεια, έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο συμπαθητική μάς είναι η μορφή της σταγόνας του νερού όταν πέφτει ή το δάκρυ που κυλά; Η μορφή της, όμως, αυτή, η τόσο συμπαθής είναι απόλυτα προσαρμοσμένη στους νόμους της φύσης που επενεργούν πάνω της την ώρα που πέφτει.

Παρόμοια είναι και η μορφή του αυγού. Απλή, αλλά μεγαλειώδης στην απλότητα της. Έχει ακριβώς τη μορφή της σταγόνας υγρού, που πέφτει, διότι το κέλυφος του αυγού όταν εξέρχεται από τον πόρο της όρνιθας, δεν έχει ακόμα στερεοποιηθεί, είναι μία μορφή μεμβράνης.

Αυτή η απλή μορφή, όμως, έχει εμπνεύσει τον άνθρωπο σε τόσα έργα του, κατά τους ειδικούς είναι το καταλληλότερο σχήμα ώστε να μη σπάζει. Όλοι θα έχουμε προσπαθήσει να σπάσουμε ένα αυγό πιέζοντας το στους δυο πόλους του και θα έχουμε διαπιστώσει πόσο δύσκολο είναι. Μα, είναι άραγε όλα αυτά τυχαία;

Τεχνικοί και ειδικοί επιστήμονες, φυσιοδίφες, διαπιστώνουν και αναγνωρίζουν, ότι δυσεπίλυτα ή και άλυτα προβλήματα της ειδικότητας τους, έχουν επιλυθεί με πολλή ευκολία και απλότητα από την «επινοητικότητα και σοφία» της Δημιουργίας.

Τονίζουμε ιδιαίτερα, ότι για να διατυπώσουν και να εφαρμόσουν οι επιστήμονες τους πολύπλοκους και δυσκολονόητους νόμους της μηχανικής, της ναυπηγικής, της υδραυλικής, χρειάστηκαν έντονες και μεγάλες προσπάθειες.

Και όμως! Μέσα στη φύση, αυτοί οι νόμοι πριν από χιλιάδες χρόνια εφαρμόζονται κατά τον πιο αθόρυβο, σοφότερο και απλούστερο τρόπο! Αυτοί οι νόμοι από καταβολής κόσμου, υπάρχουν στη φύση, και οι επιστήμονες μελετώντας τη φύση, πολλές φορές διδάσκονται, αντιγράφουν, δανείζονται και μένουν έκθαμβοι.

Διαπιστώνει ο επιστήμονας, ο τεχνικός, που εφεύρε τις ιπτάμενες, τις πλωτές, τις υποβρύχιες μηχανές, πόσον αριστουργηματικά μοντέλα πρότυπα υπάρχουν στη φύση. Και να! Δείτε τα πετεινά του ουρανού με πόση ευκολία διασχίζουν τον αέρα και τα ταπεινά έντομα με πόση άνεση έχουν «λύσει» τα προβλήματα της αεροναυπηγικής.

Παρατηρείστε τα υδρόβια ζώα, με πόση απλότητα κινούνται μέσα στο νερό, χωρίς να ξέρουν τους νόμους της υδροναυπηγικής. Προσέξτε τους ιπτάμενους σπόρους. Είναι πραγματικά αερόστατα, τέλεια ελικόπτερα, εφοδιασμένα με έλικες, πτερά και άλλα όργανα, που κινούνται επί πτερύγων ανέμων, για να τελέσουν τον νόμο της ζωής χωρίς να ξέρουν τα προβλήματα και τους νόμους της αεροδυναμικής.

Ένα υδρόβιο φυτό, η «ουτρικουλαρία», διαθέτει ειδικά συστήματα από καταπακτές και βαλβίδες. Έτσι με αυτές κατορθώνει, όταν η ανάγκη το καλεί, να στέκει πότε στην επιφάνεια και πότε στο βυθό του νερού, άλλοτε διώχνοντας το νερό και άλλοτε αφήνοντας το να εισρέει μέσα της. Εφαρμόζει την αρχή του Αρχιμήδη. Εξάλλου τα θωρακισμένα αυτοκίνητα και τα τάνκς πετυχαίνουν, όπως ξέρουμε, την κίνηση τους με τις ερπύστριες.

Ε, λοιπόν αυτές οι ερπύστριες υπάρχουν και χρησιμοποιούνται από θαλάσσιους μικροοργανισμούς. Ένα ορισμένο είδος από φύκια διαθέτουν ερπύστριες, τις οποίες αντέγραψε ο μηχανικός και έτσι εφεύρε τον τρόπο κίνησης στα τάνκς.

Η εκτόξευση των πυραύλων στηρίζεται στην προς τα πίσω ωθητική (ωστική) δύναμη και κίνηση των εκτοξευομένων αερίων. Αυτό ακριβώς το ίδιο εφαρμόζεται από θαλάσσια ζώα, που μετακινούνται με γρήγορη εκτόξευση νερού.

Οι επιστήμονες των ΗΠΑ μελετούν τις κινήσεις του «φτερωτού φιδιού».

Αν και το έντομο αυτό είναι χιλιάδων ετών, θεωρείται πολύ πρωτοποριακό για την αεροδυναμική.

Έχετε ποτέ σας προσέξει πώς πετάει μία «Λιμπελλούλα Λουκτουόζα»; Είναι ένα χαριτωμένο καφετί έντομο μήκους 5 μόλις εκατοστών με διπλά πτερά που ανοίγουν σε πλάτος 7,5 εκατοστών. Είναι, επίσης, γνωστό σαν «φτερωτό φιδάκι».  

Το φτερωτό φιδάκι έχει καταπληκτικές αεροναυτικές ικανότητες. Πετάει κατακόρυφα και οριζόντια, αλλάζει ξαφνικά ταχύτητα και κατεύθυνση εμπρός, πλάγια και πίσω. Αν δεν τα προσέξατε εσείς όλα αυτά, τα έχουν προσέξει αεροδιαστημικοί μηχανικοί στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο, που κατασκεύασαν ειδικούς θαλάμους με ταχύτατες κάμερες και μεγεθυντικούς φακούς που καταγράφουν την τροχιά του εντόμου.

Ο Μάρβιν Λάτζες που εποπτεύει το σχετικό πρόγραμμα ερευνών, λέγει: «Δεν υπάρχει σήμερα αεροπλάνο στον κόσμο με την ευκινησία του εντόμου αυτού. Πρόκειται για έναν απίστευτο ιπτάμενο μηχανισμό».

Για παράδειγμα, ένα επιβατικό αεροπλάνο χρειάζεται αρκετά μίλια για να μπορέσει να στρίψει, το φτερωτό φιδάκι, όμως, πραγματοποιεί στροφή 90 μοιρών σε λιγότερο χρόνο από ό,τι χρειάζεται για να καλύψει απόσταση ίση με το μήκος του σώματος του.

Επί πλέον συγκριτικά με το βάρος του, το έντομο αυτό δημιουργεί άνωση και ώθηση τρεις φορές μεγαλύτερες από εκείνες του μαχητικού αεροσκάφους F-14, που είναι έναν ταχύτατο αεροπλάνο. Έντομα, όπως οι μέλισσες, ή οι αλογόμυγες, μπορούν να πετάξουν ακόμη ταχύτερα, δεν συγκρίνονται, όμως, με το φτερωτό φιδάκι σε ευκινησία.

Το φτερωτό φιδάκι έχει την πρόσθετη ικανότητα να κινεί το κάθε ζευγάρι πτερύγων ανεξάρτητα από το άλλο. Άλλα έντομα καθώς και τα πουλιά και τα αεροπλάνα βασίζονται κυρίως στο σχήμα των πτερύγων τους για να πετούν. Δημιουργούν μία χαμηλότερη πίεση του αέρα πάνω από τις πτέρυγες παρά από κάτω και έτσι επιτυγχάνουν την ανύψωση.

Στην περίπτωση, όμως, του φτερωτού φιδιού, η άνωση επιτυγχάνεται όχι απλά με το σχήμα των πτερύγων, αλλά κυρίως με την «ασταθή ροή» του αέρα, δηλαδή τον μικροσκοπικό ανεμοστρόβιλο, που δημιουργείται από το εκπληκτικό φτερούγισμα του εντόμου δεκάδες φορές το δευτερόλεπτο. Επιτυγχάνεται έτσι μία άνωση 20 φορές μεγαλύτερη από το βάρος του εντόμου.

Αυτά είναι τεχνάσματα που δεν καταφέρνει κανένα αεροπλάνο. Οι μηχανικοί του Πανεπιστημίου του Κολοράντο προσπαθούν να αντιγράψουν ορισμένες από τις κινήσεις των εντόμων σε πειραματικές πτέρυγες αεροπλάνων μέσα σε ειδικές ανεμοδυναμικές σήραγγες δοκιμής.

Αναγνωρίζεται, βέβαια, ότι ο όγκος και το βάρος των πτερύγων αεροπλάνων δεν θα επιτρέψει ποτέ την ακριβή αντιγραφή των κινήσεων των εντόμων. Μπορούν, όμως, να επιτευχθούν ορισμένες βελτιώσεις. Μπορεί το φτερωτό φιδάκι να είναι χιλιάδων ετών, θεωρείται όμως πολύ πρωτοποριακό για την αεροδυναμική.

Αναμφισβήτητα η «επινόηση» των ζώων παρουσιάζεται μεγαλύτερη από την ανθρώπινη. Τούτο, όμως, συμβαίνει, διότι η Σοφία που βρίσκεται πίσω από τα ζώα, είναι άπειρα μεγαλύτερη από την ανθρώπινη σοφία. Την αλήθεια αυτή επιβεβαιώνουν απειράριθμες θαυμαστές ενέργειες εμβίων όντων, από τις οποίες ενδεικτικά αναφέρουμε τις ακόλουθες:

• Αρχίζουμε από το φοβερό κροκόδειλο με τα 200 μεγάλα και άλλα μικρότερα μυτερά δόντια του, που όταν ανοίξει τις σιαγόνες του, χωράει άνετα ολόκληρο άνθρωπο. Λοιπόν ένα ορισμένο είδος κροκόδειλου κατά την περίοδο της ωοτοκίας του μαζεύει χόρτα σε υγρό έδαφος και τα στοιβάζει με το βάρος του. Τα χόρτα στο υγρό περιβάλλον σαπίζουν και λόγω της αποσύνθεσης παράγεται θερμότητα. Εκεί πάει το προνοητικό ζώο και εναποθέτει τα αυγά του για επώαση.
• Προτού ο χημικός σκεφθεί να διατηρήσει τρόφιμα με συντηρητικά στις κονσέρβες, οι μέλισσες ήξεραν να διατηρούν το μέλι τους για τον χειμώνα, ρίχνοντας σε κάθε κελί της κηρήθρας μία σταγόνα μυρμηκικού οξέος από το κεντρί τους.
• Πριν επινοηθούν τα ασφυξιογόνα, ο κάνθαρος ξεσφενδόνιζε κατά των εχθρών του ένα ασφυκτικό αέριο, που με αυτό τους ζάλιζε ή τους έτρεπε σε φυγή.
• Προτού ο άνθρωπος μεταχειρισθεί τον πηλό για την κατασκευή δοχείων, η «σφήκα ευμένης», ήταν ένας τέλειος αγγειοπλάστης.
• Και ακόμη πριν οι τεχνικοί κατασκευάσουν τα ραντάρ και τα άλλα τηλεπικοινωνιακά όργανα, που μόλις τον 20ον αιώνα εφευρέθηκαν, χρησιμοποιούνται στη φύση από αιώνες οι πολυπλοκότατοι αυτοί μηχανισμοί.
• Αυτό το ασήμαντο μυρμήγκι! Προσέξτε. Πάλλει τις κεραίες του για να εξαποστείλει σήμα στους συντρόφους του, όταν βρει τροφή. Εκμεταλλεύεται τον ασύρματο του.

Απερίφραστα μπορούμε να πούμε:
«Μέσα σε μυστήρια διαβαίνουμε και μέσα σ’ ένα πλήθος από θαυμάσια διαβιούμε».

Και επειδή ο λόγος για το μυρμήγκι που προνοεί με την έγκαιρη αποθησαύριση της τροφής του μέσα σε ένα πολυδαίδαλο σύμπλεγμα στοών και διαδρόμων, θα διδαχθούμε ακόμη από αυτό θέματα οργάνωσης πολιτείας και γενικά συλλογικής ζωής.

Οι κοινωνίες των μυρμηγκιών και τα βασίλεια των μελισσών μπορούν να μας δώσουν πολλά διδακτικά μαθήματα φιλεργίας, κοινωνικής πολιτικής, κοινωνικής αλληλεγγύης και συνεργασίας: Καθηγητές μαθημάτων….

Εάν μελετούσαμε, το βιβλίο της Δημιουργίας…!

Εάν προσέχαμε, εάν αντιγράφαμε, ό,τι καλό βλέπουμε σε αυτό, πόση ωφέλεια θα αποκομίζαμε….

Δημιουργός ή Τύχη;

 

 

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙ

 

«Αλλά, ρώτησε τώρα τα ζώα, και θα σε διδάξουν· και τα πουλιά τού ουρανού, και θα σου αναγγείλουν· ή, μίλησε στη γη, και θα σε διδάξει· και τα ψάρια της θάλασσας θα σου διηγηθούν. Ποιος απ' όλους αυτούς δεν γνωρίζει, ότι το χέρι του Κυρίου τα έφτιαξε;» (Ιώβ 12:7-9).

Παραθέτουμε μερικές από τις πολλές περιπτώσεις, όπου η φύση προηγήθηκε του ανθρώπου. Το αεροδυναμικό σχήμα των σωμάτων αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για γρήγορο ταξίδι στον αέρα, στην ξηρά και στο νερό.

Το αεροδυναμικό σχήμα του πουλιού, του ψαριού, αποτέλεσε κλασικό παράδειγμα προς μίμηση από τους τεχνικούς. Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Άγγλοι έκαμαν επισταμένη μελέτη της «γαλάζιας φάλαινας», (που ζυγίζει μέχρι 200 τόνους περίπου και μήκος μέχρι 30 μέτρα. Κάθε φορά γεννάει ένα μικρό, που φτάνει τα 7 μέτρα!), για να πετύχουν το τελειότερο σχήμα στα υποβρύχια τους, ώστε να έχουν την ελάχιστη αντίσταση μέσα στο νερό.

Μια δε και ο λόγος για τα υποβρύχια, μήπως το περισκόπιο είναι όργανο που πρώτος το έφτιαξε ο άνθρωπος; Οι επιμήκεις κεραίες πολλών βαθυβίων ψαριών, καθώς επίσης των σαλιγκαριών και των αστακών, έχουν λειτουργία ανάλογη με το περισκόπιο. Ορισμένα καβούρια κρυμμένα στην άμμο βγάζουν πάνω από το νερό μία κεραία που έχει μάτι με χιλιάδες έδρες. Με αυτό βλέπουν τριγύρω 360 μοίρες και μπορούν να εντοπίσουν τον άνθρωπο από απόσταση 18 μέτρων!

Κάποτε ο άνθρωπος πρωτάρχισε να ψαρεύει. Νομίζετε, όμως, πως τότε για πρώτη φορά γινόταν ψάρεμα; Μόλις στα τελευταία χρόνια το ψάρι «λασιόγνηθος» ανασύρθηκε από τις αβύσσους του ωκεανού όπου ζει. Δεν είναι μεγάλο ψάρι, μα ό,τι του λείπει σε μέγεθος το κερδίζει με την έντεχνη αλιευτική εξάρτηση του. Από την κορυφή της υπερμέγεθης κεφαλής του, προβάλλει ένα κομψό καλαμίδι από χόνδρο, όπου στην άκρη του κρέμεται ένα εύκαμπτο νήμα εξίσου μακρύ με το καλάμι. Στην άκρη της πρωτότυπης αυτής πετονιάς βρίσκεται ένα αγκίστρι με τρεις αιχμές και ένα φωτεινό όργανο για να προσελκύει τη λεία του.

Αλλά μήπως ο άνθρωπος εφεύρε πρώτος τους διπλεστιακούς φακούς που χρησιμοποιούμε, για να βλέπουμε με τα ίδια ματογυάλια τα κοντινά και μακρινά αντικείμενα. Όχι! Υπάρχει ένα ψάρι, που ζει στα ποτάμια της Νότιας Αμερικής, ο Ανάβλεψ με τέσσερα μάτια διπλεστιακά.

Τα ρολόγια μας και τα ημερολόγια μας προσφέρουν συμβατική διαίρεση του χρόνου, που βασίζεται στον ηλιακό κύκλο. Όμως, στη φύση υπάρχουν πολλά βιολογικά ρολόγια, όπως αυτά που χρησιμοποιούν τα ζώα γκρουνιόν, για να ρυθμίζουν την ωοτοκία τους με μεγάλη ακρίβεια. Ακόμα η μέλισσα είναι ένα βιολογικό ρολόι. Εάν οι μέλισσες βρούν τροφή σε ορισμένο μέρος, αυτές προσέρχονται με ακρίβεια πάντοτε σε ορισμένη ώρα.

Σε φυτά ακόμη ενυπάρχει τέτοιο «βιολογικό ρολόι» σύμφωνα με το οποίο γίνεται η περιοδική άνθηση και αύξηση του φυτού. Επίσης, τέτοια ρολόγια χρησιμοποιούν μερικές γαρίδες και έτσι τα μάτια τους λάμπουν βράδυ την ίδια ώρα. Τέλος, άλλα ζώα προβλέπουν τον καιρό. Π.χ. οι μυίγες όταν τσιμπούν δυνατά, τα βόδια όταν τρέχουν ανήσυχα, τα πουλιά που καθαρίζουν τα φτερά τους, τα ψάρια που πηδούν έξω από το νερό κλπ. Φαίνεται, ότι διαθέτουν κάποια ιδιαίτερη αίσθηση για να προαισθάνονται την αλλαγή του καιρού.

Ακόμη πιο αξιοπρόσεκτα είναι τα μέσα υπολογισμού του χρόνου, τα οποία έχει θέσει ο Δημιουργός στη νεκρή ύλη. Έτσι μπορούμε να χρονολογήσουμε φυσικοχημικώς τα πετρώματα, υπολογίζοντας τη ραδιενεργό υποβάθμιση του στοιχείου ουρανίου, που περιέχεται σε αυτά με τη μέθοδο του ραδιενεργού άνθρακα, ατομικού βάρους 14 (C14).

Το στοιχείο αυτό βρίσκεται σε ορισμένη αναλογία στους ζωντανούς οργανισμούς. Μετά τον θάνατο, όμως, του ζώου ή του φυτού η περιεκτικότητα του C14 στο σώμα του ελαττώνεται με την πάροδο του χρόνου. Από αυτή τη βαθμιαία ελάττωση της ραδιενέργειας βρίσκουμε χρόνο, που σφάχθηκε το πρόβατο, με το δέρμα του οποίου κατασκευάσθηκαν οι περγαμηνές των αρχαίων χειρογράφων. Με τον ίδιο τρόπο υπολογίσθηκε ο αιώνας κατά τον οποίο κόπηκε το δέντρο, που χρησίμευσε για να κατασκευασθεί το φέρετρο ενός Φαραώ.

Η φύση προηγήθηκε, επίσης, των ανθρωπίνων εφευρέσεων όσον αφορά στην κατασκευή τελειοτάτων παγίδων. Τα σαρκοφάγα φυτά, που είναι πάνω από 450 είδη, παρουσιάζουν τις μεγαλύτερες παραδοξότητες στη μέθοδο της παγίδευσης. Έτσι για την προσέλκυση και συγκράτηση της λείας τους χρησιμοποιούν ιξώδεις ουσίες, «εντομόσουπες», τρίχες, αρωματικές ύλες, ωραίους χρωματισμούς, βιολογικό φως, γλυκούς χυμούς.

Μάλιστα το πραγματικά αξιοπερίεργο σε αυτά τα φυτά είναι, ότι θέτουν την παγίδα σε λειτουργία με την ηλεκτρική τους ενέργεια, διότι δεν έχουν ούτε μυικό ιστό, ούτε νευρικό σύστημα. Ακόμη εάν τοποθετηθεί στην παγίδα ανόργανη ουσία και όχι οργανική ύλη π.χ. μία γυάλινη σφαίρα αντί ενός εντόμου, το φυτό δεν ερεθίζεται και δεν θέτει σε λειτουργία το μηχανισμό του! Ακόμη τα σαρκοφάγα φυτά διαθέτουν ένζυμα και οξέα, δηλαδή πολύπλοκες χημικές ουσίες, για να χωνεύεται η τροφή.

Στα νησιά του Ινδικού ωκεανού βλαστάνει το Νηπενθές, φυτό με μακριά φύλλα, που καταλήγει σε ένα δοχείο σαν βάζο του γλυκού. ΄Ετσι για να είναι πραγματικό βάζο στο επάνω μέρος έχει ένα μικρό σκέπασμα που καλύπτει το δοχείο, όταν π.χ. βρέχει. Στο χείλος του δοχείου στάζει ένα γλυκό υγρό σαν μέλι. Τα λαίμαργα έντομα τρέχουν χαρούμενα για το ωραίο φαγητό που τους παρουσιάζεται.

Όμως το φαγητό στην άκρη του βάζου είναι πολύ λίγο γιατί να μην προχωρήσουν και μέσα σε αυτό μιας και τους έτυχε τέτοιο τραπέζι; Που να ξέρουν όμως τι τους περιμένει όταν μπουν μέσα; Δεν πρόκειται να ξαναβγούν, γιατί το φυτό εκκρίνει οξέα σαν αυτά περίπου που εκκρίνει το στομάχι μας για να χωνέψει τις τροφές. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θανατώνονται τα έντομα, διαλύονται και απορροφώνται από το νηπενθές!

Ανεξιχνίαστα και εξαίσια… Άσχημα νέα για τις μυίγες του σπιτιού. Ένα φυτό που … δαγκώνει τα έντομα και τα χωνεύει!

Η «Διωνέα η μυιοπαγίς» (Dionea Muscipola) συλλαμβάνει τη λεία της με ένα πανούργο χημικό τρόπο. Λεπτομέρειες του τρόπου αυτού, που ήσαν μέχρι τώρα άγνωστες, ανακάλυψαν οι Αμερικανοί βιολόγοι St. Williams και Al. Bennett. Το «αρπακτικό» τούτο φυτό προσλαμβάνει από το ζωικό κόσμο και συγκεκριμένα από τα έντομα εκείνη ακριβώς την τροφή, που δεν του παρέχει το γλιστρό έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσεται.

Το νέκταρ και τα έντονα χρώματα προσελκύουν τα έντομα. Την παγίδα με την οποία συλλαμβάνει αποτελούν εξιδεικευμένα φύλλα, σε σχήμα αχιβάδας (δύο ημίφυλλα), που παραμένουν ανοικτά.

Στην εσωτερική επιφάνεια τους υπάρχουν ευερέθιστες τρίχες ενώ στα εξωτερικά άκρα του ανοίγματος βρίσκονται μεγάλα άγκιστρα. Όταν οι τρίχες του εσωτερικού μέρους θιγούν, μέσα σε διάστημα 20 (!) δευτερολέπτων, δύο φορές κυρτούνται τα φύλλα και κλείνουν.

Ο διπλός αυτός ερεθισμός αποτελεί κλειδί ασφάλειας, για να αποφευχθεί άσκοπη αντίδραση από τυχαίο περιστατικό, στην περίπτωση δηλαδή, που ο ερεθισμός δεν θα προέλθει από έντομο, που μπήκε στην παγίδα, ενώ το έντομο με τις κινήσεις του θα έλθει σε επαφή με κάθε τρίχα δύο και περισσότερες φορές.

Ο χρόνος αντίδρασης της «μυιοπαγίδας» είναι ασύλληπτος και απίθανος για τον φυτικό κόσμο. Μόνο μέσα σε ένα δευτερόλεπτο(!) κλείνουν τα δύο ημίφυλλα της παγίδας μεταξύ τους και τα άγκιστρα στα άκρα τους συμπλέκονται σαν «φερμουάρ» έτσι που η λεία δεν μπορεί πλέον να ξεφύγει.

Οι Williams και Bennett εξακρίβωσαν ότι με την επαφή της λείας στις τρίχες προκαλείται ηλεκτρική εκκένωση (!) και στα κύτταρα της εσωτερικής πλευράς του φύλλου ελευθερώνονται ιόντα υδρογόνου και τα κυτταρικά τοιχώματα γίνονται όξινα.

Έτσι το μεταβαλλόμενο κυτταρικό περιβάλλον ενεργοποιεί ένζυμα, τα κύτταρα διογκούνται (τανύονται) αστραπιαία, ενώ τα κύτταρα που είναι στην εξωτερική επιφάνεια των φύλλων δεν παρουσιάζουν καμία μεταβολή. Με αυτόν τον τρόπο πετυχαίνει το κλείσιμο της παγίδας και η αφομοίωση (το χώνεμα) του εντόμου από τα κύτταρα του φυτού.

Σημαντικότερα περισσότερο χρόνο απαιτεί η παγίδα, για να ανοίξουν και πάλι τα φύλλα της μετά τη χώνεψη. Σε διάστημα περίπου 24 ωρών ανοίγουν πάλιν τα φύλλα. Ανεξήγητο μυστήριο παραμένει μέχρι σήμερα για την επιστήμη, πως ο ελευθερούμενος ηλεκτρικός ερεθισμός μεταφέρεται, διότι δεν υπάρχουν νεύρα στην μυοπαγίδα, ώστε να μεταδίδονται οι ηλεκτρικές εκκενώσεις.

Οι ορθοφρονούντες επιστήμονες υποκλίνονται στον Θεό «ο οποίος κάνει ανεξιχνίαστα μεγαλεία, αναρίθμητα θαυμάσια» (Ιώβ 5:9).

Από τα εκτεθέντα, έστω και λίγα, βλέπουμε, ότι τα τεχνουργήματα του Δημιουργού παρουσιάζουν τόσο ιδιότυπες ποικιλίες, τόσο πολύπλοκες μορφές, τόση αποτελεσματικότητα στη δράση τους, ώστε οι απομιμήσεις των ανθρωπίνων έργων να λογαριάζονται πολύ υποδεέστερες.

Μία πόρτα είναι η απλούστερη μηχανική κατασκευή. Όμως, όσο απλή και αν φαίνεται, υπήρξε κάποιος άνθρωπος που επενόησε την πρώτη πόρτα. Λάθος όμως, γιατί πριν τον άνθρωπο, κατασκευάστηκε από την Καλιφορνική αράχνη. Και δεν πρόκειται για μία χοντροκομμένη πόρτα του ταπεινού αυτού πλάσματος. Αλλά για ένα ωραίο κομψοτέχνημα τόσο τέλειο σε συμμετρία, ώστε να απορούν οι σημερινοί μηχανικοί, πως με το χώμα και το σάλιο κατεργάσθηκε αυτό το θαυμάσιο και χρήσιμο κατασκεύασμα.

Μάλιστα ο van Riper μέτρησε τη δύναμη, που απαιτείται για να ανοίξει η πόρτα της αράχνης παρά τη θέληση της και βρήκε ότι χρειάστηκαν 6,5 κιλά, δηλαδή όσο είναι 140 φορές το βάρος της αράχνης!

Με τον χαμαιλέοντα η φύση διεκδιδεί προτεραιότητα όχι μόνο στο καμουφλάζ, αλλά και σε άλλες ακόμη επιδεξιότητες όπως είναι η θηλειά (το λάσο). Η γλοιώδης και ροπαλοειδής γλώσσα του χαμαιλέοντα είναι κάτι παρόμοιο με το λάσο, που εκσφενδονίζουν οι Ινδιάνοι, για να συλλαμβάνουν τα ζώα.

Ένας χαμαιλέων, που έχει μήκος 18 πόντους, εκτινάσσει τη γλώσσα του γρήγορα και ασφαλώς σε απόσταση 30 πόντων, προκειμένου να αρπάξει τη λεία του. Το ανθρώπινο λάσο δεν μπορεί να καυχηθεί για την ίδια αποτελεσματικότητα. Απ’ όλα δε αυτά συμπεραίνουμε, ότι ο Δημιουργός χάρισε και στα ευτελέστερα των πλασμάτων του την ικανότητα, να χρησιμοποιούν τεχνάσματα, τα οποία επισκιάζουν τα ανθρώπινα εφευρήματα.

Όταν γίνεται λόγος για πρωτοπορία στην κατάδυση ο άνθρωπος υστερεί σε σύγκριση με μία μικροσκοπική αράχνη, την αγρυρώνητον την υδρόβιον. Η αράχνη αυτή αναπνέει αέρα, όπως όλες οι αράχνες και όμως προτιμάει να ζει κάτω από τα νερά σε ένα ειδικό βιολογικό βαθυσκάφος δικής της κατασκευής.

Σαν επιδέξιος μηχανικός φτιάχνει με τις μεταξογόνες θηλές της μία λεπτή μεμβράνη 2,5 πόντων και την προσδένει σε διάφορα φυτά, με νήματα που κατασκευάζει η ίδια. Έπειτα ανεβαίνει στην επιφάνεια του νερού, δεσμεύει μία μικρή ποσότητα αέρα, όση περιλαμβάνεται σε μία φυσαλίδα, και τη μεταφέρει κάτω από τη μεμβράνη που έπλεξε.

Έτσι δημιουργείται ένας θόλος, που μοιάζει με καταδυτικό κώδωνα, μέσα στον οποίο η αράχνη – βουτηχτής μπορεί να μείνει επί αρκετές μέρες. Όταν δε το οξυγόνο εξαντληθεί από την αναπνοή της, ανανεώνει τον αέρα στη μεμβράνη. Μέσα σε αυτόν τον κώδωνα διατρέφεται με τα έντομα, που συλλαμβάνει από την επιφάνεια του νερού. Εκεί μέσα γίνεται η αποδερμάτωση, σύζευξη και ανατροφή της οικογένειας της.

Μετά τη σύζευξη 75 έως 100 αυγά αποτίθενται στο «υπερώον» του καταδυτικού κώδωνα, και όταν εκκολαφθούν τα αραχνάκια, αρχίζουν να φτιάχνουν πιο πέρα το δικό τους σπίτι – καταδυτικόν κώδωνα.

Πραγματικά θαυμάζει κανείς τις καταπληκτικές αυτές ικανότητες της αράχνης, μάλιστα όταν σκεφθεί, ότι ο Πικάρ μόλις πριν από μερικά χρόνια κατάφερε να μιμηθεί το βιολογικό αυτό βαθυσκάφος. Με τα βαθυσκάφη έχουμε αποσπάσει χιλιάδες μυστικά του βυθού, περίεργα, παράξενα, ολοζώντανα θαύματα της Δημιουργίας. Το μεγαλύτερο βάθος στο οποίο έχουμε φθάσει είναι 11.520 μέτρα στην άβυσσο Γκουάμ του Ειρηνικού.

Οι σύγχρονοι επιστήμονες και τεχνικοί προσφεύγουν στα ταπεινά ζώα και φυτά, για να πάρουν μαθήματα. Ο μηχανολόγος εξετάζει προσεκτικά σωλήνες με λεπτότητα σαν χαρτί τοιχώματα, ράβδους και τμήματα πτυχώμενα του φυτικού ζωικού βασιλείου, που εν τούτοις υποβαστάζουν τεράστια βάρη.

Ο ηλεκτρολόγος θαυμάζει τα ηλεκτρικά ψάρια, όταν περιεργάζεται τις χιλιάδες των βάττ, που αναπτύσσονται από τη βιολογική τους δύναμη. Και ο μηχανικός αεροπλάνων καταπλήσσεται από τα πτητικά μηχανήματα των εντόμων, όταν βλέπει κλεισμένα μέσα σε έναν χώρο απίστευτα μικρό, αποτελεσματικότατα όργανα να ρυθμίζουν την πτήση. Τέλος ο αρχιτέκτονας προσβλέπει στη φύση, για να εμπνευσθεί επιτυχείς συνδυασμούς κατασκευών.

Το αυγό, που είναι ένα γιγαντιαίο κύτταρο, περιλαμβάνεται στα σχήματα της φύσεως, που έχουν περισσότερο αντιγραφεί. Παρ’ ότι το τσόφλι του αυγού είναι λεπτό και εύθραυσο, τέσσερα αυγά μπορούν να υποβαστάζουν βάρος πενήντα κιλών, αν αυτό κατανεμηθεί καταλλήλως.

Εξάλλου η συνεχής καμπύλη του λεπτού κέλυφους εφαρμόζεται στα μεγάλα υπόστεγα αεροπλάνων και σε μεγάλες αίθουσες, που απαιτούν το μέγιστο του χώρου, χωρίς να παραβλάπτεται η ενότητα του από ενδιάμεσα υποστηρίγματα της σκεπής.

Δημιουργός ή Τύχη;

 

 

ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΛΑΜΠΕΙ ΦΩΣ

 

Βιοφωτισμός

Ακτινοβολούν ένα απόκοσμο φώς μέσα στη νύχτα! Η λειτουργία της παραγωγής φωτός είναι γνωστή ως βιοφωτισμός. Αν μαζέψουμε πυγολαμπίδες και τις βάλουμε σε ένα μπουκάλι, είναι αρκετές για να διαβάσουμε μία εφημερίδα!

Αν και σε πολλές περιπτώσεις δεν ξέρουμε τον ρόλο του, ο βιοφωτισμός συνήθως παίζει τον ρόλο αναγνώρισης, δολώματος, προειδοποίησης. Επειδή υπάρχουν πολλά είδη πυγολαμπίδων, διαθέτει το κάθε είδος από αυτά ειδικό «κώδικα» αναβοσβυσίματος και έτσι τα θηλυκά αναγνωρίζονται από τα αρσενικά του ίδιου είδους. Το ίδιο συμβαίνει και σε μερικά ψάρια των βαθιών νερών.

Βιοφωτισμός υπάρχει και σε μονοκύτταρα φύκια και βακτήρια της θάλασσας. Συχνά τις καλοκαιρινές νύχτες βλέπουμε τα κουπιά στις βάρκες να ανακατεύουν κάτι που βγάζει φως.
Εδώ η ερμηνεία είναι άγνωστη!

 

Περισσότερος φθορισμός

Χρωστική ουσία που φθορίζει 10 – 20 φορές περισσότερο από τις πιο πολλές άλλες φθορίζουσες ουσίες θα χρησιμοποιείται τώρα από τους γιατρούς και τους άλλους επιστήμονες στις ιατρικές διαγνώσεις και την έρευνα ….

Βασίζεται στις φυκοδιλιποπρωτείνες που παράγονται από φύκια και όπου χρησιμοποιούνται στη φωτοσύνθεση.

 

Τα ζώα της νύχτας

Είναι ανεπανάληπτο φαινόμενο, να βρεθεί κανείς μία ανοιξιάτικη βραδιά στα νησιά του Ιονίου ή στην Ήπειρο, οπότε θα εντυπωσιαστεί από το φαινόμενο της παρουσίας μεγάλου αριθμού πυγολαμπίδων.

Οι πυγολαμπίδες εκπέμπουν το φως από το πίσω μέρος του σώματος τους και ζουν σε υγρές περιοχές. Επειδή δεν μπορούν να κυκλοφορούν με μειωμένη υγρασία στην ατμόσφαιρα είναι αναγκασμένες να αναζητήσουν το ταίρι τους τη νύχτα, που η υγρασία είναι ψηλότερη από ό,τι την ημέρα.

Τα ζώα της νύχτας πρέπει να διαθέτουν πρόσθετους μηχανισμούς αναγνώρισης του άλλου φύλου. Οι πυγολαμπίδες έλυσαν το πρόβλημα με το φως που εκπέμπουν. Το αρσενικό «αναγνωρίζει» το θηλυκό με τον ειδικό κώδικα με τον οποίο αναβοσβύνει το φως που εκπέμπει.

Η παρουσία κωδικών αναγνώρισης είναι απαραίτητη αναγκαιότητα στα ζώα της νύχτας που τα δύο φύλα δεν έχουν άμεση οπτική επικοινωνία. Έτσι τα νυχτόβια πουλιά, όπως οι κουκουβάγιες, βγάζουν κατάλληλες κραυγές. Παρόμοιο μηχανισμό αναγνώρισης, για ζευγάρωμα με κραυγές, έχουν και τα βατράχια.

Εάν τη νύχτα κάτω από ένα φως, που είναι συγκεντρωμένες πεταλούδες φωνάξουμε δυνατά, παρατηρούμε, ότι εξακολουθούν να πετούν ανενόχλητες. Αν όμως στην ίδια θέση χτυπήσουμε τα κλειδιά μας ή στρίψουμε το φελλό μίας μποτίλιας με βρεγμένο στόμιο θα δούμε ότι πανικοβάλλονται και εξαφανίζονται.

Τα κλειδιά που χτυπούν και ο φελλός που στρίβει, εκπέμπουν υπερήχους. Οι πεταλούδες τους «ακούνε» και απομακρύνονται γιατί τους παράγουν και οι νυχτερίδες που τις τρώνε.

Όταν πάλι «ακούσουν» ότι έρχονται από πολύ κοντά, στρίβουν απότομα και πετούν προς το έδαφος. Με αυτό τον αμυντικό μηχανισμό δημιουργούν πρόβλημα στις νυχτερίδες, γιατί με το σύστημα ραντάρ που διαθέτουν οι νυχτερίδες διαπιστώνουν, ότι υπάρχει εμπόδιο, δηλαδή αντιλαμβάνονται ότι το έδαφος είναι κοντά και δεν προλαβαίνουν να το αποφύγουν, οπότε απομακρύνονται.

Οι ερευνητές αδυνατούν να εξηγήσουν πώς τα έμβια όντα παράγουν το ψυχρό φως τους. Στη συνηθισμένη λάμπα πυράκτωσης δαπανάται περίπου το μισό της ενέργειας σαν θερμότητα. Αντίθετα στα φυτοπαραγωγά όργανα του ζωικού κόσμου η αποδοτικότητα παραγωγής ψυχρού φωτός είναι εκπληκτικά ψηλή και σχεδόν πλησιάζει το 100%.

Είναι αλήθεια πως τα φίδια δεν είναι συμπαθή πλάσματα, όμως είναι εφοδιασμένα με αξιοθαύμαστα όργανα. Διακρίνονται για το πλήθος των σπονδύλων, οι οποίοι κάποτε φθάνουν να είναι 300! Είναι ζωοτόκα και ωοτόκα.

Ορισμένα φίδια όπως ο κροταλίας ανακαλύπτει την παρουσία ζώων με τα «υπέρυθρα» μάτια του. Με την καθοδήγηση αυτών συλλαμβάνει τη λεία του εκ του ασφαλούς ακόμα και μέσα σε πυκνό σκοτάδι.

Έχουν τόσο πολύ ευαίσθητα όργανα, που επιτρέπουν στο φίδι να δει μέσα στο σκοτάδι έναν ποντικό σε απόσταση μερικών μέτρων, και σε χρόνο μικρότερο από ένα δευτερόλεπτο.

Στα αρπακτικά ζώα/πουλιά όπως η κουκουβάγια, το γεράκι, η αλεπού, ο λύκος, υπάρχουν μάτια που πρέπει να υπολογίζουν τις αποστάσεις με ακρίβεια και γι’ αυτό τα μάτια τους είναι μπροστά με σκοπό τη μεγιστοποίηση της αντίληψης του βάθους. Ενώ τα μάτια των φυτοφάγων ζώων (ποντίκια, λαγοί, ελάφια), που πρέπει να τα αποφεύγουν, είναι τοποθετημένα στις δυο πλευρές του κεφαλιού για να μεγαλώσουν το οπτικό τους πεδίο. Και εδώ ανταποκρίνεται το λαϊκό ρητό: «Άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας». Τυχαία λοιπόν και αυτά;

Μάλιστα διαπιστώθηκε, ότι ορισμένα φίδια αισθάνονται θερμοκρασίες μέχρι 0,003 βαθμούς Κελσίου! Αλλά δεν είναι ακόμα γνωστός ποιος βιοφυσικός μηχανισμός προκαλεί αυτή την ευαισθησία. Εξακριβώθηκε όμως, ότι λοξά και κάτω από τα μάτια των φιδιών της οικογένειας αυτής βρίσκονται δύο κοιλότητες, που διαθέτουν πάνω από 7000 υπερευαίσθητες υπέρυθρες νευρικές απολήξεις του λεγομένου τριδύμου νεύρου, δηλαδή ένα είδος ανιχνευτού της θερμοκρασίας.

Βάσει αυτού κατασκεύασαν οι Αμερικανοί θερμομετρική συσκευή, με την οποία εφοδίασαν τον δορυφόρο Μίδα, για να καταγράφεται με ακρίβεια η θερμοκρασία των ατμοσφαιρικών στρωμάτων.

Επίσης κατασκεύασαν τον πύραυλο «Στίνγκερ». Αυτός είναι ένας φορητός πύραυλος, που εκτοξεύεται από τον ώμο του σκοπευτού και στη συνέχεια καθοδηγείται προς τον στόχο του από τη θερμότητα που εκπέμπει ο κινητήρας του αεροπλάνου, είτε αυτό είναι αεριωθούμενο, είτε ελικοφόρο.

Έτσι για άλλη μία φορά παρουσιάζεται ο άνθρωπος διδασκόμενος από τη «σοφία», που υπάρχει στη φύση και οπουδήποτε στραφούμε θα διαπιστώσουμε, ότι έχει προηγηθεί κάποιος Άλλος: ο Δημιουργός!

Επάνω στο πολυεδρικό μάτι της μύγας, στηρίχτηκε η ακόλουθη επιστημονική εφαρμογή: Όταν ένα αστέρι φωτογραφίζεται από το τηλεσκόπιο, παρουσιάζεται κάπως συγκεχυμένο λόγω της διάθλασης του φωτός.

Εάν, όμως, το κάτοπτρο του τηλεσκοπίου διαιρεθεί σε πολλούς μικρότερους φακούς, όπως είναι κατασκευασμένο το πολυεδρικό μάτι της ενοχλητικής μύγας, τότε καταγράφονται για κάθε φωτογραφία 100 έως 500 εικόνες, οπότε στο τέλος οι διαφορετικές πληροφορίες από τον συνδιασμό των εικόνων, δίνουν ολοκληρωμένη τη μορφή του αστέρα χωρίς παραμορφώσεις από τη διάθλαση.

Τους τελευταίους καιρούς περιοχές της χώρας μας δοκιμάστηκαν από συχνούς και μεγάλους σεισμούς. Για την πρόβλεψη δε αυτών ακούσαμε και διαβάσαμε πολλά αντιφατικά, σχετικά με τις συσκευές προγνώσεως ΒΑΝ κλπ.

Στη συνέχεια δημοσιεύτηκε μία κινέζικη περίεργη μέθοδος πρόβλεψης σεισμών από τα πηγάδια. Σύμφωνα με αυτήν, ισχυρίζονται οι Κινέζοι επιστήμονες, ότι μπορεί να προβλεφτεί ένας σεισμός αρκετές ώρες νωρίτερα.

Αυτό συμβαίνει, επειδή συνήθως πριν από έναν σεισμό η στάθμη του νερού ανεβαίνει ή κατεβαίνει απότομα. Όμως, το πιο εντυπωσιακό είναι το ακόλουθο: Πρόκειται για ένα «ψάρι- ανιχνευτή» που ζει στους βάλτους της Ιαπωνίας και που αναγγέλλει τις σεισμικές δονήσεις. Χαρακτηριστικό του γνώρισμα είναι η πρωτοφανής νωχέλεια. Κινείται νωθρά σαν ναρκωμένο.

Όμως οι ιχθυολόγοι παρατήρησαν, ότι το περίεργο αυτό ψάρι κάποτε ξυπνά από τη νάρκη του, τινάζεται, σφαδάζει, κολυμπά ταχύτατα και δείχνει, ότι αντιλαμβάνεται και την παραμικρή κίνηση.

Οι ερευνητές απέδειξαν, ότι η αιφνίδια αυτή ευκινησία προαναγγέλλει σεισμό, και έτσι έχουμε έναν ζωντανό σεισμογράφο!

Οι Ιάπωνες έκαναν αρκετά πειράματα με το ασυνήθιστο αυτό ψάρι, χωρίς όμως να μπορέσουν να εξηγήσουν τη θαυμαστή ιδιότητα του. Το καταπληκτικό δε είναι, ότι δεν ξεγελιέται με ψεύτικους σεισμούς και τεχνητούς κραδασμούς, και σχεδόν πάντοτε αντιδρά μόνο στους πραγματικούς σεισμούς. Έπειτα από αυτά αποφασίστηκε να τρέφουν στους σεισμολογικούς σταθμούς τέτοιες ζωντανές σεισμογραφικές συσκευές.

 

Βδέλλες για το έμφραγμα!

Το σάλιο τους: πολύτιμο στην ιατρική.
Πολύ σύντομα όσοι επιβιώνουν μετά από έμφραγμα θα οφείλουν τη ζωή τους στους κοριούς και τις βδέλλες! Μας το βεβαιώνει μία νέα βρετανική φαρμακοβιομηχανία, η «Βιοφάρμ», που ισχυρίζεται ότι «οι εκκρίσεις εντόμων που απομυζούν το αίμα θα αποκτήσουν τις ίδιες θεραπευτικές ιδιότητες με αυτές της πενικιλλίνης στις περιπτώσεις των μολύνσεων».

Οι βιολόγοι ασχολούνται τώρα με τα χαρακτηριστικά όλων των οργανισμών που ρουφούν αίμα και ιδιαίτερα με ένα είδος βδέλλας που χρησιμοποιήθηκε άλλοτε σε ευρεία κλίμακα από την ιατρική.

Η θεραπευτική βδέλλα, γνωστή σαν «χιρούντο μεντισινάλις», χρησιμοποιήθηκε για αιώνες για τη θεραπεία θρομβώσεων, δερματικών παθήσεων, της ουρικής αρθρίτιδας και των κρυολογημάτων.

Μία συνηθισμένη μέθοδος θεραπείας των πονοκεφάλων ήταν η τοποθέτηση βδέλλας σε κάθε κρόταφο. Το παράσιτο ρουφούσε αίμα και διευκόλυνε την κυκλοφορία. «Ήταν η ασπιρίνη της εποχής», υπογραμμίζει ο διευθυντής της «Βιοφάρμ» Ρόυ Σόουγιερ που κατανάλωσε 20 χρόνια από τη ζωή του στη μελέτη της βιολογίας της βδέλλας. Η βδέλλα είναι υδρόβιο σκουλήκι, που το σώμα της αποτελείται από 95 κρίκους!

Μόλις η βδέλλα κολλήσει στο δέρμα δημιουργεί με τα τρία δόντια της μία ουσία, που αναισθητοποιεί την περιοχή έτσι ώστε να μην προκαλείται πόνος. Το σάλιο της, περιέχει όμως και μία πολύ σημαντική ουσία για την ιατρική επιστήμη, η οποία προκαλεί διαστολή των αιμοφόρων αγγείων, γεγονός που τη διευκολύνει να απομυζήσει την τροφή της. Αλλά η ουσία αυτή εμποδίζει ταυτόχρονα και τη δημιουργία θρομβώσεων.

Αν απομακρύνει κανείς τη βδέλλα από το δέρμα του, το αίμα θα συνεχίσει να ρέει μέχρι να σταματήσει η επίδραση της αγγειοδιασταλτικής αυτής ουσίας. Η αντιθρομβωτική αυτή ουσία που παράγει το σάλιο της βδέλλας χρησιμοποιείται ήδη σε ευρεία κλίμακα.

Τη λύση προσφέρει η γενετική μηχανική που είναι σε θέση να μετατρέψει βακτηρίδια και ένζυμα σε παράγωγα των ουσιών της βδέλλας. Υποστηρίζει ο γιατρός Σόουγιερ: «Σύντομα θα επεκτείνουμε τις έρευνες μας και σε άλλου είδους θηλαστικά του αίματος, όπως οι ψύλλοι, οι κοριοί και ορισμένες μύγες!».  
Δημιουργός ή τύχη;

 

 

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΗΧΩΝ

Τις τελευταίες δεκαετίες οι ειδικοί στον τομέα της υποβρύχιας ακουστικής χρησιμοποιούν το λεγόμενο σύστημα «σόναρ» ή «ηχοβόλιση» για να προσδιοριστεί η θέση αντικειμένων και η διαμόρφωση της επιφάνειας των βυθών της θάλασσας. Αυτό το σύστημα βασίζεται στα υπερηχητικά κύματα, δηλαδή στα κύματα που παράγουν οι υπέρηχοι.

Πιο συγκεκριμένα: Όταν ένα σώμα υποστεί παλμική δόνηση, παράγει ήχο. Ο αριθμός των δονήσεων σε ένα δευτερόλεπτο ονομάζεται συχνότητα. Και όταν η συχνότητα είναι ψηλή, τότε μιλούμε για υπερήχους, οι οποίοι δεν ακούγονται από το ανθρώπινο αυτί, όταν ξεπερνούν τις 20.000 (!) δονήσεις στο δευτερόλεπτο.

Οι επιστήμονες λοιπόν χρησιμοποιώντας τη μέθοδο εκπομπής υπερηχητικών κυμάτων και μελετώντας τον χρόνο και το είδος της ανάκλασης τους, ανιχνεύουν στους βυθούς τα υπάρχοντα υποβρύχια, ναυάγια, ψάρια, κοράλλια, υφάλους κλπ.

Αλλά στην περίπτωση αυτή πάλι την προτεραιότητα έχει η φύση. Έτσι βλέπουμε τα χαριτωμένα δελφίνια να χρησιμοποιούν την ίδια μέθοδο των υπερηχητικών κυμάτων.

Εκπέμπουν μία σειρά από πολύ ψηλές κραυγές, που είναι υπερηχητικά κύματα με συχνότητα 200.000! δονήσεις το δευτερόλεπτο για σκοπό ανίχνευσης και προσανατολισμού.

Οι κραυγές αυτές είναι άπιαστες από το ανθρώπινο αυτί, καταγράφονται όμως από ειδικές ανιχνευτικές συσκευές, οι οποίες μετατρέπουν τους υπερήχους σε ήχους.

Κάποιες φωνές…. Μέσα στη νύχτα:

Αυτό που θαυμάζουμε στο δελφίνι, το συναντούμε και στη νυχτερίδα, η οποία παρ’ όλη την ασθενική της όραση πετάει άνετα στη βαθιά νύχτα και πιάνει πολυάριθμα έντομα, χωρίς ποτέ να σκοντάψει σε κολώνες, σύρματα, κλαδιά ή τοίχους.

Η νυχτερίδα έχει εφοδιαστεί με συσκευή, που λειτουργεί όπως το ραντάρ. Εκπέμπονται δηλαδή υπερηχητικά κύματα από τον λάρυγγα της, διοχετεύονται προς τα έξω, ανακλώνται, συλλαμβάνονται από τα αυτιά της, και φυσικά από τον εγκέφαλο. Τέλειο ραντάρ κατασκευασμένο σε τόσο ασύλληπτα μικροσκοπική διάσταση!

Και το πιο συγκλονιστικό: «Ο μηχανισμός τους, αναφέρει ο Γάλλος επιστήμονας Ζαν Μοντορσιέ, είναι πολύ τελειότερος από τα καλύτερα ραντάρ μας. Τα σήματα της νυχτερίδας διανύουν 30 χιλιόμετρα, ενώ τα δικά μας μόλις τα προσεγγίζουν στο ίδιο χρονικό διάστημα» (1975).

Κρυφά μηνύματα….

Η νυχτερίδα χρησιμοποιεί τη γλώσσα της, για να διαμορφώνει ήχους. Μερικές νυχτερίδες παράγουν ήχους με ρυθμό 800, 1000 ή 1200 κλικ (συχνότητα) το δευτερόλεπτο!

Από την 5η κι όλας ημέρα της Δημιουργίας – όταν δημιουργήθηκαν τα πτηνά και τα άλλα ζώα – οι νυχτερίδες χρησιμοποιούν υπερήχους για να «βλέπουν» στο σκοτάδι. Μπορούν να αποφύγουν και τον ιστό μίας αράχνης, ακόμα και αν τους κλείσει κανείς τα μάτια.

Αν όμως τους κλείσει τα αυτιά, οι νυχτερίδες θα αρχίσουν να προσκρούουν ακόμα και σε ογκώδη αντικείμενα που θα τύχουν στον δρόμο τους.

Η νυχτερίδα εκπέμπει μία λεπτή δέσμη υπερήχων που, όταν κτυπούν σε διάφορα σώματα, αντανακλώνται και συλλέγονται από το αυτί της.

Από τον περασμένο αιώνα, οι φυσικοί άρχισαν να ασχολούνται με τους ήχους και τους υπερήχους. Στην αρχή του αιώνα μας, οι υπέρηχοι χρησιμοποιήθηκαν για πρακτικούς σκοπούς. Για τι άλλο; Για να σκοτώνουμε τον συνάνθρωπο μας με λίγο πιο επιστημονικό τρόπο.

Με το όνομα «Σόναρ» χρησιμοποιήθηκαν κατά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο μηχανήματα υπερηχοβολιστικής για την ανίχνευση υποβρυχίων.

Σήμερα οι υπέρηχοι χρησιμοποιούνται στην Ιατρική σαν διαγνωστικό μέσο μεγάλης ακριβείας.

Μια και μιλήσαμε για υπερήχους, ας σημειώσουμε την επίθεση ποντικών εναντίον κομπιούτερ. Στα μεγάλα κτίρια όπου στεγάζονται ηλεκτρονικοί υπολογιστές (Τόκιο της Ιαπωνίας), έκαμαν εισβολή στα εύθραυστα ηλεκτρονικά κυκλώματα σμήνη ποντικών με συνέπεια να επιφέρουν δυσλειτουργία και βλάβες.

Τα τρωκτικά αυτά δεν πήγαν βέβαια για εξεύρεση τροφής, τα τράβηξαν οι υπέρηχοι που εκπέμπονται από τα μηχανήματα δημιουργώντας έτσι σε αυτά την εντύπωση, ότι κάποιοι συνάδελφοι τους βρίσκονται ήδη επί τόπου.

Μπροστά σε αυτό το απρόσμενο εμπόδιο, οι τεχνολόγοι επινόησαν αντεπίθεση μέσω μίας τρομερής παγίδας που κατασκεύασε η μεγαλύτερη εταιρία καταπολέμησης ποντικών στην Ιαπωνία:

Η παγίδα αυτή εκπέμπει έντονους υπερήχους που παρασύρουν τους ποντικούς στην είσοδο του μηχανήματος, εκεί δημιουργείται ένα κενό που απορροφάει τα μικρά αυτά ζώα σε έναν θάλαμο, όπου δηλητηριάζονται, απολυμαίνονται και πακετάρονται για τα σκουπίδια!

Εξάλλου υπάρχουν πελώρια σπήλαια, στα οποία ζουν εκατομμύρια νυχτερίδες, και παρά ταύτα η κάθε μία ξεχωρίζει τις δικές της υπερηχητικές εκπομπές, διότι έχει δικό της μήκος κύματος, ώστε να μη μπερδεύεται το δικό της ραντάρ με εκείνο των άλλων!

Οι τεχνικοί από την περίπτωση της νυχτερίδας, επινόησαν και κατασκεύασαν ακουστικές συσκευές χρήσιμες για τους τυφλούς. Έτσι το λευκό μπαστούνι των τυφλών, αντικαθίσταται με συσκευή, η οποία εξαποστέλλει υπερηχητικά κύματα στα αντικείμενα που βρίσκονται στον δρόμο.

Αυτά ανακλώνται, μετατρέπονται σε ακουστό ήχο, και έτσι πληροφορείται ο τυφλός σε ποια απόσταση βρίσκεται το εμπόδιο. Και από αυτή την πλευρά βλέπουμε, ότι προηγείται χρονικά η σοφία του Δημιουργού από την επιστημονική σοφία του σύγχρονου ανθρώπου.

Στο βιβλίο του «Με το γυαλί του ψαρά» γράφει ο Θ. Ποταμιάνος για τα ηλεκτρικά ψάρια: «….στον βυθό υπάρχουν ψάρια με πραγματικό ηλεκτρισμό, και θα μπορούσε κανείς να τα ονομάσει εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας… Ιδού λόγου χάριν η μουδιάστρα: Μόλις αγγίζεις το χέρι σου στην πλάτη της, δέχεσαι ένα γερό τίναγμα. Με άλλους λόγους παθαίνεις ηλεκτροπληξία. Με πέντε μουδιάστρες θα μπορούσε κανείς να θέσει σε ενέργεια την ηλεκτρική του κουζίνα και να μαγειρεύει το φαγητό της ημέρας ή να φωταγωγήσει το σπίτι του. Με τον ηλεκτρισμό της, σκοτώνει τα ψάρια και τα καταβροχθίζει….».

Βολταϊκή στήλη ισχυρής έντασης υπάρχει και στο ηλεκτρικό γατόψαρο, που έχει την ικανότητα να δώσει ρεύμα με τάση 300 βολτ! Όποιος ψαράς το αγγίξει πάει χαμένος.

Γι’ αυτό ο ψαράς πριν το πιάσει, ελέγχει εάν είναι νεκρό. Ένα είδος σαλαχιού, η κυματοειδής νάρκη, έχει στο κεφάλι όργανα, που μπορούν να κάνουν ηλεκτρικές εκκενώσεις από 45 έως 220 βολτ! Με αυτόν τον τρόπο θανατώνει τα υποψήφια θύματα της.

Τούτο συμβαίνει, διότι το ρεύμα παράγεται από ηλεκτρικές συστοιχίες, για την ακρίβεια από βολταϊκά κύτταρα. Κάθε συστοιχία έχει ένα ατομικό ηλεκτροχημικό κύτταρο, που παράγει ένα κλάσμα του βολτ. Αλλά όταν χιλιάδες από αυτά, και καμιά φορά εκατομμύρια, συνδέονται σε σειρά, το αποτέλεσμα είναι μία φυσική ηλεκτρική μπαταρία.

Ένα άλλο γιγάντιο ψάρι του ωκεανού (Ηλιόψαρο) έχει μέγεθος τετράγωνο (3,5x3,5 μέτρα) ζυγίζει πάνω από 900 κιλά και γεννά κάθε φορά γύρω στα 300 εκατομμύρια αυγά! Άλλο ψάρι με φωτεινές κεραίες επενεργεί σαν δαυλός με δύο φώτα και προσελκύει έτσι τη λεία του.

Ακόμα υπάρχουν μαχητικά είδη ψαριών που διεκδικούν για τον εαυτό τους μία τοποθεσία: εφορμούν εναντίον του παρείσακτου, τον πολεμούν χωρίς εν τούτοις να τον αγγίζουν.

Στην πραγματικότητα ο μαχητής κατευθύνει ηλεκτρικούς σπινθήρες ή κύματα νερού στην ευαίσθητη πλευρική ζώνη του εχθρού και στην οποία οι κρούσεις είναι εξαιρετικά επώδυνες.

Εξάλλου στην περιοχή των Φιλιππίνων όπου το βάθος της θάλασσας φθάνει τα 10.800 μέτρα, υπάρχει αιώνιο σκοτάδι, το οποίο αντιμετωπίζεται επιτυχώς από τα βαθύβια ψάρια εξ αρχής της Δημιουργίας με παρόμοιες ηλεκτρικές εκπομπές.

Ορισμένα ψάρια «βλέπουν» και με το δέρμα. Μερικά ψάρια έχουν μάτια στο δέρμα τους. Ακόμα πιο εκπληκτικό, υπάρχουν πουλιά με ένα «μάτι» βαθιά μέσα στον εγκέφαλο τους. Δεν πρόκειται φυσικά, για πραγματικά μάτια, αλλά μπορούν να ανιχνεύσουν το φως χάρη στην ίδια χημική ουσία, που χρησιμοποιεί και το πραγματικό μάτι, τη ροδοψίνη.

Η ανακάλυψη έγινε στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, που παρατήρησαν ότι ένα ψάρι που άλλαζε χρώματα ανάλογα με το φως, εξακολουθούσε να αλλάζει χρώμα ακόμα και νεκρό με βγαλμένο το κεφάλι.

Οι ερευνητές συμπέραναν, ότι τα πραγματικά μάτια δεν έχουν καμιά ανάμειξη σε αυτήν την αντίδραση και τελικά ανακάλυψαν τη ροδοψίνη μέσα στο δέρμα του ψαριού. Η ίδια ουσία βρέθηκε και στον εγκέφαλο ορισμένων πουλιών.

Το ψάρι «φωτοβλέφαρο» στην Ερυθρά θάλασσα, κάτω από το μάτι του διαθέτει ένα όργανο, που περιέχει συμβιούντα φωσφορίζοντα βακτήρια. Ανοιγοκλείνει όποτε θέλει το βλέφαρο του και φωτίζει το γύρω του υπάρχον νερό.

Η τεχνολογία μας μόλις το 19ον αιώνα εφεύρε τον ηλεκτρικό λαμπτήρα. Ο αργυροπέλεκυς, όμως, και άλλα βαθύβια ψάρια φέρουν στο σώμα τους ειδικά φωτεινά όργανα, προβολείς διαφόρων χρωμάτων, με τους οποίους διαλύουν το σκοτάδι, συνεννοούνται και εξασφαλίζουν την τροφή τους.

Τέλος αναφέρουμε την πυγολαμπίδα που μας υπενθυμίζει, ότι το φως που παράγεται σε αυτή βιολογικά, υπήρχε πολύ πριν ο άνθρωπος ανάψει το πρώτο λυχνάρι.

Και εδώ άργησε η ανθρώπινη σοφία. Προηγήθηκε η ασύγκριτη σοφία του Δημιουργού, που από αιώνων κατασκεύασε ζωντανά πλάσματα εφοδιασμένα με τέλειες ηλεκτρικές στήλες. Εκεί που νομίζει ο άνθρωπος ότι έφτιαξε κάτι το πρωτοφανές σε λίγο αντιλαμβάνεται, ότι αυτό κάθε άλλο παρά πρωτοφανές είναι.

Δημιουργός ή Τύχη;

 

 

ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ

Δεν είναι υπερβολή, εάν λεχθεί τούτο: ότι δεν υπάρχει ανθρώπινη εφεύρεση και ανθρώπινη επινόηση που να μην προϋπήρξε στη φύση.

Οι άνθρωποι με τις εφευρέσεις τους είναι απλοί αντιγραφείς. Βέβαια θαυμάζουμε τους σύγχρονους θετικούς επιστήμονες, που με τις μακροχρόνιες έρευνες τους κατόρθωσαν να κάνουν τη ζωή μας εύκολη και άνετη.

Όμως, αν εξετάσουμε την οργανική δομή και τον τρόπο διαβίωσης των αναρίθμητων φυτών, δέντρων, ψαριών, εντόμων, πουλιών, ζώων θα ανακαλύψουμε μυστήρια και θαύματα γεμάτα τέχνη και σοφία. Θα δούμε μηχανισμούς, που πολύ αργά μπόρεσε να κατασκευάσει ο άνθρωπος ή που ακόμα η ανθρώπινη σοφία δεν έχει κατανοήσει.

Εδώ θα περιγράψουμε ένα ισχνό πολλοστημόριο από την καταπληκτική εξιστόρηση του: «ότι προηγήθηκαν τα φυτά και τα ζώα, από τον άνθρωπο στις μεγαλύτερες εφευρέσεις του και ότι πολύ αργότερα ο άνθρωπος μιμείται, αντιγράφει και διδάσκεται από αυτά για να λύσει κάθε τόσο αρκετά προβλήματα.

Και ακόμα στη φύση προϋπάρχουν και κατασκευάζονται ευκολότατα – αθόρυβα δυσεξαρίθμητες πολύπλοκες χημικές ουσίες, ένζυμα, φάρμακα και πολλά άλλα προϊόντα τα οποία προσπαθούμε να αναπαραγάγουμε στα εργαστήρια μας, ή τα δανειζόμαστε απευθείας από τη φύση, όσων ακόμα δεν επιτεύχθηκε η παραγωγή τους.

Πράγματι πολύπλοκοι νόμοι της μηχανικής, της υδροδυναμικής, της υδροαεροδυναμικής, της βλητικής, που αργά διατύπωσαν οι επιστήμονες, εφαρμόζονται στη Δημιουργία από καταβολής κόσμου. Εκεί υπάρχουν πρότυπα αριστουργήματα όλων των επίγειων, θαλάσσιων και ιπτάμενων μηχανών.

Θέματα και προβλήματα που σχετίζονται με τη στατική, την ευστάθεια, την ισορροπία, τη στερεότητα, έχουν λυθεί με επιτυχία στα χόρτα, στους θάμνους, στα δέντρα. Σε ένα στάχυ, λένε οι ειδικοί, έχουν επιλυθεί δυσκολότατα προβλήματα αρχιτεκτονικής.

Σταθείτε λοιπόν και κοιτάξτε προσεχτικά το στάχυ του σιταριού. Το κοτσάνι του φθάνει κάποτε στους 120 έως 130 πόντους και η διάμετρος του κάποτε το ενάμιση μόλις χιλιοστό.

Αν μεγεθύνουμε τις διαστάσεις αυτές ανάλογα, θα πρέπει να φανταστούμε έναν ουρανοξύστη ύψους 370 μέτρων, ο οποίος θα έχει κάπου εκατό πατώματα.

Τηρώντας πάντοτε τις αναλογίες, το τεράστιο αυτό οικοδόμημα πρέπει να είναι κτισμένο σε οικόπεδο διαστάσεων… ενός τετραγωνικού μέτρου! Ποιος μηχανικός μπορεί να κτίσει ένα τόσο μεγάλο κτίριο σε τόσο μικρό χώρο;

Το καταπληκτικό, όμως, δεν είναι αυτό, είναι άλλο. Στην κορφή του κοτσανιού, όπως ξέρετε, είναι το βαρύ στάχυ. Αλλά κοτσάνι και στάχυ δέχονται τα φυσήματα του ανέμου χωρίς να σπάζουν.

Οι ειδικοί λένε, πως το κοτσάνι αποτελεί ένα θαυμάσιο μηχανικό κατασκεύασμα. Και είναι ακόμα μυστήριο στον άνθρωπο, πως το νερό ανεβαίνει και φτάνει από τη ρίζα ως την κορφή-κορφή, όπου είναι ο καρπός.

Πόσες αντλίες χρειάζεται ο άνθρωπος και τι πίεση απαιτείται, για να φτάσει το νερό στα τελευταία πατώματα μιας πολυκατοικίας εκατό ορόφων!... Αλήθεια, η τόσο προηγμένη τεχνική μας δεν μπόρεσε ακόμα να κάνει κάτι αντίστοιχο όπως το στάχυ!

Οι ανυποψίαστοι που βολεύονται στις αφελείς προπαγάνδες της αθεΐας, δεν στοχάζονται για το τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Όσοι, όμως, μελετούν τα μυστήρια και τα θαύματα του μικρόκοσμου, βρίσκουν πως πίσω από αυτά υπάρχει ο Απειροτέλειος Τεχνίτης.

Μέσα στο βασίλειο των φυτών και των ζώων βλέπουμε άφθονες «επινοήσεις», που έχουν σχέση με φάρμακα, με θεραπευτικές μεθόδους, με εγχειρήσεις, έτσι που κάνουν τους γιατρούς να διερωτώνται:

«Ποια ιατρική σχολή δίδαξε αυτό το έντομο, ώστε να ενεργεί με τόση ιατρική γνώση;».

Έτσι και ολοένα περισσότερο οι επιστήμονες καταλαβαίνουν την αξία που ο φυσικός κόσμος μπορεί να τους προσφέρει!

Δημιουργός ή Τύχη;

 

 

Ο ΣΠΟΡΟΣ

Ένας σπόρος, που άρχισε να βλαστάνει, βρέθηκε εγκλωβισμένος μέσα στο έδαφος, από μία σόλα παπουτσιού, οπότε και κατεύθυνε τα ριζίδια του να περάσουν προς το άλλο μέρος της σόλας, μέσα από τις τρύπες των καρφιών της.

Το φυτό, όμως, είχε ανάγκη από χοντρή ρίζα και τα μικρά διαχωρισμένα ριζίδια δεν το εξασφάλιζαν. Τότε συνέβηκε τούτο το θαυμαστό! Όλα τα ριζίδια συνενώθηκαν σε μία νέα ενιαία ρίζα, ικανή πλέον να αναπτυχθεί ανεμπόδιστα προς το ελεύθερο μέρος, εξασφαλίζοντας έτσι στο φυτό τη ζωή!

Δεν μπορούμε να καρφώσουμε στο χώμα της χλόης μία κλωστή, παρά μόνον αν χρησιμοποιήσουμε βελόνα. Όμως, οι ρίζες φυτών λεπτότερες από την κλωστή, εισχωρούν στο χώμα από μόνες τους και τροφοδοτούν τον κορμό και τα φύλλα με θρεπτικούς χυμούς, και άλλες ακόμα ρίζες χοντρότερες εισχωρούν στους βράχους που τους σπάζουν, για να κρατήσουν στη ζωή πελώρια δέντρα.

Πόσα δεν έχει να πει ο φυσιοδίφης για τα πολύπλοκα σοφίσματα σαν αυτό πιο πάνω; Τεχνάσματα καταπληκτικά, που εφαρμόζουν φυτά και ζώα, για να επιβιώσουν και να φθάσουν στον σκοπό τους.

Ένα κτυπητό παράδειγμα ακόμα:
Είναι γνωστό, ότι η επικονίαση, γονιμοποίηση, γίνεται κυρίως μέσω των εντόμων. Αλλά μερικά φυτά, που δεν έχουν έντονη οσμή και χρώμα, δύσκολα προσελκύουν τα έντομα. Έχει γίνει λοιπόν μία κατάλληλη διαρρύθμιση!
Από ποιόν;

Για τις περιπτώσεις αυτές, η διάταξη των ανθέων (όπως στην άμπελο, στο σιτάρι, στην τσουκνίδα κ.ά.) είναι τέτοια, ώστε με την ελάχιστη πνοή του ανέμου να γίνεται η μεταφορά της γύρης και έτσι να πραγματοποιείται η γονιμοποίηση των ωαρίων.

Μιλούμε βέβαια, για όσα γνωρίζει ο άνθρωπος. Αλλά αυτά που ακόμα αγνοεί, πόσα τάχα να είναι; Για να αφήσουμε αυτά που βλέπουμε χωρίς να ξέρουμε και πώς γίνονται.

Δεν είναι εύκολη η κατανόηση των διεργασιών, που πραγματοποιούνται στον μικροσκοπικό σπόρο ο οποίος ούτε τον χώρο μίας τελείας δεν καταλαμβάνει σε μερικές περιπτώσεις.

Η φύση, που μέσα σε αυτήν δεν υπάρχει «μικρό» και «μεγάλο», μας παρουσιάζει τα καταπληκτικότερα πράγματα στα μικροσκοπικότερα και ταπεινότερα δημιουργήματα της.

Ο μικροσκοπικός σπόρος του φυτού περικλείει τεράστια δύναμη, μυστηριώδη. Αυτοσυντονίζεται και αυτορυθμίζεται. Πέφτει στη γη και μεταμορφώνεται σε καινούργια ζωή. Το θαυμαστό είναι ότι, όπως και αν πέσει στη γη ο σπόρος, είτε όρθια είτε πλάγια, το φυτό θα ανέβει προς τα πάνω, η ρίζα προς τα κάτω.

Όταν βλαστήσει, παρά τα τεχνάσματα που του κάνουμε, πάντοτε διευθύνει την κορυφή του προς τα πάνω.

Γεωτροπισμός

Είναι τυχαίο το φαινόμενο του γεωτροπισμού; Και πώς γνωρίζουν τα φυτά και οι σπόροι, ότι μέσα στο έδαφος υπάρχουν τα απαραίτητα για τη ζωή τους συστατικά και διαλέγουν τα κατάλληλα; Και πώς ανυψώνουν αυτά τα συστατικά σαν πελώριες αντλίες νερό και χημικές ουσίες;

Η ρίζα του φυτού διευθύνεται προς τα κάτω ακολουθώντας την κατεύθυνση της βαρύτητας, ο δε βλαστός ακολουθεί κατεύθυνση αντίθετη προς τη βαρύτητα και διευθύνεται κάθεται προς τα πάνω, μέσα στην ατμόσφαιρα.

Εάν δεν υπήρχε ο γεωτροπισμός, κάποτε θα καταστρέφονταν, τα φυτά, τα ζώα, ο άνθρωπος, θα εξέλιπε η ζωή, γιατί θα ήταν ανέφικτο οι γεωργοί να τοποθετούν τους σπόρους στη γη έναν – έναν, με το μέρος της ρίζας προς τα κάτω και του βλαστού προς τα πάνω.

ΘΑΥΜΑ ΑΟΡΑΤΟ… ΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ

Και να! Αυτό που μας θαμπώνει.
Η σπορά είναι αποκάλυψη. Το σμικρότατο αυτό πράγμα το σπυρί του σιναπιού ή του σταριού, που φαίνεται σαν νεκρό και αδρανές περικλείει ένα παρελθόν και μέλλον, είναι μία ζωή συμπυκνωμένη που επαναφέρεται μέσω ενός φαινομενικού θανάτου.

Ο κόκκος του σταριού, σαπίζει, πεθαίνει, και ύστερα δίνει 20, 50 νέα ζωντανά σπυριά σταριού. Πώς δεν απορούμε; Είναι ζωή περιορισμένη, κρυμμένη, όμως είναι έτοιμη να αντισταθεί σε όλες τις καταστρεπτικές δυνάμεις που θα την απειλήσουν.

Κάτω από το φαινομενικό ύπνο της, η ζωή είναι συγκεντρωμένη, γεμάτη δυναμικότητα, σφρίγος που θα μπορέσει να συνεχιστεί για αιώνες. Είναι μία νέα δημιουργία, και όποιος κρατάει στο χέρι του ένα σπόρο, κρατάει ένα ζωντανό θαύμα σε κάτι υλικό και παροδικό.

Έτσι βλέπουμε πως η ζωή επάνω στη γη διαιωνίζεται με την αδιάκοπη επάνοδο στην κατάσταση των σπερμάτων. Απόδειξη ότι οι δυνάμεις της ζωής είναι ισχυρότερες από τις δυνάμεις του θανάτου.

Η γονιμοποίηση είναι μία συνεχής ανανέωση της δημιουργίας, πραγματοποιείται παντού στη γη και έτσι συνεχίζεται αδιάκοπα, παρ’ όλους τους συνεχείς θανάτους.

Συμπέρασμα: Φυτά, ζώα, μικρόβια – κλίμα, έδαφος, φως, αέρας και άλλα, αλληλεξαρτώνται, εξισορροπούνται και εναρμονίζονται!!!

Θα γίνει, λοιπόν, από τον σπόρο, ολόκληρο το φυτικό σώμα. Και θα μεταβιβαστούν σε αυτό όλες οι καταπληκτικές δυνάμεις, που θα συνθέσουν ένα «εργαστήριο» μοναδικής τελειότητας. Και μέσα σε αυτό θα λάβουν χώρα χημικές συνθέσεις, χημισμοί ασύλληπτης ακρίβειας και τελειότητας.

Μίλησαν για έναν… πάνσοφο χημικό κλεισμένο εκεί μέσα, που θα παραλάβει από τον μικροσκοπικό σπόρο και θα υπολογίσει χωρίς χωνιά και όργανα, χωρίς ζυγαριές και αποστακτικές συσκευές, τα ελαχιστομόρια της ύλης, που θα εξασφαλίσουν την ευωδία και την ποικιλοχρωμία των λουλουδιών, την ποικιλοσχημία και τη γευστικότητα των καρπών.

Εκεί θα πραγματοποιηθεί ένα πλήθος γνωστών και αγνώστων ακόμα επεξεργασιών, οι οποίες αποσκοπούν στην παρασκευή απειράριθμων ουσιών, που πολλές φορές από αυτές δεν έχει ακόμα κατορθώσει αρκετά να μελετήσει και να αναπαραγάγει ο άνθρωπος.

Αντίθετα ο χημικός, για να βγάλει την έτοιμη ζάχαρη από τα κοκκινογούλια ή το έτοιμο άμυλο από την περιφρονημένη πατάτα, που περιέχει 150 χημικές ουσίες, πρέπει να στήσει εργοστάσια, τεράστια συγκροτήματα με μηχανές που μουγκρίζουν, με ατμολέβητες, με φούρνους, με καπνοδόχους, που μολύνουν την ατμόσφαιρα οι καπνοί και τα καυσαέρια τους.

Χρησιμοποιεί χιλιάδες κυβικά νερού μαζί με ηλεκτρική ενέργεια ή πετρέλαιο. Χρειάζεται ακόμα χημικές ουσίες πάμπολλες, ηλεκτρονικά ρολόγια, υπολογιστές, ζυγούς και τόσα άλλα. Επί πλέον, πρέπει με πολλούς συνεργάτες ειδικευμένους και μη, να εποπτεύει, να κατευθύνει την όλη πορεία.

Και όλα αυτά για να εξαγάγει την έτοιμη ζάχαρη από τα κοκκινογούλια ή το έτοιμο άμυλο από την πατάτα. Φανταστείτε, λοιπόν, εάν θελήσει να φτιάξει από την αρχή τεχνητή ζάχαρη και άμυλο, και τι δεν θα χρειάζεται! Πόσα παραπροϊόντα θα πετάξει και πόσες ενδιάμεσες χημικές ουσίες θα χρησιμοποιήσει για να πετύχει τον σκοπό του!

Δημιουργός ή Τύχη;

 

 

ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

Η αρμονία του οικολογικού κύκλου περιλαμβάνει και το θέμα των γεννήσεων. Ένα ζώο αδύνατο, που έχει πολλούς εχθρούς, γεννά πάρα πολλούς απογόνους, ενώ ένα άγριο και αρπακτικό γεννά μικρόν αριθμό απογόνων. 

Ο λαγός που έχει πλήθος εχθρών γεννά 4-5 φορές το χρόνο από 3-5 λαγουδάκια κάθε φορά. Διαπιστώθηκε ότι ο λαγός κατέχει περίπου εκατό εκατομμύρια (!) οσφρητικά κύτταρα κατανεμημένα σε επιφάνεια ολίγων τετραγωνικών εκατοστών, ενώ τα γευστικά του κύτταρα ανέρχονται σε λίγες χιλιάδες. 

Το κουνέλι γεννά δέκα ή περισσότερα κουνελάκια το μήνα και η βασίλισσα των τερμιτών γεννά 8000 αυγά την ημέρα. 

Αντίθετα, στα αρπακτικά ζώα οι γεννήσεις περιορίζονται. Το γεράκι μια φορά τον χρόνο 2-4 αυγά, η τίγρη 1-2 τιγράκια, το λιοντάρι 1-2 λιονταράκια, ο ελέφαντας 1 κάθε δυο χρόνια. Εάν δεν είχαν έτσι τα πράγματα, η ισορροπία θα καταστρεφόταν ολοκληρωτικά. 

ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ! Το χώμα γίνεται χορτάρι, το χορτάρι τροφή στα ζώα, τα ζώα σαν πεθάνουν γίνονται χώμα και ο κύκλος πάλι από την αρχή. 

Διαπιστώνουμε ακόμα, ότι τίποτε περιττό δεν υπάρχει στη φύση. Μέσα από πολύπλοκες και μελετημένες λειτουργίες και σχέσεις διατηρείται μία θαυμαστή ισορροπία, στην οποία, όταν παρεμβαίνει ο αδέξιος, πολλές φορές, ανθρώπινος παράγοντας, επιφέρει καταστρεπτική διαταραχή. 

Χαρακτηριστική είναι η θαυμαστή ισορροπία που υπάρχει μεταξύ φυτικής και ζωικής ζωής. Δηλαδή, εάν ολόκληρη η ζωή ήταν ζωική και την αποτελούσαν μόνο ζώα, θα είχε καταναλωθεί ως τώρα όλο το οξυγόνο. 

Εάν πάλι ολόκληρη η ζωή ήταν φυτική και την αποτελούσαν μόνο φυτά, θα είχε εξαντληθεί όλο το διοξείδιο του άνθρακα. Έτσι και στη μία περίπτωση και στην άλλη, θα πέθαιναν και τα ζώα και τα φυτά. Όμως, επειδή υπάρχει αυτή η ισορροπία, διαιωνίζονται και τα φυτά και τα ζώα.

 

Η φύση στην καταπολέμηση των εχθρών των κήπων 

Καθώς όλο και περισσότερα έντομα και ζιζάνια σε κήπους και σε δάση αποκτούν ανθεκτικότητα στα ζιζανιοκτόνα και καθώς ανησυχούμε για τη χρήση χημικών ουσιών, οι επιστήμονες στρέφονται σε περισσότερο φυσικούς τρόπους καταπολέμησης τους, επιστρατεύουν σαν όπλα εχθρικά μικρόβια (ιούς) ή άλλα έντομα. 

Το κυριότερο ζιζάνιο που προσβάλλει τις μηλιές σε όλο τον κόσμο, είναι η πυραλίς ή μύγα των μήλων που εξαφανίζει ολόκληρες περιοχές με μηλοφυτείες. 

Έτσι οι επιστήμονες στην Αγγλία ανακάλυψαν, ότι ο ιός της κοκκίωσης που ευδοκιμεί (ή ενδημεί) στο Μεξικό, πλήττει αποτελεσματικά τη μύγα των μήλων. Εισάγουν τον ιό στη νύμφη της μύγας, παράγεται (καλλιεργείται) μεγάλη ποσότητα ιού, οπότε προστατεύονται οι μηλόκηποι. Αυτός ο ιός είναι εντελώς αβλαβής για όλα τα άλλα έντομα, για τον άνθρωπο και τα ζώα. 

 

Η φύση στην αποκατάσταση 

Κάποτε διαταράσσεται η βιολογική ισορροπία έτσι που να πολλαπλασιάζεται απότομα στη φύση ένα βλαβερό είδος, χωρίς να μπορούμε να ανακαλύψουμε την αιτία αυτού του φαινομένου. Και τότε γίνεται κάτι το θαυμαστό, ανεξήγητο μεν, αλλά σκόπιμο! 

Όταν ο πολλαπλασιασμός αυτός φθάνει στο αποκορύφωμα του, εισέρχονται επί σκηνής άλλοι ρυθμιστικοί παράγοντες οι οποίοι πολλαπλασιάζονται με τη σειρά τους και κατορθώνουν να καταπνίξουν τελικά την αλόγιστη ανάπτυξη του βλαβερού είδους. 

Έτσι στην Κορσική (1954) ένα σαρκοφάγο έντομο (Καλόσωμος) πολλαπλασιάστηκε σε μια και μόνη εποχή του χρόνου, ώστε εξόντωσε τις κάμπιες της Λυμαντρίας. 

Τα παραδείγματα της αποκατάστασης μιας βιολογικής ισορροπίας με την επέμβαση ενός φυσικού εχθρού των βλαβερών εντόμων είναι αρκετά, αλλά δεν είναι θέμα του παρόντος η ανάπτυξη τους. «Δεν μπορεί κανένας, λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος, να φανταστεί έναν κόσμο, στον οποίον θα υπήρχαν μύγες χωρίς χελιδόνια ή χελιδόνια χωρίς μύγες…» (Cuvier). 

Κανονικά, λοιπόν, δεν θα έπρεπε να μιλούμε για βιολογικό αγώνα, αλλά για επιτελούμενο οικολογικό έλεγχο προς διατήρηση ή αποκατάσταση της φυσικής ισορροπίας. 

Αυτό που επιτελείται σκόπιμα στη φύση, μας δίδαξε να συσταθούν διεθνείς επιτροπές «βιολογικού αγώνα», για να πολλαπλασιάζουν σε κατάλληλες περιόδους «τεχνητά εκτροφεία» χρήσιμων παράσιτων και τα οποία διασκορπίζουν σε καλλιέργειες ώστε να διασώζονται τεράστιες περιοχές από τα βλαβερά και ανεπιθύμητα έντομα ή παράσιτα. 

Τα «βιολογικά» αυτά εντομοκτόνα έναντι των χημικών, έχουν το μεγάλο πλεονέκτημα να μη παρουσιάζουν καμιά τοξικότητα για τον άνθρωπο και τα κατοικίδια ζώα. 

Τα έντομα είναι οι πιο πολυάριθμοι ένοικοι της γης, γιατί αντιπροσωπεύουν τα τρία τέταρτα των γνωστών ζωικών όντων. Είναι εντομοφάγα και φυτοφάγα. 

Η βλάστηση της γης θα εξαφανιζόταν εάν δεν υπήρχαν αντιστοίχως εντομοφάγα. Ακόμα και για τα παράσιτα υπάρχουν «ρυθμιστικά» υπερπαράσιτα (υπερπαράσιτο – εντομοφάγο έντομο που καταβροχθίζει άλλο είδος εντομοφάγου). 

Έτσι προκύπτουν πολλαπλές και πολύπλοκες αλληλεπιδράσεις στο υπάρχον σύμπλεγμα, μη αντιληπτές εξ ολοκλήρου από τον άνθρωπο. 

Με αυτόν τον τρόπο διατηρείται η βιολογική οικολογική ισορροπία, η οποία θα διαταρασσόταν στην περίπτωση που θα επενέβαινε κάποιος στους υπάρχοντες ρυθμιστικούς παράγοντες, ακριβώς όπως θα συνέβαινε εάν απέσυρε κάποιος στην τύχη, ένα από τα χαρτιά που θα σχημάτιζαν έναν πύργο από τραπουλόχαρτα. 

Από τα εκτεθέντα είναι φανερό, ότι υπάρχουν στη φύση λειτουργίες (συχνά άγνωστες ακόμα) που στηρίζουν στο σύνολο τους την οικολογική ισορροπία του περιβάλλοντος. 

Στους ελαιώνες και οπωρώνες στη Ζαγορά του Πηλίου η περιοχή είναι γεμάτη από νυχτερίδες που τρώνε νυχτερινά έντομα και πεταλούδες. 

Αν μία χρονιά μειώσουμε με εντομοκτόνα τα ζώα που είναι τροφή στις νυχτερίδες, την επόμενη χρονιά δεν θα υπάρχουν αρκετές νυχτερίδες, οπότε υπερπολλαπλασιάζονται τα βλαβερά έντομα, και στη συνέχεια πρέπει να χρησιμοποιηθούν μεγαλύτερες ποσότητες εντομοκτόνων με συνέπεια σοβαρότατες βλάβες στο οικοσύστημα και στους ανθρώπους. 

Τόμοι ολόκληροι και ολόκληρη ζωή ενός ανθρώπου δεν φθάνουν, για να πληροφορηθούν εργασίες ερευνητών και ινστιτούτων, τις αμέτρητες και πολύπλοκες συνθήκες της βιολογικής ισορροπίας του κόσμου μας. 

Μία περίπτωση μονάχα αναφέρουμε για τη βαμβακιά, για να θαυμάσουμε το σύμπλεγμα, τον κύκλο της βιολογικής ισορροπίας. Χρειάζεται να πάρουν μέρος 216 είδη εντόμων τα οποία επιδρούν τα μεν επί των δε, σε ένα φυτικό περιβάλλον αποτελούμενο από 92 βοτανικά είδη, για να επιζήσει και για να ολοκληρώσει τη βιολογική της ισορροπία. Και αυτά, για τη βαμβακιά και μόνον! Ιλιγγιά ο νους… 

Είναι έργον τύχης και αυτό;

 

  

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ 

Τα ζώα τρέφονται από το φυτικό και ζωικό βασίλειο. Το χορτάρι χρειάζεται χώμα, το πρόβατο χρειάζεται το χορτάρι, ο λύκος χρειάζεται το πρόβατο. 

Έτσι τα διάφορα είδη των ζώων και των φυτών σχηματίζουν μια ατέλειωτη αλυσίδα, που ο κάθε κρίκος της στηρίζεται στον προηγούμενο, και με τον τρόπο αυτό συνεχίζεται στον πλανήτη μας, με τόση σοφία, η ζωή. 

Αλλά δεν είναι μόνο αναγκαία η άπειρη ποικιλία κάθε είδους του ζωικού και φυτικού βασιλείου. Χρειάζεται το κάθε είδος φυτού ή ζώου να υπάρχει στην αναγκαία ποσότητα. Αυτή η θαυμαστή ρύθμιση και αρμονία υπάρχει. Λέγεται οικολογική ισορροπία. 

Με τον Μέγα Φρειδερίκο συνδέεται ένα ανέκδοτο. Επειδή τα σπουργίτια και τα άλλα πουλιά προξενούσαν ζημιές στα οπωροφόρα δέντρα του κήπου του, διέταξε να τα εξαφανίσουν, ορίζοντας μάλιστα και χρηματικό ποσό για την εξόντωση τους. Αργότερα, όμως, μετάνιωσε πικρά, διότι τα δέντρα γέμισαν από κάμπιες, οπότε αναγκάστηκε να ζητήσει να του φέρουν σπουργίτια για να φάνε τις κάμπιες του κήπου του. 

Κάθε φορά που ο άνθρωπος σκοτώνει είτε μεμονωμένα, είτε πληθυσμούς, η φύση αντιδρά. Δημιουργούνται πάντοτε προβλήματα που έχουν σαν κύρια αιτία τη διατάραξη της «βιολογικής ισορροπίας». 

Στους οργανισμούς, γενικά, υπάρχουν «εμβεβλημένες σαφείς ρεαλιστικές στρατηγικές», για να αντιλαμβάνονται με ακρίβεια τις αλλαγές του περιβάλλοντος, ώστε να ρυθμίζονται με σκοπιμότητα η αναπαραγωγή, η επιβίωση και η διαιώνιση τους. 

Διάφορες ουσίες όπως το D.D.T. και άλλα εντομοκτόνα, απορρυπαντικά με βραχυπρόθεσμα θεαματικά αποτελέσματα μάς απαλλάσσουν για κάποιο καιρό από τα ενοχλητικά έντομα που προκαλούν την ελονοσία ή βλάπτουν τις καλλιέργειες. 

Παρόλα αυτά η συσσώρευση στη φύση αυτών των χημικών ουσιών έγινε «μπούμερανγκ» για τον κατασκευαστή τους. Βρέθηκαν στο μητρικό γάλα, εξαφάνισαν αρκετά είδη ζώων, και έγιναν ακόμα αιτία να εμφανιστούν ασθένειες, όπως ο καρκίνος κ.ά. 

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι υπάρχει μια αξιοθαύμαστη ισορροπία ανάμεσα στα αναρίθμητα είδη ζώων για τη διατροφή και επιβίωση τους χωρίς να προκύπτει κανένα πρόβλημα. Ας αναφέρουμε μια ακόμα από τις πολλές οικονομίες της φύσης. 

Τα ξεραμένα δέντρα αποτελούν τροφή για τους τερμίτες (είδος μυρμηγκιών). Τους τερμίτες, στη συνέχεια, καταβροχθίζουν κάποια νυκτόβια ζώα, οι προτελείς. Αναφέρεται, ότι στο στομάχι ενός προτελούς βρέθηκαν 40.000 τερμίτες. 

Συνηθίζουμε να συνδέουμε την έννοια της αγαθότητας με τα φυτοφάγα ζώα, το κουνέλι, λ.χ. και την έννοια της κακίας και αγριότητας με τα σαρκοφάγα π.χ. το λύκο. Η αντίληψη αυτή επιβιώνει μέχρι σήμερα ακόμα και στη νομοθεσία μας, η οποία επικηρύττει με χρηματικό ποσό σαρκοφάγα ζώα και αρπακτικά πτηνά. Αυτό είναι λάθος. 

Τα φυτοφάγα δεν είναι τόσο αθώα όσο πιστεύεται. Τα κουνέλια στην Αυστραλία έχουν εξελιχθεί σε εθνική πληγή, ενώ τα σαρκοφάγα και αρπακτικά είναι απαραίτητα για τη διατήρηση της βιολογικής ισορροπίας. Χάρη στον έλεγχο που εξασκούν πάνω στον υπερπληθυσμό, αποδεικνύονται ωφέλιμα και χρήσιμα για τον άνθρωπο. 

Παραδείγματα από τη σύγχρονη Βιολογία κάτω από την επιφανειακή και κάποτε υλιστική τους θεώρηση κρύβουν αξιοπρόσεκτους πνευματικούς θησαυρούς.

 

 

ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ! 

Συχνά ακούμε ότι ζώα όπως ο λύκος και η αλεπού είναι βλαβερά. Γι’ αυτό στην Ελλάδα έχουν επικηρυχθεί σαν επιβλαβή θηράματα. Είναι, όμως, πράγματι επιβλαβή; 

Οι λύκοι τρώνε τα ελάφια. Έστω ότι σκοτώνουμε όλους τους λύκους. Τότε υπεραυξάνεται ο πληθυσμός των ελαφιών. Όταν, όμως, υπεραυξηθούν τα ελάφια που είναι φυτοφάγα, κάνουν υπερβόσκηση με αποτέλεσμα να λιγοστεύουν τα φυτά. Τα ελάφια τότε μη βρίσκοντας τροφή αρχίζουν να τρώνε και τους φλοιούς των δέντρων καταστρέφοντας τα. Δηλαδή καταστρέφεται το δάσος. 

Η νυφίτσα είναι αρπακτική, πονηρή, σβέλτη, μικρόσωμη, ευλύγιστη, αντιπαθητική, καταστρεπτική στα πουλερικά, στα ρούχα και στα σκεύη των σπιτιών. Όμως, είναι ικανή και γενναία κυνηγός, είναι ωφέλιμη στις καλλιέργειες, γιατί εξοντώνει περισσότερα από 500 ποντίκια τον χρόνο. 

Η ωραιότατη γούνα ενός είδους με κοντή ουρά (ερμίνα), ελκυστική για την ανθρώπινη ματαιοδοξία, χρησιμοποιήθηκε σε όλο τον κόσμο στις επίσημες στολές αξιωματούχων και δικαστικών. 

Η νυφίτσα που κατοικεί σε χιονισμένες περιοχές τον μεν χειμώνα φορά μια θαυμάσια άσπρη γούνα, το δε καλοκαίρι η γούνα στη ράχη της παίρνει κοκκινωπό χρώμα, όμοιο με τα ξερά χαμόκλαδα που σκεπάζουν το έδαφος. 

Αυτά τα παραδείγματα μας δείχνουν, ότι το κάθε ζώο και φυτό παίζει ένα συγκεκριμένο και απαραίτητο ρόλο για τη διατήρηση της οικολογικής ισορροπίας στη φύση. 

Και όταν επεμβαίνει αλόγιστα ο άνθρωπος στο οικοσύστημα της φύσης, οι συνέπειες είναι καταστρεπτικές. Παρατηρούμε ότι η φύση «προβλέπει»! 

Ένα, σαν παράδειγμα, από τα απειράριθμα που συμβαίνουν, είναι με τα αγριοκάτσικα σε νησάκι του Αιγαίου. Ο πληθυσμός του βρισκόταν γύρω σε ένα σταθερό αριθμό. Γεννούσαν και αυξάνονταν στην υγρή περίοδο που υπάρχουν φυτά για να βοσκήσουν, ενώ το καλοκαίρι ένα μέρος πέθαινε από έλλειψη νερού και τροφής. 

Έτσι ο πληθυσμός του παρέμενε σταθερός. Όμως, θέλησε να επέμβει ο άνθρωπος σαν πιο «έξυπνος»! Βλέποντας κάθε καλοκαίρι τα κατσίκια να πεθαίνουν, σκέφτηκε να μεταφέρει νερό σε ποτίστρες. Αλλά με τον τρόπο αυτό, η έλλειψη του νερού που έλεγχε τον πληθυσμό, έπαψε να υπάρχει και ο πληθυσμός των αγριοκάτσικων άρχισε να αυξάνει χωρίς έλεγχο. 

Με αυτό τον τρόπο υπερβόσκησαν το περιβάλλον. Και έφτασε καιρός που κινδύνεψαν με συνολική εξαφάνιση τα αγριοκάτσικα γιατί λιγόστεψε η φυτική τροφή. Τώρα χρειάζεται να φέρνουν τροφή για να τα διατηρήσουν. Δηλαδή παρεμβαίνοντας ο άνθρωπος στη σκόπιμη και ρυθμισμένη ισορροπία, καταστρέφει το ωραιότατο και σοφά ρυθμισμένο σύστημα που βασιλεύει στη φύση. 

Στους οργανισμούς της ξηράς υπάρχει πρόβλημα διατήρησης του νερού στο σώμα τους και γι’ αυτό υπάρχουν προστατευτικές κατασκευές, πράγμα που δεν ισχύει για τους υδρόβιους. 

Πόσες σκοπιμότητες!... 

Αρχίζει το κρύο…. Διάφορα ζώα όπως οι σαύρες που τρώνε έντομα έχουν πρόβλημα τροφής, γιατί τα περισσότερα έντομα τον χειμώνα επιβιώνουν με τη μορφή αυγών. Όταν λείπει η τροφή ή θα φύγουν τα ζώα (όπως τα χελιδόνια, που τρώνε έντομα) πηγαίνουν εκεί που θα βρουν τροφή, ή πέφτουν σε νάρκη μέσα στη φωλιά τους ακίνητα - όπως οι σαύρες, χελώνες, φίδια - καταναλώνοντας με οικονομία το λίπος που αποθήκευσαν το καλοκαίρι, όταν τα έντομα είναι άφθονα! 

Τα ζώα διαθέτουν μηχανισμούς με τους οποίους «προβλέπουν» τις αλλαγές που θα συμβούν. Οι πεταλούδες π.χ. πριν αρχίσει το δυνατό κρύο, κάνουν τα αυγά τους. Όμως άλλες φορές το κρύο έρχεται νωρίτερα και άλλες αργότερα. Μυστηριώδεις μηχανισμοί δίνουν εντολή να μεταναστεύσουν σε ζεστές χώρες πριν αρχίσει το μεγάλο κρύο, οι πελαργοί και τα χελιδόνια. 

Έρχεται η άνοιξη…; Τα πρώτα φυτά αρχίζουν να κάνουν λουλούδια. Συνήθως υπάρχουν συγκεκριμένα έντομα που επισκέπτονται συγκεκριμένα φυτά. 

Η σχέση εντόμων – φυτών στα φυτά της πατρίδας μας είναι μια ξεχωριστά γοητευτική και χρήσιμη γνώση. Αυτή την εποχή με τα πολλά λουλούδια και έντομα της πλούσιας ελληνικής χλωρίδας και πανίδας, ξυπνούν οι σαύρες από τη νάρκη τους και αρχίζουν να τρέφονται από τα έντομα. Εξάλλου η αναπαραγωγή στα έμβια όντα είναι ρυθμισμένη για την εποχή που υπάρχει στο περιβάλλον άφθονη τροφή. 

Έρχεται το άνυδρο καλοκαίρι…; Τα φύλλα στα δέντρα μειώνονται. Τα ετήσια φυτά ξηραίνονται αφού προηγουμένως έφτιαξαν τους σπόρους τους. Τα περισσότερα έντομα θα αρχίσουν να κάνουν αυγά. Τα μεταναστευτικά πουλιά συγκεντρώνουν λίπος στο σώμα τους για καύσιμα του ταξιδιού τους στον Νότο. 

Πόσο θαυμαστές και συντονισμένες σκοπιμότητες!  

 

 

 

ΦΥΣΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΡΙΑ

 

 

Οικολογική ισορροπία: η αλυσίδα της ζωής

Η ΔΙΑΤΑΞΗ, η οικονομία της φύσης, η έξυπνη τακτοποίηση και προπαρασκευή, η ισορροπία προ παντός στη Δημιουργία είναι ένα άλλο έκτακτο και θαυμαστό μυστήριο!

Στη φύση ο πάνσοφος Θεός έχει καταστρώσει ένα καταπληκτικό σχέδιο, για να εξασφαλιστεί η επιβίωση των αναρίθμητων φυτικών και ζωικών οργανισμών. Κάθε είδος ζώου ή φυτού π.χ. αράχνη, ελέφαντας, χορτάρι, περιστέρι, φάλαινα, μηλιά, έχει ανάγκη για να επιζήσει από διαφορετική τροφή. Ποια κουζίνα όμως τους ετοιμάζει τα αναγκαία γεύματα;

Ο ΦΥΤΙΚΟΣ κόσμος τρέφεται από το χώμα, το νερό και το ηλιακό φώς. Αυτά όλα μεταβάλλονται σε δροσερά φύλλα, σε τρυφερούς βλαστούς, σε ωραία άνθη, σε γλυκούς καρπούς. Για να γίνει αυτό μεσολαβεί μια εκπληκτική και μυστηριώδης λειτουργία, που λέγεται φωτοσύνθεση, της οποίας οι φυσιοδίφες με δυσκολία ανακαλύπτουν τα μυστικά της.

Η χλωροφύλλη (η πράσινη χρωστική ουσία των φύλλων), με πολύπλοκες φωτοχημικές αντιδράσεις μεταβάλλει το διοξείδιο του άνθρακα της ατμόσφαιρας σε άμυλο, σάκχαρο και άλλες πολυσύνθετες οργανικές ουσίες, αποδίδοντας οξυγόνο και μεταβάλλοντας τη νεκρή ύλη σε ζωντανή ύλη.

Ο σιωπηλός κόσμος…. που δουλεύει ασταμάτητα!

Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ με την οποία τα κύτταρα χρησιμοποιούν το ηλιακό φως για να μετατρέπουν το διοξείδιο του άνθρακα και το νερό σε πλούσιες θρεπτικές και χημικές ουσίες, ονομάζεται φωτοσύνθεση.

Η διαδικασία αυτή έχει πολλές θαυμαστές φάσεις, τις οποίες δεν περιγράφουμε εδώ. Αυτό μόνο θα αναφέρουμε: Από τη μια μεριά μπαίνει φώς, νερό και διοξείδιο του άνθρακα και από την άλλη βγαίνει οξυγόνο στην ατμόσφαιρα, και σάκχαρο (γλυκόζη) που αποταμιεύεται στα κύτταρα για περαιτέρω πολυάριθμες επεξεργασίες.

Αυτές οι διεργασίες είναι μια πολύπλοκη δουλειά καταπληκτικής οργάνωσης, σχεδίων, διαγραμμάτων, κυκλωμάτων, ελεγχόμενης ροής ηλεκτρονίων, φωτονίων, γενικά μιας αυστηρής συγγραφής υποχρεώσεων. Η φωτοσύνθεση είναι ένα φυσικό φαινόμενο πολυσύνθετο και βαθιά πολύπλοκο.

Ηλιακό φως, φωτοσύνθεση, αναπνοή, ανταλλαγή της ύλης, συντηρούν τη ζωή στον πλανήτη μας από τον απλούστερο μονοκύτταρο οργανισμό ως τον πιο πολύπλοκο.

Η ΦΩΤΟΣΥΝΘΕΣΗ, που γίνεται κατά κύριο λόγο στα φυτά, που υπάρχουν και στα νερά των θαλασσών, των λιμνών και των ποταμών συντηρεί τη ζωή στη γη μας. Διότι φυτά δεν υπάρχουν μόνο στην ξηρά, αλλά και στη θάλασσα.

Οι θάλασσες και οι ωκεανοί έχουν τα 90% των φυτών όλης της γης. Πρέπει να υπάρχει το ηλιακό φως για να επιδράσει ιδιαίτερα στα φύλλα των θαλασσινών φυτών, ώστε να έχουμε φωτοσύνθεση και, επομένως, ανάπτυξη και ζωή. Στο θαλασσινό νερό διεισδύει μέχρι τα 10 μέτρα το κόκκινο φώς. Το πράσινο και το κίτρινο φως φθάνουν μέχρι τα 50 μέτρα ενώ το κυανό εισχωρεί μέχρι τα 100 μέτρα.

Ζώα, δηλαδή ψάρια κ.ά., έχουν βρεθεί πολλά χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια των ωκεανών. Αυτά τρέφονται από νεκρούς οργανισμούς που πέφτουν από την επάνω ζώνη των ωκεανών.

Δεν θα εξηγήσουμε εδώ τις λεπτομέρειες της, πώς δηλαδή γίνεται η φωτοσύνθεση. Με ειδικό μηχανισμό, σκόπιμο και κανονικό, γίνεται η μετατροπή της ενέργειας του ήλιου σε χημική ενέργεια. Έχουμε δηλαδή δέσμευση και χρησιμοποίηση της ηλιακής ενέργειας από χημικές ουσίες. Τη δέσμευση της ηλιακής ενέργειας, την κάνει η χλωροφύλλη που απορροφά από τον ήλιο όλες τις ακτίνες εκτός από τις πράσινες, που έχει η ίδια.

ΑΛΛΑ ΤΙ είναι η χλωροφύλλη;

Είναι η ουσία που υπάρχει μέσα στα κύτταρα των πράσινων φυτών. Η κυριότερη ικανότητα της είναι να απορροφά το ηλιακό φώς. Παίρνει από τον ήλιο ενέργεια και την αποθηκεύει μέσα στις οργανικές ουσίες. Όμως, εμφανίζεται ο κίνδυνος να καούν τα κύτταρα με την αύξηση της θερμοκρασίας. Μα δεν παθαίνουν τίποτε! Πώς γίνεται αυτό;

Κατά έναν μυστηριώδη τρόπο δεν απορροφά όλες τις ακτίνες του ήλιου αλλά ένα μικρό μόνο μέρος όσο χρειάζεται.

Αυτό το κατορθώνει με τους χλωροφυλλόκοκκους, που είναι σαν μικρές χάντρες και έχουν μέσα τους την χλωροφύλλη. Οι χλωροφυλλόκοκκοι κολυμπούν μέσα στα κύτταρα όπως τα ψάρια στη θάλασσα και κινούνται σαν να έχουν μυαλό! Όταν το φώς του ήλιου είναι αδύνατο τρέχουν και έρχονται στην επιφάνεια των κυττάρων, απλώνονται και απορροφούν άπληστα ενέργεια.

Όταν, όμως, το φως γίνεται ζωηρότερο βυθίζονται μέσα στο κύτταρο και τρυπώνουν σε θέσεις που φτάνουν λιγότερες ακτίνες. Και όταν πάλι κάνει πολλή ζέστη, τότε πηγαίνει ο ένας πίσω από τον άλλο και έτσι μόνο λίγοι χλωροφυλλόκοκκοι δέχονται απευθείας το φως του ήλιου, και αυτοί μονάχα απορροφούν ενέργεια και δεν ανεβαίνει πολύ η θερμοκρασία, που θα κατέστρεφε τα κύτταρα!

ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ αυτό; Έχουν σκέψη και γνώση και ικανότητα μετακινήσεων οι χλωροφυλλόκοκκοι; Και πώς ο καθένας με απόλυτη τάξη κινείται και πηγαίνει πίσω από τον άλλο χωρίς τσακωμούς και καθυστερήσεις, όπως κάνουμε πολλές φορές εμείς οι λογικοί άνθρωποι;

Ποιος τους κατασκεύασε; Και ποιος τους δίδαξε τον σκοπό τους; Και πώς, χωρίς καμιά ανταρσία στους αιώνες, κινούνται τόσο σκόπιμα και λογικά τα άμυαλα αυτά κατασκευάσματα;

Και ξέρετε τι σημαίνει να μην υπήρχαν οι χλωροφυλλόκοκκοι και να μη δούλευαν όπως δουλεύουν; Ούτε λίγο, ούτε πολύ: Θάνατο σε όλα τα ζωντανά δημιουργήματα της γης, γιατί τα φυτά δεν θα είχαν οργανικές ουσίες που τα τρέφουν. Και για τον άνθρωπο, βέβαια, θάνατο από πείνα!

ΧΕΙΜΩΝΑ, καλοκαίρι, άνοιξη, η φύση όλη παρουσιάζεται με χρώμα πράσινο.

Αλήθεια σκεφτήκαμε ποτέ, ότι θα μπορούσε να ήταν ένα διαφορετικό χρώμα; Π.χ. κίτρινο ή κόκκινο ή κάτι διαφορετικό; Υπάρχει και εδώ κάποιος λόγος.

Επιστημονική έρευνα που έγινε στην Αμερική έδειξε, ότι οι άρρωστοι που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία αναρρώνουν πολύ πιο γρήγορα μετά από μια εγχείρηση και χρειάζονται πολύ λιγότερα παυσίπονα, όταν το δωμάτιο τους έχει θέα το πράσινο.

Τα πειράματα έγιναν σε νοσοκομείο της Πενσυλβανίας, όπου τα μισά δωμάτια έχουν θέα στο δάσος, ενώ τα άλλα μισά έβλεπαν σε ένα τοίχο από τούβλα. Οι άρρωστοι με την προνομιακή θέα έμειναν στο νοσοκομείο λιγότερο από τους «αδικημένους», χρειάζονταν λιγότερη βοήθεια από τις νοσοκόμες, καθώς και πολύ μικρότερες δόσεις παυσίπονων.

Έτσι δείχνεται, ότι το πράσινο χρώμα που κυριαρχεί στον φυτικό κόσμο, είναι το καταλληλότερο και προτιμότερο για το ανθρώπινο μάτι. Και γυαλιά πράσινα ξεκουράζουν τα μάτια.

Δημιουργός ή τύχη;

 

 

Τα παράξενα και περίεργα της φύσης

 

 

Η έρημος της Ναμίμπιας είναι μια έρημος που είναι διαφορετική από τις άλλες. Μπορεί να περάσουν χρόνια χωρίς να βρέξει.

Μερικές φορές βρέχει, αλλά οι σταγόνες εξατμίζονται προτού φτάσουν στη γη. Το μόνο σίγουρο νερό της είναι η πρωινή ομίχλη που μεταφέρει ο άνεμος από τον Ατλαντικό. Όμως, είναι γεμάτη ζωή. Να μερικές από τις γοητευτικές ιδιορρυθμίες της Ναμίμπια:

ΥΠΑΡΧΟΥΝ σκαθάρια που δεν βρίσκονται πουθενά αλλού στον κόσμο. Τα περισσότερα απ' αυτά ζουν κάτω από τους αμμόλοφους. Έπειτα υπάρχει το μόνο σκαθάρι στον κόσμο που έχει άσπρη ράχη, όπου αντανακλούνται οι καυτές ακτίνες του ήλιου. Ενώ ένα σκαθάρι με λευκή ράχη ψαχουλεύει για την τροφή του, το ταίρι του μπορεί να είναι ανεβασμένο στην πλάτη του και να του κρατάει σκιά σαν ομπρέλα από τον ήλιο!

ΜΙΑ μεγάλη αράχνη, διαμέτρου 11 εκατοστών, που είναι γνωστή σαν η «άσπρη χορεύτρια», φτιάχνει ένα σπίτι με μια καταπακτή στην πλευρά ενός αμμόλοφου. Τρέφεται με σαύρες, τριζόνια και άλλα έντομα. Όταν της επιτίθενται παίρνει μια μαχητική στάση έχοντας σηκωμένα ψηλά τα μπροστινά σκέλη της, απ' όπου παίρνει και το όνομα «χορεύτρια».

Το πιο συναρπαστικό είναι ο τρόπος με τον οποίο πετά. Διπλώνει τα πόδια της εν μέρει κάτω από το σώμα της και κατρακυλάει σαν ρόδα στους αμμόλοφους κάνοντας τούμπες στα πλάγια. Σε τελευταία ανάλυση, δεν εφεύρε ο άνθρωπος τον τροχό! Προηγείται η Φύση!

Η ΟΧΙΑ της Ναμίμπια ορμά κατά μήκος της άμμου με γρήγορες πλάγιες σπρωξιές και μ' αυτό τον τρόπο δεν γλιστράει μέσα ούτε καίγεται από την καυτή άμμο. Και τι πονηρός είναι ο τρόπος της όταν θέλει να βρει φαγητό! Έχοντας το σώμα της θαμμένο κάτω από την επιφάνεια μόνο με τα μάτια μισόκλειστα κοιτάζει μέσα από την άμμο. Έξω βγάζει μερικά εκατοστά από την άκρη της ουράς της και φαίνεται σαν μικρό φυτό. Σύντομα μια περίεργη σαύρα έρχεται για να φάει αυτό το παράξενο «φυτό» και αντί γι' αυτό γίνεται η ίδια γεύμα!

ΦΕΝΕΣΤΡΑΡΙΑ, σημαίνει «παράθυρα», και είναι ένα φυτό με φύλλα που βρίσκονται κρυμμένα κάτω από την άμμο και δείχνουν μόνο τις άκρες τους. Οι άκρες, όμως, είναι διαφανείς επιτρέποντας την είσοδο στο φως για την πραγματοποίηση της φωτοσύνθεσης. Ένας μπερδεμένος σωρός από σκουριασμένο καλώδιο; Όχι, αν κοιτάξουμε από κοντά βλέπουμε πράσινα αγκαθωτά πεπόνια τυλιγμένα με λεπτά ακανθώδη κλαδιά. Αυτή είναι η νεροκολοκύθα, μια τροφή και για τον άνθρωπο και για τα ζώα.

Η Γουελγουίτσια είναι ένα μεγάλο, σε σχήμα χταποδιού, φυτό που φαίνεται να έχει πολλά φύλλα αλλά έχει μόνο δύο. Μεγαλώνουν οκτώ μέτρα και κομματιάζονται από τον άνεμο και στροβιλίζονται γύρω από τον πυρήνα του φυτού σαν τα πλοκάμια του χταποδιού. Η Γουελγουίτσια ζει μέχρι δύο χιλιάδες χρόνια!

Στη Ναμίμπια ζουν, επίσης, μεγάλα ζώα. Μπορεί κανείς να δει να σκαρφαλώνει τον αμμόλοφο η θαυμάσια όρυξ (είδος αντιλόπης). Υπάρχουν επίσης και «οι υδραυλικοί της Ναμίμπια». Έτσι λέγονται εδώ οι ζέβρες.

Έχουν μια παράξενη ικανότητα να βρίσκουν νερό. Με τις οπλές τους σκάβουν τρύπες στις ξηρές κοίτες των ποταμών, και κατεβαίνουν κάτω ένα μέτρο. Γρήγορα το νερό διαποτίζει την τρύπα και ικανοποιούν τη δίψα τους. Άλλα ζώα τους παρακολουθούν, και χρησιμοποιούν κι εκείνα αυτές τις τρύπες του νερού.

Αυτές είναι λίγες μόνο από τις ιδιορρυθμίες της ερήμου Ναμίμπια, που εκτείνεται κατά μήκος της δυτικής ακτής στη Ν. Αφρική.

ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ ... αυτοί οι συγκάτοικοι μας!
ΥΠΑΡΧΟΥΝ 1500 είδη μυρμηγκιών - αυτά και οι μέλισσες είναι τα κοινωνικότερα έντομα. Είναι γνωστή η προνοητικότητα τους, για την έγκαιρη αποθησαύριση τροφής που χρειάζονται το χειμώνα. Η φωλιά τους συνήθως είναι ένα πολυδαίδαλο σύμπλεγμα στοών και διαδρόμων.

Μερικά είδη μυρμηγκιών συνηθίζουν να αρπάζουν τις νύμφες και τις χρυσαλίδες εργατών άλλων ειδών, που όταν εξελιχθούν κρατούνται ως «αιχμάλωτοι ή  δούλοι τους» υπηρετώντας τους.  

ΜΙΑ ΦΩΛΙΑ μυρμηγκιών μπορεί να βρίσκεται στην κρεβατοκάμαρα σας ή στο μπάνιο σας! Από τη γη, στα εξοχικά σπίτια αλλά και στις πολυκατοικίες. Τα βλέπουμε να ξετρυπώνουν από κάποιο πλακάκι ή από μια ρωγμή του ξύλινου παρκέ.

Προτιμούν τη σπιτική θαλπωρή, γιατί το σπίτι προσφέρει γι’ αυτά σταθερή πηγή τροφής και απαραίτητες συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας. Ευτύχημα είναι, ότι πολύ λίγα είδη μυρμηγκιών ζουν μέσα στα σπίτια. Είναι παμφάγα. Το περίεργο είναι ότι, όταν μαζεύουν σπυριά σιταριού για το χειμώνα, τα κομματιάζουν για να μη βλαστήσουν!

Στην Αφρική υπάρχουν πάρα πολλά, πολλαπλασιάζονται με αυγά, οι φωλιές τους μέσα στο σπίτι αριθμούν 500 έως 1000 «κατοίκους» ενώ εκείνα που ζουν στη φύση, φθάνει το ένα εκατομμύριο!

«Τα μυρμήγκια τής Έλλάδας είναι ακίνδυνα για τον άνθρωπο, ακόμα και αν τα φάει» μας λέει ένας διάσημος λέκτορας της Βιολογίας  σε αντίθεση με τα εκατομμύρια καταστροφικά μυρμήγκια της Αφρικής, που τρώνε ανθρώπους και ζώα.

Ένα είδος μυρμηγκιών της Ν. Αμερικής μεταφέρουν τα φύλλα των δένδρων στις φωλιές τους, όχι για να τα φάνε, αλλά να θρέψουν ένα μύκητα, που με τη σειρά του γίνεται μια πολύ θρεπτική ουσία γι’ αυτά. Ο θαυμαστός κύκλος της ζωής ... !

Δημιουργός ή τύχη;

 

 

Κι άλλα θαυμαστά!

 

 

Εμείς μέσα στο σκοτάδι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τα νυκτόβια ζώα, την κουκουβάγια και τα κλαψοπούλια, τα οποία μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, πιάνουν με ευχέρεια τη λεία τους. Ο μεγαλύτερος εχθρός των ποντικών είναι η κουκουβάγια. Τρώει όλο το χρόνο 6.000 ποντίκια.

Αναπνέουμε γύρω στις 28.000 φορές κάθε 24ωρο και, όμως, μόλις που το παίρνουμε είδηση. Αλλά εάν βρεθούμε στην κορυφή ενός βουνού, όπου ο αέρας είναι πολύ αραιός, δεν είναι τόσο εύκολο να αναπνεύσουμε. Επίσης, εάν θα κολυμπήσουμε κάτω από το νερό, έστω για ένα λεπτό, πάλι θα δυσκολευόμαστε λόγω έλλειψης οξυγόνου.

Όμως, τα πουλιά μπορούν να πετάξουν σε μεγάλα ύψη χωρίς να έχουν δυσκολίες στην αναπνοή. Και ορισμένα έντομα, αν και εξαρτώνται από την ατμόσφαιρα για οξυγόνο, μπορούν να αναπνέουν κάτω από το νερό.

Ίσως να μην ξέρουμε ότι τα αυγά αναπνέουν. Σ’ ένα κανονικό αυγό χήνας υπάρχουν περίπου 10.000 τρύπες, που όμως δεν φαίνονται με το μάτι. Απ’ αυτές τις τρύπες του αυγού εισπνέει οξυγόνο, το υπό εκκόλαψη χηνόπουλο και εκπνέει διοξείδιο του άνθρακα.

Πολλές φορές μπορούμε να απολαμβάνουμε στην τηλεόραση ακροβατικά νούμερα.  Στον κόσμο της φύσης, όμως, θα δούμε σπουδαιότερες ακροβατικές επιδείξεις.

Ιδιαίτερα ας θαυμάσουμε τη γάτα σ’ ένα νούμερο ανυπέρβλητο. Τη σηκώνουμε όσο ψηλά μπορούμε, τη γυρίζουμε ανάσκελα και την αφήνουμε να πέσει. Δεν θα πέσει ανάσκελα, αλλά θα σταθεί κανονικά στα τέσσερα της πόδια. Την ξαναπαίρνουμε πάλι κρατώντας την ανάσκελα και τη ρίχνουμε κάτω από χαμηλό ύψος.  Και πάλι, παρά τα στενά όρια χώρου και χρόνου, κάνει μια στροφή και πέφτει κάτω σε όρθια στάση, χωρίς ποτέ να χτυπήσει το κεφάλι και τη ράχη της.

Οι φυσιοδίφες μένουν κατάπληκτοι από αυτό το φαινόμενο, διότι είναι αντίθετο με το ακόλουθο αξίωμα της Μηχανικής:

«Κάθε σύστημα που υποβάλλεται αποκλειστικά στη δική του βαρύτητα και ξεκινάει από την αδράνεια, δεν μπορεί να προσδώσει στον εαυτό του στροφή γύρω από οριζόντιο άξονα διερχόμενο από το κέντρο της βαρύτητας του».

Κινηματογράφησαν, λοιπόν, μια γάτα, όταν έπεφτε ανάποδα, πρόβαλαν την ταινία σε αργό ρυθμό και είδαν το εξής: Στην αρχή, ενώ είναι ανάσκελα, κυρτώνει πολύ τη ράχη της, έπειτα ευθυγραμμίζει τη σπονδυλική της στήλη, στη συνέχεια την κυρτώνει από το αντίθετο μέρος, ενώ ταυτόχρονα κάνει μια στροφή περί τον σπονδυλικό της άξονα.

Έτσι πέφτει στο έδαφος με τα τέσσερα πόδια της στη σωστή στάση. Ποιος ακροβάτης μπορεί να διανοηθεί και να εκτελέσει ένα τέτοιο νούμερο;

Η αράχνη όπως ξέρουμε, είναι επιδέξια, και ταχύτατη πλέκτρια. Πετάγεται ακατάπαυστα από το κέντρο του δικτύου της εδώ και εκεί για να αρπάξει τη λεία της. Προσφέρει, όμως, και μια άλλη άγνωστη υπηρεσία. Στη Νέα Γουινέα οι ιθαγενείς βοηθούνται στο ψάρεμα από τις αράχνες της περιοχής τους και να πώς:

Το νήμα των ιστών τους είναι εξαιρετικά ανθεκτικό, αλλά και ελαστικό. Και μπορεί να τεντωθεί έως ένα τέταρτο του αρχικού μήκους. Παίρνουν, λοιπόν, οι ιθαγενείς κλωνάρια από μπαμπού, τα λυγίζουν στην άκρη σε είδος θηλειάς και τα βάζουν ψηλά στα δέντρα, όπου αφθονούν οι αράχνες.

Εκεί αυτές βρίσκουν τη θέση κατάλληλη και πλέκουν τον ιστό τους. Έτσι σχηματίζεται μια απόχη αρκετά ανθεκτική, την οποία χρησιμοποιούν οι ιθαγενείς για να πιάσουν ψάρια!

Προκειμένου να γίνουν μετρήσεις στους φακούς, οι αστρονόμοι χρησιμοποιούν κλωστή από ιστό αράχνης γιατί δεν μπορέσαμε να φτιάξουμε κάτι λεπτότερο που να μην επηρεάζεται από την αλλαγή της θερμοκρασίας. Και μιας και μιλάμε για την αράχνη: Μια κλωστή αράχνης, βάρους 227 γραμμαρίων, μπορεί να περιτυλίξει όλη τη γη!

Θα αναφέρουμε κάτι για την αντοχή, που έχει το στομάχι του καρχαρία. Αναφέρεται ότι στην πόλη Αιξ της Γαλλίας, ψαρεύτηκε καρχαρίας και βρέθηκε στο στομάχι του σώμα στρατιώτη μέσα σε πλήρη σιδερένια πανοπλία. Και σε άλλους καρχαρίες κατά καιρούς βρέθηκαν στο στομάχι τους κέρατα αγελάδας, μπουκάλια ιαματικού νερού των δώδεκα κιλών με συρματένιο πλέγμα κ.α.

Ο καρχαρίας – φάλαινα που φτάνει τα 12 μέτρα, είναι το μεγαλύτερο ψάρι απ’ όλα τα ψάρια αν και έγινε γνωστό στα 1909, ότι ένας μεγάλος λευκός καρχαρίας έφτανε τα 25 μέτρα μήκος. Ο «ανθρωποφάγος» καρχαρίας έχει μέγεθος πάνω από 4.5 μέτρα και βάρος 400 κιλά. Υπάρχουν 250 είδη καρχαριών!

Δεν μπορεί, λοιπόν, ο άνθρωπος να υπερηφανεύεται για τις οποιοσδήποτε ικανότητες του, γιατί τον ξεπερνούν τα ζώα και τα φυτά. Μόνον σε κατακτήσεις πνευματικές υπερτερεί, τις οποίες είθε να χρησιμοποιεί πάντοτε για την ωφέλεια των συνανθρώπων του.

 

 

Θαυμάσια μέσα στις θάλασσες

 

 

Ας περιγράψουμε μερικά θαυμάσια που επισυμβαίνουν στον υδάτινο χώρο:

Σε θέματα κατάδυσης, εντυπωσιακή είναι η περίπτωση του δελφινιού. Μπορεί να βυθισθεί 200 μέτρα στη θάλασσα για να βρει την τροφή του, πράγμα που εάν το επιχειρούσε ο άνθρωπος, η μεγάλη πίεση του νερού θα τον θανάτωνε την ίδια στιγμή.

Το ψάρι τοξότης ο εκσφενδονιστής της Μαλαισίας είναι ικανό να εκτοξεύει νερό από το στόμα του με επιδεξιότητα και ευστοχία σε απόσταση δύο μέτρων. Με ειδικό εξαίσιο μηχανισμό εγκαταστημένο στον φάρυγγα του εξακοντίζει λεπτό πίδακα νερού και σκοπεύει τα έντομα που φτερουγίζουν πάνω από το νερό.

Επί πλέον έχει μεγάλη σημασία, ότι αντιμετωπίζει με επιτυχία δύσκολα προβλήματα, όπως π.χ. τη βαρύτητα που επενεργεί στο νερό, δίνοντας τροχιά καμπύλη και όχι ευθεία, η αντίσταση του αέρα, η διόρθωση γωνίας «βολής» σε κάθε διαφορετική θέση του κινουμένου εντόμου.

Ακόμη ο υπολογισμός της ταχύτητας, του ύψους, της διεύθυνσης του κινουμένου εντόμου, καθώς επίσης και το πρόβλημα της διάθλασης των φωτεινών ακτινών, διότι το ψάρι βλέπει μέσα από το νερό, ενώ το έντομο πετά στον αέρα.

Στα αντιαεροπορικά πυροβόλα γίνεται χρήση περίπλοκων υπολογιστικών οργάνων, που επινοήθηκαν από τον άνθρωπο στον 20ο αιώνα. Όμως, ο τοξότης, αυτό το ταπεινό ψαράκι, έχει επιλύσει πολύ νωρίτερα όλα αυτά τα προβλήματα όπως διαπιστώνουν κατάπληκτοι οι φυσιοδίφες, χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν τον τρόπο της επιτυχίας του!

Ο νέος σολομός ζει και περνά ολόκληρα χρόνια στη θάλασσα. Ύστερα ξαναγυρίζει στο ποτάμι απ' όπου ξεκίνησε και κολυμβά ακριβώς σ' εκείνη την πλευρά του ποταμού, όπου εκβάλλει ο παραπόταμος και που, είναι ο τόπος που γεννήθηκε το ψάρι αυτό. Τι το ξαναφέρνει πίσω με τόση ακρίβεια;

Συμβαίνει μάλιστα το θαυμαστό, εάν το μεταφέρει κάποιος σ' έναν άλλο παραπόταμο. Καταλαβαίνει ο σολομός αμέσως, ότι είναι έξω από τα νερά του και αγωνίζεται πέρα δώθε μέχρι που να βρει τον δρόμο του, οπότε ξαναπαίρνει την πορεία του, για να εκπληρώσει με ακρίβεια τον προορισμό του.

Οι χημικοί του Πανεπιστημίου Ροκφέλλερ της Ν. Υόρκης κατάφεραν να παράγουν συνθετικά την ορμόνη καλσιτονίνη η οποία εκκρίνεται από τον θυρεοειδή αδένα, που ρυθμίζει το ασβέστιο στο αίμα. Η καλσιτονίνη που χρησιμοποιείται σήμερα στη θεραπεία οστεοπαθειών υπάρχει στον σολομό!

Ένα σοβαρό ερώτημα που απασχολεί τους επιστήμονες, οι οποίοι ασχολούνται με την παρασκευή αυτών των φαρμάκων, είναι το πώς η φύση κατάφερε, χωρίς τη βοήθεια εργαστηρίου, να παρασκευάζει τις ζωογόνες και σωτήριες αυτές ουσίες.

Απαντούν μερικοί απ’ αυτούς με διάφορες φανταστικές θεωρίες και αλληλοσυγκρουόμενες υποθέσεις και αντιθεωρίες: έτσι για να μην έλθει στη μέση: ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ - ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ.

Αρκετά πιο δύσκολο είναι να εξιχνιάσει κανείς το μυστήριο με τα χέλια. Αυτά τα καταπληκτικά πλάσματα, πολύ πριν από την εποχή της αναπαραγωγής τους, μεταναστεύουν από τις λίμνες και τα ποτάμια όπου ζουν και διασχίζοντας χιλιάδες χιλιόμετρα, στον ωκεανό, κατευθύνονται σε μια ορισμένη θαλάσσια περιοχή, κοντά στις νήσους Βερμούδες.

Στην ίδια περιοχή, στις Βερμούδες φθάνουν όχι μόνο τα χέλια της Ευρώπης, αλλά και τα χέλια της Αμερικής, που ταξιδεύουν σε αντίθετη φορά από τα χέλια της Ευρώπης.

Εκεί στο καταπληκτικό βάθος των 500 έως 2000 μέτρων στον σκοτεινό βυθό του ωκεανού, γίνεται η ωοτοκία. Η ωοθήκη του κάθε χελιού περιέχει μερικά εκατομμύρια αυγά! Κάθε αυγό και ένα νέο χέλι.

Τα χέλια-γονείς, μετά την ωοτοκία, πεθαίνουν. Και τότε επακολουθεί ένα δεύτερο μυστηριώδες και ανεξήγητο γεγονός, η επιστροφή των νέων χελιών στις αρχικές κατοικίες τους.

Ενώ βρίσκονται μέσα στην απέραντη ωκεάνια έκταση, εντελώς απληροφόρητα και χωρίς κανέναν ορατό οδηγό, επιχειρούν και πραγματοποιούν το θαυμαστό ταξίδι της επιστροφής προς την  Αμερικανική ή προς την Ευρωπαϊκή Ήπειρο με τρόπο καταπληκτικά αλάνθαστο.

Ακολουθώντας αντίστροφη πορεία από την αρχική, ταξιδεύουν μεθοδικά και υπομονετικά και ανακαλύπτουν όχι μόνον την ίδια ακτή απ' όπου ξεκίνησαν οι γονείς τους, αλλά - και αυτό είναι το θαυμασιώτερο - ξαναβρίσκουν και τον ίδιο ποταμό, την ίδια λίμνη, τον ίδιο νερόλακκο όπου κατοικούσαν οι γονείς τους, έτσι ώστε κάθε «συνοικία υδάτων» να έχει τα χέλια της. Ποτέ χέλι της Αμερικής δεν ψαρεύτηκε στην Ευρώπη, ούτε χέλι Ευρωπαϊκό στα νερά της Αμερικής!

Υπάρχει και ηλεκτροφόρο χέλι που παράγει ηλεκτρικό ρεύμα τάσεως 500 Βολτ και με αυτό φονεύει τα μικρά ψάρια, ενώ τα μεγάλα τα παραλύει μόλις ακουμπήσουν επάνω του.

Και ένα ακόμη θαυμαστό γεγονός πρέπει να αναφερθεί εδώ. Επειδή οι Βερμούδες είναι πιο κοντά στην Αμερική από την Ευρώπη, το ταξίδι που κάνουν τα χέλια της Ευρώπης είναι σημαντικά μεγαλύτερο. Γι' αυτό η εποχή της αναπαραγωγής για τα χέλια αυτά παρουσιάζεται ένα ή και περισσότερα χρόνια αργότερα για να μπορούν έτσι να καλύψουν το επί πλέον χρονικό διάστημα του ταξιδιού τους!

Ο άνθρωπος για να γίνει πλοίαρχος και να κυβερνήσει σκάφος στον Ατλαντικό, πρέπει να ασκηθεί πάνω από 8 χρόνια, ενώ τα ψάρια αυτά διατρέχουν άγνωστους ωκεανούς μέσα σε λίγες εβδομάδες και δεν παραπλανόνται αλλά φθάνουν ακριβώς εκεί που θέλουν!

Είναι, λοιπόν, ένα από τα θαυμαστά αινίγματα της Δημιουργίας! Ποιος από τους ανθρώπους μπορεί να βρει τον σωστό προσανατολισμό της πλοήγησης χωρίς τη βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή; Ενώ για τα χέλια αυτά είναι απλά πράγματα.

Πώς μπορεί να ερμηνευθούν όλα αυτά τα αλλεπάλληλα και μυστηριώδη γεγονότα; Μήπως τα υδρόβια αυτά πλάσματα σκέπτονται; Ή μήπως κάποιος Άλλος σκέφτηκε γι’ αυτά με έναν τόσον υπέροχο και θαυμαστό τρόπο; Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς, ότι όλα αυτά έγιναν και γίνονται μόνα τους, από σύμπτωση ή τύχη;

Ή μήπως, τα όσα εκπληκτικά συμβαίνουν στη ζωή ενός και μόνον ασήμαντου χελιού αρκούν να μαρτυρήσουν για μια ύψιστη και ασύγκριτη Θεϊκή Σοφία και Δύναμη;

 

Καλαμάρια… και πολεμικά αέρια

Τα νεύρα του καλαμαριού έχουν χρησιμοποιηθεί συχνά στην έρευνα, επειδή είναι μεγαλύτερα και απλούστερα από τα νεύρα των άλλων ζώων.

Οι ερευνητές βρήκαν ότι το καλαμάρι  διαθέτει ένα ένζυμο - πρωτεΐνη που ελέγχει τις χημικές αντιδράσεις του κυττάρου. Αυτό μπορεί να καταστρέψει μία χημική ουσία, την οποία ο άνθρωπος έχει παρασκευάσει τα τελευταία 100 χρόνια, δηλαδή το δηλητηριώδες αέριο που προσβάλλει το νευρικό σύστημα.

Ερευνητές απομόνωσαν από τους νευρικούς ιστούς του θαλασσινού καλαμαριού αυτό το ένζυμο ασυνήθιστο και σε πολύ μικρές ποσότητες και που μπορεί να διασπάσει το αέριο αυτό και έτσι να γίνει ακίνδυνο.

Στο στρατιωτικό τμήμα ερευνών στο Σικάγο και με στόχο την τεχνητή σύνθεση αυτού του ενζύμου, προχωρούν στην αποθήκευση σε ποσότητες, ώστε να χρησιμοποιηθεί για την καταστροφή του αερίου προσβολής νεύρων.

Κυριολεκτικά θαύμασα, όταν άκουσα απ' το ραδιόφωνο, ότι υπάρχει ένα είδος ψαριού, που για να διαφύγει τον κίνδυνο, εκκρίνει από τη ράχη του μία ναρκωτική ουσία, η οποία αφήνει ακινητοποιημένο το στόμα του καρχαρία. Από το 1933 μελετούν οι επιστήμονες την ουσία αυτή και πέτυχαν τεχνητά να την παρασκευάσουν, όμως ακόμη την ερευνούν, διότι μετά από 5 λεπτά χάνει τη δραστηριότητα της.

Και τι να πούμε για την ενυδρίδα τη θαλάσσια της Καλιφόρνιας. Καταδύεται στο βυθό, και όταν ξανανεβεί στην επιφάνεια του νερού κρατώντας μια αχιβάδα, φέρνει μαζί και μια πέτρα για... να σπάσει το κέλυφος!

Στη συνέχεια η ενυδρίδα κολυμπώντας ιδιόρρυθμα ανάσκελα, τοποθετεί την πέτρα στο στήθος της και βάζοντας δύναμη, σπάζει την αχιβάδα και απολαμβάνει το περιεχόμενο της!

 

 

Αξιοσημείωτες θεραπείες

 

 

Πρόσφατες πειραματικές μελέτες δείχνουν ότι το έλκος στο στομάχι μπορεί να προληφθεί και να θεραπευτεί από κάποια άγνωστη ουσία που περιέχεται στις μπανάνες!

Η νέα αντιελκωτική ουσία δοκιμάζεται ήδη σε εθελοντές, στους οποίους χορηγούνται καθημερινά τέσσερα γραμμάρια μπανάνας υπό μορφή σκόνης. Η κονιοποίηση του καρπού τους γίνεται πέντε εβδομάδες πριν ωριμάσουν.

Οι Βρετανοί ερευνητές προσπαθούν τώρα να απομονώσουν το δραστικό της σκόνης της μπανάνας για να ακολουθήσει η φαρμακοβιομηχανική παραγωγή του, ενώ αντίθετα οι Ινδοί συνάδελφοι τους σπεύδουν να κυκλοφορήσουν στο εμπόριο την ‘μπανανόσκονη’ για τη θεραπεία του έλκους.

 

Φάρμακο για την καρδιά οι ιδιότητες του σκόρδου

Το σκόρδο περιέχει ουσία που προλαμβάνει τη θρόμβωση του αίματος. Ο τρόπος για να καταπολεμηθούν οι καρδιοπάθειες βρίσκεται στη χρήση του σκόρδου που οι πρόγονοι μας το ήξεραν καλύτερα από εμάς.

Σύμφωνα, λοιπόν, με εργαστηριακά ευρήματα το σκόρδο περιέχει μια ουσία που μπορεί να δράσει σαν αντιπηκτικό και να προλάβει τη θρόμβωση του αίματος. Γιατί όπως είναι γνωστό οι θρόμβοι που δημιουργούνται στις αρτηρίες οι οποίες εφοδιάζουν την καρδιά με αίμα ευθύνονται για τις καρδιακές προσβολές, τις οποίες καταπολεμεί η ειδική ουσία που περιέχει το … περιφρονημένο (λόγω οσμής) σκόρδο!

Τα ευρήματα παρουσιάστηκαν στο Διεθνές Χημικό Συνέδριο που έγινε στη Χονολουλού και συγκέντρωσε περισσότερους από 3700 χημικούς από 38 χώρες.

Το νέο αντιπηκτικό γίνεται από μια ουσία που δεν είναι παρούσα στην πλήρη σκελίδα του σκόρδου αλλά δημιουργείται όταν το σκόρδο τσακίζεται ή μαγειρεύεται. Η ουσία δημιουργείται όταν δυο ουσίες σε χωριστά κύτταρα της σκελίδας επιδράσουν η μια στην άλλη.

Η χημική ουσία που προκύπτει ονομάζεται αλλιαίνη και ήταν γνωστή από παλιά για τις αντιβιοτικές της ιδιότητες. Κατά τη διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου πίεζαν λιωμένο σκόρδο πάνω στα τραύματα για να προλαμβάνουν τη γάγγραινα.

 

Δηλητήριο … ωφέλιμο

Ένα φάρμακο που παράγεται από την τοξίνη (δηλητήριο) του βοτυλισμού χρησιμοποιείται σαν εναλλακτική λύση στη χειρουργική για εκείνους που πάσχουν από στραβισμό ή αλληθωρισμό. Ο καθηγητής της νευρολογίας στην Ιατρική Σχολή του Harvard Dr T. Wiesel (βραβείο Nobel 1981) προσθέτει στους οφθαλμικούς μυς του αρρώστου ελάχιστη ποσότητα από το φάρμακο αυτό, ένα δισεκατομμυριοστό του γραμμαρίου και επιτυγχάνει τη θεραπεία. 

Το νέο φάρμακο δρα κατά τέτοιο τρόπο ώστε να παραλύει ο ελαττωματικός μυς και ταυτόχρονα να ευθυγραμμίζονται οι οφθαλμοί του ασθενή. Επειδή χρησιμοποιείται τόσο ελάχιστη ποσότητα απ΄ αυτό το δηλητήριο, σαν αποτέλεσμα δεν συμβαίνουν παρενέργειες σε άλλες περιοχές του σώματος!

Να και μια άλλη παράδοξη ικανότητα σχετική με τη ραπτομηχανή, που έχουν μερικά μυρμήγκια των τροπικών χωρών. Αυτά κατασκευάζουν τις κατοικίες τους από φύλλα, που τα περιτυλίγουν ώστε να ακουμπήσουν οι άκρες τους. Συγχρόνως δε οι ράφτες – μυρμήγκια εργάζονται χρησιμοποιώντας ένα βρέφος μυρμήγκι (μια προνύμφη) για βελόνα!

Αυτήν την κρατάει το ενήλικο μυρμήγκι στις σιαγόνες του και τη μετακινεί από την μια άκρη στην άλλη της σχισμής που πρόκειται να ραφτεί, ενώ την ίδια στιγμή η προνύμφη εκκρίνει ένα υγρό, που συγκολλά τα χείλη των φύλλων.

Παρεπιπτόντως αναφέρουμε ότι ο Μακρυγιάννης στα Απομνημονεύματα του περιγράφει ράψιμο μιας πληγής από γιατρό με κεφάλι μυρμηγκιού. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι και στα έντομα συναντούμε εργαλεία όμοια με εκείνα που ο άνθρωπος πολύ αργότερα έχει επινοήσει προς χρήση του.

Και πόσα άλλα παράδοξα! Οι δαγκάνες που έχει το σκαθάρι και πιάνουν σαν τανάλια, η γλώσσα της μέλισσας, που είναι σαν βούρτσα καθαρισμού φιάλης, το τρυπάνι που έχουν τα ξυλοφάγα έντομα, για να ανοίγουν τρύπες στο ξύλο.

Επίσης, τα νύχια των ποδιών της αράχνης, που είναι σαν χτένι, τα άγκιστρα των ποδιών της μύγας, που της επιτρέπουν να βαδίζει ανάποδα στο ταβάνι και πολλά άλλα.

Ψαλμοί 104:24, «Πόσο μεγάλα είναι τα έργα Σου, Κύριε! Με σοφία έφτιαξες τα πάντα· η γη είναι γεμάτη από τα έργα Σου».

Δεν υπάρχουν άλλα είδη του ζωικού βασιλείου που να επεμβαίνουν τόσο συχνά στη ζωή μας, όπως τα έντομα: άλλοτε εμφανίζονται ‘ωφέλιμα’ και άλλοτε ‘βλαβερά’. Μερικές φορές παρουσιάζονται σαν παράσιτα, άλλοτε πάλι σαν ‘παράσιτα των παρασίτων’. Κάποτε θεωρούνται ληστές της φύσης. Όταν, όμως, καταστρέφουν βλαβερά ζωύφια μεταβάλλονται αυτόματα σε αγαθοεργείς υπάρξεις.

Τα περίφημα βιολιά που έφτιαχνε τον 17ο αιώνα ο Stradivarius τα άλειφε με ένα βερνίκι που περιείχε χιτίνη, το σκληρό υλικό των εντόμων exoskeletons. Η χιτίνη δίνει ένα σκληρό φινίρισμα και στο συνέδριο χημικών του St Louis ανακοινώθηκε ότι χάρη στη χιτίνη οφείλεται, κατά κύριο λόγο, τα κλασικά αυτά βιολιά να έχουν έναν ‘μεγάλο’ ήχο, που μπορεί να γεμίσει έναν χώρο συναυλιών.

Εξ άλλου υπάρχουν έντομα που παρά τον λεπτεπίλεπτο οργανισμό τους, μπορούν να ζήσουν ανάμεσα στους πάγους και άλλα στο καυτό νερό των θερμοπιδάκων, ενώ ο άνθρωπος εάν πέσει σε παγολίμνη μετά από λίγα λεπτά βρίσκει τον θάνατο. Και πώς να μην απορεί κάποιος όταν στην Ανταρκτική με κλώσσημα δυο μηνών, ξεπροβάλλουν οι νεοσσοί των πιγκουΐνων, τα πιγκουινόπουλα, χωρίς να υπολογίζουν το θερμόμετρο, που δείχνει 50 βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν!

 

 

Οι βάτραχοι έχουν το κλειδί του έλκους;

 

 

Στην Αυστραλία ζει ένα είδος βατράχου, ο Pheobatrachus Silus, που πολλαπλασιάζεται με τον εξής καταπληκτικό τρόπο: Όταν το θηλυκό γεννήσει τα αυγά του, τα … καταπίνει!

Η εκκόλαψη γίνεται μέσα στο στομάχι και τα βατραχάκια βγαίνουν από το στόμα! Σ΄ όλη τη διάρκεια της περίεργης αυτής εκκόλαψης η μητέρα δεν τρώει. Όμως, το στομάχι της εκκρίνει οξέα. Πώς δεν προσβάλλουν, όμως, τα έμβρυα;

Η απάντηση στο ερώτημα οδηγεί τους επιστήμονες να βρουν το φάρμακο για τη θεραπεία του έλκους του στομάχου. Μέχρι τώρα το μόνο βέβαιο είναι ότι η ορμόνη προσταγλαδίνη Ε2  παίζει σημαντικό ρόλο στην υπόθεση αυτή.

Ο άνθρωπος αντέχει στη δίψα 3-4 μέρες. Εάν μάλιστα εργάζεται και κάνει ζέστη, ούτε μια μέρα δεν μπορεί να αντέξει. Υπάρχουν, όμως, ζώα που αντέχουν χωρίς νερό μια εβδομάδα και πλέον, όπως π.χ. δυο είδη αντιλόπης και οι όρυγες που ζουν σε ξηρότοπους. Επίσης, οι άντακες μπορούν να μείνουν επί εβδομάδες χωρίς νερό.

Το αξιοθαύμαστο ζώο της ερήμου η καμήλα, διασχίζει τη ζεστή έρημο χωρίς σταγόνα νερού! Από έρευνες που έγιναν, βρήκαν ότι η εξοικονόμηση του νερού οφείλεται, στο ότι οι ρινικοί της διάδρομοι, έχουν σπειροειδή διάταξη λαβυρίνθου και καλύπτουν επιφάνεια 1000 τετραγωνικών εκατοστών, ενώ στον άνθρωπο η κάλυψη φθάνει στα 13 τετραγωνικά εκατοστά.

Έτσι ανακτώνται οι υδρατμοί του εκπνεομένου αέρα κατά 45%, εκτός από το νερό που συγκρατούν οι νεφροί και οι ιστοί της. Αντέχει ακόμη και στην πείνα, διότι καταναλώνει το λίπος, που έχει συσσωρεύσει στην καμπούρα της, όταν δεν βρίσκει τροφή. Απεναντίας, ο ελέφαντας χρειάζεται να πίνει κάθε μέρα 200 κιλά νερό!!! 

Ο ρινόκερος δεν διακρίνει καλά τα αντικείμενα που βρίσκονται κοντά του. Όμως, την ελαττωματική του όραση αναπληρώνει μια καταπληκτική όσφρηση.

Η καμηλοπάρδαλη προφυλάσσεται με την οξύτατη όραση της και διακρίνει τον εχθρό της σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων.

Η στρουθοκάμηλος, το μεγαλύτερο πουλί της γης, παρά τα μεγάλα και ωραία φτερά της, δεν μπορεί να πετάξει, τρέχει, όμως, γρηγορότερα από το ταχύτερο άλογο που υπάρχει.

Μια όμορφη αφρικανική αντιλόπη έχει πολλούς εχθρούς και για να προστατευθεί διαθέτει δυνατή όραση, ακοή και όσφρηση. Επί πλέον το πήδημα της φθάνει σε μήκος τα δέκα μέτρα και σε ύψος τα τρία μέτρα!

Επίσης, υπάρχουν ζώα τα οποία αμύνονται εκτοξεύοντας στους εχθρούς τους χημικές ουσίες δύσοσμες ή και δηλητηριώδεις. Δεν είναι, όμως, ο πόλεμος με χημικά όπλα, αποτελεσματικό προνόμιο των ζώων. Πολλά είναι και τα φυτά που αυτοπροστατεύονται με χημικές ουσίες. Έτσι, άλλα απ’ αυτά παράγουν νικοτίνη, καφεΐνη, κοκαΐνη κ.ά.

Οι επιστήμονες που μελετούν τα ζώα και τα φυτά έκαναν μερικές παράξενες παρατηρήσεις κατά το 1984. Ένας ερευνητής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, π.χ. ανακάλυψε ότι ορισμένα φυτά παράγουν καφεΐνη, για να απομακρύνουν τα έντομα. Η καφεΐνη ζαλίζει τα έντομα, παραλύοντας το νευρικό τους σύστημα.

Σε πειράματα που έγιναν σε εργαστήριο, κουνούπια που αναπτύχθηκαν σε νερό, ζαλίστηκαν τόσο πολύ, ώστε πνίγηκαν όταν τους χορηγήθηκε μια ελάχιστη ποσότητα καφεΐνης.

Άλλα φυτά διώχνουν τα ανεπιθύμητα ζωύφια, με την αντεπίθεση. Βιολόγοι του Πανεπιστημίου Γκουέλφ στον Καναδά, εξέτασαν δέκα είδη μανιταριών που εξελίχθηκαν σε σαρκοβόρα.

Τα μανιτάρια αυτά καταβρόχθιζαν μικροσκοπικά σκουλήκια, που ήταν πλούσια σε υδατάνθρακες. Κατά τους βιολόγους, τα μανιτάρια έτρωγαν τα πλούσια σε ενέργεια σκουλήκια γιατί το έδαφος του δάσους που αναπτύσσονταν ήταν φτωχό σε θρεπτικές ουσίες.

 

 

Καταπληκτικά χαρίσματα

 

 

Το ενδιαφέρον των ζώων δεν περιορίζεται μόνο στο να λύνουν δύσκολα μαθηματικά προβλήματα, αλλά και να αντιμετωπίζουν δυσκολίες που απαιτούν κάποια «εξυπνάδα» ή «πονηριά».

Ο σίλουρος, ένα ψάρι που ζει στα γλυκά νερά, απασχολείται στο πώς θα μπορέσει χωρίς κόπο να συλλάβει την τροφή του. Χώνεται, λοιπόν, μέσα στο βούρκο και αφήνει έξω μόνον τα μουστάκια του.

Τα μικρά ψαράκια ξεγελιούνται και τα νομίζουν για σκουλήκια. Προσπαθώντας λοιπόν να καταβροχθίσουν τα μουστάκια του σίλουρου καταβροχθίζονται από εκείνον!

Ο ΜΥΡΜΗΚΟΛΕΩΝ, μικρό ζώο που θέλει να του έρχεται το φαγητό στο στόμα άκοπα, σκάβει έναν λάκκο τον οποίο στρώνει στις πλευρές γύρω-γύρω με άμμο. Όταν προετοιμασθεί έτσι, ξαπλώνει στο κέντρο, σκεπάζεται με άμμο και περιμένει τα θύματα του.

Τα ανύποπτα μυρμήγκια αναζητώντας την τροφή τους, φθάνουν στο χείλος του λάκκου, αλλά εκεί κατρακυλούν μη μπορώντας να συγκρατηθούν στην άμμο και φθάνουν στο βάθος του λάκκου, όπου με πολλή όρεξη τα περιμένει ο πανούργος μυρμηκολέων.

Μερικά, όμως, μόλις αντιληφθούν τον κίνδυνο προσπαθούν να ξεφύγουν, αλλά δεν το κατορθώνουν γιατί το πονηρό ζώο με το κεφάλι του, που μοιάζει σαν φτυάρι, τους ρίχνει «φτυαριές» από άμμο, ώστε τα μυρμήγκια ζαλισμένα και τσακισμένα υποκύπτουν.

Μια παράξενη ακρίδα της Αφρικής κρέμεται από ένα κλαδί, ανοίγοντας τα ασπροκόκκινα φτερά της σαν βεντάλια με τόση τέχνη, ώστε καθένας νομίζει πως πρόκειται για ένα ωραίο και αθώο άνθος.

Τα πόδια της εφοδιασμένα με πριονωτά δόντια έχουν το υποπράσινο χρώμα των φύλλων. Τι ευκαιρία για τις πεταλούδες, που ζητούν τα ωραία λουλούδια για το πονηρό αυτό ζώο, που μόλις το πλησιάσουν, τις κατακομματιάζει με τα πριονωτά πόδια.

Πόσων ειδών δόλοι και κατεργαριές συμβαίνουν στη φύση! Και αυτά βέβαια τα είπαμε, όχι για να μιμηθούμε την πονηριά τους, που αν θέλουμε να συγκριθούμε με αυτά, ασφαλώς θα τα ξεπεράσουμε.

Κάναμε λάθος μιλώντας για δόλο και κατεργαριά στη φύση, γιατί θελήσαμε να κρίνουμε τα ζώα με ανθρώπινα μέτρα. Αυτό, όμως, δεν είναι σωστό, διότι στα άλογα ζώα είναι άγνωστα δικαιοσύνη και αδικία, αλήθεια και ψέμα.

Γι΄ αυτά μπορεί να γίνει λόγος, μόνον μεταξύ των ανθρώπων που έχουν λογική, είναι ελεύθερες προσωπικότητες και μπορούν να κρίνουν κάθε πράξη τους υπεύθυνα. Τα έμβια όντα είναι προικισμένα από τον Θεό, έτσι που να εξασφαλίζεται η διατήρηση τους στη γη.

 

 

Ασυνήθιστες επιδόσεις

Εάν κάνουμε μια διαδρομή στον χώρο της Δημιουργίας, θα αντικρύσουμε ασυνήθιστες επιδόσεις, τέτοιες που συγκριτικά με αυτές οι ανθρώπινες θα ισοδυναμούσαν σχεδόν με το μηδέν.

Όσον αφορά την άρση βαρών, ο άνθρωπος δυσκολεύεται να σηκώσει φορτίο ίσο με το βάρος του σώματος του.

Οι εντομολόγοι, όμως, μας λένε ότι η μέλισσα σηκώνει εύκολα βάρος 25 φορές μεγαλύτερο από το δικό της! Άλλα καταπληκτικά έντομα σηκώνουν βάρος 200 φορές ανώτερο από το βάρος του σώματος τους και συνέχεια πετούνε με αυτό το φορτίο.

Επίσης, ένα άλλο έντομο ο ωτοσκώληξ μπορεί να σύρει φορτίο 530 φορές βαρύτερο απ΄ αυτόν, και για άλλα έντομα αναφέρεται, ότι μπορούν να σύρουν βάρος 800 φορές μεγαλύτερο από το δικό τους!

Υπάρχουν άλλα ζώα, που πετυχαίνουν μυικές επιδόσεις ασύγκριτα μεγαλύτερες από εκείνες του ανθρώπου. Εάν το ράμφος ορισμένων παπαγάλων πιάσει το δάκτυλο μας, αμέσως το κόβει.

Ένας βάτραχος της Νότιας Αμερικής ο «πάμπας» διαθέτει μασέλες τόσο δυνατές, ώστε σκοτώνει ολόκληρο ταύρο. Το γνωστό φίδι, ο πύθωνας, σε δευτερόλεπτα συνθλίβει ένα ελάφι, και η προβοσκίδα του ελέφαντα μπορεί να ξεριζώσει ολόκληρα δέντρα.

 

 

Τα θαυμάσια της Δημιουργίας

 

 

Ένα παραδείσιο πουλί της Αυστραλίας κατασκευάζει μια φωλιά από χόρτα, στολίζει το εσωτερικό της με άνθη που τα στερεώνει στα τοιχώματα. Έπειτα πολτοποιεί βατόμουρα, φτιάχνει ένα στουπί από φυτικές ίνες, το μουσκεύει (βουτά) στον κοκκινόχρωμο πολτό και βάφει με αυτόν το στήθος του και τους τοίχους της κατοικίας του, και όλα αυτά… για να προσελκύσει το θηλυκό. Ο κόσμος των ζώων δεν παύει να μας καταπλήσσει με τις παραδοξότητες του.

Τόμοι πολλοί χρειάζονται να γραφούν, για να περιγραφούν τα μυστήρια των τεχνασμάτων της ζωής και λειτουργίας εντόμων, πουλιών, ζώων και όσα ξέρουμε γι’ αυτά είναι τόσα πολλά, όμως ελάχιστα απ’ αυτά γνωρίζουμε. Γιατί τα μυστήρια ως προς τις εκδηλώσεις της ζωής τους, τις μεταναστεύσεις, κατά εκατοντάδες εκατομμυρίων, την ομοιοχρωμία, τον μιμητισμό, τους μηχανισμούς τους, μας φέρνουν σε απορία και σχετική άγνοια.

Υπάρχει μια πεταλούδα η Κάλλιμος που μιμείται απόλυτα ένα νεκρό φύλλο με το χρώμα του, τις νευρώσεις του, τα σχηματισμένα άκρα του, μα ακόμη και τη μούχλα που προσβάλλει τα νεκρά φύλλα, και ακόμη με τέτοιες λεπτομέρειες ώστε μόνο ο ειδικός μυκητολόγος μπορεί να καθορίσει το είδος του μύκητος! Και τούτο, για να εγκαταλείψει ο υποψήφιος εχθρός τη λεία του. Συμβαίνει πάλι ένα ζώο με ζωηρά χρώματα να περπατά ανενόχλητο την ημέρα.

Η αηδής γεύση και οσμή του το προστατεύουν από τα πουλιά, που το φτύνουν έστω κι αν τους το βάλουμε με τη βία στο ράμφος τους. Τι να πούμε για χιλιάδες παρόμοιες περιπτώσεις που υπάρχουν;

Και το τέχνασμα μιας ορχιδέας, που δεν παράγει νέκταρ, αλλά μιμείται τη μορφή και το χρώμα ορισμένων θηλυκών σφηκών, για να προσελκύσει το αρσενικό να συζευχθεί μ’ αυτά. Σύζευξη μάταιη, αλλά κατά την είσοδο του αρσενικού η γύρη της ορχιδέας κολλάει στο χιτινώδες περίβλημα του, και θα τη μεταφέρει σ’ ένα άλλο άνθος, που θα γονιμοποιηθεί πραγματικά.

Και να σκεφθεί κανείς πως η έκπληξη μεγαλώνει αφάνταστα όταν μελετά τον κόσμο των μικροσκοπικών όντων, γιατί ο πλούτος των μορφών του μικρόκοσμου είναι πολύ μεγαλύτερος παρά στον μακρόκοσμο. Η πανίδα και η χλωρίδα του πλανήτη μας συνεχώς ερευνάται, γιατί συνεχώς ανακαλύπτονται και νέα είδη.

 

Ο κηπουρός…

Άλλο περίεργο παράδειγμα: Ένα μικρό πουλί της Αυστραλίας, το αρσενικό χρησιμοποιεί διάφορα τεχνάσματα για να ελκύσει το θηλυκό. Καθαρίζει καλά ένα μέρος, κατασκευάζει μικρή καλύβα στολίζοντας την ποικιλοτρόπως, στην είσοδο της αποτρέπει κάθε βλάστηση και τη φτιάχνει σ’ ένα είδος κήπου με κομμένα άνθη, διάφορα όστρακα, λαμπερά πετραδάκια και άλλα ασυνήθη αντικείμενα που μπορεί να βρει τριγύρω: παλιά φυσίγγια, κόκκαλα προβάτων κλπ. 

Εκεί ο κηπουρός εγκαθίσταται μόνιμα, πηγαινοέρχεται εκθέτοντας τα αντικείμενα της συλλογής του και μεταβάλλοντας συχνά τη διάταξη τους. Το τέχνασμα πετυχαίνει γιατί τραβάει την προσοχή των θηλυκών και ένα απ’ αυτά συναντά τον ιδιοκτήτη των τόσων θαυμαστών διεργασιών.

Άλλοτε η έλξη αυτή πετυχαίνει με την εξαπόλυση μιας οσμηρής ουσίας, άλλοτε με ένα φωτεινό σήμα, (περίπτωση της πυγολαμπίδας), ενώ άλλο αμερικάνικο έντομο: η Φωτεινός πυράλις εκπέμπει μια λάμψη κάθε έξι δευτερόλεπτα καθώς φτερουγίζει, και το θηλυκό που ανταποκρίνεται, απαντά από το έδαφος με δικό του φως δυο δευτερόλεπτα μετά το σήμα του αρσενικού. Άλλα πάλι θαλασσινά σκουλήκια, η θηλυκή Οδοντοσυλλίς, διαγράφει στην επιφάνεια της θάλασσας φωτεινούς κύκλους, είναι και αυτό σήμα για τον βαθύτερο κολυμβώντα άρρενα που σπεύδει τότε αμέσως προς αυτήν.

Το ζευγάρωμα επιτυγχάνεται στα πτηνά με άσματα πολύπλοκης συχνότητας, (γουργουρίσματα, χορούς, λικνίσματα, ξετίναγμα των φτερών) στα νυκτόβια έντομα και με την όσφρηση.

Οι τρόποι του δελεασμού πραγματικά είναι άπειροι και εντυπωσιακοί, όπως η προσφορά ενός «γαμήλιου δώρου». Το δίπτερο αρσενικό έντομο εμπιδίδης προσφέρει στο θηλυκό ένα άλλο διαφορετικό έντομο εμποτισμένο με το σάλιο του ή ένα πέταλο άνθους. Η λεία καταβροχθίζεται και ακολουθεί η σύζευξη. Αυτές οι προσφορές δώρων δεν είναι σπάνιες μεταξύ των πουλιών. Ας σημειωθεί εδώ, ότι τα ζώα ακούν την γεννητική τους λειτουργία μόνο σε μια ορισμένη εποχή του χρόνου πλην μερικών εξαιρέσεων.

Οι φυσιοδίφες ξέρουν, ότι τα παρδαλά χρώματα που στολίζουν τα πουλιά και άλλα όντα, καθώς οι ασυνήθιστες κραυγές και οι ιδιόρρυθμες κινήσεις τους παίζουν σπουδαίο ρόλο στην επιτέλεση του κύκλου της ζωής τους. Αν και τα πειράματα πολλαπλασιάζονται από τους ερευνητές, υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεων, που δεν έχουν ερευνηθεί.

Δημιουργός ή τύχη;

 

 

Καμουφλάζ, μιμητισμός και μεταμόρφωση

 

 

Εντυπωσιακός είναι ο τρόπος καμουφλαρίσματος των ζώων, δηλαδή η ικανότητα που έχουν να προσαρμόζουν το χρώμα τους προς το περιβάλλον. Αυτή η αριστοτεχνική προσαρμογή χρησιμεύει σαν μέσο απόκρυψης από τα αρπακτικά ζώα  ή βοηθάει να παραμένουν αθέατα, καθώς ενεδρεύουν για να επιτύχουν τη λεία τους.

Αναφέρουμε ορισμένες περιπτώσεις: Ζώα στη θάλασσα και στη ξηρά, όπως ο χαμελαίων, οι σαύρες, σουπιές, χταπόδια έχουν την ικανότητα του καμουφλάζ. Σε μερικά δευτερόλεπτα αλλάζουν χρωματισμό, προσαρμοσμένα με το χρώμα του δέντρου ή του εδάφους, πάνω στο οποίο βρίσκονται.

Αιτία της αλλαγής του χρώματος είναι άλλοτε μεν αναρίθμητα μικροσκοπικά χρωματοφόρα κύτταρα, που ανάλογα με τη συστολή ή διαστολή τους μεταβάλλουν το χρώμα. Άλλοτε χρωστικές εκκρίσεις, όπως σε ορισμένες πεταλούδες, που προκαλούν τη μαργαριταρένια ή μεταλλική όψη με τις εναλλασσόμενες ανταύγειες ανάλογα με τον φωτισμό.

Οι πεταλούδες, τα ιπτάμενα αυτά κοσμήματα, εξωτικά όντα της ζούγκλας (στην Ιαπωνία, Ν. Γουινέα): Μερικές έχουν μήκος 30 εκατοστά – απίθανα μεγέθη. Στολισμένες υπέροχα με ένα μωσαϊκό χρωμάτων της ίριδας, εκθαμβωτικές ποικιλίες ρουφούν το νέκταρ των λουλουδιών. Μερικές απ’ αυτές είναι κοσμοπολίτικες, μεταναστεύουν κατά εκατομμύρια και διανύουν χιλιάδες μίλια, όπως το είδος Vanessa Cardui.

Ο λογικός άνθρωπος όσο προοδεύει σε πείρα και γνώσεις τόσο καλύτερες και καλαίσθητες κατοικίες κατασκευάζει. Όμως, τα άλογα, ζώα εξ αρχής και αμετάβλητα κατασκευάζουν φωλιές τέλειες, στερεές, ασφαλείς και προνοούν, ώστε μόλις εκκολαφθούν τα νεογνά τους, να βρουν τροφή.

Πώς γνωρίζουν ανώτερα μαθηματικά, το διαφορικό και ολοκληρωτικό λογισμό; Το ζώο ούτε σκέφτεται, ούτε προφητεύει, ούτε έχει συνείδηση. Άλλος γνωρίζει και προνοεί, δίνοντας σ’ αυτό τη δύναμη να ενεργεί σκόπιμα και να κατασκευάζει αριστουργήματα.

Πίσω από το χαλαρό φλοιό του δέντρου βρίσκονται κρυμμένα πέντε χωριστά πήλινα δοχεία, σε μέγεθος κερασιού το καθένα. Τα έφτιαξε η αγγειοπλάστης – σφήκα για τους απογόνους της.

Η εξωτερική επιφάνεια του δοχείου είναι ανώμαλη, αλλά η εσωτερική είναι ομαλή. Με πηλό και σάλιο από το στόμα της κατασκευάζει τις βαθουλωτές αυτές σφαίρες, δημιουργώντας στην κορυφή ένα στόμιο.

Στη συνέχεια, για να αποθηκεύσει φρέσκια τροφή, παραλύει με το κεντρί της μικρές κάμπιες και τις ρίχνει μέσα στο δοχείο όπου κρέμεται το μοναδικό αυγό της από μια λεπτή κλωστή, που παράγει η ίδια. Ας σημειωθεί, ότι για τα θηλυκά, οι κάμπιες που χρησιμεύουν ως τροφή, είναι περισσότερες απ’ ό,τι για τα αρσενικά, διότι η ζωή της θηλυκής προνύμφης κρατάει 1-2 μέρες περισσότερο.

Πώς όμως συμβαίνει η σφήκα να ξέρει, ότι το αυγό θα βγει θηλυκή προνύμφη, ώστε να τοποθετεί περισσότερες κάμπιες; Μήπως η σφήκα σκέπτεται; Μήπως προφητεύει; Αυτό παραμένει μυστήριο για τους ερευνητές. Έπειτα με ένα σβώλο από πηλό, η σφήκα κλείνει το κάθε δοχείο, κι έτσι έχει τελειώσει το έργο της.

Ορισμένα ζώα είναι ιδιαιτέρως αξιοθαύμαστα, για την κατασκευή της φωλιάς τους. Πολύ αξιοπερίεργος είναι ο κάστορας ο αμερικανικός, μοναδικός αρχιτέκτονας διπλωματούχος! Δεκάδες ή και εκατοντάδες κάστορες συναθροίζονται στις όχθες της λίμνης ή του ποταμού.

Εκεί αρχίζουν να κόβουν τα δέντρα με μαθηματική ακρίβεια, σε απόσταση 20 περίπου εκατοστόμετρων από το έδαφος, αλλά κατά τέτοιο τρόπο, ώστε τα δέντρα να πέφτουν προς το μέρος του νερού. Επάνω σ’ αυτά χτίζουν τη φωλιά τους με πηλό, πέτρες και κλαδιά, σχηματίζοντας ολόκληρο συνοικισμό.

Κάθε φωλιά έχει περιφέρεια δύο μέτρα περίπου και ύψος ένα μέτρο, μπαίνουν και βγαίνουν σ’ αυτήν κολυμπώντας. Το εσωτερικό της φωλιάς τους αποτελείται από ένα ή περισσότερα διαμερίσματα.

Το καμουφλάζ, ο μιμητισμός και οι μεταμορφώσεις δεν αποτελούν μια άσκοπη ιδιοτροπία της φύσης. Δυσμενείς συνθήκες, τρομεροί κίνδυνοι, δυσάρεστα του γήρατος, πόλεμος και αλληλοεξόντωση των όντων, είναι γεγονότα που θέτουν σε δοκιμασία τη ζωή των όντων, που όμως παρ’ όλα αυτά επιβιώνουν επί χιλιάδες χρόνια χάρη στον παράγοντα: Θεία πρόνοια.

Το καμουφλάζ είναι ένας προστατευτικός μηχανισμός του ζώου για να αποφύγει τον διώκτη εχθρό που καιροφυλακτεί για τη λεία. Η ζωολογία είναι κατάμεστη από παραδείγματα μιμητισμού ή μεταμφιέσεων προκειμένου να διασωθεί η ζωή που κινδυνεύει. Ενδεικτικώς αναφέρουμε ελάχιστα:

Εκπληκτική περίπτωση μιμητισμού προστατευμένης από τους άρπαγες είναι η προνύμφη μιας πεταλούδας που μιμείται αράχνη της οποίας η αηδής γεύση είναι γνωστότατη στα πτηνά, ενώ άλλη μιμείται ένα φύλλο με κηλίδες μούχλας ή άλλη πεταλούδα μεταμφιέζεται σαν ένα πεσμένο άνθος.

Η ψυχή Καλλίμη μιμείται τόσο θαυμάσια τα νεκρά φύλλα ώστε αναπαριστάνει και τους μύκητες που τα καλύπτουν. Άλλη ψυχή παρουσιάζει άλλο ενδιαφέρον. Μιμείται διαφορετικό είδος από ό,τι είναι, του οποίου τα πουλιά αποφεύγουν την αηδή οσμή.

Αξιοπαρατήρητο μιμητισμό παρουσιάζει ο Βάκιλλος Ρόσσι. Μοιάζει με κλαδάκια ώστε να περνά απαρατήρητος, όταν μένει ακίνητος και ομοιόχρωμος με το κλαδί. Έτσι προστατεύεται αποτελεσματικά από τα πουλιά που είναι περισσότερο ευαίσθητα στην κίνηση παρά στη μορφή της λείας τους.

Ορισμένες ψυχές όπως η Καλλίγων παρουσιάζει στην κοιλιακή όψη, οφθαλμοειδείς κηλίδες που απομιμούνται το κεφάλι κουκουβάγιας. Αυτός ο στολισμός αποτελεί αποτελεσματικό μέσο άμυνας: όταν ξεδιπλώνουν απότομα τις φτερούγες τους, οι ψυχές εκφοβίζουν τα αρπακτικά πουλιά ή ακόμη και εντομοφάγους πίθηκους.

Αξίζει να δει κανείς αυτές τις μεταμορφώσεις που παρουσιάζονται στα Μουσεία εκ του φυσικού. Το συμπέρασμα είναι, ότι υπάρχει ένας απεριόριστος αριθμός θαυμαστών και εκπληκτικών προσαρμογών, όπου τα χρώματα, οι μορφές και η συμπεριφορά συνεργάζονται αρμονικά, ώστε να αντιμετωπίζονται οι κίνδυνοι της διαβίωσης.

Δημιουργός ή τύχη;

 

 

Και τα ανόμοια αλληλοβοηθούνται

 

 

Σε σιωπηρές συμφωνίες, που τηρούνται αιώνες τώρα με συνέπεια και προξενούν τον θαυμασμό, στηρίζονται οι συνεργασίες, που λαμβάνουν χώρα μεταξύ δύο ή περισσότερων αντιπροσώπων του ζωικού βασιλείου.

Εντυπωσιακή συνεργασία παρουσιάζουν ο μελιφάγος, σαρκοφάγο ζώο, μήκους σχεδόν ενός μέτρου, που έχει αδυναμία στο μέλι, όμως δεν μπορεί να ανακαλύψει τη μελισσοφωλιά. Σ’ αυτή τον οδηγούν μικρά πουλιά αποκαλούμενα «μελισσοδηγοί».

Η συνεργασία τους αποβαίνει αποτελεσματική και επωφελής, διότι και οι δύο βρίσκουν πλούσιο τραπέζι.

Ακόμη και στα βάθη των ωκεανών ζουν μικρά πλασματάκια, που ενοχλούν τα ψάρια, όπως ακριβώς τα τσιμπούρια ενοχλούν τα ζώα της στεριάς. Χρειάζονται, λοιπόν, τα ψάρια υπηρεσίες καθαρισμού. Και γι’ αυτή τη δουλειά υπάρχουν ειδικοί καθαριστές, οπλισμένοι με ράμφος και δόντια, που λειτουργούν σαν τσιμπίδα.

Με τη βοήθεια αυτών, τα ψάρια καθαρίζονται από τα παράσιτα, και σαν αμοιβή αφήνουν τους καθαριστές να γευματίσουν καλά. Όταν τελειώσει το γεύμα, τους επιτρέπουν να φύγουν ανενόχλητοι.

Αξίζει, όμως, να προσέξουμε και κάτι άλλο μέσα στη φύση. Πολλά όσα βρίσκονται επάνω στη γη, είτε φυτά είναι αυτά, είτε ζώα είναι, ζουν κατά ένα θαυμαστό εναρμονισμένο τρόπο συμβίωσης και αλληλοεξυπηρέτησης.

Στις ακτές της Καλιφόρνιας συμβαίνει κάτι το εξαιρετικό, που δείχνει αυτή τη συνεργασία της παγκόσμιας συνεργασίας γενικότερα.

Ο βυθός των παραλιών είναι ακατάλληλος για την εναπόθεση του γόνου των ψαριών. Τότε λοιπόν έρχεται βοηθός η ίδια η θάλασσα, που με την πλημμυρίδα της κατακλύζει την παραλία, κατάλληλη για την εναπόθεση αυτή. Ακολουθεί η άμπωτη, που συντελεί ώστε να αποσυρθούν τα νερά. Τότε αρχίζει η επώαση του γόνου πάνω στη θερμή άμμο, όπου έμεινε.

Με μια νέα πλημμυρίδα, οπότε θα έχει συντελεσθεί η επώαση θα παρασυρθεί ο ώριμος πλέον γόνος και θα μπει πάλι μέσα στο υγρό του στοιχείο.

Στη φύση υπάρχουν 55000 είδη μυκήτων, που ανήκουν στο φυτικό βασίλειο. Αυτοί αποσυνθέτουν διάφορες οργανικές ουσίες και παράγουν πολυάριθμες αντιβιοτικές ουσίες.

Οι μύκητες συμβιούν με τα φύκια, ώστε το μεν φύκος που είναι φωτοσυνθετικό εφοδιάζει τον μύκητα με τις αναγκαίες οργανικές ουσίες, ο δε μύκης παρέχει στο φύκος νερό και ανόργανα άλατα.

Τι να πει κανείς για τη συνεργασία των πιο ετερόκλητων ζώων, που το ένα έρχεται να συνεργαστεί αρμονικά με το άλλο και ας είναι το μεν παμφάγο και αρπακτικό, το δε αθώο πλασματάκι;

Θα ακούσατε για το πουλί εκείνο, τον πλουβιανό τον Αιγύπτιο, που…ειδοποιεί με τις φωνές του τον κροκόδειλο για τον επερχόμενο κίνδυνο και τον απαλλάσσει από τα ενοχλητικά γι’ αυτόν παράσιτα, που βρίσκονται επάνω του, χωρίς να φοβάται ακόμα και μέσα στο ανοιχτό του στόμα να μπαίνει.

Ή για την άλλη συνεργασία μεταξύ εντόμων και ανθέων, στην οποία στηρίζεται χωρίς υπερβολές η ύπαρξη όλης της ζωής επί της ξηράς και που φθάνει μέχρι τέτοιου βαθμού τελειότητας, ώστε τα ορμητικά έντομα να ελκύονται από τραχέα φυτά, ενώ τα ευαίσθητα άνθη να δέχονται τα λεπτοφυή έντομα.

Και τώρα ας δούμε μια άλλη συναρπαστική συνεργασία. Η «Μακουλινέα αρίον» μια μπλε πεταλούδα αφήνει τα αυγά της στα άνθη του άγριου θυμαριού.

Η κάμπια που βγαίνει τρέφεται απ’ αυτά και έπειτα από ημέρες πέφτει κάτω αναζητώντας κάτι. Όταν τη βρει κάποιο κόκκινο μυρμήγκι, συμβαίνει τούτο το παράδοξο.

Το μυρμήγκι με τις κεραίες και τα πόδια του χαϊδεύει την κάμπια, οπότε μόνο από το δέκατο δακτύλιο της εκκρίνεται γλυκός χυμός, τον οποίο απορροφά το μυρμήγκι.

Στο μεταξύ έρχονται και άλλα μυρμήγκια, που συμμετέχουν στο γεύμα. Μετά οι δακτύλιοι του θώρακα της κάμπιας πρήζονται. Τότε τα μυρμήγκια μεταφέρουν την κάμπια στη μυρμηγκοφωλιά, δηλαδή στο διαμέρισμα, που γεννιούνται οι νεαρές προνύμφες των μυρμηγκιών.

Εκεί η κάμπια σε αντάλλαγμα του γλυκού χυμού, που έδωσε, τρέφεται από τις προνύμφες των μυρμηγκιών, ωσότου μετά από μήνες μεταμορφωθεί σε όμορφη πεταλούδα.

Μα είναι ατέλειωτα τα παραδείγματα. Ας αναφερθεί κάτι για ένα από τα σπάνια είδη σκώρου. Επιστήμονες στο Σικάγο έκλεισαν σ’ ένα δωμάτιο το θηλυκό σκώρο, μετέφεραν τον αρσενικό έξι χιλιόμετρα μακριά και τον άφησαν ελεύθερο.

Παρά την απόσταση, παρά την ομίχλη και τους καπνούς των καυσαερίων της πόλης, και παρ’ ότι ο άλλος σκώρος ήταν απομονωμένος στο δωμάτιο, ύστερα από λίγες ώρες ο αρσενικός βρισκόταν εκεί και φτερούγιζε έξω από το παράθυρο όπου βρισκόταν το ταίρι του.

Στα ζώα το νευρικό σύστημα μπορεί να παραβληθεί προς ένα γιγαντιαίο ηλεκτρονικό συντονιστή. Η ευαισθησία του νευρικού συστήματος σε αρκετά όντα ξεπερνάει κατά πολύ τους ανιχνευτές που κατασκευάζει ο άνθρωπος, έτσι που αερόβια ζώα είναι προικισμένα με τους τελειότερους πολύπλοκους ανιχνευτικούς μηχανισμούς εκ του μακρόθεν.

Δημιουργός ή τύχη;

 

 

Όλα διηγούνται τη δόξα του Θεού!

 

 

Το πουλί χημικός αποστακτήρας…!

Στα εργαστήρια μας χημικά, βιολογικά, φαρμακευτικά, μικροβιολογικά, κλπ, έχουμε ανάγκη πάντοτε από νερό καθαρό, απαλλαγμένο τελείως από διάφορα άλατα, που περιέχονται στο νερό της βρύσης και της θάλασσας.

Για να το επιτύχουμε αυτό, με τη βοήθεια ειδικών συσκευών βράζουμε το νερό και συμπυκνώνοντας τους υδρατμούς, αποκτούμε νερό απεσταγμένο χημικώς καθαρό (Η2Ο).

Αυτό πλέον χρησιμοποιούμε για να κάνουμε αναλύσεις χημικές, μικροβιολογικές, για παρασκευή φαρμάκων, ορρών κλπ.

Να όμως, που αυτή τη διαδικασία της αποστάξεως την εφαρμόζουν ορισμένα θαλασσοπούλια, αυτά έχουν ειδικά όργανα (αδένες) στη μύτη τους με τα οποία, αφού ρουφήξουν νερό της θάλασσας, κατορθώνουν μέσω αυτών των οργάνων, να διαχωρίσουν το αλάτι από το νερό! Και το οποίο αλάτι το αποβάλλουν υπό μορφή κρυστάλλων-θυσάνων και το εκτοξεύουν με το ράμφος τους.

Η ΣΚΟΛΙΑ είναι ένα έντομο. Η σκολιά λοιπόν, όταν επιτίθεται κατά της κάμπιας της σετωνίας, την κεντρίζει μόνο εκεί, που βρίσκονται συγκεντρωμένα όλα τα κινητήρια νεύρα και μόνο αυτά.

Η κιτρινοπτέρυγη σφήκα, που θα εκλέξει για θύμα της τον γρύλο, ξέρει (μα πώς τα ξέρει;) ξέρει τα τρία νευρικά κέντρα που κινούν τα 3 ζεύγη των ποδιών, γι’ αυτό και θα κεντρίσει πρώτα τον λαιμό, έπειτα τον προθώρακα και τέλος την κοιλιακή χώρα του γρύλου.

Ένα άλλο έντομο «αμμόφιλος» ή «ακανθώδης» θα καταφέρει εννέα αλλεπάλληλα κεντρίσματα σε μια πεταλούδα, όπου υπάρχουν τα εννέα ισάριθμα νευρικά της κέντρα, για να επιτύχει την επιθυμητή παράλυση, όχι όμως τον θάνατο (γιατί ο θάνατος θα επιφέρει σήψη). Κατόπιν το θήραμα, τοποθετείται πλάι στα αυγά, ώστε να είναι κατάλληλη τροφή για τα μικρά, που θα προέλθουν από τα αυγά…

Μια σφήκα μπορεί να βάλει κάτω μια ακρίδα. Αφού κάνει μια τρύπα στο χώμα τσιμπάει με το κεντρί της την ακρίδα στο κατάλληλο ακριβώς μέρος, ώστε να μην πεθάνει, αλλά μόνο να χάσει τις αισθήσεις της  και να εξακολουθήσει να ζει σαν ένα είδος διατηρημένου κρέατος.

Έπειτα η σφήκα τοποθετεί τόσο επιδέξια τα αυγά της, ώστε τα παιδιά της, όταν βγουν από τα αυγά, μπορούν να τρώνε σιγά-σιγά την ακρίδα, χωρίς να τη σκοτώσει, γιατί ψόφιο κρέας θα ήταν γι’ αυτά θάνατος.

Η μητέρα-σφήκα, αφού τα τοποθετήσει έτσι, πετάει μακριά και πεθαίνει.

Ποτέ δεν βλέπει τα μικρά της για να τα δασκαλέψει. Και, όμως, αυτό επαναλαμβάνεται κάθε φορά από τα σφηκόπουλα. Αλλιώς σφήκες δεν θα υπήρχαν.

Τα παραδείγματα είναι ανεξάντλητα. Μόνο τα κολεόπτερα είναι πάνω από 100.000 και το μήκος τους είναι μισό χιλιοστό, φτάνοντας ως τους 115 πόντους!

Πώς; Ποιος τα ρύθμισε έτσι; Ποιος δίδαξε μια τέτοια διορατική και φωτισμένη επινοητικότητα;

 

Καπνιστής…τσιγαρολόγος;

Ο ρυγχίτης, ο σιγαροποιός, πήρε το όνομα του από τη συνήθεια που έχει να στρίβει τσιγάρα. Όμως, δεν καπνίζει, ο λόγος είναι άλλος. Το θηλυκό γεννά λίγα αυγά 4-5 τα οποία είναι ευαίσθητα στην υγρασία και τρώγονται με απληστία από πολλούς εχθρούς.

Ο φίλος μας βρίσκει για πρόχειρη λύση να πάρει 2-3 φύλλα αχλαδιάς ή ένα μεγάλο φύλλο αμπελιού και να το τρυπήσει στα νεύρα για να μπορούν εύκολα να στρίβουν και να μένουν σ’ αυτή τη θέση. Έπειτα παίρνει τις πλευρές των φύλλων, τις τσακίζει, τις στρίβει και φτιάχνει το τσιγάρο του. Εκεί μέσα τώρα γεννά τα αυγά, βέβαιος ότι είναι ασφαλισμένα.

Ένα είδος ποντικού, ο επίμυς, που πάσχει από τεχνητώς προκληθείσα αβιταμίνωση αποδεικνύεται ικανός να διαλέξει, μεταξύ ολόκληρης σειράς τροφών, εκείνη τη βιταμίνη που του λείπει (τη βιταμίνη Β1 π.χ).

Μετά την εκτομή των επινεφριδίων του, που εκδηλώνεται με ελάττωση της ποσότητας του νατρίου, η ευαισθησία του στο κοινό αλάτι γίνεται μεγαλύτερη και το τρωκτικό για να επιζήσει, καταβροχθίζει μεγάλες ποσότητες από αυτό. Πώς εξηγούνται όλα αυτά;

Ή τα έντομα και ζωάκια σκέφτονται ή Κάποιος σκέφθηκε γι’ αυτά;

 

Αιώνια αιχμαλωσία

Η επιστήμη ονόμασε «ένστικτο» τις ενέργειες αυτές, «προσαρμογή, εξέλιξη» στο πέρασμα γενεών και αιώνων χωρίς και να κατορθώνει να αναλύσει βαθύτερα το πρόβλημα. Μα, αυτό δεν είναι ερμηνεία, δεν είναι εξήγηση που να ικανοποιεί. Όταν ρωτούμε τους ειδικούς τι είναι «ένστικτο»; Οι βιολόγοι απαντούν:

Ένστικτο είναι η φυσική εσωτερική ορμή που οδηγεί τα άλογα ζώα σε πράξεις, που είναι σκόπιμες μέχρι τις τελευταίες λεπτομέρειες τους. Είναι έμφυτες κινήσεις επικοινωνίας, πολέμου ή συμμαχίας με τον σύντροφο του, χαιρετισμού ή ζευγαρώματος, αναζήτησης τροφής ή περιπατήσεως, στολισμού – καθαριότητας, υπερασπίσεως των αυγών ή νεογνών.

Η γέννηση του ενστίκτου απασχολεί πολύ τους επιστήμονες και η εξιχνίαση του αποτελεί ένα δύσκολο πρόβλημα. Παρά τις προταθείσες θεωρίες των Δαρβίνου και Λαμάρκ το πρόβλημα «ένστικτο» παραμένει άλυτο.

Δεν μας λένε, πώς το κάθε ζωικό είδος άρχισε να κάνει την ενέργεια αυτή και πώς κατόρθωσε να μην την αλλάξει επί αιώνες, ώστε τελικά να του γίνει ένστικτο.

ΕΝΣΤΙΚΤΟ λοιπόν είναι…είναι… «ένστικτο»! Διασαφηνίσαμε το μυστήριο επικολλώντας μια ταμπέλα με την επιγραφή: ένστικτο.
Μα αυτή η λέξη δεν λέει τίποτε!

Και έτσι αυτό που δεν λέει τίποτε, αυτή η λέξη είναι η ευτελή απάντηση και αφελής ερμηνεία σε τέτοιες μυστηριώδεις τεχνικές ικανότητες, όσο αφορά την «επινοητικότητα και τη σοφία» των ζώων.

Ποιος άραγε όπλισε και οπλίζει το κάθε μικρότατο έντομο ή ζώο με το ένστικτο;

Ποιος;

Δημιουργός ή τύχη;

 

 

Καταπληκτικές συνήθειες πουλιών και ζώων

 

 

Αλκυονίδες ημέρες λέγονται οι ηλιόλουστες ημέρες στο μεσοχείμωνο, που σταματούν οι κακοκαιρίες και επικρατεί γαλήνη σ’ ολόκληρη τη φύση. Είναι οι επτά ημέρες, όπως μικραίνει η ημέρα και οι άλλες επτά όπως αρχίζει να μεγαλώνει. Δηλαδή 14 ημέρες στα μέσα περίπου του πρώτου μήνα του χρόνου, του Ιανουαρίου.

Οι ημέρες αυτές πήραν το όνομα τους από το πουλί αλκυόνη! Η αλκυόνη – γράφει o M. Βασίλειος – είναι ένα θαυμάσιο πουλί.

Η αλκυόνη συνηθίζει να κλωσάει στις ακρογιαλιές, τοποθετώντας τα αυγά της στην άμμο. Κλωσάει στη μέση του χειμώνα, τότε που η θάλασσα απ’ τους πολλούς και δυνατούς ανέμους χτυπάει με ορμή στην ξηρά. Αλλ’ όμως τις επτά ημέρες που κλωσάει η αλκυόνη, κοιμούνται όλοι οι άνεμοι, ησυχάζει και το κύμα της θάλασσας, διότι σε τόσες μόνο ημέρες η αλκυόνη κλωσάει τα πουλάκια της!

Επειδή τα κλωσόπουλα της αλκυόνης έχουν ανάγκη από τροφή, ο Θεός χάρισε στο μικρότατο αυτό πουλί άλλες επτά ημέρες για την αύξηση των μικρών της! Ώστε και οι ναυτικοί όλοι γνωρίζουν το γεγονός αυτό, και ονομάζουν τις ημέρες αυτές αλκυονίδες...

Όταν για ένα πτηνό τόσο μικρό συγκρατείται η μεγάλη και φοβερή θαλασσοταραχή στη μέση του χειμώνα, για τον άνθρωπο που είναι η κορωνίδα της Δημιουργίας, ο Θεός δεν θα κάνει πολύ περισσότερα;

Ο αργυρόχρωμος γλάρος παρουσιάζει μια περίεργη συμπεριφορά. Έτσι οι νεοσσοί του γλάρου ραμφίζουν ένα απολύτως καθορισμένο σημείο του κίτρινου ράμφους του γονιού τους: την κόκκινη κηλίδα που στολίζει το άκρο του. Αυτό το ράμφισμα ενεργεί με τη σειρά του σαν ένα διεγερτικό: ο γλάρος έτσι εκλειπαρείται και εξεμεί εκούσια την τροφή του, για να τη δώσει στο μικρό του. Τα ραμφίσματα αυτά γίνονται ως εκατό.

Αν εξαφανίσουμε τεχνητώς την κόκκινη κηλίδα τα ραμφίσματα μετά βίας ανέρχονται στα 25. Οι λέξεις παράξενο και παράδοξο αναπηδούν στη σκέψη μας γι’ αυτή τη συμπεριφορά. Όμως, η φαινομενική αυτή «νοημοσύνη» των όντων, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ενστικτώδεις σηματοδοτήσεις για να συνεννοηθούν μεταξύ τους (όπως γίνεται στη μέλισσα και το μυρμήγκι).

Τα αυγά όλων των ζώων και ιδιαίτερα των πουλιών αποτελούν πλήρη τροφή για πολλά άλλα ζώα. Όσων πουλιών οι νεοσσοί δεν είναι αμέσως βαδιστικοί, πώς προφυλάγονται στις φωλιές τους, αφού κι αυτά αποτελούν τροφή για πολλά σαρκοφάγα; Σφραγίζουν τη φωλιά τους.

Υπάρχουν κάτι πουλιά, οι βούκεροι (καλάοι) που έχουν ένα σωρό παράξενες συνήθειες για την επώαση, για το μεγάλωμα των νεοσσών και τελικά καταφέρνουν να διαιωνίζουν το είδος τους εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Οι βούκεροι – υπάρχουν περίπου 50 είδη – ζούνε στην Αφρική και στην Ασία και το χαρακτηριστικό τους είναι το μεγάλο ράμφος τους από 38 ως 50 πόντους με λαμπρά χρώματα στο φτέρωμα. Από τους ιθαγενείς θεωρούνται σαν καλά πουλιά, αφού τους απαλλάσσουν από σαύρες, φίδια, αράχνες, σκορπιούς κτλ. Το μήκος το σώματος τους ποικίλει από 40 πόντους μέχρι ενάμισι μέτρο.

Παράξενα από τους βούκερους: Όταν οι βούκεροι πετάνε είναι πολύ θορυβώδεις και το πέταγμα τους θυμίζει πέρασμα τρένου. Σε μερικά είδη το θηλυκό φυλακίζεται εθελοντικά για 14-15 εβδομάδες. Στις φυλακισμένες μητέρες το πτέρωμα πέφτει και ταυτόχρονα ανανεώνεται, ενώ η είσοδος της φωλιάς κλείνεται με λάσπη και μένει μια τρύπα ανοιχτή.

Το αρσενικό τόσο κατά την επώαση όσο και κατά το μεγάλωμα των νεοσσών κουβαλάει την τροφή. Η φωλιά τους, μια τρύπα ενός πολύ ψηλού δέντρου, παραμένει πάντα πεντακάθαρη και σ’ αυτό βοηθούνται από ορισμένα έντομα που απομακρύνουν τα περιττώματα. Σε ορισμένα είδη το αρσενικό επωάζει τα αυγά

Δημιουργούν ισόβια ζευγάρια και γεννάνε 1-2 αυγά. Όταν μεγαλώσουν οι νεοσσοί μαθαίνουν και απορρίπτουν τα περιττώματα τους με καταπληκτική ακρίβεια έξω από τη φωλιά, γυρίζοντας τα νώτα τους προς το άνοιγμα. Όλα αυτά που χαρακτηρίζουμε εμείς σαν παράξενα, αποβλέπουν στη διαιώνιση τους.

Ένα ακόμη από τα πολλά: Η κότα όταν επωάζει τα αυγά της δεν τα αφήνει ακίνητα, αλλά κάθε τόσο τα περιστρέφει με το ράμφος και τα πόδια της. Για αρκετό καιρό δεν ξέραμε για ποιο λόγο το έκανε. Όμως, όταν αρχίσαμε να εφαρμόζουμε την τεχνητή επώαση, τότε ανακαλύφθηκε το μυστικό.

Παρατηρήθηκε ότι τα κλωσοπούλια, που έβγαιναν από την τεχνητή επώαση κατά την οποία τα αυγά έμειναν ακίνητα, ήταν ελαττωματικά. Από ένα έλειπε η φτερούγα, από άλλο το μάτι, από άλλο το ένα πόδι. Ποια ήταν η αιτία που τα κλωσοπούλια ήταν ανάπηρα; Η ακινησία των αυγών. Έτσι έμαθαν οι άνθρωποι, ότι κατά την τεχνητή επώαση πρέπει κάθε τόσο να περιστρέφονται, όπως κατά τη φυσική επώαση.

Και ακόμη πώς ξέρει το κάθε είδος πουλιών, το πόσες ακριβώς ημέρες πρέπει να κλωσήσουν τα αυγά τους; Γιατί είναι διαφορετικό αυτό το χρονικό διάστημα για κάθε είδος ή πώς έμαθαν τα παπάκια να κολυμπούν, αμέσως όταν εκκολαφθούν;

Η κότα μήπως είναι σοφή και ξέρει τι κάνει; Αν της βάλουμε πέτρινα ή πλαστικά αυγά, πάλι θα καθίσει να τα κλωσήσει. Τα παπάκια ρίχνονται μόνα τους στο υγρό στοιχείο, αφού αλείψουν τα φτερά τους με λίπος που εκκρίνει κάποιος αδένας τους.

Τα όντα αυτά ούτε σπούδασαν, ούτε προφητεύουν, αλλά είναι ζωντανά δημιουργήματα του Ύψιστου Θεού!

Μόλις στα μέσα του 19ου αιώνα εφευρέθηκε η σύριγγα, με την οποία εισάγονται τα φάρμακα μέσα στον οργανισμό. Και όμως πολύ θαυμαστά παρόμοια όργανα συναντούμε στο ασήμαντο κουνούπι, το οποίο είναι απαράμιλλο στις χειρουργικές επεμβάσεις.

Αυτό όταν καθίσει στο δέρμα μας, τρυπάει, πριονίζει με τα έξι μαχαιρίδια της προβοσκίδας του, και διαθέτει αντλία, που απορροφά το αίμα. Συγχρόνως εκχύνει από τους σιελογόνους αδένες μια σταγόνα καυστικού υγρού, για να εμποδιστεί η πήξη του αίματος, ώστε να έχει την ευχέρεια να απορροφά περισσότερο.

Επίσης στο κεφάλι και το στόμα των φιδιών υπάρχει μια τέλεια σύριγγα. Όταν το φίδι δαγκώσει κάποιον, κάνει μια - όχι και τόσο ευχάριστη- ένεση δηλητηρίου. Όμως απέναντι στο δικό τους δηλητήριο, τα φίδια, οι μέλισσες, οι αράχνες, οι σκορπιοί, κλπ, είναι απρόσβλητα!

Κατά το 1950 άρχισε η προσπάθεια για την αφαλάτωση του θαλασσινού νερού, γιατί με την αύξηση του πληθυσμού και τη μόλυνση των ποταμών από τις βιομηχανίες, σπανίζει το βρόχινο πόσιμο νερό.

Πολλές μέθοδοι εφαρμόζονται για να απαλλάξουν το νερό της θάλασσας από τα άλατα. Εν τούτοις υπάρχουν θαλασσινά πουλιά, που με ειδικό αδένα κατορθώνουν να απομακρύνουν τα άλατα. Έτσι γίνεται το νερό κατάλληλο για τη βιολογική χρήση τους (βιοφαλάτωση).

Δημιουργός ή τύχη;

 

 

Το μεγαλείο του φτερωτού βασιλείου

 

 

Φτερωτοί μετανάστες… ιπτάμενα κοσμήματα

Ποιος αμφιβάλει, ότι ο άνθρωπος για να πετάξει έλαβε την ιδέα από τα πουλιά; Πρώτος ο Ίκαρος χρησιμοποίησε φτερά σε απομίμηση πουλιών. Και τώρα έπειτα από 100 χρόνια ζωής της αεροπορίας, φαίνεται πως ξεπεράσαμε ότι καταφέρνουν τα πουλιά.

Πραγματικά τα ξεπεράσαμε σε ταχύτητα, σε ικανότητα, στη μεταφορά μεγάλων βαρών και στον…εκκωφαντικό θόρυβο! Ποια από τις συσκευές, που επινόησε ο άνθρωπος, μπορεί να ξεπεράσει τον χαραδριό, που πετάει πλέον από τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα, χωρίς να σταματήσει, καταναλίσκοντας μόνο ένα λεπτό στρώμα λίπους για καύσιμο; Οι πύραυλοι μας βέβαια πηγαίνουν πολύ – πολύ μακρύτερα αλλά κάνουν τεράστια κατανάλωση καυσίμων.

«Κάθε φορά που καλωσορίζουμε ή αποχαιρετούμε πουλιά, που έρχονται ή φεύγουν από την πατρίδα μας, γινόμαστε μάρτυρες μπροστά σ’ ένα θαύμα, μπροστά σε κάτι, που βρίσκεται πέρα από την ανθρώπινη γνώση».

Αυτά τα λόγια τα είπαν ειδικοί επιστήμονες που ασχολήθηκαν χρόνια και χρόνια, με το μυστήριο της αποδημίας των πουλιών.

Ένα κολύβριον, ένα χελιδόνι, προβληματίζει τους σοφούς, και πόσες φορές ο άνθρωπος ξαφνιάζεται με την ιδέα ότι όλα τα ξέρει!  

Η πλήρης εξήγηση για το πώς τα αποδημητικά πουλιά πραγματοποιούν τα ταξίδια τους, παραμένει ακόμη άγνωστη. Η αποδημία των πουλιών! Ένα μυστήριο της Δημιουργίας, που δεν έχει ακόμα ερμηνευτεί! Απλά γνωρίζουμε μερικές συναρπαστικές αλήθειες γι’ αυτούς τους καταπληκτικούς ταξιδιώτες:

• Για καύσιμα αποθηκεύουν περισσότερο λίπος στο σώμα τους, προτού ξεκινήσουν.

• Η ταχύτητα με την οποία πετούν κυμαίνεται από 32 ως 60 χιλιόμετρα την ώρα.

• Το ύψος στα αποδημητικά τους ταξίδια ποικίλλει. Πετούν σχεδόν ξυστά πάνω από τα κύματα της θάλασσας και φθάνουν ως το ρεκόρ ύψους εννέα χιλιομέτρων. Και να φανταστεί κανείς ότι τα σημερινά αεριωθούμενα, που ταξιδεύουν σε ύψος 7.500 – 12.000 μέτρα, έχουν θαλάμους που διατηρούν σταθερή την ατμοσφαιρική πίεση για την ασφάλεια και άνεση των επιβατών. Διαφορετικά παθαίνουν δύσπνοια και εξάντληση στα 4.300 μέτρα και μπορεί να πεθάνουν όταν ξεπεράσουν τα 8.000 μέτρα.

Ο μικρός φυλλόσκοπος της Νέας Αγγλίας πετάει 3.700 χιλιόμετρα χωρίς καμία διακοπή, για να περάσει τον χειμώνα στη Νότια Αμερική.

Το ρεκόρ, όμως, κατέχει η Αρκτική ορεπανίδα, η οποία ταξιδεύει 17.700 χιλιόμετρα κάθε διαδρομή, χωρίς σταθμό, από τον τόπο της αναπαραγωγής στην Αρκτική μέχρι τη χειμερινή κατοικία της στην Ανταρκτική. Δηλαδή σχεδόν το μισό της απόστασης του γύρου της γης.

Ενώ το κοκκινολαίμικο κολίβριο, που ζυγίζει περίπου 10 γραμμάρια, πετάει 800 χιλιόμετρα κατά μήκος του κόλπου του Μεξικού χωρίς σταθμό, κουνώντας τα φτερά του 50 φορές το δευτερόλεπτο σε 25 ώρες. Πόσο υπέροχα όργανα πρέπει να έχουν αυτά τα όντα!

Επίσης, στις αποδημίες των πουλιών συναντούμε πρωτοφανή προγραμματισμό και τάξη. Πώς συγκεντρώνονται τόσα πουλιά, πώς μπαίνουν στην σειρά, πώς σχηματίζουν το υπέροχο Λ, πώς κατευθύνονται στον προορισμό τους;

Αναφέρονται αποδημητικά σμήνη από ψαρόνια, που ανέρχονταν στο ένα εκατομμύριο, από σπίνους με αριθμό μελών σε πολλά εκατομμύρια και από θαλασσοπούλια – τους αυστραλιανούς θαλασσοβάτες – με δεκάδες εκατομμύρια! Είναι χάρμα οφθαλμών, εξαίσια γοητεία να αντικρύζει κανείς μια τέτοια μεγαλειώδη ευταξία. Ποιος τους έδωσε τη φοβερή δυνατότητα και αντοχή, την καταπληκτική ικανότητα να αεροπλοούν;

Από τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η αιολική ενέργεια είναι, ότι ο μύλος δεν παράγει ωφέλιμη ενέργεια, όταν περιστρέφεται με ταχύτητα χαμηλότερη των 20 στροφών στο λεπτό.

Γερμανοί επιστήμονες βρήκαν μια λύση στο πρόβλημα, παρατηρώντας τι κάνουν τα πουλιά για να διευκολύνουν την πτήση τους: Απλώνουν τις άκρες των φτερών τους και δημιουργούν έτσι μικρούς στροβίλους που δημιουργούν μια μικρή ώθηση προς τα άνω.

Η αρχή αυτή εφαρμόστηκε με τη δημιουργία ενός είδους «συγκεντρωτικής μηχανικής συσκευής» για τον αέρα που αυξάνει την απόδοση του μύλου ως 8 φορές.

 

Μια φτερωτή… «λύρα»

Το 1978 στην Αυστραλία, Ευρωπαίοι εξερευνητές έπιασαν ένα «μεγάλο φασιανό των βουνών». Έτσι νόμισαν. Όμως ξεγελάστηκαν. Φασιανός δεν ήταν.

Το περίεργο πουλί, με μια θεαματική επίδειξη της ουράς του, ήταν σαν να τους έλεγε, ότι δεν είχε καμία σχέση με φασιανό. Φέρνοντας κάθετη την ουρά στο σώμα κι ανοίγοντας την επιδεικτικά, παρουσίασε μια πολύχρωμη φανταχτερή βεντάλια που σπιθοβολούσε στον ήλιο τα ασημιά της χρώματα. Έδωσαν στο πουλί το ελληνικότατο όνομα: λύρα.

Αλλά δεν είναι μόνο θέαμα αυτό το πουλί. Είναι και άκουσμα. Η λύρα είναι ένας υπέροχος τραγουδιστής. Η μελωδία της είναι μοναδική. Οι επιστήμονες συμφωνούν, ότι οι φωνητικές ικανότητες της λύρας είναι καταπληκτικές.

Όλο το χρόνο τραγουδάει γλυκά η λύρα. Και όσο για τη δύναμη, που έχει η φωνή της, φτάνει να πούμε, ότι στα ανοιχτά δάση ακούγεται ένα χιλιόμετρο μακριά!

Αλλά οι λύρες έχουν κι άλλο χάρισμα. Μιμούνται με απόλυτη ακρίβεια, όποια φωνή ακούσουν! Σαστίζεις κυριολεκτικά, να τις ακούς να επαναλαμβάνουν ολόιδια τη μελωδία της τσίχλας, το χαρούμενο τραγούδισμα του κότσυφα. Μα, το ακόμα πιο περίεργο είναι, να σου παρουσιάζουν συναυλία από πολλά πουλιά μαζί!

Κι έπειτα, μιμούνται κάθε θόρυβο. Το πλατάγιασμα των φτερών της κατακόκκινης ροζέλλας, το κελάρυσμα του ρυακιού, το γάβγισμα του σκύλου, το σφύριγμα των τρένων, το κλάξον των αυτοκινήτων…!!

Κι όλα αυτά τα πετυχαίνει, χωρίς ξεχωριστές προσπάθειες, χωρίς κόπο, φυσικά, αβίαστα, χαριτωμένα. Είναι ξεχωριστό στολίδι στα πάρκα των μεγάλων πόλεων της Αυστραλίας.

Όπως κάθε πουλί έτσι και τις λύρες, αν τις κλείσεις σε κλουβί, χάνουν όλη τη χάρη τους. Παύουν τις θεαματικές κινήσεις τους. Παύουν το γλυκό τραγούδι τους.
Σπίτι τους είναι το δάσος τους. Ο χώρος που τους όρισε ο Δημιουργός τους.

 

Καταπληκτικές αισθήσεις

Είναι μυστηριώδης η ικανότητα των περιστεριών να προσανατολίζονται κάτω από αντίξοες συνθήκες. Το μυστήριο που καλύπτει τον τρόπο προσανατολισμού αυτών των πουλιών κεντρίζει τους φυσιοδίφες στο να το διαλευκάνουν. Το περιστέρι, είναι ένα χαριέστατο, κομψό, ειρηνικό πτηνό (υπάρχουν 130 είδη και 450 ποικιλίες).

Ως γνωστό τα περιστέρια προαισθάνονται τους σεισμούς αρκετές εβδομάδες πριν εκδηλωθούν. Η ικανότητα αυτή σχετίζεται με το, ότι μπορούν να αντιλαμβάνονται ήχους χαμηλών συχνοτήτων από πολύ μεγάλες αποστάσεις. Ας σημειώσουμε εδώ και το άλλο: ότι μπορούν να βλέπουν φωτεινά κύματα που είναι αόρατα για το ανθρώπινο μάτι.

Όταν, λοιπόν, προετοιμάζεται ένας σεισμός, αρχίζουν οι πρώτες μετατοπίσεις στις γήινες μάζες. Αυτές οι μετατοπίσεις συνοδεύονται από πολύ μικρές δονήσεις, ήχους δηλαδή πολύ χαμηλής συχνότητας. Έχοντας τα πουλιά αυτά τη δυνατότητα να συλλαμβάνουν εύκολα τους εν λόγω ήχους, μπορούν και προβλέπουν τους σεισμούς.

Πρόσφατες έρευνες βιολόγων ανακάλυψαν κάτι πολύ εντυπωσιακό: Τα περιστέρια κατορθώνουν να εντοπίζουν τη σελήνη στο φως της ημέρας και να τη χρησιμοποιούν σαν σημείο αναφοράς στο πέταγμα τους. Πράγμα που σημαίνει ότι διαθέτουν ένα είδος ραντάρ. Η ανακάλυψη αυτή πραγματοποιήθηκε ύστερα από πολυετείς παρατηρήσεις των βιολόγων W. Keeton και T. Larkin του Πανεπιστημίου του Cornell.

Μυστηριώδες, λοιπόν, ρολόι ή ραντάρ για την ανεύρεση του σωστού δρομολογίου με τη βοήθεια της σελήνης! Απορεί κανείς με τα καταπληκτικά αυτά φαινόμενα.

Οι επιστήμονες που πραγματοποίησαν αυτή την ανακάλυψη, δεν έχουν διαλευκάνει πλήρως το θέμα: Απορίες μένουν. Διερωτούνται λόγου χάρη αν τα περιστέρια νιώθουν το αδύνατο πεδίο βαρύτητας της σελήνης ή αν επενεργεί κάποια διαδικασία σχετικά με τις ορμόνες, κάποιος ορμονικός μηχανισμός.

Πάντως τα πουλιά αυτά διαθέτουν τόσες εκπληκτικές ικανότητες που αφήνουν κατάπληκτο και σκεπτικό τον άνθρωπο. Τα καταφέρνουν να χρησιμοποιούν το μαγνητικό πεδίο της γης. Τα καταφέρνουν να εκμεταλλεύονται το μεσημβρινό ύψος του ήλιου. Τα καταφέρνουν να διακρίνουν φωτεινά κύματα που για μας είναι αόρατα.

Τα καταφέρνουν να αντιλαμβάνονται τις ελάχιστες μεταβολές στην ατμοσφαιρική πίεση. Τα καταφέρνουν να ακούνε ήχους πολύ χαμηλής συχνότητας. Τα καταφέρνουν να ανιχνεύουν το δρομολόγιο τους με μια ιδιαίτερα προικισμένη όσφρηση. Μπορούν να θέτουν σ’ ενέργεια αρκετά συστήματα προσανατολισμού.

Κοίτα – ποιος ξέρει; - μπορεί να κρύβουν και άλλες θαυμαστές ικανότητες, που θα τις επισημάνουν καινούργιες επιστημονικές έρευνες. Ο προσεκτικός μελετητής βλέπει και στοχάζεται…

Δημιουργός η Τύχη;

 

 

Στολίδια του βυθού

 

 

Ας πούμε κάτι για τα κοχύλια. Τι χρώματα! Τι σχήματα! Ποικιλόμορφος σιωπηλός κόσμος ζει στα απρόσιτα βάθη της θάλασσας. Όσοι με σκάφανδρα και ειδικούς φακούς φτάνουν στο υποβρύχιο αυτό βασίλειο, δοκιμάζουν έκπληξη, δέος, θαυμασμό. Ψάρια, φυτά, όστρακα, μαλάκια, κοράλλια και μέσα σ’ όλα αυτά, τα περίφημα μαργαριτοφόρα κοχύλια.

Είναι να θαυμάζει κανείς το μεγαλείο της δημιουργίας, το πώς σχηματίζεται ένας πολύτιμος λίθος μέσα σ’ ένα ζωντανό οργανισμό. Μέσα στο όστρακο μπαίνει συνήθως ένα μικροσκοπικό σωματίδιο. Το ζώο ενοχλείται από την ξένη παρουσία. Για να το απομακρύνει λοιπόν, χύνει γύρω του μια μαργαρώδη ουσία και το σκεπάζει όλο και περισσότερο σιγά-σιγά. Αυτή η ουσία έχει δημιουργήσει πλέον ένα μαργαριτάρι.

Κατά την άνοιξη οι δύτες παίρνουν τα όστρακα και τα αφήνουν στον ήλιο να ξεραθούν. Έπειτα ανοίγουν τα όστρακα, παίρνουν τα μαργαριτάρια και τα κατεργάζονται, ώστε να γίνουν στιλπνά και ομαλά, για να προωθηθούν κατόπιν στο κοσμηματοπωλείο.

Τα όστρακα αποτελούν μια μεγάλη ομάδα του ζωικού βασιλείου. Ζουν στη θάλασσα και είναι γνωστά σε όλους μας: μύδια, στρείδια, κοχλίες κ.α. Στο Μουσείο Γουλανδρή των Αθηνών έχουν συλλεγεί περί τα 15.000 χιλιάδες δείγματα. Αξίζει να δει κανείς αυτά τα εκθέματα, που αποτελούν μια επιλογή οστράκων από όλες τις θάλασσες.

Ψάρια πανέμορφα με τις φανταχτερές πολύχρωμες φορεσιές τους σε πολυποίκιλες μορφές και σχήματα κολυμπούν ανάμεσα σε κοραλλιογενή φανταστικά κτίρια του βυθού, που υψώνονται σαν πύργοι ή καμπαναριά εκατοντάδες μέτρα από τον βυθό. Υπάρχουν κοράλλια κίτρινα, γαλάζια, μαύρα και λευκά, αλλά τα ωραιότερα είναι τα κόκκινα.

Σύμφωνα με τους βιολόγους, στην Αυστραλία εκατομμύρια κοράλλια και πολύποδες όλα μαζί αφήνουν τις κύστεις με τα αυγά τους την άνοιξη τις ίδιες δύο νύχτες στον ωκεανό. Οι κύστεις επιπλέουν στην επιφάνεια και σκάνε, τα ωράρια ενώνονται με το σπέρμα και τι επόμενες λίγες μέρες αναπτύσσονται οι κάμπιες.

Ποιος όμως ειδοποιεί τους πολύποδες για την κατ’ εξοχήν γαμήλια αυτή συγκέντρωση:

Οι ερευνητές δεν ξέρουν. Υποπτεύονται ότι η θερμοκρασία και το σεληνόφως δίνουν το σύνθημα.

Εσείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές τι λέτε;

Θεαματικά είναι και τα χρυσόψαρα, χρυσαφιά ή ασημένια ή σκούρα μαύρα με λαμπερές κηλίδες, συγγενή με αυτά που τα κλείνουμε στις γυάλες, σαν στολίδια του σπιτιού μας.

Άλλα στολίδια του βυθού είναι τα ακτίνια. Φαίνονται ότι είναι λουλούδια, όμως είναι ζώα. Με υπέροχους χρωματισμούς τα ξωτικά αυτά ανθόζωα, που αριθμούν σε χίλια είδη περίπου, στρώνουν τις εκτάσεις του βυθού με εντυπωσιακούς σε ομορφιά τάπητες.

Θαλάσσιες καλλιέργειες
Αμερικανοί επιστήμονες ανακάλυψαν φυτά που μπορούν να ζήσουν κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας σε μεγαλύτερο βάθος από όσο πιστευόταν ότι είναι δυνατόν. Το νέο είδος φυτού που εντόπισαν οι ερευνητές του τμήματος βοτανολογίας του «Σμισθόνιαν Ινστιτούτου» βρίσκεται στο βυθό του ωκεανού κοντά στο νησί Σαν Σαλβατόρε των Μπαχάμας και σε βάθος 272 μέτρων! Λόγω ελλείψεως φωτός οι βοτανολόγοι πίστευαν ότι κανένα φυτό δεν αντέχει κάτω από τα 180 μέτρα.

Τώρα απομένει να διαπιστώσουν οι επιστήμονες τον τρόπο με τον οποίο το νέο είδος φυτού καταφέρνει να πραγματοποιήσει τη φωτοσύνθεση σε τόσο υψηλό ποσοστό, με σχεδόν παντελή έλλειψη φωτός.

Λιβάδια που ταξιδεύουν
Είναι λιβάδια, που σ’ όλη τους τη ζωή βρίσκονται σε αδιάκοπη κίνηση. Ολοζώντανα καταπράσινα λιβάδια από δισεκατομμύρια και δισεκατομμύρια μικροσκοπικά φυτά και ζωάκια φτιάχνουν το θησαυρό της θάλασσας, που λέγεται «πλαγκτόν».

Κατάσπαρτοι είναι οι ωκεανοί και οι θάλασσες, τα ποτάμια κι οι λίμνες, απ’ αυτό το θαυμάσιο πλαγκτόν. Τι να δεις με γυμνό μάτι, όταν, σου λέει, είναι τόσο μικροσκοπικό κάθε φυτό και ζώο τους, σαν τα μόρια της σκόνης, που βλέπεις να ανεβοκατεβαίνουν σε μια ακτίνα ήλιου μέσα σε σκοτεινό δωμάτιο.

Ας βάλουμε, επομένως, ένα απ’ αυτά τα λιβάδια του πλαγκτόν κάτω από το μικροσκόπιο. Βλέπουμε φυτά ανακατεμένα με ζώα. Τα φυτά μας κάνουν το φυτοπλαγκτόν και τα ζώα το ζωοπλαγκτόν.
Στα αθέατα φυτά του φυτοπλαγκτόν είναι η βάση της ζωής σε κάθε ωκεανό και θάλασσα.

Με τη βοήθεια της πράσινης ουσίας (χλωροφύλλη), που έχουν, και με το φως του ήλιου, είναι τα μόνα όντα της θάλασσας, που μπορούν να μετατρέπουν ανόργανες ουσίες σε οργανικές, για να ζουν τα ίδια, αλλά και να γίνονται τροφή σε άλλους οργανισμούς. Δεν είν’ αυτό ένα εξαίσιο έργο;

Τι να πούμε, όμως, για τα είδη του ζωοπλαγκτόν; Εδώ έχουμε εκατομμύρια διαφορετικά είδη! Μέσα σ’ αυτά βρίσκονται αυγά, προνύμφες και νεογέννητα μικρά από άλλα μεγαλύτερα είδη. Τα σπουδαία ζωάκια του ζωοπλαγκτόν είναι:

Τα κριλλ
Οι επιστήμονες τα ονομάζουν ευφαυσιώδη. Ο περισσότερος κόσμος όμως, τα ξέρει με το όνομα «κριλλ». Επειδή μοιάζουν όμως με μικροσκοπικές γαρίδες, είναι γνωστά και με το όνομα «ψιλό γαριδάκι».

Είναι καταπληκτικοί οι αριθμοί που μας δίνουν οι στατιστικές γι’ αυτά τα μικροσκοπικά ζωάκια.  Μας λένε π.χ. ότι στον Ανταρκτικό ωκεανό η παραγωγή τους κάθε χρόνο φτάνει το ενάμισι δισεκατομμύριο τόνους!! Και αυτό βέβαια μόνο στην Ανταρκτική. Για να σκεφτείτε, που φτάνει ο αριθμός τους, αν υπολογίσουμε, τι γίνεται σ’ όλες τις θάλασσες!

Τα κριλλ αποτελούν την πιο πολυάριθμη κατηγορία ζώων στον κόσμο! Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει σ’ όλα τα άλλα ζώα της φύσης που με το πέρασμα των χρόνων μειώνονται, τα κριλλ χρόνο με χρόνο πλουτίζουν τους ωκεανούς και τις θάλασσες.

Τα κριλλ είναι η αποκλειστική τροφή της φάλαινας και μάλιστα της γαλάζιας φάλαινας, που είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο. Και καταλαβαίνει κανείς, τι θα πει «τροφή της φάλαινας»; Πραγματικός θερισμός της θάλασσας! Δεν γεμίζει το στομάχι της, αν δεν χωρέσει 1000 κιλά!

Βέβαια, αυτά τα μικροσκοπικά ζωάκια του πλαγκτόν, που είναι πολύ πλούσια σε βιταμίνη Α και πρωτεΐνες, δεν είναι μόνο τροφή για τις φάλαινες. Είναι και τροφή, για κάθε οργανισμό από τον πιο μικρό της θάλασσας μέχρι τον πιο μεγάλο.
Φυτοπλαγκτόν και ζωοπλαγκτόν, λοιπόν, συνθέτουν το μεγάλο θαύμα της θάλασσας. Από τον πιο απλό οργανισμό μέχρι τα μεγάλα θαλάσσια κήτη, στηρίζονται σ’ αυτό για τη διατροφή τους. Τι θα ήταν οι θάλασσες χωρίς αυτά; Ίσως μια απέραντη ερημική έκταση.

Τέλος, σαν φαντασμαγορικό παραμύθι παρουσιάζεται το θέαμα στις θάλασσες από φωσφορισμούς και λάμψεις, που εκπέμπουν μικρά και μεγάλα ψάρια. Κάτι αντίστοιχο με την πυγολαμπίδα.

Βιοφωτισμός
Παραγωγή φωτός σε πολλούς και διάφορους τόνους και χρωματισμούς. Φωσφορισμοί στα κύματα από μικροοργανισμούς, φωσφορισμοί από σουπιές, καλαμάρια και χταπόδια, υποκύανο φως από γαλάζιες μέδουσες, ισχυρές δέσμες κόκκινου, κίτρινου, πράσινου φωτός από φωτοβόλα όργανα μεγάλων ψαριών, που ζουν σε μεγάλα βάθη, συνθέτουν ένα εξαίσιο μεγαλείο.

Και δεν πρόκειται για ακίνητα ζώα, αλλά για κινούμενα και στροβιλιζόμενα, πράγμα που κάνει να σχηματίζονται φανταστικές και ονειρώδεις εικόνες ανυπέρβλητης ομορφιάς. Εμπρός σε τέτοιους μαγικούς κήπους θεαμάτων – θαυμάτων - η ψυχή συγκλονίζεται και αναρωτιέται:

Τύχη ή Δημιουργία;

 

 

Ομορφιές και προκλήσεις του βυθού της θάλασσας

 

 

Η ΘΑΛΑΣΣΑ! Αυτή η απέραντη γαλάζια απλωσιά που εκτείνεται μπροστά μας στεφανωμένη με ομορφιές και χρώματα, χαρές, φόβους και καημούς, ανέκφραστο μυστήριο.

Κάθε τόσο αλλάζει το πρόσωπο της, γίνεται γαλάζια ή ζαφειρένια, μαβιά ή σκοτεινή. Και καθώς ο φωτεινός νυμφίος τη λούζει το καταμεσήμερο, αυτή ντύνεται το βαθυγάλανο μανδύα της, ενώ όταν σκυθρωπάζει ο ουρανός γίνεται γκρίζα, σκοτεινή, ένα σημάδι της καταστροφής που κρύβει στα σπλάχνα της.

Ο βυθός της κρύβει περισσότερους θησαυρούς, περισσότερα μυστήρια παρά όλη η ξηρά.

Από πού να αρχίσει κανείς και από πού να τελειώσει; Θα αναφέρουμε μερικά, λίγα, γιατί η έρευνα μας μοιάζει κάπως με τον αστυνομικό. Όσο λεπτομερέστερα-εξονυχιστικά κι αν ψάξει σε μια πολυκατοικία πολλά μυστικά θα του ξεφύγουν. Και στην περίπτωση μας δεν έχουμε να κάνουμε με μια πολυκατοικία, αλλά με χίλιες μύριες ομορφιές που διασαλπίζουν άρρητη καλλονή και λαμπρότητα. Θα κάνουμε μια μικρή δειγματοληψία από την απέραντη αφθονία.

ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ και σπάνιες απολαύσεις δοκιμάζουν όσοι αντικρίζουν τον υποβρύχιο παράδεισο. Βυθός: ένας κόσμος απίστευτος, που κρύβει αινίγματα με αφάνταστες ποικιλίες.

Στα 750 μέτρα γαρίδες που φωτοβολούν. Και τα φύκια ακόμη ανακαλύπτουν στον ερευνητή του βυθού έκτακτες ομορφιές. Μερικά απ’ αυτά έχουν έντονο κόκκινο χρώμα και δίνουν την εντύπωση, ότι πρόκειται για καταποντισμένα τριαντάφυλλα.

Τα φύκια αποτελούν το 10% του φυτικού κόσμου. Σε ένα γραμμάριο νερού είναι δυνατό να υπάρχουν περισσότερα από 100.000(!) άτομα μονοκύτταρων φυκιών! Όταν βρίσκονται στον βυθό των υδάτινων μαζών λέγονται βένθος, ενώ όταν αιωρούνται αποτελούν το λεγόμενο φυσικό πλαγκτόν.

Για την εξαιρετικά μεγάλη σημασία των φυκιών μπορούν επί πλέον να αναφερθούν τα εξής γενικά: Τα φύκια στις θάλασσες αποτελούν μια από τις κυριότερες τροφές των υδρόβιων ζωικών οργανισμών. Είναι φυτά φωτοσυνθετικά και το παραγόμενο απ’ αυτά οξυγόνο παρέχει το 50% του υπάρχοντος στην ατμόσφαιρα.

Πολλά απ’ αυτά χρησιμοποιούνται σαν πρώτη ύλη στη βιομηχανία για παραγωγή λιπασμάτων, ζωοτροφών κλπ. Όπως, επίσης, και στη φαρμακοβιομηχανία. Είναι βεβαιότητα και όχι απλή επιστημονική φαντασία, ότι πολύ σύντομα θα χρησιμοποιηθούν για τη διατροφή του ανθρώπου, αφού ήδη γίνονται προσπάθειες «καλλιέργειας» φυκιών γι’ αυτό τον σκοπό. Η φωτοσύνθεση σ’ αυτά μπορεί να γίνει και μέχρι του βάθους 180 μέτρα! Υπάρχουν βιότοποι, όπου σ’ ένα γραμμάριο χώματος έχουν μετρηθεί 100.000 μονοκύτταρα φύκια.   

 

Ασυνήθιστα και παράξενα είδη από τον εκπληκτικό κόσμο του βυθού

Στα θαλάσσια φύκια ανήκουν τα λεγόμενα διάτομα. Είναι φυτά, σύνολο μικρών μονοκύτταρων οργανισμών, που δεν φαίνονται με γυμνό μάτι παρά μόνο με ένα καλό μικροσκόπιο, και βοηθούν στην παραγωγή οξυγόνου όπως όλα τα φυτά.

Τα διάτομα μαζί με άλλους μικροοργανισμούς αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του πλαγκτού της θάλασσας. Ένα μόνο διάτομο, μέσα σ’ ένα μήνα, μπορεί να πολλαπλασιαστεί σε εκατό εκατομμύρια διάτομα! Όταν τα κοιτάζουμε με το μικροσκόπιο, παρουσιάζουν μια απερίγραπτη ομορφιά σε σχέδια, σε λάμψη, σε συμμετρία.

Ποιος  καλλιτέχνης τα ‘φτιαξε με τέτοιο γούστο! Ολοζώντανα στολίδια περιλαμβάνει τούτος ο τεράστιος μικρόκοσμος. Άλλα σαν άστρα, άλλα σαν πολυέλαιοι, σαν έλικες, τρίγωνα, τετράγωνα, ρόμβοι, ένα σωρό ατέλειωτα σχέδια. Πολλές πραγματικότητες δεν πιάνουν τα γήινα μάτια μας.

ΤΟ ΔΙΑΤΟΜΟ είναι κλεισμένο σ’ ένα διάφανο όστρακο και, όταν πεθαίνει τα νεκρά όστρακα απολιθώνονται και σχηματίζουν τεράστιες εκτάσεις από πυριτικά πετρώματα. Αυτά είναι ο κύριος φυτικός κόσμος της θάλασσας, που βοηθά στην παραγωγή οξυγόνου και γίνεται τροφή σε κάθε υδρόβιο οργανισμό, από τις λιλιπούτειες γαρίδες μέχρι τις μεγαλόσωμες φάλαινες.

Πριν χιλιάδες χρόνια υπήρχαν διάτομα στη γη, που σήμερα βρίσκονται απολιθωμένα σε εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα. Πολλοί επιστήμονες συμφωνούν, ότι ένα μέρος από το πετρέλαιο που χρησιμοποιούμε σήμερα βγαίνει από τέτοια απολιθωμένα διάτομα. Κι όλο αυτό από ένα σταγονίδιο λαδιού, που βρίσκεται στον πυρήνα κάθε τέτοιου μικροοργανισμού αόρατου, στο γυμνό μάτι μας.

Οι ερευνητές βρήκαν ότι υπάρχουν πάνω από 15.000 είδη διάτομα, και είναι τόσο μικρά, ώστε για να σχηματιστεί μια σταγόνα απ’ αυτά, χρειάζονται 15 εκατομμύρια!

Σήμερα οι ερευνητές καλλιεργούν και χρησιμοποιούν μικροοργανισμούς και μικρόβια εξειδικευμένα, όπως π.χ. το βακτηρίδιο Acinetobacter calcoaceticus που διασπά το πετρέλαιο: είναι μια μέθοδος εναντίον της ρύπανσης της θάλασσας από διαφυγόν πετρέλαιο.

Αλλά και αντιθέτως υπάρχουν μικροοργανισμοί που δουλεύουν για μας. Δηλαδή είναι εξειδικευμένοι που παράγουν προϊόντα τα οποία αυξάνουν και διευκολύνουν την άντληση του πετρελαίου από τα βάθη της γης.

Ενώ εξ άλλου υπάρχουν χρήσιμοι μικροοργανισμοί που παράγουν πετρέλαιο: Μικροοργανισμούς που παράγουν μεθάνιο ανακάλυψαν σε περιοχές πετρελαιοπηγών Ρώσοι επιστήμονες. Και  λογαριάζουν να τους χρησιμοποιήσουν στην παραγωγή καυσίμων από τα κατάλοιπα του αργού πετρελαίου. Οι μικροοργανισμοί αυτοί αναπτύσσονται σε θερμοκρασίες 28-37 βαθμών Κελσίου.

«Βάλε γαλατσίδα… στο ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου σου και πήγαινε όπου θέλεις εκδρομή!»

Γαλατσίδα: είναι ελληνικό φυτό που φυτρώνει σε μεγάλες εκτάσεις και κάτω από ελαιώνες. Από το γάλα τους παράγεται πετρέλαιο!

Ίσως αρκετοί θεωρήσουν το πάρα πάνω σαν ιδέα- μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Και όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδότησε στη χώρα μας ερευνητική ομάδα, με σκοπό τη διαπίστωση της δυνατότητας παραγωγής πετρελαίου από γαλατσίδες. Μέχρι της στιγμής φαίνεται δυνατή η ετήσια παραγωγή δυο βαρελιών πετρελαίου το στρέμμα με φθηνό κόστος!

 

 

Τα γονίδια

 

 

Ο πυρήνας του κυττάρου ουσιαστικά είναι ένα σακουλάκι, στο οποίο περιέχονται οι φορείς της κληρονομικότητας, δηλαδή τα γονίδια σε μεγάλο αριθμό. Εκεί μέσα είναι γραμμένα – κρυπτογραφημένα – κανονισμοί, δρομολόγια, μηχανισμοί, τρόποι εκτελέσης, λειτουργίες και πρόγραμμα που λέγεται γενετικό και που μεταφράζεται με τον γενετικό κώδικα.

Και εδώ είναι το θαυμαστό, ότι όλοι οι οργανισμοί από τον υπερμικροσκοπικό ιό μέχρι τον άνθρωπο, χρησιμοποιούν την ίδια γενετική γλώσσα, δηλαδή τον ίδιο γενετικό κώδικα. Βάσει αυτού με αυστηρή πειθαρχία εκτελούνται στον κατάλληλο χρόνο όλες οι πολύπλοκες βιοχημικές διεργασίες που συνθέτουν τη ζωή.

Ωστόσο παρά τις συνεχώς αυξανόμενες γνώσεις μας, στο βάθος παραμένει αναπάντητο το ερώτημα: «Ποιο είναι το ποιητικό αίτιο που θέτει σε κίνηση όλους αυτούς τους λειτουργικούς μηχανισμούς και γιατί;»

Κάθε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος, χωρίς προκατάληψη και κακοπιστία, είναι αναγκασμένος από τα πράγματα να παραδεχθεί, ότι ένας Σχεδιαστής πολύ ικανότερος και ευφυέστερος από τον άνθρωπο, έγραψε τον κώδικα αυτό, και συντόνισε και συνέδεσε τα οικοδομικά υλικά και διευθύνει την κατασκευή του. Μια πρόνοια, καταπληκτική πρόνοια, που σου προκαλεί ίλιγγο, αποκαλύπτεται για όλους τους ζωντανούς οργανισμούς, χάρη στις θαυμαστές λειτουργίες που εκτελούν τα «γονίδια».

Μα τι είναι αυτά τα γονίδια (ή genes διεθνώς);

Για να συνοψίσουμε, τα γονίδια είναι:
α) Αόρατα με το συνηθισμένο μικροσκόπιο! Μόνο με το υπερμικροσκόπιο διακρίνονται σε μεγέθυνση περίπου 900.000 φορές.

β) Βρίσκονται μέσα στα χρωματοσώματα του πυρήνα κάθε κυττάρου.

γ) Αντιπροσωπεύουν και κανονίζουν τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα (ποιοτικά και ποσοτικά) κάθε ζωντανού οργανισμού.

Δηλαδή αυτά αποτελούν την κληρονομική ουσία κάθε ατόμου. Αυτά κανονίζουν αν, αυτό το κύτταρο ή αυτά τα κύτταρα, θα γίνουν μελιτζάνα ή χελιδόνι, ή φάλαινα, ή πορτοκαλιά, ή γαρίδα, ή άνθρωπος, ή… ή… ό,τι υπάρχει στη δημιουργία. Αυτά τα γονίδια ορισμένα σε αριθμό βρίσκονται τοποθετημένα πάντοτε σε ορισμένη θέση, τακτοποιημένα με επιμέλεια και με θαυμαστή τάξη στα ενδότερα κάθε κυττάρου, μέσα στον πυρήνα.

δ) Τόσο αφάνταστα μικροσκοπικά είναι αυτά τα «γονίδια», ώστε αν τα μαζεύαμε όλα από δυόμισι δισεκατομμύρια ανθρώπους, και τα βάζαμε μαζί, μόλις θα γέμιζαν μια δακτυλήθρα, διότι δισεκατομμυριοστά του μέτρου είναι το μέγεθος τους.

ε) Τέλος αυτά τα υπερμικροσκοπικά «γονίδια» και το υπόστρωμα τους, τα χρωματοσώματα, αποτελούν τους κατοίκους κάθε ζωντανού κυττάρου.

Στο κάθε κύτταρο π.χ. του ανθρώπου υπάρχουν μερικές δεκάδες χιλιάδες διαφορετικά γονίδια! Το μόριο των γονιδίων είναι εξόχως πολύπλοκο και κάτω από ορισμένες συνθήκες αυτοπολλαπλασιάζετα, δηλαδή δημιουργεί (όπως και τα χρωματοσώματα) πιστό αντίγραφο του εαυτού του. Έχει ιδιότητα που δεν τη συναντάμε σε καμιά άλλη χημική ένωση.

Το υλικό από το οποίο αποτελείται, το λένε οι βιολόγοι DNA ή δεσοξυριβοζονουκλεονικό οξύ. Η χημική του σύνθεση είναι εξαιρετικά πολύπλοκη, παρ’ ότι μόνο από 6 χημικά στοιχεία είναι οικοδομημένα (υδρογόνο, οξυγόνο, άνθρακα, άζωτο, θείο και φωσφόρο).

 

 

Ο ανθρώπινος οργανισμός

 

 

Το πόσο ζουν τα ανθρώπινα κύτταρα είναι κάτι που ποικίλει από κύτταρο σε κύτταρο. Έτσι ένα κύτταρο επιθηλιακό του πεπτικού σωλήνα ζει περίπου μιάμιση μέρα. Ύστερα πεθαίνει και αποπίπτει.

Τα λευκά αιμοσφαίρια ζουν γύρω στις 13 ημέρες, τα ερυθρά 120 ημέρες και τα νευρικά κύτταρα ως 100 χρόνια, τα τελευταία δεν αντικαθίστανται.

Ο Αμερικανός βιολόγος J.Pfeifer σημειώνει τα εξής: «Κάθε δευτερόλεπτο πεθαίνουν γύρω στα 50 εκατομμύρια κύτταρα, που τα αντικαθιστούν νέα. Και όμως μένουμε οι ίδιοι και χθες και προχθές και σήμερα.

Το πώς ακριβώς συμβαίνει να ξέρουν τα κύτταρα με ποιον τρόπο πρέπει να αναγεννηθούν, ποιο είναι το επάνω και ποιο το κάτω μέρος, παραμένει ένα αναπάντητο ακόμη θεμελιώδες ερώτημα στη βιολογία».

«Σου διηγείται ίσως κάποιος «διαφωτιστής» ότι είναι θέμα χρόνου ώσπου να κατασκευάσουν ένα ζωντανό κύτταρο; Ξεπερασμένες θεωρίες και φρούδες προσδοκίες.

Αυτό το πίστευαν στον καιρό που επικρατούσε η αντίληψη ότι το κύτταρο είναι ένας όγκος νερού με μερικά συστατικά. Όμως, ανακαλύψαμε σήμερα πόσο περίπλοκη είναι και ΕΝΤΕΛΩΣ αδύνατον να επιτύχει η κατασκευή ενός μόνον ζωντανού κυττάρου.

Μαθηματικοί έκαναν υπολογισμούς και είπαν, θα ήταν πολύ λίγα τα τρισεκατομμύρια ετών, για να μπορούμε να σκεφθούμε πως ένα τέτοιο θαύμα προήλθε από καθαρή σύμπτωση.

Η δημιουργία ενός ζωντανού κυττάρου από νεκρή – άψυχη ύλη, θα ήταν μεγαλύτερο θαύμα από την κατασκευή του ανθρώπου από ένα τέτοιο κύτταρο.

ΛΕΝΕ, ότι δεν πιστεύουν σε Θεό-Δημιουργό, γιατί η επιστήμη έλυσε όλα τα μυστήρια της φύσης. Έκαμε αφάνταστα τεράστιες προόδους. Έφθασε ως το φεγγάρι με προοπτικές για παραπέρα. Μετέβαλε την όψη του πλανήτη μας. Έφτιαξε ηλεκτρονικούς υπολογιστές που κάνουν τρισεκατομμύρια πράξεις στο δευτερόλεπτο κ.α.

Παρακαλούμε, λοιπόν, όλους αυτούς να παρακαλέσουν τους σοφούς τους, όλους τους επιστήμονες όλων των ειδικοτήτων να βάλουν κάτω όλη την επιστήμη για κάτι το πολύ «μικρό». Δεν ζητούμε εμείς οι «αφελείς», που πιστεύουμε στον Θεό, να μας φτιάξουν οι σοφοί αυτοί, που «έλυσαν» τα μυστήρια της φύσης, έναν ελέφαντα ή μια φάλαινα.

Ζητούμε να μας φτιάξουν ένα μικρό ζωύφιο, ένα έντομο, μια μέλισσα, μια μέλισσα ζωντανή, να κινείται, να φτερουγίζει, να τρέχει από άνθος σε άνθος, να συλλέγει το νέκταρ, να φτιάχνει μέλι, να κατασκευάζει με απόλυτη ακρίβεια τα εξάγωνα εκείνα κουτάκια, να τα γεμίζει με μέλι, να τα κλείνει με κερί, όταν γεμίσουν να…να… κτλ. ή επειδή η μέλισσα αποτελείται από δισεκατομμύρια κύτταρα, εγκαταλείπουμε αυτό το αίτημα μας.

Ζητούμε κάτι πολύ-πολύ λιγότερο: Να μας φτιάξουν ένα και μόνο ζωντανό κύτταρο με τα 27 οργανίδια του, με τις πολύπλοκες λειτουργίες του, με τη διπλή έλικα του DNA με τις χιλιάδες γονίδια με…1000… τόσα άλλα…

Αν αυτό το μικρό «έντομο» ή ένα κύτταρο και μόνο οι σοφοί σας δεν μπορούν, παρ’ όλη την έπαρση τους, να το κατορθώσουν, τότε κι εμείς έχουμε το δικαίωμα να πούμε: «Η σοφία του κόσμου αυτού είναι μωρία για τον Θεό.» Έχετε μήπως αντίρρηση;

ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ είναι πάρα πολύ δύσκολο να πιστέψουμε, ότι τέτοιες και τόσες θαυμάσιες λειτουργίες είναι προϊόντα μιας τυχαίας εξέλιξης της ύλης. Εκείνος που αρνείται τη σκοπιμότητα και τάξη που κυριαρχούν στις λειτουργίες αυτές δεν αδικεί τη νοημοσύνη του;

Ο απροκατάληπτος, ταπεινός ερευνητής που αντλεί από το φως της πραγματικής επιστήμης διαισθάνεται την παρουσία ενός μεγάλου και πάνσοφου Νου, που κατευθύνει τα πάντα.

Η τάξη που εμφανίζεται παντού σ’ όλα και έξω από την οποία θα υπήρξε αταξία, αναρχία και χάος, εκφράζει μια πραγματική βαθιά σκοπιμότητα, ένα προετοιμασμένο σχέδιο.

Τύχη και σκοπιμότητα είναι έννοιες ασυμβίβαστες. Αυτή η υπάρχουσα σκοπιμότητα αποκλείει εκ των προτέρων το τυχαίο.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ που πρωτοέρχεται στον κόσμο, όλος κι όλος είναι ένας κόκκος λεπτής άμμου, ένα ζωντανό κύτταρο, στο οποίο έχουν συγχωνευθεί με την γονιμοποίηση το πατρικό και μητρικό κύτταρο.

Ύστερα αυτό το ένα το μοναδικό αυξάνει, αναπτύσσεται, διαμερισματοποιείται, διαιρείται, πολλαπλασιάζεται συνθέτοντας ένα άπειρο πλήθος άλλων κυττάρων, για να διαμορφωθεί σε ένα τέλειο ζωντανό οργανισμό. Ξέρετε πόσα κύτταρα έχει ο άνθρωπος; Εκατό τρισεκατομμύρια περίπου! 100 τρισεκατομμύρια ζωντανά κύτταρα! Όλα αυτά τα 100 τρις… προέρχονται από το ένα το πρώτο, το μοναδικό, που αναφέραμε πριν από λίγο. Και είναι συνενωμένα μεταξύ τους σε μια κοινωνία, όπου συνεργάζονται με ζηλευτή αρμονία.

Τούτο το αξιοθαύμαστο μυστήριο, το σώμα του ανθρώπου, μοιάζει με μια μεγάλη πόλη τεράστια σε έκταση στην οποία μένουν εκατό τρισεκατομμύρια κάτοικοι. Χίλιες χιλιάδες είναι ένα εκατομμύριο. Χίλια εκατομμύρια είναι ένα δισεκατομμύριο. Χίλια δισεκατομμύρια είναι ένα τρισεκατομμύριο. Σκεφθείτε, τώρα, τι σημαίνει: 100 τρισεκατομμύρια κάτοικοι, στην πόλη «Ανθρώπινο Σώμα», με τους νόμους της, τις γεννήσεις, τους θανάτους κτλ. κι ο καθένας από τους κατοίκους αυτούς, είναι επιφορτισμένος με μια ξεχωριστή εργασία.

Οι κάτοικοι του είναι μικροσκοπικοί, γιατί σε μια μικρή σταγόνα αίμα βρίσκονται πέντε εκατομμύρια τέτοιοι κάτοικοι. Τα εκατό, αυτά τρισεκατομμύρια είναι πολυάσχολα και εργάζονται, ένα πολύπλοκο έργο.

Αυτά τα 100 τρισεκατομμύρια κύτταρα αποτελούν τα νεύρα, τον εγκέφαλο, το αίμα, την καρδιά, τα κόκαλα, το δέρμα, ό,τι άλλο υπάρχει στο σώμα μας, συντρέχοντας όλα στον ίδιο σκοπό με την αρμονική λειτουργία τους. Συλλογισθείτε τη μεγάλη ποικιλία τους.

Όλα, όμως, συντονίζονται υπακούοντας σε μια μπαγκέτα ενός αρχιμουσικού, που διευθύνει ορχήστρα με πάρα πολλές- πολλές μυριάδες μουσικά όργανα. Σκεφθείτε, ότι 100 τρισεκατομμύρια βιοχημικά εργαστήρια λειτουργούνε μέσα σ’ ολόκληρο τον οργανισμό μας, ημέρα-νύχτα, τελείως αθόρυβα, με θαυμαστή οργάνωση και τάξη, χωρίς να νιώθουμε κανένα τράνταγμα ή κλονισμό.

Αλλά μέσα σ’ αυτό το μικροσκοπικό βιοχημικό εργαστήριο (το κύτταρο) εμπερικλείονται και άλλα ξεχωριστά υπερμικροσκοπικά σωματίδια (οργανίδια), 500 ως 800 χημικές ουσίες πολύπλοκες, λεπτά νήματα, ίνες, πυρήνας, πυρηνίσκος, κεντροσωμάτια, χρωματοσώματα με τα «γονίδια», πολλά σε αριθμό.

Μέσα στα γονίδια κρύβεται το θαύμα της ζωής. Εκεί υπάρχει μια αφάνταστη αλλά και καταπληκτική οργάνωση, τάξη, ποικιλία. Εκεί μέσα κάθε ιδιότητα του οργανισμού του ατόμου, που εξωτερικεύεται, έχει την αιτία, την αρχή, την καταβολάδα της.

Τα χρωματοσώματα είναι ορισμένα σε αριθμό για κάθε είδος. Στον άνθρωπο π.χ. το κάθε σωματικό κύτταρο του (εκτός από τα γεννητικά), περιέχει 46 χρωματοσώματα και μερικές χιλιάδες γονίδια.

Αυτά τα 46 χρωματοσώματα του ανθρώπου και μόνο αυτά μεταδίδουν από γενεά σε γενεά όλο το κληρονομικό υλικό. Το ανθρώπινο χρωματόσωμα δεν είναι νηματοειδές πράγμα, όπως φαίνεται, κατ’ αρχήν, αλλά ένα βραχιόλι με εκατοντάδες ως χιλιάδες «χάντρες». Τις «χάντρες» αυτές ονόμασαν γονίδια των οποίων μεταφέρονται από γενεά σε γενεά οι κληρονομικές ιδιότητες.       

Για κάθε κληρονομήσιμο χαρακτήρα ενός οργανισμού υπάρχει και το υπεύθυνο γονίδιο. Αυτό μεταβιβάζει την εντολή σχηματισμού και εγκατάστασης της κάθε ιδιότητας.

Έτσι είναι γραμμένο ένα ορισμένο χαρακτηριστικό επάνω σε κάθε ξεχωριστά ιδιαίτερο γονίδιο. Και υπάρχουν γονίδια υπεύθυνα για την κατασκευή ιστών και οργάνων του σώματος, για το χρώμα του δέρματος, των μαλλιών, των ματιών, του ύψους, της ομάδος του αίματος, της παραγωγής ενζύμων, της φυσιολογικής (κανονικότητας) της αιμοσφαιρίνης, της… της… κτλ.   

Το ανθρώπινο πρόσωπο έχει εκατοντάδες χιλιάδες διαφορετικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τόσα και τέτοια, ώστε από τα επτά δισεκατομμύρια ανθρώπων του πληθυσμού της Γης, το κάθε πρόσωπο ξεχωρίζει και δεν είναι απόλυτα όμοιο με το άλλο.

Η πιθανότητα να γεννηθούν δυο πανομοιότυπα άτομα, μπορεί να εκφρασθεί με ένα τόσο μεγάλο αριθμό που για να τον γράψουμε πρέπει να βάλουμε μετά το 1, αρκετές χιλιάδες μηδενικά!           

«ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΟΣΩΜΑΤΑ πάλι των ανθρώπων, προσδιορίζουν επί πλέον και τις πνευματικές ιδιότητες των ανθρώπων. Δεν προσδιορίζουν δηλ. μόνο αν ένας άνθρωπος, άνδρας ή γυναίκα θα γίνει κοντός ή ψηλός, ξανθός ή μελαχρινός, κτλ. Αλλά μας προσδιορίζουν ακόμη και το αν θα είναι έξυπνος ή κουτός, συναισθηματικός ή ψυχρός τύπος κτλ.

Πως λοιπόν να μην σταθεί με ανοικτό το στόμα ο μελετητής της φύσης εμπρός στο θαύμα αυτό; Και πώς να μη θαυμάσει κάποιος την άμετρη σοφία του Θεού που όρισε τους μικροσκοπικούς αυτούς φορείς, τα γονίδια, τα απειροελάχιστα μικροσκοπικά, να είναι ρυθμιστές των σωματικών και των πνευματικών ιδιοτήτων των ανθρώπων.

Ενώ δηλαδή, δυο φυτά σιταριού είναι μέσα σε μια ποικιλία σιταριού απολύτως ίδια, ενώ δυο σφήκες σε τίποτε δεν παραλλάζουν μεταξύ τους, μέσα στο ανθρώπινο είδος της ίδιας φυλής, δεν βρίσκεις δυο ανθρώπους απολύτως όμοιους στα σωματικά και στα πνευματικά τους χαρακτηριστικά, συνδυασμένα.

Ακόμη και οι δίδυμοι που προέρχονται από το ίδιο ωάριο που διασπάστηκε από την αρχή και τα δυο του μέρη αναπτύχθηκαν παράλληλα, δεν βρίσκει κανείς τα αυτά απολύτως χαρακτηριστικά στο σώμα και στο πνεύμα».

 

Η λειτουργία των κυττάρων

 

 

Το εσωτερικό ενός ζωντανού κυττάρου στο μικροσκόπιο φαίνεται σχεδόν ήρεμο. Αυτό, όμως, είναι μια απατηλή εικόνα. Μέσα στο κύτταρο υπάρχουν πολυσυγκροτήματα βιολογικών εργοστασίων, τα οποία κοχλάζουν, αναταράσσονται-στροβιλίζουν - βράζουν από χημικές αντιδράσεις συνθέτοντας χιλιάδες πολύπλοκες ενώσεις και κατακομματιάζοντας άλλες ισάριθμες, ενώ στο κέντρο αυτού του ξέφρενου κυκεώνα παρουσιάζεται σαν «ενεργός και γαλήνιος» ο πυρήνας, που περικλείει τα κλειδιά για τα μεγαλύτερα μυστήρια της κληρονομικότητας και της ζωής, τα οποία δεν έχουν διερευνηθεί τελείως.

Το κύτταρο κινείται, αντιδρά, μεγαλώνει, προστατεύει τον εαυτό του, αναπαράγεται, μοιάζει σαν πολυσυγκρότημα εργοστασίων με δίκτυα παραγωγής ενέργειας, τροφοδοτήσεως, ελέγχου, επικοινωνίας, δομήσεως, παραγωγής αγαθών. Αυτά τα στοιχεία βρίσκονται σ’ όλα τα κύτταρα όποιο κι αν είναι το μέγεθος τους ή η λειτουργία τους.

Ο μυστηριώδης μηχανοδηγός και αρχιμάστορας…
ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ενδιαφέρον να δούμε σε συντομία τη λειτουργία των κυττάρων στο ζωικό και φυτικό κόσμο. Όλα τα φυτά και τα ζώα αποτελούνται από ένα ή περισσότερα οργανωμένα κύτταρα.

Δεν θα δώσουμε πολλά στοιχεία και εξηγήσεις, επειδή εδώ δεν γράφουμε εγχειρίδιο βιολογίας, ώστε να περιπλέξουμε το ζήτημα, εκείνο που πρέπει να υπογραμμίσουμε είναι ότι μέσα στο κύτταρο υπάρχουν θαυμάσιοι και εξαίρετοι μηχανισμοί, λειτουργίες καταπληκτικές σε οργάνωση, σε πρόγραμμα, σε σκοπιμότητα και σε εκτέλεση.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΪΝΕΣ είναι τα «οικοδομικά συστατικά» του κυττάρου, όπως τα τούβλα είναι τα οικοδομικά υλικά για κάθε σπίτι.
Μέσα στο κύτταρο, που είναι ελαχίστων διαστάσεων βλέπουμε με το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο ένα πολύπλοκα οργανωμένο εργοστάσιο.

Στον αφάνταστα μικρό του χώρο υπάρχει ο κεντρικός εγκέφαλος, ο πυρήνας, που «σκέπτεται», ετοιμάζει σχέδια, κάνει κατανομή εργασίας, συγκεντρώνει πληροφορίες, υπολογίζει ανάγκες, εξετάζει διάφορες συνθήκες, παίρνει αποφάσεις, στέλνει οδηγίες και πολλά-πολλά… άλλα!

Ο πυρήνας είναι ο μυστηριώδης μηχανοδηγός, ας πούμε, το ηλεκτρικό αφεντικό που δίνει διαμέσου των πόρων του πολλαπλές παραγγελίες σ’ ολόκληρο το κύτταρο για να επιτύχουν οι διάφορες λειτουργίες του.

Αυτός είναι ο μοναδικός αρχιμάστορας και μηχανοδηγός, που διευθύνει, οργανώνει και ρυθμίζει όλες τις κυτταρικές λειτουργίες, το μηχανισμό της κληρονομικότητας, με μια λέξη περικλείει τις πληροφορίες για τα πιο σπουδαία και εντυπωσιακά μυστήρια της ζωής. Άλλο πράγμα είναι η περιγραφή και άλλο η ερμηνεία- εξήγηση- αιτιολογία του μυστηρίου αυτού.

ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ο πολλαπλασιασμός, αναπαραγωγή των κυττάρων, είναι ένα άλλο περίεργο, θαυμάσιο φαινόμενο, συναρπαστικό, «εξυπνότατο».

Οι διάφορες λειτουργίες του κυττάρου επιτελούνται με την οξείδωση ή διάσπαση ορισμένων χημικών ενώσεων, όπου παράγεται ενέργεια, όπως στο αυτοκίνητο καίγεται η βενζίνη για να παραχθεί η κίνηση. Ενώ όμως το αυτοκίνητο δεν φτιάχνει μόνο του τη βενζίνη, απεναντίας ο ζωντανός οργανισμός φτιάχνει τα καύσιμα του ο ίδιος, και όχι μόνο τα καύσιμα του, αλλά και τα υλικά από τα οποία αποτελείται ο ίδιος.

Τι να σχολιάσουμε και τι να θαυμάσουμε; Οι βιολόγοι παρομοιάζουν τις λειτουργίες του ζωντανού κυττάρου με τις λειτουργίες ενός εκτεταμένου υπέρ-εργοστασιακού συγκροτήματος, που το διευθύνει από κοντά ένας εξαιρετικά ικανός μηχανικός με πολλές ικανότητες, με πείρα και γνώσεις φυσικής, χημείας, ιατρικής κτλ.

Τέλος έχει αποδειχθεί, ότι χρειάζεται ένα τεράστιο πλήθος «μαγικών ουσιών», που τις ονομάζουν ένζυμα για τη διεξαγωγή των δυσεξαρίθμητων λειτουργιών του κυττάρου. Τα κύτταρα είναι πολύπλοκα. Συνήθως το κύτταρο ενός πολυκύτταρου οργανισμού έχει μέγεθος 20-40 εκατομμυριοστά του μέτρου.

Τα ερυθρά αιμοσφαίρια του ανθρώπου είναι από τα μικρότερα κύτταρα. Έχουν διάμετρο 7 έως 8 μικρόν. Το μικρόν έχει μήκος ένα χιλιοστό του χιλιοστομέτρου! Στα λευκά αιμοσφαίρια η διάμετρος είναι 30 μικρόν. Κύτταρο είναι και το μικρόβιο της πνευμονίας που έχει διάμετρο δεκάκις χιλιοστό του χιλιοστομέτρου. Ακόμη κύτταρο είναι και ο κρόκος του αυγού της στρουθοκαμήλου, μεγέθους ίσα με ένα πορτοκάλι.

Τέλος έχει αποδειχθεί, ότι όλα τα κύτταρα του ζωικού και του φυτικού βασιλείου παρά την αφάνταστη ποικιλία τους έχουν μια ενότητα: δηλαδή έχουν τα ίδια περίπου μιτοχόνδρια, τα ίδια στοιχεία Golgi, τα ίδια ενδοπλασματικά δίκτυα, πυρήνας, πυρηνίσκους, DNA, χρωματοσώματα, οργανίδια κτλ. που ρυθμίζουν την αναπνοή, την κίνηση, την αναπαραγωγή και την κληρονομικότητα.

Αυτή η ενότητα όμως δεν σημαίνει ομοιογένεια, αλλά φανερώνει το αξιοθαύμαστο μεγαλείο και τη σοφία του Δημιουργού, διότι με λίγα απλά συστατικά, με τα οργανίδια και με τα μόρια, πραγματοποιείται η ανεξάντλητη ποικιλία των απειραρίθμων οργανισμών, γεγονός που προκαλεί κατάπληξη και δέος στον ερευνητή από την αρμονία και οικονομία η οποία επικρατεί στον έμβιο κόσμο.

Να σκεφθούμε και να πούμε, ότι όλο αυτό το πράγμα έγινε τυχαίως; Αδύνατο των αδυνάτων!!! Το να πιστεύει κάποιος ότι όλα αυτά συνέβηκαν από μόνα τους, είναι σκέτη τρέλα και ανοησία!

 

 

Το άστρο της ημέρας: Ο ΗΛΙΟΣ

 

 

Με τη θερμαντική δύναμη του ήλιου ένας σκόπιμος και θαυμάσιος κύκλος τελείται σ’ ολόκληρο τον χρόνο, οι πηγές, οι λίμνες, τα ποτάμια, συγκεντρώνονται στη θάλασσα, όλα αυτά θερμαίνονται, γίνονται σύννεφα με τη μορφή υδρατμών, για να ξαναγυρίσουν με τη βροχή και το χιόνι και να τροφοδοτήσουν τις πηγές και τη θάλασσα.

Οι ηλιακές ακτίνες διαπερνούν τα κύτταρα των φυτών και μέσα στους ιστούς γίνονται σπουδαιότατες χημικές διεργασίες και έτσι δημιουργείται η ωραία φυσική βλάστηση. Το «άστρο» της ημέρας σκορπίζει τη ζωή σ’ όλη τη γη, φωτίζει, θερμαίνει, καταστρέφει σε λίγα δευτερόλεπτα εκατομμύρια μικροβίων, γιατί κρύβει μέσα του τεράστιες δυνάμεις.

Ο ήλιος εκπέμπει πολλά είδη ακτινοβολιών, τα οποία φτάνουν κατά διαφορετικούς τρόπους στη γη. Η σωματιδιακή ακτινοβολία, μια ημέρα μετά την εκπομπή της, δημιουργεί την εμφάνιση του πολικού σέλας, η υπεριώδης ακτινοβολία προκαλεί ιονισμό της ατμόσφαιρας και δημιουργεί τα ιονοσφαιρικά στρώματα, τα ραδιοκύματα συλλαμβάνονται υπό των ραδιοτηλεσκόπιων, το ορατό φως υπό των οπτικών τηλεσκοπίων και οι κοσμικές ακτίνες από τους απαριθμητές Geiger. Όλες οι ακτινοβολίες του Ήλιου έχουν ποικίλες εκδηλώσεις και επιδράσεις πάνω στη γη.

Ο ανθρώπινος οργανισμός απορροφά ηλεκτρόνια, νετρόνια, σωματίδια α και β και ακτίνες γ.

Η μάζα του ήλιου είναι 332.490 φορές μεγαλύτερη από τη μάζα της Γης.

Χάρη στους υπάρχοντες υδρατμούς και το διοξείδιο του άνθρακα που υπάρχουν στην ατμόσφαιρα εμποδίζεται η ακτινοβολία της θερμότητας προς τον χώρο και έτσι διατηρείται μια περίπου σταθερή θερμοκρασία πάνω την επιφάνεια της γης.

Στο κέντρο του ήλιου η θερμοκρασία είναι 15.000.000 βαθμούς Κελσίου. Η πίεση είναι μεγαλύτερη από διακόσια δισεκατομμύρια ατμόσφαιρες! Η γη μας δέχεται σε κάθε λεπτό της ώρας τόση ακτινοβόλο ενέργεια, όση παράγει η καύση τριακόσιων εκατομμυρίων τόνων λιθανθράκων!
Αλλά γεννιέται η περιέργεια ποια είναι η αιτία, που επί χιλιάδες χρόνια ο ήλιος εκπέμπει θερμότητα και φως; Ακόμα επί πόσα χρόνια θα συνεχίζει να χαρίζει τη ζωή στον πλανήτη μας;

Οι αστροφυσικοί επιστήμονες, αποφαίνονται ότι ο ήλιος συντηρεί τη θερμότητα αυτοκαταστρεφόμενος, δηλαδή η ύλη από την οποία αποτελείται η μάζα του διασπάται, τα στοιχεία χωρίζονται σε πρωτόνια και ηλεκτρόνια κι έτσι ελευθερώνεται ενέργεια, φως και θερμότητα.

Ο ήλιος, λοιπόν, συνεχώς χάνει μάζα, καταστρέφεται και γίνεται ελαφρότερος. Το φως και η θερμότητα που εκπέμπει στο διάστημα έχουν βάρος και ζυγίζονται, παραδείγματος χάρη, το βάρος του φωτός που ακτινοβολεί ένας προβολέας δυνάμεως 50 ίππων επί 100 χρόνια, ζυγίζει μόλις ένα γραμμάριο.

Οι διάσημοι αστρονόμοι Έντιγκτον και Τζίνς λογάριασαν, ότι το βάρος που χάνει ο ήλιος κάθε μέρα είναι 360 δισεκατομμύρια τόνους! Αλλά δεν πρέπει να ανησυχούμε γι’ αυτή τη φθορά... Έπειτα από ένα δισεκατομμύριο χρόνια θα χάσει μόλις το ένα δεκάκις χιλιοστό της μάζας του!

Επομένως, για πολλά δισεκατομμύρια χρόνια θα δίνει ζωή στον πλανήτη μας. Κάποτε όμως, όπως λένε οι αστροφυσικοί, θα τελειώσει.

Το ηλιακό μας κράτος είναι μια μεγαλειώδης κοσμολογική δημιουργία, ο πύρινος και ακτινοβόλος ήλιος στο κέντρο, γύρω του περιφέρονται οι 9 πλανήτες, σε αυτούς τριγυρνούν συνολικά οι 44 δορυφόροι τους, στον χώρο μεταξύ του πλανήτη Άρη και του πλανήτη Δία κινούνται οι 3117 αστεροειδείς ή μικροί πλανήτες και σε όλο το ηλιακό σύστημα η μεσοπλανητική ύλη.

Αυτή την ωραία αρμονία τη διαταράσσουν οι αιφνίδιοι «εισβολείς» οι κομήτες, διασχίζουν το ηλιακό σύστημα, περνούν κοντά στον ήλιο και ξαναφεύγουν ή για να ξανάρθουν μετά από χρόνια, ή εξαφανίζονται οριστικά.     

Ακόμη, μας λένε, ότι ο ήλιος έπρεπε να είναι στο βάρος που είναι, ώστε η ελκτική του δύναμη να μπορεί να συγκρατεί τους πλανήτες του σε ορισμένη απόσταση και να τους διευθύνει από το κέντρο στο οποίο βρίσκεται. Η ελκτική αυτή δύναμη ονομάζεται βαρύτητα και πάνω στην επιφάνεια του ήλιου είναι 28 φορές μεγαλύτερη απ’ εκείνη που είναι πάνω στη γη.

Ένας άνθρωπος που ζυγίζει εδώ στη γη 70 κιλά, εάν μπορούσε να ζήσει στον ήλιο, θα ζύγιζε 1960 κιλά!

Οι πλανήτες με τη δύναμη της έλξης του ήλιου συγκρατούνται σε ορισμένες αποστάσεις και διαγράφουν με τάξη αρμονικές τροχιές γύρω του, χωρίς καμία ανωμαλία ή θόρυβο.

Όταν μελετούμε αυτά, τι να πρωτοσκεφθούμε και τι να θαυμάσουμε; Το μυστήριο που μας περιβάλλει μέσα στο οποίο ζούμε ή το μεγαλείο που μας παρουσιάζεται;

Εκτός, όμως, από το ορατό φως, στην ατμόσφαιρα υπάρχουν πολλών ειδών ακτινοβολίες, που είναι εξόχως ωφέλιμες για τον ζωικό-φιλικό κόσμο και τον άνθρωπο.

Αυτές διαπερνούν τους οργανισμούς, φθάνουν στα κύτταρα, στο αίμα και δυναμώνουν εξαιρετικά τη ζωή. Ρυθμίζουν την κανονική αναλογία των ερυθρών και λευκών αιμοσφαιρίων, επιδρούν ευεργετικά στους διάφορους αδένες, στα οστά, προλαμβάνουν διάφορες ασθένειες και τέλος έχουν μικροβιοκτόνες ιδιότητες.

Οι αστροφυσικοί μάς πληροφορούν ακόμη, ότι έχουμε και άλλες ακτινοβολίες από βίαιες θερμοπυρηνικές εκρήξεις που συμβαίνουν στο διάστημα. Ελευθερώνεται ακτινοβολία ακτινών γ, που είναι πιο δραστική από την ακτινοβολία Χ. Η ατμόσφαιρα όμως στέκει σαν προστατευτικός θώρακας και την εμποδίζει να εισχωρήσει στον πλανήτη μας.

Μια τέτοια έκρηξη παρατήρησαν με δορυφόρους που έγινε στις 5 Μαρτίου 1979. Οι ειδικοί, μας λένε, ότι οι θερμοπυρηνικές εκρήξεις του διαστήματος ήταν και είναι τέτοιες, ώστε να έχουμε λάμψη 100.000 φορές μεγαλύτερη από τη λάμψη του ήλιου! Αλλά η έκρηξη της 5ης Μαρτίου ήταν 100 φορές λαμπρότερη και έγινε στον γαλαξία του Μαγγελάνου που απέχει από τον δικό μας γαλαξία 150.000 έτη φωτός.

Ποιο σκοπό εξυπηρετούν αυτές οι εκρήξεις, δε ξέρει η επιστήμη να μας πει. Το σύμπαν, λοιπόν, μας παρέχει φως, θερμότητα, ηλεκτρισμό, μαγνητισμό, ραδιενέργεια και ποιος ξέρει τι άλλο!

Ας πούμε τώρα κάτι και για τα φωτομετέωρα. Ενώ στον ατμοσφαιρικό ηλεκτρισμό ορισμένα είδη ηλεκτρικών ακτίνων είναι αόρατα στο ανθρώπινο μάτι, όμως υπάρχουν θαυμαστά φαινόμενα που γίνονται στη γήινη ατμόσφαιρα, η αιτία τους οφείλεται στον ήλιο και η ονομασία τους είναι φωτομετέωρα.

Είναι οι λαμπροί εκείνοι μεγάλοι φωτεινοί κύκλοι που σχηματίζονται γύρω από τον ήλιο ή τη σελήνη, όταν αυτά τα ουράνια σώματα είναι σκεπασμένα από σύννεφα, τα οποία δεν φαίνονται γιατί είναι πολύ λεπτά και σε ύψος 9-10 χιλιάδες μέτρα.

Το φως του ήλιου ή της σελήνης περνά μέσα από τα σύννεφα, διαθλάται ή ανακλάται πάνω στις υδροσταγόνες ή στους παγοκρυστάλλους των νεφών και έτσι σχηματίζονται ένας ή περισσότεροι φωτεινοί κύκλοι.

Ακόμη για την αλλαγή του καιρού παρουσιάζονται άλλα φωτομετέωρα: το ουράνιο τόξο και ο αντήλιος. Το πρώτο θαυμάζουμε για τη μεγαλοπρέπεια και την αρμονία των χρωμάτων του. Το δεύτερο είναι μια εικόνα του ήλιου, η οποία παρουσιάζεται στον ουρανό και σε θέση αντίθετη του αληθινού ήλιου. Μοιάζει τόσο πολύ με τον πραγματικό ήλιο, ώστε νομίζει κανείς, ότι πρόκειται για τον αληθινό ήλιο.

Όλα αυτά τα φαινόμενα που λέγονται φωτομετέωρα βοηθούν στην πρόγνωση του καιρού. Και εδώ γεννιέται το ερώτημα: «Υπάρχει σωστή πρόβλεψη του καιρού πριν από μια ή περισσότερες μέρες;» Θα προσέξατε, ότι αναφέρεται πάντοτε στα δελτία προγνώσης του καιρού: «Πιθανός καιρός της αυριανής μέρας.»

Η μετεωρολογία δεν μπορεί να προβλέψει τον καιρό με βεβαιότητα, αλλά μόνο με πιθανότητα. Και αυτό διότι τα παρατηρούμενα φαινόμενα είναι περίπλοκα, ποικίλα, στα οποία υπεισέρχονται πολύπλοκοι και αστάθμητοι παράγοντες και δεν τους γνωρίζουμε όλους.

Βέβαια σήμερα με ειδικούς μετεωρολογικούς δορυφόρους κατάφερε η επιστήμη να προλέγει τον καιρό επιτυχέστερα από άλλοτε με μεγάλη βεβαιότητα, όχι όμως με απόλυτη ακρίβεια. Ο καθηγητής Πλάνκ θεμελιωτής της συγχρόνου φυσικής λέει: «Μόνο το ιδεώδες Πνεύμα, ο Θεός, είναι σε θέση να προβλέψει τον καιρό με τέλεια βεβαιότητα μέχρι και την ελάχιστη λεπτομέρεια.»

  

Το φως … πρόβλημα!

Το μάτι του ανθρώπου βλέπει, ότι το φως του ήλιου είναι λευκό. Όμως, η ηλιακή ακτίνα αν αναλυθεί με διάφορα τεχνικά μέσα, αποδεικνύεται, ότι είναι μίγμα από επτά χρωματιστές ακτίνες κατά σειρά: κόκκινη, πορτοκαλιά, κίτρινη, πράσινη, γαλάζια, μπλε και μοβ.

Επί πλέον δίπλα σ’ αυτές τις ακτίνες υπάρχουν οι υπεριώδεις, οι ακτίνες Ράιντγκεν, γ, υπέρυθρες κ.α. τις οποίες ούτε βλέπουμε, ούτε αισθανόμαστε.

Υπάρχουν, λοιπόν, πραγματικότητες τις οποίες δεν αντιλαμβανόμαστε με τα περιορισμένα μάτια μας κι αυτές είναι πολύ πολύ περισσότερες από εκείνες που βλέπουμε.

Μα αν υλικές περιοχές του φυσικού κόσμου δεν είμαστε ικανοί να δούμε, πως δικαιολογείται κανείς όταν αρνείται πνευματικό κόσμο με τη δικαιολογία, ότι δεν τον βλέπει με τα φυσικά μάτια;

Στο εργαστήριο πειραματικώς κατορθώθηκε το εκπληκτικό γεγονός: δημιουργία στοιχειωδών υλικών σωματιδίων από φωτεινή ενέργεια, δηλαδή δημιουργία ύλης από το φως!!

Το φως φανερώνει πλήθος πραγμάτων, αλλ’ αυτό καθ’ εαυτό αποτελεί ένα από τα δυσκολότερα προβλήματα, αν και είναι η πλέον φωτεινή πραγματικότητα.

Οι επιστήμονες μελετούν αυτό το θέμα με πάθος. Η βαθύτερη ουσία του υλικού φωτός παραμένει άγνωστη, η φύση του καλύπτεται από πυκνό μυστήριο. Έχουν προταθεί μερικές θεωρίες. Εάν, λοιπόν, κλείνει μέσα του μυστήρια το ηλιακό φως, λογικεύονται όσοι απαιτούν να γνωρίσουν τη φύση του Θεού;

 

 

 

ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

 

 

Ο αριθμός των γαλαξιών, μέσα σε ολόκληρο το σύμπαν, υπολογίζεται σε 100-200 δισεκατομμύρια και κάθε γαλαξίας περιλαμβάνει γύρω στα 100 και πλέον δισεκατομμύρια αστέρια!

Το τηλεσκόπιο των 200 ιντσών του όρους Παλομάρ, διεισδύοντας σε βάθος 12 δισεκατομμυρίων ετών φωτός μέσα στο διάστημα, δεν μπόρεσε να βρει το τέλος των γαλαξιών! Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρχουν κι άλλοι γαλαξίες, πέρα απ’ αυτούς που έχουν ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα.

Πάντως μέχρι σήμερα έχουν καταγραφεί σε καταλόγους περισσότερα από 10.000 σμήνη γαλαξιών! Κάθε σμήνος αποτελείται από 100, 1.000, 2.000 ή και περισσότερους γαλαξίες!

Ο γαλαξίας μας αποτελείται από διαδοχικές στιβάδες άστρων, οι οποίες περιστρέφονται με διαφορετικές ταχύτητες γύρω από το κέντρο, συνδέονται όμως μεταξύ τους, ώστε να αποτελούν έναν υπέροχο μηχανισμό.

Τα αστέρια της στιβάδας στην οποία ανήκει και ο δικός μας Ήλιος, περιστρέφονται με ταχύτητα 250 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο!

Αυτοί οι αστέρες είναι διαφόρων μεγεθών, διαφόρων χρωμάτων, κυανοί, κυανοπράσινοι, λευκοί, λευκοκίτρινοι, πορτοκαλόχρωμοι, κόκκινοι, γίγαντες και υπεργίγαντες. Ανάμεσα σ’ αυτά υπάρχει ένα αστέρι που είναι 200 εκατομμύρια φορές λαμπρότερο από τον δικό μας Ήλιο!

Υπάρχει ένας γίγας-αστέρι που έχει 2.000 φορές μεγαλύτερη διάμετρο από τον Ήλιο μας και, επομένως, έχει 8 δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερο όγκο απ’ αυτόν!

Ο γαλαξίας μας έχει ένα τρισεκατομμύριο αστέρια και Ήλιους. Δηλαδή, έχει μάζα τουλάχιστον ίση μ’ ένα τρισεκατομμύριο μάζες, καθεμιά από τις οποίες είναι ίση με την ηλιακή μάζα.

Με άλλα λόγια ο γαλαξίας μας, «ζυγίζει» όσο ζυγίζουν ένα τρισεκατομμύριο μάζες κάθε μια από τις οποίες είναι ίση με τη μάζα του Ήλιου. Και ο Ήλιος μας είναι ίσος με 332.500 γήινες μάζες. Ακόμη οι αστρονομικές έρευνες μας λένε ότι η περισσότερη ύλη του γαλαξία μας είναι αόρατη, δεν φαίνεται με τα τηλεσκόπια, ούτε με τα ραδιοτηλεσκόπια. Τα τελευταία αυτά όργανα ανιχνεύουν με τον τρόπο τους την αόρατη ύλη του Γαλαξία, αλλά όχι όλη.

Μετρώντας τ’ αμέτρητα στο σύμπαν…

Την ακτίνα του σύμπαντος ανεβίβασε ο περίφημος αστρονόμος Χάμπλ του αστεροσκοπείου του όρους Ουίλσων, σε 35 δισεκατομμύρια έτη φωτός!

Αυτό σημαίνει, ότι η έκταση του σύμπαντος είναι τόσο μεγάλη, ώστε για να καλύψουμε την απόσταση από τη μια άκρη του ως την άλλη, χρειάζεται να ταξιδεύουμε για 70 δισεκατομμύρια χρόνια με αεροπλάνο. Το δε αεροπλάνο πρέπει να τρέχει όχι με 800 περίπου χιλιόμετρα την ώρα καθώς συμβαίνει σήμερα, αλλά με 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο!

Γι’ αυτό άλλωστε χαρακτηρίζουμε το σύμπαν άπειρο, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι άπειρο αλλά πεπερασμένο, δηλαδή κάτι που έχει και αρχή και τέλος.

Ολόκληρος, λοιπόν, ο ουράνιος θόλος γεμάτος από τεράστιους λαμπτήρες με διάφορα μεγέθη και χρώματα, παρουσιάζει ένα θέαμα μεγαλοπρεπές και επιβλητικό.

Μπροστά σ’ αυτόν το φωτοωκεανό, αστρονόμοι, φιλόσοφοι, ποιητές, και καλλιτέχνες μένουν κατάπληκτοι από την άρρητο ωραιότητα, την ποικιλία και το κάλλος των απειράριθμων άστρων.

Γύρω από πολλούς πλανήτες περιφέρονται μικρότερα απ’ αυτούς σώματα, που λέγονται δορυφόροι. Έτσι η γη έχει δορυφόρο τη σελήνη, που γυρίζει γύρω απ’ αυτή σε διάστημα 27,3 ημερών.

Ο Άρης έχει δυο δορυφόρους, δηλαδή δυο φεγγάρια, ο Δίας 14 φεγγάρια, ο Κρόνος έχει 10 δορυφόρους. Οι δορυφόροι περιφέρονται γύρω από τους πλανήτες, οι πλανήτες πάλι ακολουθούμενοι από τους δορυφόρους τους, γυρίζουν γύρω από τον Ήλιο, ο οποίος είναι ο πατέρας της μεγάλης αυτής οικογένειας.

Οι τροχιές που διαγράφουν οι πλανήτες γύρω από τον Ήλιο δεν έχουν το σχήμα του κύκλου, αλλά ελλείψεως.

Μέσα στους πλανήτες είναι και η Γη που κάνει έναν γύρο γύρω από τον Ήλιο μέσα σε 365 ημέρες περίπου. Ο Ήλιος βρίσκεται όχι στο κέντρο, αλλά σ’ ένα σημείο που είναι πιο πέρα από το κέντρο.

Ο Κάντ ένας από τους νεώτερους και μεγαλύτερους φιλοσόφους, κατάπληκτος από το μεγαλείο του ουρανού, διακήρυττε, ότι «…δυο πράγματα γεμίζουν την ψυχή μου με νέο πάντοτε και βαθύτερο θαυμασμό και σεβασμό, ο έναστρος ουρανός που είναι υπεράνω μου και ο ηθικός νόμος που είναι μέσα μου».

Το σπουδαίο και περίεργο είναι, ότι η ταχύτητα με την οποία τρέχουν οι πλανήτες στις τροχιές τους δεν είναι πάντοτε η ίδια. Όταν πλησιάζουν προς τον Ήλιο τρέχουν ταχύτερα, και όσο απομακρύνονται τόσο η ταχύτητα μικραίνει, σαν να υπάρχει κάποιο αόρατο χέρι που ρυθμίζει αυτή τη διαδικασία για χιλιάδες χρόνια.

Ήλιος, Γη, Σελήνη, πλανήτες και δορυφόροι δεν στηρίζονται πουθενά, έχουν διαφορετικές μάζες και συνδέονται μεταξύ τους και κινούνται από την αόρατη δύναμη της παγκόσμιας έλξης. Πώς γίνεται, όμως, ώστε αυτά τα ουράνια σώματα αλληλοελκόμενα και χορεύοντας στο διάστημα να μην ξεφεύγουν από τις τροχιές τους;

Το ζήτημα είναι εξόχως περίπλοκο και φέρνει πονοκέφαλο στους ειδικούς, πολύ περισσότερο όταν οι τελευταίοι δυσκολεύονται να λύσουν το πρόβλημα αλληλεπίδρασης τριών μονάχα ουρανίων σωμάτων. Αλλά γι’ αυτό δεν θα επεκταθούμε τώρα, αυτό μόνο σημειώνουμε.

Αν και η επιστήμη διαθέτει τεράστιους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ομολογούν οι ειδικοί ότι «το πρόβλημα των τριών σωμάτων, στη γενική του και ολοκληρωμένη μορφή, παραμένει μέχρι τώρα άλυτο»!

Εν τούτοις στην πραγματικότητα το πρόβλημα λύεται μόνο του, γιατί τα ουράνια σώματα ακολουθούν με ακρίβεια τις τροχιές, που τους όρισε ο Μέγας Νομοθέτης. Έτσι σε κάθε στιγμή ενώ μεταβάλλεται η θέση των ουράνιων σωμάτων, ενώ μεταβάλλεται η ένταση της έλξης που ασκούν ανάμεσα τους, σε κάθε στιγμή αποκαθίστανται οι συνθήκες ισορροπίας, ώστε η θαυμάσια αρμονία που επικρατεί στο σύμπαν, να μη διαταραχθεί καθόλου!

Ποιος νους, λοιπόν, θα μπορούσε να θέσει σε εξίσωση την κίνηση των εκατομμυρίων και τρισεκατομμυρίων κινουμένων ουρανίων σωμάτων και να λύσει την εξίσωση αυτή; Μόνο η άπειρη Πανσοφία του Παντοδύναμου Θεού. Στους ανθρώπους αυτό είναι αδύνατο.    

          

 

 

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΕΚΡΗΣ ΥΛΗΣ

 

 

Κάποτε σε μια γαλλική εφημερίδα εμφανίστηκε μια αγγελία, που για 25 ευρώ υποσχόταν στον καθένα μια μέθοδο για ένα ταξίδι άνετο χωρίς κούραση και ταλαιπωρία. Βρέθηκαν αρκετοί ευκολόπιστοι που έστειλαν τα απαιτούμενα 25 ευρώ. Για απάντηση ο καθένας απ’ αυτούς πήρε με το ταχυδρομείο ένα γράμμα με το εξής περιεχόμενο:

«Αγαπητέ φίλε, μείνε στο κρεβάτι σου και να σκέφτεσαι ότι η γη μας κινείται. Στον παράλληλο του Παρισιού διανύεις κάθε 24ωρο 25.000 χιλιόμετρα! Αν εκτός απ’ αυτό αγαπάς τα γραφικά μέρη, τράβηξε τις κουρτίνες σου και θαύμασε την ομορφιά του νυχτερινού ουρανού.»

Λένε, πως ο νεαρός επινοητής αυτής της ιδέας δικάστηκε για απάτη και πληρώνοντας το πρόστιμο του, πήρε μια θεατρική στάση και επανέλαβε το γνωστό επιφώνημα του Γαλιλαίου: «Παρ’ όλα αυτά η γη κινείται!».

Εν μέρει ο κατηγορούμενος είχε δίκιο, μια και κάθε κάτοικος της γης όχι μόνο ταξιδεύει περιστρεφόμενος γύρω από τον άξονα της γης, αλλά με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα μετακινείται μαζί με τη γη στην κίνηση της γύρω από τον ήλιο.

Η Γη κατοικείται από εφτά δισεκατομμύρια και πλέον ανθρώπους, είναι μια μεγάλη σφαίρα που μένει μετέωρη μέσα στο διάστημα, γυρίζει γύρω από τον άξονα της χωρίς να αισθανόμαστε κανένα τράνταγμα ή θόρυβο και σ’ αυτή την κίνηση μετέχουμε εμείς και η ατμόσφαιρα μας.

Η κίνηση αυτή γίνεται όλη μέσα σ’ ένα χρονικό διάστημα 24 ωρών ακριβώς και κατά τους αστρονόμους, η γη είναι ένα έξοχο ακριβέστατο ρολόι, ώστε να μη χάνει ούτε δευτερόλεπτο, ούτε μέρος του δευτερολέπτου. Λογάριασαν ότι στο διάστημα 1800 χρόνων ο χρόνος περιστροφής της γης γύρω από τον άξονα της δεν μεταβλήθηκε ούτε κατά ένα εκατοστό του δευτερολέπτου!

Μα, Ποιος κανόνισε με τόση ακρίβεια την κίνηση της γης;

Και μια λεπτομέρεια: Η ατμόσφαιρα της γης κινείται και αυτή με την ίδια ταχύτητα, γιατί αν δεν συνέβαινε έτσι, τότε επάνω στη γήινη επιφάνεια θα γινόταν μεγάλη τριβή μεταξύ στερεάς γης και αέρος και θα αναπτυσσόταν τόση θερμότητα, ώστε θα καιγόταν κάθε ζωή, που υπάρχει στον πλανήτη μας.

Οι αστρονόμοι έχουν βρει, ότι η γη έχει 14 ειδών κινήσεις! Απ’ αυτές αναφέρουμε δύο, τις πιο εντυπωσιακές.

Η 13η κίνηση της γης: Η γη με ολόκληρο το ηλιακό σύστημα τρέχει προς τον αστερισμό του Ηρακλέους με ταχύτητα 20 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο!

Η 14η κίνηση της γης: Αυτή ανακαλύφτηκε το 1916, με ολόκληρο το γαλαξία στον οποίο ανήκει, τρέχει προς τον αστερισμό του Αιγόκερου με ταχύτητα 600 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο!

Ταξιδεύουμε ακόμη με το διαστημόπλοιο μας, που λέγεται γη, γύρω από τον ήλιο με ταχύτητα 30 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο!

Ο ήλιος με τους πλανήτες του, τους δορυφόρους των πλανητών, με μετεωρικά σμήνη, απειράριθμους μετεωρίτες και μερικές εκατοντάδες κομήτες τρέχει προς τον αστερισμό του Ηρακλέους με ταχύτητα 20 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο.

Το ηλιακό μας σύστημα γυρίζει γύρω από το κέντρο του γαλαξία μας με ταχύτητα 250 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο και συμπληρώνει μια περιστροφή σε 250 εκατομμύρια έτη! Αυτό ονομάζεται κοσμικό έτος!

 

 

Παραποιήσεις, απάτες και πλαστογραφίες στην Επιστήμη

 

 

Το πρώτο μεγάλο ψέμα και η πα­ραχάραξη της αλήθειας έλαβαν χώρα στον κήπο της Εδέμ. Έκτοτε εκείνο το ψέμα έγινε η πηγή της πανανθρώπινης κακοδαιμονίας, όπου συνεχίζεται ο Αδαμιαίος θρήνος εν μέσω «ηχηρών γε­λώτων και πολλών δακρύων». Η διαστρέβλωση και παραποίηση της αλήθειας κυκλοφορούν, δυστυχώς, ανάμεσα στον σημερινό κόσμο.

Κάτω από τους καπνούς μιας εω­σφορικής αλαζονείας που εμπνέουν το φρόνημα στον άνθρωπο, ότι τάχα η επιστήμη είναι παντοδύναμη, υμνήθηκε ο «σαλευόμενος κάλαμος» με την πα­ραλλαγμένη φράση: «Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου.. άνθρωπε!»

Έτσι καλ­λιεργήθηκε μεταξύ των λαϊκών μαζών, κυρίως, η ψεύτικη εντύπωση, ότι τάχα η Πίστη στον Θεό και Δημιουργό μας δεν έχει θέση στη ζωή και ακόμη ότι η Επιστήμη και Πίστη δεν συμβιβάζονται, αλλά ανταγωνίζονται. Και σαν συνέπεια σ’ αυτόν τον κατήφορο, άρχισαν να φυτρώνουν οι ανάλογοι καρποί: Επιστημονική ασυ­νειδησία!

Ο Haeckel στο βιβλίο του: Natϋrliche Schöpfungsgeschichte (φυσική ιστο­ρία της δημιουργίας) παρουσίασε (σελ. 242) σε τρεις φωτογραφίες το ίδιο ωάριο με μικρές παραχαράξεις του κλισέ και υποστήριξε ότι είναι τρία διαφορετικά ωάρια: το ωάριο του αν­θρώπου, το ωάριο του πιθήκου και το ωάριο του σκύλου. Έλπιζε ότι δεν θα αποκαλυπτόταν η πλαστογραφία!

Την πράξη αυτή όμως την ανεκάλυψε ο Dr. Brass. Ο Haeckel, έπειτα από το θόρυβο που δημιουργήθηκε αναγκάστηκε να απαντήσει με την εφημερίδα Berliner Volkszeitung (29.12.1908) και να ομολογήσει την παραποίηση που έκαμε! Έκαμε πλαστογραφία, αλλ’ είναι μικρή, έγραψε. Γιατί «μόλις» τα 6-9% από τις δημοσιευμένες εικόνες ήταν πλαστές. Να σχολιάσουμε περισσότερο το γεγονός; Δεν χρειάζεται...

Έτσι, συμπληρώνουν έναν ορ­γανισμό με ολάκερα σχεδιάσματα και σκίτσα υποθετικά, στα απολιθώματα που βρίσκουν: ένα δόντι εδώ, ένα μισό σαγόνι εκεί, ένα σπασμένο κρανίο παρέκει, κάποτε πλαστογραφημένο και αλλοιωμένο, όπως το περίφημο κρανίο του Πιλντάουν.

Άλλη περίπτωση είναι εκείνη με την πολυσυζητημένη θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου. Επί του προκειμένου, θορυβοποιοί υλιστές, χρησιμοποίησαν αυτή τη θεωρία για να υποστηρίξουν αυθαίρετα και δογ­ματικά προσωπικές τους απόψεις, τις οποίες η αληθινή επιστήμη δεν παραδέχεται.

Απάτες κατ' εξακολούθηση...

Υπάρχουν εκείνοι που παραδέχονται στενό συγγενικό δεσμό του ανθρώπου με τον γορίλα! Αυτοί ψάχνουν και ακόμα ψάχνουν για να βρουν τον «ελλείποντα κρίκο» ανάμεσα πιθήκου-ανθρώπου!

Η πλαστογραφία έγινε από το C. Dawson το 1912, στο λεγόμενο «κρανίο του Πιλντάουν». Ο Dawson, για να γεφυρώσει το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ πιθήκου και ανθρώπου, επεξεργάσθηκε με διάφορες χημικές ουσίες μια συνηθισμένη σιαγόνα πιθήκου. Έπειτα την παρουσίασε σαν πα­λαιοντολογικό απολίθωμα της πρώτης ανθρώπινης ζωής επί της γης!

Όμως, η απάτη του ξεσκεπάστηκε 40 χρόνια αργότερα, από τον καθηγητή της ανθρωπολογίας Qeiner στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. «Δεν υπάρχει κρυφό που να μη φανερωθεί.» 

Πρέπει εδώ να σημειωθεί χαρακτηριστικά, ότι «ο άνθρωπος του Πιλντάουν» επί 40 χρόνια θεωρείτο σαν ενδιάμεσος κρίκος στην εξέλιξη του πιθήκου σε άνθρωπο. Μέχρις ότου ανακαλύφθηκε, ότι το ανθρώπινο αυτό είδος, ήταν μία απάτη του ερασιτέχνη συλλέκτη απολιθωμάτων Dawson, που το 1912 βρήκε κοντά στο Πιλντάουν της Αγγλίας ένα κρανίο, και τα κόκαλα που το απάρτισαν, συγκεντρώθηκαν, άλλα από άνθρωπο και άλλα από πίθηκο, ενώ μερικά δόντια είχαν λιμαριστεί, και στην πραγματικότητα μέρος από το υλικό των οστών δεν ήταν απολιθωμένο, αλλά το είχε βουτήξει σε μία χημική ουσία, για να φαίνεται παλιό. Η απάτη απο­καλύφθηκε μόλις το 1953! Μετά 40 χρόνια! Δηλαδή για 40 χρόνια, δέσποζε η απάτη!

Έχουμε ακόμη κι άλλο σύγχρονο παράδειγμα. Είναι ο πόλεμος που εξα­πέλυσε ο κομμουνισμός της Ρωσίας κατά του συμπατριώτη τους βιολόγου Ν. Βαβύλωφ (1887-1942). Επειδή ο Βαβύλωφ, ένας από τους μεγαλύτερους επιστήμονες του κόσμου, υποστήριξε ­ ύστερα από αυστηρές επιστημονικές παρατηρήσεις του - την "τελολογία» δηλαδή τη σκοπιμότητα στη φύση και ερ­χόταν έτσι σε αντίθεση με τον υλισμό, το άθεο κράτος τον απεμάκρυνε από τη θέση του και τον εξόρισε στη Σιβηρία. (Υπάρχει η πεποίθηση ότι τον δολοφόνησαν).

Η απιστία δεν ανεχόταν τη φωνή της γνήσιας επιστήμης, η οποία συμφωνούσε με τις αλήθειες της Πίστης στην Αγία Γραφή, τον άγιο Λόγο του Θεού μας.

Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι εκεί­νοι που φωνασκούν, ότι η Επιστήμη και η Πίστη είναι αντίπαλοι, θέλουν την Επιστήμη διά της βίας και αυθαίρετα να την εμφανίσουν υπέρμαχο και σύμμαχο του ιδεολογικού τους «πιστεύω» και των πολιτικών τους σκοπιμοτήτων.

Φυσικά σ’ όλες τις αχαρακτήριστες πράξεις η Επιστήμη καθ’ εαυτήν είναι αμέτοχος. Για το δόλο και ανεντιμότητα ευθύνονται ορισμένοι, για τους οποίους έχει εφαρμογή το του Πλάτωνος: «Πάσα επιστήμη χω­ριζόμενη αρετής, πανουργία εστί.»

Κατά το τέλος του 1955 ο παγκόσμιος τύπος ανάγγειλε ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι οι επιστήμονες Fraenkel-Conrad ­και Williams πέτυχαν τη σύνθεση της ζωής. Αυτοί ασχολούνταν με την έρευνα των ιών (τα πιο μικρότερα μικρόβια).

Η είδηση παρουσιάστηκε αληθοφανής και υπήρξε εντυπωσιακή. Το διατυμπανιζόμενο επιστημονικό επίτευγμα φαινόταν, ότι έλυνε το πρόβλημα της αυτόματης γένεσης. Απ’ αυτό προκλήθηκε σάλος και οι υλιστές επέτειναν τις αντιχριστιανικές θριαμβολογίες τους κραυγάζοντας, ότι η επιστήμη διέψευσε την Αγία Γραφή (!) η οποία προϋποθέτει Δημιουργό και αντιτίθεται στην αυτόματη και τυχαία γένεση της ζωής.

Αυτό, όμως, αποδείχτηκε, ότι ήταν σαπουνόφουσκα, η οποία πολύ γρήγορα διαλύθηκε. Γιατί, οι ίδιοι ερευνητές και όλοι οι ορθοφρονούντες βιολόγοι, διέψευσαν την ανακοίνωση των εφημερίδων: το αποτέλεσμα του πειράματος παρουσιάστηκε διαστρεβλωμένο. Και δημιουργήθηκε έτσι το κατάλληλο κλίμα, ώστε να επισκοτιστεί - έστω και προς καιρό – η αλήθεια.

ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ μεγάλη και αξιοθρήνητη απάτη: Ο ΥΛΙΣΜΟΣ.

Τι είναι ο Υλισμός ή υλιστική κοσμοθεωρία; Ο Υλισμός είναι η θεωρία που παραδέχεται ότι όλα τα φαινόμενα και γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο, έχουν σαν αιτία αποκλειστική την υλική μόνο πραγματικότητα. Δηλαδή, η ουσία και αιτία όλων των πραγμάτων, είναι η νεκρή και άψυχη ύλη. Συνείδηση, πνεύμα, ιδέες, λογική, συναισθήματα, Θεός είναι πράγματα ανύπαρκτα και φανταστικά.

Όλα ξεκινούν από την ύλη και ενέργεια. Όλα τελειώνουν στον κόσμο αυτό μας λένε και ο μοναδικός σκοπός της ανθρώπινης ζωής, είναι η απόλαυση των υλικών αγαθών. «Ας φάμε και ας πιούμε διότι αύριο πεθαίνουμε και τίποτε δεν υπάρχει μετά τον θάνατο» λένε οι άπιστοι. Πόσο, όμως, γελιούνται!

Αυτό είναι το πρακτικό συμπέρασμα του ανθρώπου που ζει την υλιστική ζωή. Σήμερα υπάρχουν πολλοί που σκέπτονται με αυτό τον τρόπο. Και ισχυρίζονται πως αυτά που υποστηρίζουν, ότι είναι συμπεράσματα της Επιστήμης!

Εδώ θα αναφέρουμε μία γνώμη μόνο του μεγάλου χημικού καθηγητή Λήμπιχ (1850) τότε ακριβώς που μεσουρανούσε η υλιστική κοσμοθεωρία με τους πρωταγωνιστές του υλισμού στη Γερμανία, τους φυσιολόγους Μολεσό, Μπύχνερ, Φόχτ και Φόϋερμπαχ.

Έγραφε τότε ο Λήμπιχ: «Δεν είναι οι διακεκριμένοι φυσιοδίφες εκείνοι που υποστηρίζουν τα ψεύδη και αντιεπιστημονικά δόγματα του υλισμού, αλλά είναι οι απλοί μαθητευόμενοι των φυσικών επιστημών, οι οποίοι εξαπατούν τους αμαθείς και την άκριτη νεότητα με το να διακηρύσσουν αρχές, τις οποίες αποκηρύσσει και καταδικάζει η Επιστήμη.»

Παρ’ όλα αυτά συνεχίζεται ως τις μέρες μας εντυπωσιακή, η διάδοση των υλιστικών αρχών, αν και οι σοβαροί επιστήμονες δεν συμφωνούν με τις αντιλήψεις των υλιστών.

Ο Υλισμός, όμως, στηρίχτηκε ακόμα επάνω σ’ ένα μεγάλο ψέμα. Το ψέμα, ότι οι κορυφαίοι φυσικομαθηματικοί, χημικοί, ιατροί του παρελθόντος ήσαν υλιστές. Αυτό όμως δεν είναι καθόλου αλήθεια. Υπήρχαν και υπάρχουν πάντοτε επιστήμονες και μάλιστα μεγάλοι με βραβεία Νόμπελ που πιστεύουν στον Θεό. Πολλοί δε αρνητές και άπιστοι επιστήμονες έχουν μεταστραφεί στην Πίστη στον Θεό και τη Βίβλο.

Η απάντηση της νεώτερης Φυσικής και Χημείας είναι κυριολεκτικά συντριπτική για τον υλισμό. Μίλησε με τους κυριότερους εκπροσώπους της, τους θεμελιωτές της Φυσικής, όπως είναι οι Γερμανοί Max Plank, Einstein, Heisenberg, οι Άγγλοι Isaac Newton, Dirac, ο Γάλλος De Broglie, οι Αμερικάνοι Millikan, Compton και πολλοί άλλοι αποστόμωσαν τους εκλαϊκευτές και προπαγανδιστές της υλιστικής κοσμοθεωρίας.

Και τι είπαν οι φυσικοί αυτοί: «Ο Υλισμός δεν μπορεί να στηριχθεί στις ανακαλύψεις της νεώτερης Επιστήμης».

Οι πρωτοπόροι αυτοί ερευνητές, πίστευαν στον Θεό και δέχονταν την ύπαρξη του πνευματικού κόσμου.

 

Η ανθρώπινη καρδιά

 

 

ΑΞΙΖΕΙ τον κόπο, να περιεργασθούμε για λίγο την ανθρώπινη καρδιά, η οποία μαζί με το κυκλοφοριακό σύστημα, κατά τον καθηγητή της Ιατρικής κ. Βαλαώρα, αποτελεί την «τελειότερη βιολογική μηχανή».

Παρ’ όλον δε, ότι την κακομεταχειριζόμαστε, λειτουργεί κανονικά επί πολλά χρόνια, αθόρυβα, χωρίς την παρέμβαση κανενός μηχανολόγου. Απολύτως κανένας δεν την παρακολουθεί, δεν την φροντίζει και σταματά όταν πάρει την εντολή από τον ουράνιο Κατασκευαστή της.

Το αίμα, που διακινεί η καρδία το εικοσιτετράωρο, θα μπορούσε να γεμίσει μια δεξαμενή δέκα κυβικών μέτρων! Όλες οι φλέβες, αρτηρίες, τριχοειδή αγγεία κλπ., που μεταφέρουν στον οργανισμό το αίμα, μπορούν να σχηματίσουν ένα πελώριο οδικό δίκτυο μήκους 96.000 χιλιομέτρων! Δηλαδή καλύπτουν το ένα τέταρτο της απόστασης μεταξύ της Γης και της Σελήνης!

Η καρδιά, σαν αντλία μεγέθους γροθιάς, κτυπά περίπου 70 φορές το λεπτό και δια μέσω των αρτηριών προωθεί νύχτα και μέρα το οξυγονωμένο αίμα. Συγχρόνως δε δια μέσω των φλεβών απομακρύνει το διοξείδιο του άνθρακα από τα 100 τρισεκατομμύρια κύτταρα του σώματος. Έτσι γίνεται σπουδαίο αμυντικό όπλο, που εξυγιαίνει τον οργανισμό και τον προφυλάσσει από αρρώστιες και άλλες κακοπάθειες.

Το ΑΙΜΑ αντίθετα προς το νόμο της βαρύτητας, με γρήγορη και αδιάκοπη ροή, ανεβαίνει από τα πόδια έως την κορυφή του κεφαλιού. Έτσι κυκλοφορεί μέχρι των ακροτάτων σημείων του σώματος και όλη αυτή η αδιάκοπη και ταχύτατη κίνηση γίνεται χωρίς να προκαλεί σε μας ενόχληση ή απασχόληση εκ μέρους μας, χωρίς καν να την καταλαβαίνουμε και διαρκεί όσα χρόνια ζει ο άνθρωπος.

Ο θαυμαστός αυτός μυς κτυπάει γύρω στις 100.000 φορές το 24ωρο (κάπου 40 εκατομμύρια φορές το χρόνο), και κυκλοφορεί το αίμα 600 φορές το 12ωρο σ’ όλο το σώμα! Στο διάστημα των 50 χρόνων η καρδία κτυπάει δύο δισεκατομμύρια φορές! Ο «ερυθρός ποταμός» της ζωής, το αίμα, κυκλοφορεί με αναρρόφηση και πίεση με ρυθμικές συστολές και διαστολές της καρδίας, χωρίς να βλάπτει τα εύθραυστα  αιμοφόρα αγγεία του σώματος.

Το ακούραστο και δραστήριο αυτό όργανο ξεκουράζεται σε διάλειμμα 1/16 του δευτερολέπτου, το διάστημα που διαρκεί μεταξύ συστολής και διαστολής. Οι ειδικοί μένουν κατάπληκτοι εμπρός στο θέμα αυτό, που λέγεται καρδία. Όμως δεν είναι δυνατόν να αναφερθούν πόσοι πολύπλοκοι, πολυσύνθετοι, θαυμάσιοι, λεπτοί μηχανισμοί λειτουργούν ακόμη στο μυστήριο «καρδία».

Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ της Καρδιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Ε.Βορίδης σε άρθρο του αναφέρει: «Ο οργανισμός μας έχει σε εφεδρεία, χίλιους μηχανισμούς προσαρμογής για εξουδετέρωση των αποτελεσμάτων της νόσου, από μόνος του».

Μια τελευταία ανακάλυψη –είδηση από τη Νέα Υόρκη- χαρακτηρίζεται «συγκλονιστική» και δίνει μια νέα διάσταση στην ενδονοκρινολογία. «Η καρδία, που για πολύ καιρό αντιμετωπιζόταν σαν ένας απλός μυς που παίζει το ρόλο αντλίας του αίματος, αποδείχθηκε ότι παράγει βιολογικά ισχυρές ουσίες, που πιθανόν δρουν σαν ορμόνες.

Οι ερευνητές δήλωσαν πως περαιτέρω μελέτες των χημικών αυτών ουσιών, μπορεί να οδηγήσουν σε αποτελεσματικότερες θεραπείες της πιέσεως, των καρδιακών παθήσεων και ορισμένων διαταραχών των νεφρών…».

Η ανθρώπινη επιστήμη συνεχώς ερευνά και συνεχώς ανακαλύπτει και νέα θαυμάσια έργα του μόνου σοφού Δημιουργού και Κυβερνήτου του Σύμπαντος κόσμου. Και μόνο η μελέτη του ανθρωπίνου οργανισμού με τα 100 τρισεκατομμύρια των κυττάρων του και τη σοφή κατασκευή, λειτουργία, και συνεργασία των τέλειων οργάνων του μας αφήνει κατάπληκτους, όταν καλώς χρησιμοποιούμε τη λογική μας, διότι πολλοί δυστυχώς το έχουν αχρηστεύσει και φέρονται ως άφρονες.

Όλοι οι μυς του σώματος εκπέμπουν ήχους όπως η καρδία!
Ο Αμερικανός βιοφυσικός καθηγητής Τζένερλαντ Όστερ ανακάλυψε, ότι οι μυς μας εκπέμπουν έναν ήχο. Τοποθέτησε μικρόφωνα στα μπράτσα διαφόρων πρωταθλητών και στις κνήμες μιας χορεύτριας.

Το να κρατιέται κανείς ακίνητος ή όχι μέσα στη θάλασσα του Ειρηνικού ωκεανού δε χρησιμεύει σε τίποτα, γιατί οι καρχαρίες καταφθάνουν αμέσως. Και αυτό που τον προδίδει δεν είναι το χτύπημα των ποδιών του, όπως θα νόμιζε κανείς, αλλά των μυών. Γιατί οι μυς μας δημιουργούν ένα συνεχές βουητό ηλεκτρικών σημάτων, που έχουν μήκος συχνότητας περίπου 25 Χερτς (μονάδα μέτρησης της συχνότητας) κάτι που ακούνε αμέσως οι καρχαρίες. Το ανθρώπινο αυτί είναι λιγότερο ευαίσθητο, δεν ακούει παρά το βουητό που έχει συχνότητα πάνω από 30 Χερτς.

Ο Όστερ συνέλαβε διαμέσου ηλεκτρονικών μικροφώνων, που τοποθέτησε σε διάφορα μέρη του σώματος, τα ηλεκτρικά σήματα που εξέπεμπαν οι μυς, που λειτουργούσαν κατά τη διάρκεια του σωματικού ελιγμού που πραγματοποιούσε η χορεύτρια, ο αθλητής κατά την άρση βαρών και ο μαραθωνοδρόμος κατά την περίοδο της άσκησης του.

Εξ άλλου η Αγγλίδα Μάργκαρετ Βινς ανακάλυψε με τη βοήθεια ενός ειδικού μικροφώνου, περίεργους ήχους χαμηλής συχνότητας που έβγαιναν από τα αυγά του ορτυκιού.

Σημείωσε, ότι αυτό το βουητό άρχισε τέσσερις μέρες πριν εκκολαφθούν τα αυγά. Για να καταλάβει καλύτερα τι συνέβαινε, η Μάργκαρετ έκανε μια μικρή τρύπα στο κέλυφος των αυγών, καλύπτοντας την με διάφανο πλαστικό. Και έτσι ανακάλυψε, ότι γίνονταν μυϊκές κινήσεις τη στιγμή που εκπέμπονταν οι ήχοι.

Ακόμα πιο περίεργο: Αντιλήφθηκε ότι οι μυϊκοί ήχοι ενός εμβρύου τόνωναν τα γειτονικά έμβρυα, κάνοντας τα να κοιμηθούν και να σπάσουν το κέλυφος. Μια ανακάλυψη, που μπορεί να εξηγήσει, γιατί τ’ αυγά που βρίσκονται κοντά το ένα στο άλλο εκκολάπτονται πιο γρήγορα από τα αυγά που είναι ξεχωριστά.

Παρά τις ανακαλύψεις αυτές, ο πιο ηχηρός μυς εξακολουθεί να είναι η καρδιά, λένε οι γιατροί. Σύμφωνα με τον Τζ. Όστερ, οι συσπάσεις του μυός είναι οι βασικοί πηγή του περίφημου καρδιακού κτύπου που αισθάνεται κανείς «όταν στήσει περισσότερο το αυτί του» στους ήχους που κάνει η καρδιά.

Για να διασκεδάσει κανείς, ας προσπαθήσει ν’ ακούσει τον εαυτό του. Αρκεί να χώσει απαλά τους αντίχειρες του στα αυτιά του και να σφίξει τις γροθιές του. Όσο πιο πολύ σφίγγεται κανείς, τόσο πιο πολύ αυξάνεται ο θόρυβος. Δεν είναι τίποτα. Είναι απλώς τα μπράτσα τους που εκδηλώνουν την παρουσία τους!

Για να το διαπιστώσετε, δοκιμάστε το.

 

 

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος

 

 

Αυτό το ΣΠΟΥΔΑΙΟ όργανο εκπέμπει περίπλοκα ηλεκτρικά κύματα και οι επιστήμονες δεν μπορούν να καθορίσουν με ακρίβεια ούτε πως παράγονται, ούτε πως συσχετίζονται με τις άλλες ηλεκτρικές εκκενώσεις, τις οποίες εκπέμπουν τα νευρικά κύτταρα.

Το μυστήριο των μυστηρίων...

Κόσμος όλων των μυστηρίων, κόσμος ανεξιχνίαστος, ο εγκέφαλος που γοητεύει τον μελετητή, όπως η πεταλούδα γοητεύεται από το φως – μονάχα που αυτός, λογικό ον, δεν καίει τα φτερά του. Καλύτερα γνωστός στην εποχή μας, ωστόσο απέχουμε πολύ, από το ν’ ανακαλύψουμε όλες τις κρυμμένες και μυστικές διόδους του. Πάντως η επιστήμη μπόρεσε να του αποσπάσει μερικές πληροφορίες, αν και η «σκέψη» του εγκεφάλου παραμένει ανεξιχνίαστη.

Ο νευροφυσιολόγος θεωρεί τον εγκέφαλο σαν έδρα πολλών και πολύπλοκων λειτουργιών όπως της ακοής, της όρασης, της όσφρησης, της γεύσης, της αφής κ.α.

Ενώ ο φιλόσοφος τον θεωρεί σαν το κέντρο της δημιουργικότητας, των συναισθημάτων, των ονείρων, της φαντασίας, του πόνου, της ευχαρίστησης, της δυσαρέσκειας, του φόβου, της αγάπης, της ευφυΐας, της μνήμης, της επιθετικότητας... «Μυαλό» στην κοινή γλώσσα, εγκέφαλος στην Ιατρική, θεωρείται δυστυχώς από μερικούς ανεγκέφαλους προϊόν της Φυσικής ή της Χημείας!

Όμως, το εξαιρετικά πολύπλοκο αυτό όργανο, αυτός ο ανθρώπινος υπολογιστής – για να μη μιλάμε μόνο για ηλεκτρονικούς εγκεφάλους – είναι το όργανο που παράγει κι όχι κάποιο προϊόν!

Ο εγκέφαλος μας μαθαίνει, αποθηκεύει, επεξεργάζεται απαντήσεις όπως ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής, αλλά είναι απείρως πιο πολύπλοκος απ’ όλους τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, μοναδικός, που έχει τη συνείδηση της ύπαρξης του και τη βεβαιότητα, ότι είναι «κάτι άλλο» από τον περίγυρο του έξω κόσμου.

Έρευνες και πειράματα απέδειξαν, ότι όχι μόνο τα νεογέννητα και τα πολύ μικρά παιδιά, αλλά ακόμη και τα έμβρυα δεν είναι παθητικά όντα, που δεν σκέφτονται τίποτε άλλο από τη διατροφή τους: είναι πλάσματα με τη δική τους προσωπικότητα, είναι άτομα με τη δική τους ψυχή.

Ο εγκέφαλος μπορεί ν’ αποθηκεύσει μια τεράστια ποσότητα πληροφοριών, με μια διαδικασία άκρως πολύπλοκη, σχεδόν άγνωστη κατά ένα μεγάλο μέρος. Τα πράγματα που θυμόμαστε και όλες οι αισθητήριες πληροφορίες εισρέουν στο νευρικό σύστημα με τη μορφή σημάτων – ηλεκτροπαλμών.

Κάθε ηλεκτροπαλμός διαρκεί μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου, και κατά κάποιο περίεργο τρόπο γίνεται μόνιμο υλικό αρχείου, σχηματίζοντας έτσι μνημονικές εγγραφές. Το πώς ακριβώς επιτυγχάνεται αυτό, πώς θυμόμαστε τα περασμένα, είναι και τούτο, ένα αίνιγμα ανεξιχνίαστο για την επιστήμη, όπως επίσης το ίδιο ισχύει και για τη φαντασία, την αφαιρετική ικανότητα, τη λαλιά, τη σκέψη, τη δημιουργικότητα, την... την...

Ωστόσο ο ανθρώπινος εγκέφαλος, που είναι τόσο μικρός είναι τέλεια εφοδιασμένος, ώστε να φροντίζει για το δικό του προγραμματισμό. Και καθώς συλλέγει τα μηνύματα του από τις αισθήσεις (της ακοής, όρασης, γεύσης, όσφρησης και αφής), θέτει σε κίνηση το λογικό που κανένας ανθρωποποίητος υπολογιστής δεν θα μπορέσει ποτέ να φτάσει. Αλλά και αν υποθέσουμε, ότι κάποτε τον φτιάξει, δεν θα έχει ποτέ καλοσύνη, εκτίμηση, ευγνωμοσύνη, αγάπη, ούτε ποτέ θα έχει μια καρδιά που να λατρεύει τον κατασκευαστή του, ούτε ποτέ θα μπορεί να σκέφτεται, να κρίνει, να λογικεύεται.

Στην επιφάνεια του εγκεφάλου και κατ’ επέκταση στο δέρμα του τριχωτού της κεφαλής παρατηρείται ηλεκτρική δραστηριότητα. Η καταγραφή της με κατάλληλο όργανο, μας δίνει το γνωστό «εγκεφαλογράφημα» που χρησιμοποιείται σαν διαγνωστικό μέσο στην Iατρική.

Ο εγκέφαλος και ο ηλεκτρονικός υπολογιστής χρησιμοποιούν και οι δυο ηλεκτρική ενέργεια, υπάρχει όμως μεγάλη διαφορά στην ποσότητα του ηλεκτρισμού που καταναλώνεται. Ένας μεγάλος ηλεκτρονικός υπολογιστής χρειάζεται για να λειτουργήσει μερικές χιλιάδες βατ. Ενώ ο εγκέφαλος που παράγει δικό του ηλεκτρισμό, του φτάνουν μόλις 10 βατ, όσο χρειάζεται ένας πολύ μικρός λαμπτήρας.

«Θαυμάσια τα έργα σου, Κύριε»!

Η είδηση αναφέρει: «Η σχέση μεταξύ πόνου και συναισθηματικής κατάστασης διευκρινίστηκε πρόσφατα χάρη στη σημαντικότερη ανακάλυψη η οποία γινόταν κατά την τελευταία δεκαετία στις έρευνες του πόνου: Την ανακάλυψη ότι, το σώμα κατασκευάζει χημικές ουσίες, οι οποίες έχουν τα πλείστα των χαρακτηριστικών της μορφίνης.

Οι ουσίες αυτές ονομάζονται εγκεφαλίνες και ενδορφίνες, και φαίνεται ότι υπάρχουν στο φυσικό σύστημα ελέγχου του πόνου. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι αυτές οι παυσίπονες ουσίες είναι 200 (!) φορές ισχυρότερες από τη μορφίνη.

Κι εδώ ακόμη μια άλλη θαυμαστή λειτουργία του ανθρωπίνου σώματος, η οποία αποδεικνύει την πανσοφία και αγαθή πρόνοια του Δημιουργού για το δημιούργημα των χεριών Του.

Στο σώμα μας υπάρχει «σύστημα ελέγχου του πόνου»! ώστε το ίδιο το σώμα να αυτοαμύνεται κατά του πόνου.

Όπως είναι γνωστό ο εγκέφαλος δεν ζυγίζει περισσότερο από 1500 γραμμάρια, παρ’ όλ’ αυτά συντονίζει τόσο καλά τον τεράστιο όγκο των μηνυμάτων που συγκεντρώνει, ώστε ένας σημερινός ηλεκτρονικός υπολογιστής, για να κάνει την ίδια δουλειά θα έπρεπε να είχε τον όγκο ενός από τους μεγαλύτερους ουρανοξύστες!

Μάλιστα συγκριτικά η διαφορά αυτή είναι πολύ μεγαλύτερη, γιατί υπάρχουν εγκεφαλικές λειτουργίες και μηχανισμοί, που δεν έχουν ακόμη πλήρως ερευνηθεί και κατανοηθεί. Πράγματι, καθώς αναφέρει ο Νομπελίστας ερευνητής Sperry, παρ’ όλες τις εντυπωσιακές Ιατρικές ανακαλύψεις του αιώνα μας, ο εγκέφαλος εξακολουθεί να είναι «ένα δάσος, από το οποίο η επιστήμη γνωρίζει ελάχιστα μόνο δέντρα».

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος διαθέτει γύρω στα 10 δισεκατομμύρια νευρικά κύτταρα, καθένα από τα οποία έχει χιλιάδες διασυνδέσεις, που στην Ιατρική ορολογία αναφέρονται ως «συνάψεις».

Ο αριθμός των τελευταίων υπολογίζεται γύρω στα 10 τρισεκατομμύρια! Είναι ακόμη φορτωμένος με 10 χιλιάδες φορές περισσότερες πληροφορίες απ’ όσες μπορεί να επεξεργαστεί ένας σύγχρονος ηλεκτρονικός υπολογιστής, που θεωρητικά σημαίνει, ότι χρειάζονται 10000 υπολογιστές για ν’ αποδώσουν το έργο ενός ανθρωπίνου εγκεφάλου, χωρίς να υπολογίσουμε και τις εγκεφαλικές διεργασίες, που είναι ακόμη άγνωστες και ανεξιχνίαστες.

Ακριβώς γι’ αυτό οι επιστήμονες καταλήγουν στο συμπέρασμα, ότι «ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είναι κομπιούτερ, διότι διαθέτει μια εκπληκτική μοναδικότητα».

Πράγματι είναι αμέτρητες φορές πιο περίπλοκος, πιο θαυμαστός, πιο μυστηριώδης πιο αποδοτικός ο εγκέφαλος, από οποιοδήποτε παραπλήσιο ανθρώπινο κατασκεύασμα. Και να σκεφτεί κανείς πως αποτελεί απλώς το υλικό όργανο επικοινωνίας της ανθρώπινης ψυχής με τον έξω κόσμο, τα προπύλαια του παγκάλου πνευματικού ναού της ψυχής, της οποίας οι λειτουργικές δυνατότητες είναι απείρως ανώτερες από τις εγκεφαλικές.  

Είναι βέβαια βλασφημία η σύγκριση της Παντοδυναμίας του Δημιουργού, με τα ανθρώπινα μηχανικά κατασκευάσματα, όσο εκπληκτικά και αν είναι. Πως να κατανοήσεις τις ιδιότητες του Άπειρου Θεού; Ο Θεός πάντοτε παραμένει ακατάληπτος.

Αλλ’ εάν δεν μπορείς να φανταστείς και να κατανοήσεις το τρισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου, το οποίο όμως παρ’ όλ’ αυτά είναι οντότητα, είναι υπαρκτό – υπάρχει, γιατί να ενοχλείσαι και να αρνείσαι να πιστέψεις, ότι υπάρχει ένα Ον με απροσμέτρητες Ιδιότητες και τελειότητες, μια Άπειρη και  Τέλεια Ύπαρξη, ο Θεός, που είναι «το όντως Ον», δηλαδή Αυτός, που πέρα από κάθε αμφισβήτηση υπάρχει, σύμφωνα με τη θαυμάσια διατύπωση του κορυφαίου Έλληνα φιλοσόφου Αριστοτέλη;

Δεν είναι αυθαίρετη και παράλογη η άρνηση αυτή;

 

 

Οι αισθήσεις μας

 

 

ΕΧΟΥΜΕ κατασκευάσει υπέροχες φωτογραφικές μηχανές, τηλεφακούς και οπτικά όργανα που φωτογραφίζουν στα σκοτεινά, χωρίς φως.

Όμως, κανένα απ’ αυτά τα οπτικά όργανα δεν συγκρίνεται με το ανθρώπινο μάτι!

Για να γίνει αυτή η θαυμασιότατη συσκευή, το μάτι, γεννιέται το ερώτημα: Πώς προσαρμόζονται τα κύτταρα των ιστών μεταξύ τους, για να παραχθεί το μάτι;

Αυτό είναι ανεξιχνίαστο μυστήριο, που δεν έχει γίνει ούτε ένα βήμα, προς τη λύση του. «Επάνω στον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού βρίσκονται τα οπτικά κύτταρα, τα λεγόμενα ραβδία και κωνία. Αυτά είναι υπεύθυνα για την όραση. Και τα μεν ραβδία είναι 1.000.000.000, τα κωνία 3.000.000.

Αυτά είναι ικανά να προσαρμόζονται σε περισσότερες από 100.000! διαβαθμίσεις εντάσεις του φωτός από το σκοτεινό μέχρι το λαμπερό.

Συγκεκριμένα στις άκρες αυτών των εκατομμυρίων ραβδίων και κωνίων βρίσκονται πέντε λογιών φωτοευαίσθητες ουσίες οι οποίες διεγείρονται βιοχημικά, όταν προσπέσει το φως.

Οι λειτουργίες και οι μηχανισμοί της όρασης, της ακοής, της ισορροπίας, της όσφρησης, της γεύσης και της αφής είναι υπερπολυσύνθετα φαινόμενα για τα οποία δεν είναι δυνατό να γίνει εδώ λόγος. Τώρα τούτο μόνο:

Ο άνθρωπος μπορεί να διακρίνει 2000 – 4000! διαφορετικές μυρωδιές, πολύ γρήγορα όμως αμβλύνεται (συνηθίζει) ακόμη και στην πιο έντονη μυρωδιά δυσάρεστη ή ευχάριστη, και μπορεί να αντιληφθεί οσμηρή ουσία όπως π.χ. του σκόρδου και σε ελάχιστη συγκέντρωση 0,0000000004 gr = τέσσερα δέκατα του δισεκατομμυριοστού του γραμμαρίου σε ένα λίτρο αέρα!!

Η ΟΣΦΡΗΣΗ στα ζώα είναι πολύ δυνατή σε σύγκριση με τον άνθρωπο. Η χημεία και η φυσική δεν έχουν ακόμη καθορίσει με ακρίβεια την οσμή. Στο βάθος της ρινικής κοιλότητας υπάρχει ο οσφρητικός βλεννογόνος και κολπώματα που καλύπτονται από χιλιάδες μικροσκοπικές τρίχες.

Αυτές τις ερεθίζουν τα μόρια της οσμής όταν εισπνέουμε αέρα, και με κάποιους μηχανισμούς στέλνονται σήματα στον εγκέφαλο, οπότε αισθανόμαστε το είδος της οσμής.

ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ υπάρχουν συμπλέγματα κυττάρων που ονομάζονται γευστικές απολήξεις. Αυτές στέλνουν σήματα στον εγκέφαλο σ’ ένα κεντρικό γλωσσικό νεύρο. Έτσι αντιλαμβανόμαστε τις βασικές γεύσεις: πικρό, γλυκό, ξινό, αλμυρό, στυφό, γλυφό, ενώ άλλα νευρικά κύτταρα στη γλώσσα μας δίνουν ακόμη συγχρόνως την αίσθηση της αφής, πυκνού, αραιού, κρύου, ζεστού, καυστικού (αεριούχα ποτά ανθρακούχα).

Ο μηχανισμός της διέγερσης των κυττάρων της γεύσης δεν είναι τελείως γνωστός! Πιστεύεται ότι μόρια διαλυμένων ουσιών, όταν έρθουν σε επαφή με τα γευστικά κύτταρα προκαλούν νευρική διέγερση. Αλλ’ αυτό δεν μας λέει τίποτε.

Το ανθρώπινο χέρι έχει γύρω στα 200 νευρικά κύτταρα σε κάθε τετραγωνικό εκατοστό. Αλλά και όλο το δέρμα του σώματος είναι ένας μανδύας,
γεμάτος από νευρικές απολήξεις.

Όταν πιάνουμε στη χούφτα μας ένα αντικείμενο ακανόνιστου σχήματος αντιλαμβανόμαστε τα βασικά ερεθίσματα του δέρματος: υγρασία, κρύο-ζεστό, πίεση, επαφή, μαλακό-σκληρό, πόνο.

ΕΝΑ ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΙΚΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ...

«ΕΑΝ ΕΝΑΣ μηχανικός μπορούσε μέσα σ’ ένα χώρο 16 περίπου κυβικών εκατοστών να κατασκευάσει ένα ηχητικό σύστημα που θα περιελάμβανε:

• ένα συντονιστή σύνθετης αντίστασης,
• ένα μηχανικό αναλυτή μεγάλης κλίμακας,
• μια κινητή μονάδα αυτόματης ρύθμισης και ενίσχυσης,
• ένα πολυαγωγικό μεταβιβαστή για τη μετατροπή μηχανικής ενέργειας σε ηλεκτρική,
• ένα σύστημα για να διατηρεί μια λεπτή υδραυλική ισορροπία,
• και ένα εσωτερικό αμφίδρομο σύστημα επικοινωνιών.

Και αv ακόμη κατόρθωvε να επιτελέσει αυτό το θαύμα της σμίκρυνσης, ίσως και πάλι, δεv θα έφταvε στην απόδοση και αντιγραφή της λειτουργίας του ανθρώπινου αυτιού.

Το αυτί μας βομβαρδίζεται από ερεθίσματα που έρχονται απ’ όλες τις κατευθύνσεις, ακούει ήχους που ένα παλλόμενο αντικείμενο ωθεί μόρια αέρα με συχνότητα ανάμεσα στις 15-15000 δονήσεις ανά δευτερόλεπτο.

Το αυτί μπορεί να κάνει το λεπτό διαχωρισμό μεταξύ της μουσικής που παίζουν τα βιολιά και οι βιόλες μιας συγκεντρωμένης ορχήστρας. Μπορεί να αγνοήσει τη βουή μιας κοσμοπλημμύρας και να ξεχωρίσει μια μοναχική γνώριμη φωνή.

Ακόμη κατά τη διάρκεια του ύπνου λειτουργεί, έτσι ενώ στο θόρυβο μεγάλης κυκλοφορίας μπορεί να κοιμάται ο άνθρωπος, όμως μπορεί να ξυπνήσει απότομα με την απαλή μελωδία ενός μουσικού ξυπνητηριού.

Τα ηχητικά κύματα μπαίνουν στον ακουστικό πόρο και πλήττουν το τύμπανο.    

Οι δονήσεις του τυμπάνου μεταδίδονται στο μέσο ούς κατά μήκος ενός μοχλού από τρία οστάρια, ο οποίος πολλαπλασιάζει την ισχύ τους κατά 10-15 φορές. Τα οστάρια τις μεταβιβάζουν σε μια μεμβράvη την ωοειδή θυρίδα, πίσω από το τρίτο οστάριο.

Η θυρίδα τις στέλνει δια μέσου του υγρού κοχλία που έχει σχήμα σαλιγκαριού και τα κύματα αυτά ερεθίζουv παλλόμενες τρίχες που μεταδίδουν σήματα στον εγκέφαλο μέσω του ακουστικού vεύρου. Στο σημείο αυτό, το ερέθισμα στο άκρο της αλυσίδας ακούγεται σαν ήχος ορισμένου ύψους.

ΛΟΙΠΟΝ: Το πολυπλοκότατο αυτό μηχανολογικό αριστούργημα έγινε μόνο του; Μήπως υπάρχει κάποια Διάνοια εδώ;

Δημιουργός ή τύχη;

Β.Ν.

Κεντρική Αλληλογραφία Τα πιστεύω μας Αιτήματα Προσευχές Γράψτε μας Το περιοδικό

Μηνύματα